Ik ben Chantal maar ben tevens fier op mijn totemnaam ' De blijmoedige HINDE' En elk jaar opnieuw op 8 september vier ik mijn verjaardag. Ik ben mama van 2 prachtige kinderen Els en Carlo en sinds 17 november 2005 omaatje geworden van kleindochter Kiyoko. Sinds 15 augustus is de familie nog uitgebreid met een tweeling Isao en Nao, dus ben ik 3x oma en meter van Isao. Ik ben fier op mijn geboortestad Gent maar woon in Nevele. Het Meetjesland. Hobby: tekenen, schilderen, tuinieren, schrijven, kalligrafie en natuurlijk genieten van de goede dingen van het leven. Studeren is blijkbaar ook een stuk van mijn leven geworden. En u... u bent altijd welkom op mijn blog.
Augustus Keizelijke maand met recht als oogstmaand wat verwaand. Het wuiven van jouw gouden aren zacht tokkelend op dunne snaren verblindt ons oog verrast ons oor. Jou hebben wij nog steeds niet door Jac Linders
natuurlijk
18-11-2005
geen woorden
Ik heb er geen woorden voor om al dat geluk te beschrijven. Moeder worden gaf me al een speciaal gevoel, nu als grootmoeder, ja je moet het meemaken om het te begrijpen. Ze is echt een prachtige baby. Kiyoko en haar mama en papa stellen het goed. Ze stralen van geluk. En mij zoon Carlo heeft toch nog het geluk gehad om zijn petekind in zijn armen te houden want door omstandigheden is zijn vertrek naar Frankrijk met 2 dagen verlaat. Het is echt een geod gevoel om mijn familie te zien uitbreiden. Want familie heb ik toch altijd moeten missen. Dus is Kiyoko meer dan een geschenk voor mij. hinde
In 2003 startte mijn zoon voor het eerst op verkenningtocht voor zomerwerk in Maloya in Zwitserland als vrijwilliger in het hotelwezen. Seizoensarbeid.
Het bleek mee te vallen en prompt stuurde hij zijn cv naar de firma voor een vaste betrekking.
De eerste keer was het wat onwennig voor mij. Hij lijkt dan zo ver weg te zijn. Je kan niet zomaar een babbel slaan van moeder tot zoon. Het kunnen zien dat hij het goed stelt moet ik nu ook missen. De feestdagen is hij meestal aan het werk en dan als we als familie samen aan tafel zitten is er toch het gemis van mijn zoon. Zou hij zich daar niet eenzaam voelen op zon momenten? Uiteindelijk is het toch maar aanpassen aan een vreemde omgeving. Je hebt praktisch niets persoonlijks, behalve je bed en een foto op een kast.
Gelukkig bestaat het internet want schrijven is ook niet één van zijn favoriete bezigheden.
En tot op de dag van vandaag wisselt hij van Maloya, Zinal, Zwitserland naar La garde Freinet, Val dIsère, La Norma, Châtel in Frankrijk , Sicilië in Italië en binnenkort om precies te zijn 17 november gaat hij terug het winterseizoen in Châtel
Maar hij lijkt het zo goed te vinden. Hij leert er heel veel bij, komt in contact met de plaatselijke bevolking, leert er gewoontes, hij past zich gemakkelijk aan in zijn steeds weer veranderende omstandigheden.
Hij leert er de taal en sociaal omgaan met allerlei mensen.
Maar dan denk ik ook dat hij ook op die manier wat zielenrust zoekt, een zoektocht naar zichzelf. Het huis-tuin-kindjes-gevoel spreken hem nog niet aan.
Ik ben trots op mijn zoon, dat hij beslissingen kan nemen waar hij helemaal achter staat en dat hij zich daar gelukkig mee voelt.
Op de foto (op Sicilië) zie je hem met twee puppies die hij op zijn wandeling tegenkwam. Ze waren blijkbaar verloren gezet. Nog voor hij naar België terugkwam heeft hij voor deze schattige hondjes toch nog een thuis gevonden.
