Zoals iedereen ken ook jij de wet. Vanzelfsprekend. Dat moet immers ook.

  Zo ken jij uiteraard artikel 19 van de belgische grondwet :

  De vrijheid van eredienst, (....), alsmede

  de vrijheid om op elk gebied zijn mening te uiten, zijn gewaarborgd (....)

  Al gemerkt dat de wet zegt dat ge op elk gebied uw mening moogt uiten,

  maar duidelijk niét zegt dat ge een éigen mening moogt hébben ?     

Het is niet alleen van belang of Hij tevreden is over mij.

Oòk van belang is of ik wel tevreden ben over Hém.

Ramuntxo

Afscheid van een bekend fascist.

Hij staat voor het Laatste Oordeel. Zijn vege lijf liet hij achter in de 1^ste dimensie. Alhoewel geesten niet kunnen zweten heeft hij het warm. Stiekem kijkt hij achter zich en stelt tot zijn grote spijt en oprechte verbijstering vast dat zijn met onrecht verkregen rijkdom hem niet volgde. Die bevindt zich nog op aardse bodem, ten prooi aan allerlei gieren die amper de tijd namen om zijn stoffelijke resten eventjes hypokritisch te gaan groeten, onder de flitsende lichten van fotografen, een ernstig gelaat aan de opgetrommelde reporters tonend, die op hun beurt met een al even ernstig gelaat zijn zwanenzang vereeuwigden.

De traditionele koffietafel was snel afgelopen. Nog halfgevulde tassen stonden er verlaten bij, en enkele tientallen goedkope broodjes vulden – samen met nog veelvuldig verspreide papieren servetten en plastieken lepeltjes – de tafels. De kwistig uitgedeelde doodsprentjes waren zowat het enige waar de bezoekers belangstelling in hadden. Nog voor de schoonmaak van het zaaltje was begonnen was er op de parking geen voertuig meer te bespeuren. Zijn gevreesde tronie veroorzaakte geen parkeerproblemen meer. De jacht op zijn aktiva was begonnen.

Hij staat er ontgoocheld en verdrietig bij. Hij, die zich de illusie maakte dat hij algemeen gerespekteerd werd, staat nu achteraan in de rij, nederig zijn beurt afwachtend. Hier is hem geen voorkeursbehandeling voorbehouden. Hier is iedereen gelijk.

Zijn aardse naam weerklinkt. Schoorvoetend doet hij aarzelend, ietwat waggelend maar gehoorzaam, een paar passen naar voren en wacht eerbiedig. Het vonnis is kort maar rechtvaardig. Hij, die met politieke en misdadige manipulaties onschuldigen onmenselijk liet behandelen, krijgt nu te horen dat de Hel hem wacht. Recht op spreken heeft hij niet meer. Dat verspeelde hij reeds vele jaren geleden. Links van hem staat een massa grinnikende geesten die tijdens hun aardse bestaan door zijn toedoen onrechtvaardig behandeld werden. Aan zijn andere zijde wordt hij door geesten, die door zijn toedoen hun leven lieten, koud aangekeken. Hij krijgt het afwisselend warm en koud, en een diepe angst doet hem rillen. Zijn gezwollen gelaat toont duidelijke tekenen van verval. Hij smeekt, en zinkt op de knieën. Hij weet dat niemand hem zal helpen en beseft dat de god die volgens zijn soort aanbeden moet worden, niet bestaat. Voor het eerst staat hij er alleen voor. Omkopen kan hier niet. Het vonnis is onomkeerbaar.

Strompelend en onevenwichtig beweegt hij zich tussen twee duivels die, een spottende grijns om hun lippen, hem zullen begeleiden. Zijn nederige smeekbeden worden door hen op een akelig hoongelach onthaald. Zijn eens zo blozende kop is nu grauw van kleur. Door hem bijna onhoorbaar en kreunend gebrachte smeekbeden om genade worden door een goedkeurend gemompel overstemd. Zijn gekrijs doet menige geest glimlachen.

De eens zo machtige man is nu niets meer dan een vuile verstijfde vod, die strompelend en huilend zijn weg naar de Hel aanvangt. En die weg is lang …. véle jaren lang. En wat hem op het einde te wachten staat …. …. dat vertel ik niet.

                                                                                            Ramuntxo

       Als de enige blijken van belangstelling die je nog krijgt bestaan uit rekeningen 

        van de overheid en interkommunales,

       Als je uiteindelijk beseft wat de Rechten van de Mens in praktijk betekenen,

       Als je begint te begrijpen waarom Vrouwe Justitia geblinddoekt is,

       Als de wijnen – eens zo zoet – in jouw mond verzuren,

       Als whisky en wodka je doen mijmeren over betere tijden,

       Als de vrolijke glans in jouw ogen voor tranen plaats maakt ….

