Na het verkeer is zelfmoord in België de tweede doodsoorzaak voor kinderen.

Minstens éénmaal per week pleegt in dit land een leerling zelfmoord. Bij 15 procent van de lagereschoolkinderen en 30 à 40 procent van de leerlingen in de secundaire school stelden onderzoekers zelfmoordgedachten vast. Meer bij jongens dan bij meisjes. Na het verkeer is zelfmoord bij ons de tweede doodsoorzaak voor jongeren van 10 tot 24 jaar.

Drie op vier slachtoffers van zelfmoord maakten hun opzet weken voordien kenbaar. Niemand had de signalen gemerkt of ernstig genomen. Ook hun leerkrachten niet.

“ In België pleegt één keer per week een jongere zelfmoord. Bij 15% van kinderen uit de lagere school en tussen de 30 en 40% bij leerlingen van de secundaire school worden zelfmoordgedachten vastgesteld. Drie kwart van jongeren tussen 10 en 24 jaar spreken die lugubere wens ook vooraf uit.“

Bron : www.klasse.be en “mens-en-samenleving.infonu.nl”

Met bittere dank aan die vele belgische regeringen die meer geïnteresseerd waren in het vullen van hun zakken dan in het vullen van een kinderhand.

Opgedragen aan die vele kinderen die voor zichzelf uitmaakten dat ze in België niet verder wensten  te leven :

                                      Verminkte kinderhand

                                                Het stond op de rand van het spoor,
                                                En luisterde met fijn gehoor,
                                                Stil wachtend op de eerste trein,
                                                Die weldra hier voorbij moest zijn.

                            De zon ging weg, de avond viel,
                            En in d'omgeving was geen ziel,
                            Toen ginder ver de trein afkwam
                            En razendsnel de helling nam.

                                      De trein kwam heel snel dichterbij
                                      Want 't ganse spoor was voor hem vrij.
                                      Nog even en hij zou gezwind
                                      Hier voorbij vliegen als de wind.
 
                                     Op dat moment, eensklaps en rap,
                                     Ging het naar voor, en deed een stap.
                                     De remmen piepten, hard en kwaad,
                                     Maar tevergeefs, het was te laat.

                           En ietwat verder, aan de kant,
                           Lag een verminkte kinderhand.                         Ramuntxo

Het zwarte schip in de duisternis.

Een je diep pijnlijk treffende persoonlijke gebeurtenis is als een enorm groot zwart schip dat, geheel onverwacht en amper zichtbaar, rakelings en nietsontziend langs je heen raast. Hoge donkere golven vallen met geweld over je heen en je ziet amper dat er ietwat verder nog leven is. Een ongekende druk op je borstkas belet je om normaal te ademen.

Geluk heeft hij die mag ervaren dat er op dat moment vrienden spontaan klaar staan om hem te steunen.

Na enige tijd begin je te merken dat het onheilsschip langzaam maar zeker verder vaart en de door het vaartuig veroorzaakte golven in omvang afnemen. De tijd gaat voorbij en de bode van het kwaad blijft zich traagjes verwijderen en wordt steeds kleiner en kleiner, tot op een moment hij achter de horizon zal verdwijnen en de zee weer glad zal zijn.

Jouw toekomst begint nu.                                               Ramuntxo

Arrogantie is een dekmantel voor een knagend minderwaardigheidskomplex.

Het is eigen aan personen die van zichzelf weten dat ze op menselijk gebied weinig of geen waarde hebben, op welke trap van de maatschappelijke ladder ze zich ook bevinden. Hun frustraties werken ze steeds uit op zwakkeren en ze likken de hielen van al diegenen die boven hen staan en naar wie ze stiekem opkijken. Zo iemand zou graag geweld gebruiken en gaat daar vaak in huiselijke kring toe over. Het misprijzen hetwelk ze van hun familiale kring daardoor ervaren is voor hen een reden om nog meer tot geweld over te gaan, in de ijdele hoop op die manier respekt te kunnen afdwingen. Ze mijden angstvallig de nabijheid van sterkeren en lafheid is dan ook één hunner favorieten. Hooghartig beelden ze zich in dat ze van zichzelf een hoge dunk hebben en kijken vanuit een autoritaire hoogte systematisch op zowat alles en iedereen neer. Een pretentieuze vrijpostigheid kenmerkt hun optredens en als verwaande opgeblazen kikkers trachten ze zich in te beelden dat ze beter zijn dan de anderen. Ze zien zichzelf als een voorbeeld voor de maatschappij.

Helaas vindt men die soort vaak terug op kunstmatig geschapen veelal politieke postjes waar de kunst van gatlikkerij veruit de voornaamste zoniet de enige voorwaarde tot toetreding is.

                                                                                         Ramuntxo

Voor vervolg zie Islero Loge 3