Wachten, wachten en nog eens wachten. Nog geduld oefenen. Ik slaap er een beetje minder goed door. Mijn Els is de ruste zelf. Mijn voorspelling dat ze van woensdag op donderdag zou bevallen is dus niet uitgekomen. Natuurlijk, ik ben ook geen familie van Nostradamus. Het zal dan voor volgende week donderdag zijn zeker, als het volle maan is. Ondertussen wordt de maxi cosi op veiligheid en mogelijkheden gecontroleerd. Voor in de auto mag het kindje geen plaatsnemen waar airbags aanwezig zijn. Hopelijk blijven de autobouwers er aan denken dat er ook baby's in de auto meerijden. Hier zie je mijn partner heel nauwgezet controle uitoefenen. Papa die net van de judoles komt geeft wat instructies. hinde
We hadden nog een hotelcheque voor 3 overnachtingen liggen die we als cadeau kregen van de kinderen. Voor Luxemburg lukte het niet een hotel te vinden. Ofwel waren ze volzet, of er was een feest voorzien, of het kon enkel in de loop van een week. Een beetje frustrerend en ik werd het zoeken moe.
We wilden niet ver van huis maar toch eens over de grens.We zochten iets in Nederland en vonden in Valkenburg een hotel. Donderdag 27 oktober om 16u. was Philippe me komen oppikken aan school waar ik les volg om voor een 2-tal uurtjes richting Nederlands Limburg te rijden. Het weer zou ook wel meezitten, dus hadden we geen dikke jassen mee. Net iets anders en toch bijna een Belgisch gevoel bij het binnenrijden van Valkenburg. Nog eerst met de voeten onder tafel om van een 5-gangenmenu te genieten. Nu ja over smaak valt niet te twisten, hier ga ik dat dus niet doen. Nog even een korte avondwandeling om een eerste indruk op te doen van Valkenburg bij nacht. Het lijkt gezellig. Wat me het eerste opvalt is een verlichte kasteel die schril afsteekt tegen de donkere lucht. Daar moeten we morgen eens een kijkje gaan nemen dacht ik. s Anderendaags een ontbijt rond 8.30u. En met fototoestel op jacht naar de bezienswaardigheden van dit stadje.
Er blijken wel wat mogelijkheden: dus was het beslissen wat we per dag zouden doen.
Vrijdag: eerst bij klaarlichte dag de stadskern verkennen. Heel wat winkelstraatjes met heel wat eetgelegenheden. Maar daar gaat onze aandacht niet naartoe.
Er is het museum, de ruïne van het kasteel, een wandeling langs de Geul. We maken eerst een grote wandeling in de stad zelf. Verrassend is dat je van een hele drukke winkelstraat naar een heel rustig plekje kan verzeilen. We beslisten om eerst de overblijfselen van het Kasteel van Valkenburg te bezoeken. Ik voelde me na al die informatie te hebben gelezen en met wat fantasie een kasteelvrouw. Vrees voor een inval was er niet, want op dit uur liepen we er bijna alleen rond. Een uur voor sluitingstijd zijn we nog het museum binnengestapt. Een stukje geschiedenis meepikken is altijd interessant, maar verder was het een beetje slordig qua informatie. De vermoeidheid sloeg toe.
Moe maar tevreden keerden we terug naar het hotel om een ontspannend bad te nemen en nog even van een aperitief te genieten op het terras terwijl de zon onderging.
De telefoon rinkelt. Ik hoop dat het eindelijk het nieuws is dat mijn Els naar de kraamkliniek gaat. Maar helaas, ze voelt haar ziek. Tandpasta, zeep enz...doen haar braken. Ze braakt gal. Ze zegt dat ze met de fiets boodschappen wil doen maar dat het niet te best lukt. Zou ze toch nog bevallen vandaag? Ik rijd onmiddellijk naar haar thuis, maken een boodschappenlijstje en vertrekken samen naar de winkel. Zo is ze nog even in de buitenlucht en is ze ook niet alleen. Ze snijdt het brood en zegt: "kijk mama, zo pakte ik het brood in bij de bakker als jobstudent". Zoals ze het wil tonen, scheurt de zak en de sneetjes brood vliegen in het rond. Dat werkt natuurlijk op onze lachspieren en enkele dames hebben dit schouwspel met argusogen gadegeslaan, waarop we nog harder gaan lachen. Ze voelt haar nu vèèl beter. Ik kan terug naar huis om mijn keuken verder af te werken ( heb behangen) en deze namiddag ga ik met mijn broer die licht mentaal gehandicapt is rustig kijken welk cadeautje hij aan mijn dochter wil schenken. Mijn dag zal goed gevuld zijn. Hinde
Zijn dit de laatste foto's van mijn Els haar zwangerschap? Normaal zou ze vandaag bevallen maar het ziet er naar uit dat het kleine ukje nog geen zin heeft om het onbekende te komen bekijken. Nochtans heeft ze al wat voorweeën gehad vorige nacht om 4u. Ik ben nog eens langs haar thuis gegaan en ze is er gerust in. Haar telefoon staat eigenlijk niet stil, want iedereen is natuurlijk ook in blije verwachting. Ik voorspel dat ze van woensdagnacht of donderdag zal bevallen. Wachten dus !