       Dan weet je dat jouw einde begonnen is.                                          Ramuntxo

Na het verkeer is zelfmoord in België de tweede doodsoorzaak voor kinderen.

Minstens éénmaal per week pleegt in dit land een leerling zelfmoord. Bij 15 procent van de lagereschoolkinderen en 30 à 40 procent van de leerlingen in de secundaire school stelden onderzoekers zelfmoordgedachten vast. Meer bij jongens dan bij meisjes. Na het verkeer is zelfmoord bij ons de tweede doodsoorzaak voor jongeren van 10 tot 24 jaar.

Drie op vier slachtoffers van zelfmoord maakten hun opzet weken voordien kenbaar. Niemand had de signalen gemerkt of ernstig genomen. Ook hun leerkrachten niet.

“ In België pleegt één keer per week een jongere zelfmoord. Bij 15% van kinderen uit de lagere school en tussen de 30 en 40% bij leerlingen van de secundaire school worden zelfmoordgedachten vastgesteld. Drie kwart van jongeren tussen 10 en 24 jaar spreken die lugubere wens ook vooraf uit.“

Bron : www.klasse.be en “mens-en-samenleving.infonu.nl”

Met bittere dank aan die vele belgische regeringen die meer geïnteresseerd waren in het vullen van hun zakken dan in het vullen van een kinderhand.

Opgedragen aan die vele kinderen die voor zichzelf uitmaakten dat ze in België niet verder wensten  te leven :

                                      Verminkte kinderhand

                                                Het stond op de rand van het spoor,
                                                En luisterde met fijn gehoor,
                                                Stil wachtend op de eerste trein,
                                                Die weldra hier voorbij moest zijn.

                            De zon ging weg, de avond viel,
                            En in d'omgeving was geen ziel,
                            Toen ginder ver de trein afkwam
                            En razendsnel de helling nam.

                                      De trein kwam heel snel dichterbij
                                      Want 't ganse spoor was voor hem vrij.
                                      Nog even en hij zou gezwind
                                      Hier voorbij vliegen als de wind.
 
                                     Op dat moment, eensklaps en rap,
                                     Ging het naar voor, en deed een stap.
                                     De remmen piepten, hard en kwaad,
                                     Maar tevergeefs, het was te laat.

                           En ietwat verder, aan de kant,
                           Lag een verminkte kinderhand.                         Ramuntxo

Het zwarte schip in de duisternis.

Een je diep pijnlijk treffende persoonlijke gebeurtenis is als een enorm groot zwart schip dat, geheel onverwacht en amper zichtbaar, rakelings en nietsontziend langs je heen raast. Hoge donkere golven vallen met geweld over je heen en je ziet amper dat er ietwat verder nog leven is. Een ongekende druk op je borstkas belet je om normaal te ademen.

Geluk heeft hij die mag ervaren dat er op dat moment vrienden spontaan klaar staan om hem te steunen.

Na enige tijd begin je te merken dat het onheilsschip langzaam maar zeker verder vaart en de door het vaartuig veroorzaakte golven in omvang afnemen. De tijd gaat voorbij en de bode van het kwaad blijft zich traagjes verwijderen en wordt steeds kleiner en kleiner, tot op een moment hij achter de horizon zal verdwijnen en de zee weer glad zal zijn.

Jouw toekomst begint nu.                                               Ramuntxo

Arrogantie is een dekmantel voor een knagend minderwaardigheidskomplex.

Het is eigen aan personen die van zichzelf weten dat ze op menselijk gebied weinig of geen waarde hebben, op welke trap van de maatschappelijke ladder ze zich ook bevinden. Hun frustraties werken ze steeds uit op zwakkeren en ze likken de hielen van al diegenen die boven hen staan en naar wie ze stiekem opkijken. Zo iemand zou graag geweld gebruiken en gaat daar vaak in huiselijke kring toe over. Het misprijzen hetwelk ze van hun familiale kring daardoor ervaren is voor hen een reden om nog meer tot geweld over te gaan, in de ijdele hoop op die manier respekt te kunnen afdwingen. Ze mijden angstvallig de nabijheid van sterkeren en lafheid is dan ook één hunner favorieten. Hooghartig beelden ze zich in dat ze van zichzelf een hoge dunk hebben en kijken vanuit een autoritaire hoogte systematisch op zowat alles en iedereen neer. Een pretentieuze vrijpostigheid kenmerkt hun optredens en als verwaande opgeblazen kikkers trachten ze zich in te beelden dat ze beter zijn dan de anderen. Ze zien zichzelf als een voorbeeld voor de maatschappij.

Helaas vindt men die soort vaak terug op kunstmatig geschapen veelal politieke postjes waar de kunst van gatlikkerij veruit de voornaamste zoniet de enige voorwaarde tot toetreding is.

                                                                                         Ramuntxo

Voor vervolg zie Islero Loge 3