Oranje gloort de ochtend
de nevelsliert uiteen
en strengen van vergeten pijn
omzwachtelen mijn gemoed
de roodgetinte bladeren zijn
nog even kunstig als voorheen
toch sijpelt er in mijn hele lijf
iets dat mij huilen doet
Weerbarstig blaast de wind
mijn stille tranen weg
de treurige wilgen hangen naar
het geheel verdronken land
mijn lichte tred wordt nu heel zwaar
ik voel mij verdoofd en leeg
dan de laatste ritseldreef en ik word
door weemoed overmand
De herinneringen zijn zo broos
als uit fijn geslepen glas
ik koester de warme beelden
die zweven in mijn geest
de wonden die nooit heelden
ik streel over je naam
gebeiteld in de kille grijze steen
snijdend is 't gemis aan wat is geweest
©
|