Het lijkt eeuwen te duren. Ik hoop telkens als ik nu de telefoon hoor rinkelen, dat ik het blijde nieuws krijg dat ik oma ben geworden. En de toekomstige peter, haar broer is gelukkig 14 dagen in het land ook hij wijkt niet van de zijde van zijn zus. Ik en mijn dochter zijn de laatste 14 dagen al meer taartjes en koekjes gaan kopen dan we anders op een jaar tijd zouden doen. En maar smullen. Voor haar blijkbaar geen probleem want ze is nu 800 gr. afgevallen. In totaal is ze nog maar 9 kg. bijgekomen. Maar voor mij?...Ach ik wil het niet weten. Ik geniet samen met mijn Els en dat vind ik belangrijker dan die paar kilootjes die er zouden aankomen. De kans is groot dat ze na haar bevalling geen koekjes of taartjes meer kan zien of ruiken, laat staan ze nog eten. Ik sneukelde ook tot 3x daags ijsjes en at Hacksbollen bij de vleet toen ik zwanger was van haar. De ijsjes lust ik nog wel maar de Hacksbollen heb ik nooit meer aangeraakt. De kinderkamer is klaar, de koffer gepakt met zowel kledij voor de mama als voor het kleine ukje. Heel grappig om zien dat ze een grote tas met allemaal babykleertjes heeft klaarstaan.Wel 20 babypakjes om 5 dagen in het moederhuis te verblijven. Ik hoop dat de kamer goed verwarmd is zodat het kleintje geen kou vat als de kersverse mama aan het kiezen is welk hemdje het zal dragen. Ik ben er gerust in, op dat moment zal het wel vlot verlopen. In afwachting probeer ik mijn gedachten wat af te leiden door te schilderen. Hinde
Ik moet nog een beetje geduld oefenen. Ik ben er helemaal klaar voor. Oma worden, ik zag er lange tijd tegenop. Maar eens mijn dochter zei: mama, ik ben zwanger, klonk het in mijn oren als een toverspreuk. JOEPIE, ik word oma. We hebben dat natuurlijk met een fles champagne gevierd, de nodige emotionele traantjes weggepinkt en knuffels gegeven. En nu...wachten we af. Mijn dochter verlangt er naar om haar kindje in haar armen te sluiten.De papa loopt onwennig rond, het is mooi om aan te zien. Ik zie dat dit kindje zo gewenst is. En ik bekijk terug al de foto's van mijn kinderen toen ze pas geboren waren, alles blijft mij zo helder voor de geest. Dit waren zo intense gelukkige momenten. Ik kon me bijna niet voorstellen dat er nog toekomstige mama's waren die zo snel mogelijk wilden bevallen. Het grote verschil is dat ik en mijn dochter die vreugde kunnen delen, uitkijken naar dat kleine wondertje. Voor mij lag dat anders, er was geen familie die zich zorgen maakte om mij. Op die momenten had ik genoeg aan mijn man. Toch hoopte ik dat mijn moeder me zou komen bezoeken als ik bevallen was. En ja, ze is eens langsgekomen. Ik heb toen mijn kleine Elsje in haar armen gelegd en er een foto van gemaakt. De kans was groot dat dit de laatste keer was. En ik wou dit bezoek op de gevoelige plaat vastleggen als herinnering voor later.Ik wou dat mijn kinderen hun oma zouden kennen. Mijn kleinkind zal liefde krijgen, onvoorwaardelijk zoals ik ze aan mijn kinderen geef. Ik heb al honderden plannen. Ik voel me gelukkig !!! Hinde
De patron van toen en vriend van café De Hopduvel in Gent, maakte enkele vrienden hun kop zot met het lumineuze idee een totempaal te maken.
Dit kunstwerk zou prachtig staan in de al reeds mooie aangelegde tuin van De Hopduvel.
Mijn vriend en ik en mijn zoon lieten ons samen met de andere vrienden overhalen.
Etienne Dewulf een bekende keramist uit Sint-Amandsberg zou ons daarbij helpen.
Wat nodig zou zijn want geen van ons allen had ooit met klei gewerkt.
Maar de uitdaging om ons creatief brein aan te spreken, trok ons over de streep.
Drie volle dagen hebben we ons ingezet om tot een prachtresultaat te komen.
Eerst moesten we natuurlijk wat oefenen om voeling te krijgen met klei, dus startten we met handopbouw. Een afrikaanse techniek. De klei had zich van ons meester gemaakt zodat we aan onze totem konden beginnen.
De mallen werden voorbereid. Dit moest echter heel precies gebeuren, want hier zou alles van afhangen.
De lieve echtgenote van Etienne Gina zorgde tegen de middag voor een warme maaltijd, dat gaf ons inspiratie.
De eerste aanzet was de moeilijkste, met voorzichtige hand trokken we lijnen in de klei, kwestie van evenredigheid te vinden in de uitdrukkingen die we voor ogen hadden. Intensief en vol overgave bewerkten we de klei, gaven we expressie aan onze creatie. We bewonderden elkaars vooruitgang, schertsten met elkaar. Een zotte bende bijeen. En dan kwam het moment Het bakken.
De koppen werden gebakken en wij kruisten de duimen dat er geen enkel stuk zou barsten. Want als er in de klei luchtbellen zaten, konden we het wel vergeten.
Maar ze hebben allen de vuurproef doorstaan. Dan moesten we nog rookstoken.
Dit deden we in de achtertuin van De Hopduvel. De potten werden dan opgeboend en als de totem een plaatsje wilde in de buitenlucht en aan alle weersomstandigheden weerstaan, zat er maar één middel op. Een siliconenbad geven.
En we stonden versteld van ons werk. Nu nog sokkels gieten, zodat ze gestapeld konden worden. Nog een intensief werk waar mijn vriend wel enkele dagen spierpijn aan overgehouden had.
Op de goede afloop hebben we natuurlijk een goed glas gedronken.
Eigenaardig genoeg heb ik daarna geen klei meer aangeraakt, maar ik werd aangestoken door de kunst van de kalligrafie en ook daarvoor kon ik terecht bij Etienne Dewulf. Zijn atelier is ondertussen een welgekende galerij geworden, waar kunstenaars op erkenning kunnen rekenen. Steeds is er een zeer gevarieerd aanbod aan kunst te bewonderen, wat ik alleen maar kan appreciëren.
1976, we wilden trouwen en dan nog voor de kerk. De geloofsovertuiging in de instellingen waar ik verbleef waren van katholieke aard. En omdat ik in een huwelijk geloofde, besloten we toch voor de kerk te trouwen. Dat gaf mij toen een gevoel van een beetje houvast, een meerwaarde aan mijn intenties om er een goed huwelijk van te maken.
Naar de pastoor om afspraken te maken. Een doopselakte kon ik niet voorleggen, dus ging ik vragen aan mijn moeder of ik gedoopt was. Zij beweerde bij hoog en laag van wel, maar volgens mijn opzoekwerk bleek daar niet veel van te kloppen. Over en weer geschrijf en geloop, echter zonder resultaat. Ik had nochtans mijn plechtige communie gedaan. Ongeloofwaardig maar ik was dus niet gedoopt.
Voor de kerk trouwen zat er dus niet in als ik niet gedoopt was.
De oplossing die het meest voor de hand lag, me laten dopen. Ik zocht een meter en een peter die mijn doopsel konden bijwonen.
Guido, directrice van het tehuis in Berchem zou mijn meter worden en Lenonard, een man van een oud-bewoonster van het tehuis koos ik als peter.
Ik was zenuwachtig doordat ik niet wist wat een doopplechtigheid inhield. Wat moest ik me daarbij voorstellen als jongvolwassene? Guido gewapend met haar fototoestel vergezelde me naar de kerk, samen met Leonard.
Daar stond ik dan onwennig aan de doopvont te staren in een grote lege kerk.
De priester volbracht zijn taak, ik kreeg een kaars in de hand en prevelde wat tekst na, om dan met het hoofd voorovergebogen het doopselwater over mijn voorhoofd te voelen wegvloeien. Eerlijk gezegd vond ik dit op dat moment een beetje lachwekkend, hoe ernstig dit moment ook was. En ons Guido nam een foto en nog één en nog één. Dit stond dan op de gevoelige plaat als herinnering voor later.
Nieuwsgierig naar het resultaat van de fotos, kon Guido me niet verrassen.
Wat was er dan misgelopen?
Ze was vergeten een filmrolletje in het toestel te steken. We konden er wel om lachen.We maakten er geen probleem over, we zouden toch eventjes terug naar de kerk gaan om opnieuw fotos te maken. Het dopen zelf is niet voor de tweede keer doorgegaan. De fotos met mijn meter en peter waren deze keer wel gelukt.
Vanuit Ronse werd ik door mijn sociale assistente naar Berchem bij Antwerpen gebracht. Ik heb die hele rit geschreid.
Ik zou daar mijn nieuwe thuis vinden. De zoveelste op rij. Een nieuw vake en moeke krijgen. Hoe kon dat? Ik had al een moeder die niet naar mij omzag, een moeke en papa die mij een thuis hadden gegeven en die me nu wegstuurden.
Van Ronse, de parel van de Vlaamse Ardennen met haar heuvels waar uitzichten je adem beneemt naar een overdrukke gemeente bij Antwerpen, waar herenhuizen mij de hoogte deed inkijken, maakten mij verward.
Ik en mijn sociale assistente werden door een vrouw ontvangen in een nogal donker bureau, maar voor mij heel sjiek.
Hier moest ik me wennen tussen allemaal werkende meisjes.
In mijn hart was ik boos en verdrietig en voelde me machteloos en overgelaten aan het lot. Waar was ik en wat stond me te wachten.
Ik had het moeilijk alleen al doordat ik niet meer zomaar buiten kon om met de vertrouwde gezichten te ravotten.
De directrice die zich Guido noemde, dat op zich klonk me al vreemd in de oren.
Hoe zou mijn nieuwe papa er uit zien? Misschien was hij wel gaan werken.
Eén, twee, drie dagen en nog zag ik geen papa verschijnen. Er klopte iets niet.
En Guido? Dat is toch een jongensnaam.
Ik durfde niets te vragen, had het heel moeilijk om te wennen in de nieuwe leefgemeenschap. Tot ik een meisje een beetje ging vertrouwen. Ik begon uiteindelijk vragen te stellen.
Guido? Dat is haar totemnaam, zij is leidster geweest bij de gidsen en ze heeft die naam daar gekregen. En iedereen noemde haar zo, dus ik ook. Haar echte naam is Paula.
Maar papa? Waar was die? Wanneer kwam hij eens naar huis? Hoe was hij, wat deed hij dat hij weg bleef?
Ik vermoedde al dat er iets niet klopte. Er was gewoon helemaal geen papa.
Ik voelde me bedrogen, ze hadden me toch gezegd dat ik bij een nieuw moeke en papa ging wonen. Ik was teleurgesteld en ik kon dit aan niemand vertellen, want ik had niemand die ik kon vertrouwen.
Maar ik heb me er na veel moeite over gezet. Guido was een lieve vrouw en geduldig, anders dan moeke uit Ronse maar ik aanvaarde haar nu.
Stilaan paste ik me aan aan de leefomstandigheden in de groep.
Ik voelde me een beetje als Oliver Twist.
Na enkele maanden kreeg ik het voorstel om mee in de sportieve groep te stappen.
Dit was echt iets voor mij, sportief zijn, op weekend gaan met de tent, de natuur in.
Binnen de groep kreeg ik de naam van Hinde en voelde me op die manier een stukje dichter bij Guido staan. Ik was toch een beetje aanvaard.
Mijn eerste verjaardagsgeschenk kreeg ik dus ook bij ons Guido, een slaapzak om mee op kamp te kunnen gaan. Het eerste geschenk helemaal voor mij alleen.
Nog draag ik Guido in mijn hart, ze heeft mij ook doen inzien dat ik in deze harde wereld een plekje mocht hebben.
Het is de allereerste keer dat ik mij waag aan het schilderen met acrylverf. Een uitdaging, onzeker met welk penseel ik te werk kon gaan, niet te veel verf, de kleurkeuze, het onderwerp. Ik heb me ingeschreven voor de teken-en schilderwedstrijd van Talenspallet. Gewoon proberen. Waarom niet? Een uitdaging voor mezelf. Een begin van een nieuwe passie? hinde
Een week geleden, het weer was grijs, ik kreeg plots de goesting om naar de Ardennen te rijden. Vanuit Gent is dit toch maar 2,5uren rijden.
Lamormenil, op 3 km van Dochamps en 16 km van La Roche.
Ik was een jaar of 11 toen ik voor het eerst naar de Ardennen mocht gaan om de vakantie in een kolonie in Durbuy door te brengen.
Ik was een instellingskind en vond dit toen niet echt leuk. Het gaf geen veilig gevoel.
Weer weg van een beetje een vertrouwde omgeving.
Maar . de jaren die er op volgden, nl 5 jaren waren véél leuker.
Dan gingen we met moeke en papa (gezinsvervangend tehuis) naar Lamormenil.
De eerste jaren trokken we de caravans mee achteraan de wagens, daarna bleven de caravans ter plaatse staan. Onze slaapcaravan was uitgerust met stapelbedden. (3 bedden boven elkaar)
Op warme zomerdagen kan ik je verzekeren dat dit soms onhoudbaar was om in te slapen, vooral diegenen die helemaal boven lagen.. De kleintjes konden nog rechtop zitten in bed.
We hadden een prachtig zicht op het dorp en de wijde omgeving. Twee stappen van ons terrein om verstoppertje te gaan spelen in het bos.
We maakten lange wandelingen van zon 20 km. Soms stapten we naar Barvaux, soms naar Durbuy, ook naar Hotton, maar meestal gingen we naar LaRoche om daar te gaan zwemmen en naar het PARC A GIBIER te gaan. Moeke bracht ons tegen de middag belegde sandwiches of soep.
We vertrokken samen om dan in groepjes op te splitsen en een wedstrijd te houden om het eerst te arriveren. En zingen hielp ons om een vaste tred te houden, zoals makadam, makadam, makadamdamdamdam, steenweg . Of we gaan nog niet naar huis . En ik heb een tante in Marokko .of in de fouragemeesterstent met als refrein: Dat wist ik niet en bovendien, Dat kan ik zonder bril niet zien, Dat kan ik zonder bril niet zien.
Wie heeft dit niet allemaal gezongen.
Soms was er een spoortocht aan verbonden, op die manier kenden we ook altijd de opeenvolgende dorpjes.
Toen de jongens al wat ouder werden dan riskeerden we ons ook eens om te liften.
Maar ook altijd in groepjes met één verantwoordelijke bij.
Bij slecht weer bleven we meestal op ons eigen terrein. Er stond een grote legertent waar we samen aten en ook daar onze activiteiten hadden.
Daar we een gemengde groep waren, kan je je voorstellen dat er al eens geruzied werd of geplaagd.
De jongens hielden van krachtpatserij. De ene al wat forser gebouwd dan de andere en de meisjes oefenden zich in het turnen en andere lichtere acrobatische toeren, zoals met de ringen of de barre.
We zongen ook heel veel begeleid door onze exclusieve muzikanten. Ze speelden mondharmonica en melodica of blokfluit en zelfs met stokken om op de tafels te trommelen of met deksels van kookpotten en de 2 lepels mochten ook niet ontbreken
En bij de gezelschapsspelen werd er wel eens meer dan 1 keer vals gespeeld maar o wee als het iemand had gemerkt, dan kon je er zeker van zijn dat de valsspeler zich vals beschuldigd voelde en dat de pionnen of het hele kaartspel de lucht in ging. Maar het bekvechten duurde nooit lang.
Ik zocht heel dikwijls naar skeletten van dode dieren, ik waste die dan netjes af, Meestal waren het konijnenschedels of pootjes dat ik vond, maar voor mij was dat toch een waardevolle bezigheid.
Ik ging ook regelmatig het bos in op zoek naar mooie houttronken. Uren en uren hield ik me bezig om de aarde en schors weg te schrapen. Het hout werd glad geschuurd, want de schoonste nam ik toch altijd mee naar huis.En met wat fantasie zag je er wel een dier in of een gezicht van een monster. Dat bleef dan een tijdje bewaard om dan stiekem te verdwijnen in de open haard.
We hadden natuurlijk ook onze taken, afwassen, groenten snijden, aardappelen schillen, de caravan opruimen, bedden opdekken, soms met tegenzin, maar ja het moest gebeuren anders mochten we niet op stap. En uiteindelijk maakten er ook altijd een wedstrijd van. Om t er best de potten kuisen, het snelst aardappelen schillen enz
En hier stond ik weer op wat toen mijn vakantieterrein was.
Het inkompad dat afgezoomd werd met kasseien ligt er nog, het pad is nu overgroeid door gras. En de fundering van de caravan is nog een stille getuige van weleer. Ik vond nog een stukje balatum. Ik heb het meegenomen, niet dat ik daar nog wat aan heb maar ik moest het meenemen.
De plaats waar de grote eettent stond en de slaapcaravan daar staan nu dennenbomen en er groeien een heleboel paddestoelen.
Het panoramisch zicht is door de dichtgegroeide struiken naast de weg wat weggenomen.
Maar het dorpje op zich heeft nog niets van zijn charme verloren.
De hoeven waar we soms halt hielden om een bloempje te mogen plukken, soms stiekem, maar meestal vroegen we het. Dan stelden we met verschillende groepjes een boeket bloemen samen om dit dan af te geven aan moeke.
Dit was ook onze manier om haar eens te bedanken. Sommige jongens vonden dit wel wat kinderachtig. Maar moeke was altijd blij met het zelf samengesteld boeket.
Ik schreef toen ook heel veel brieven naar enkele schoolvriendinnen.
Eén van die vriendinnen stuurde mij altijd enkele postzegels op omdat ik niet zoveel geld had. Zij had een goede thuis en vond het toen wel vervelend dat zij mij dat gaf.. Zo konden we toch onze weetjes en gebeurtenissen in sneltempo bijhouden. Waar we altijd wel iets over te schrijven hadden waren de jongens. Ik heb nog al mijn de brieven uit deze periode.
Als ik al die brieven zou samenvatten tot één interessante tekst, dan denk ik dat er nog 2 vellen zouden overblijven.
Dus vorige week in Lamormenil kreeg ik een nostalgisch gevoel rond mijn kinderjaren. Bij de terugrit naar huis nam de emotie even de overhand. Maar ik was blij dat ik er nog eens was geweest, naar dé vakantieplek uit mijn jeugd. Die vreugde koester ik als een mooie herinnering.
Ondanks ik geen normale jeugd heb gekend, ben ik nog altijd blij dat ik die zomervakanties in Lamormenil heb kunnen beleven.
Nog 10 dagen en dan zie ik mijn zoon terug die momenteel in Sicilië aan het werk is. Vandaag ontving ik nog een kaartje dat hij het daar helemaal naar zijn zin heeft. En om mij het water in de mond te doen krijgen, schrijft hij dat hij verse zeeegel heeft gegeten en dat het lekker was. En ik zou dat ook zo graag eens proeven. Op de foto zie je links op de foto: ikzelf en dan mijn zoon Carlo 26 jaar, dan mijn dochter Els 28 jaar en 8 maanden zwanger en mijn schoonzoon Mike die 30 jaar wordt. De foto werd genomen door mijn vriend op de luchthaven in Zaventem, de dag dat mijn zoon naar Sicilië vertrok enkele weken terug. We hebben nog wat te vieren, oa. mijn 51ste verjaardag, zodus zet ik tegen die tijd alvast de champagne fris. Hinde
