Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
De bloem bloeit door.... Dat is haar uiteindelijke waarheid.
-
Wie daarvan geniet, doet er zijn voordeel mee. De winst van de bloem ligt in de ontdekking van zichzelf. In het hart van de schoonheid ligt een waarheid die wezenlijk is, vol geheimen en die alle erkenning te boven gaat. Zij is met ons hart verbonden door een uitgelezen band. Door het contact met de waarheid verdiept zich ons zelfbewustzijn, wordt zoet en gaat stralen. Ons innerlijke wezen wordt groter en krijgt kleur en wordt verrijkt. Ons bestaan schijnt zich te vermengen met haar kleur en sap-- het is een liefdesband. (*) Tagore Testament
stapje voor stapje zet ze haar pootjes op de open plekken van Indy.
Nu begrijp ik dat ze bij de trap was gevallen
boven in het donker zit te shaken
arm puppeke
maar met mij mee als de staart operatie is
8 febr. samen
"> Er zijn nogal wat mensen die teleurgesteld zijn, en zich verraden voelen door de liefde Maar liefde verraad niet, het is de mens die verraad en het verraad is niet aan de ander maar aan de liefde zelf
Wat zich niet heeft laten aanzien als liefde dat was het dus ook niet
Want liefde vergt het bewustzijn geen oneigenlijke bestaansgrond te volgen
Maar het hart te volgen zonder gewin, egoïsme of eigenbelang
Met de vrijheid voor een ieder om de eigen weg te volgen
Met het besef dat liefde alleen in vrijheid gegeven kan worden
Terwijl we de wegen van het leven doorlopen, winnen en verliezen we keer op keer een beetje in het houden van, maar telkens weer is er hoop dat wij het toch opnieuw zullen vinden.
Bewuster in je emoties en gedachten dan voorheen, maar misschien met minder roze wolken en fladderende vlinders dan bij de eerste, tweede, derde keer.
Misschien zal het voelen alsof je vliegen kan in je dromen, maar je verwacht door inzicht en besef niet meer dat liefde van een ander jouw hart kan helen.
Misschien zal houden van in het zien van eigen ervaringen dan veranderd zijn, maar je zal een ander onvoorwaardelijk lief kunnen hebben, want de herkenning in de reflectie van hem of haar ben jij.
Een gevoel van rust is wat je in liefde in het ouder zijn zal kunnen vinden, omdat je weet dat deze zonder imperfecties net als jij niet realistisch is, niet echt bestaat, maar door begrip en acceptatie gelijkwaardig in een verbinding is of kan zijn.
om te vragen waarom juist een bepaalde boom niet gekapt was, terwijl verder het hele bos omgehakt was en de grond braak lag.
Ze vroegen aan de houthakkers:
"waarom hebben jullie deze boom niet omgehakt?" De houthakkers zeiden: "aan deze boom heb je helemaal niks. Je kunt er niets mee doen omdat elke tak zoveel knoesten heeft, nergens is hij mooi recht. Je... kunt er geen deurpost van maken,
je kunt er geen meubels van maken. Hij deugt ook niet als brandhout omdat hij rook geeft die schadelijk voor de ogen is;
je loopt gevaar er blind van te worden. Deze boom is compleet waardeloos, daarom."
De discipelen kwamen terug om dit aan Lao Tse te vertellen. Die moest erom lachen en hij zei: "Zorg dat je zo'n boom bent! Als je in deze wereld wilt overleven, wees dan als die boom. Dan heb je van niemand iets te vrezen. Als je keurig recht bent, zul je omgehakt worden, je zult een meubelstuk in iemands woning worden. Als je er mooi uitziet, zul je op de markt verkocht worden, word je koopwaar.
Wees als die boom, totaal waardeloos. Dan heb je van niemand iets te vrezen. En je zult hoog en breed uitgroeien en duizenden mensen
Alleen mijn hart kan ik je geven. Niets dan een hart dat ontroering kent en dat vertederd wordt door de rimpel in een oud gezicht, of door een glimlach op het gezicht van een spelend kind.
Niets dan een hart heb ik je te geven. Een hart dat geraakt wordt door een stil gebaar van liefde, of door een zonnestraal die door de wolkenlucht heen breekt en ons verwarmt.
Alleen mijn hart heb ik je te geven, een hart dat zelf zo dikwijls geen antwoord weet op het lijden van de ander. Een hart dat in liefde en stilte de pijn van de ander meedraagt.
'Zolang de liefde maar blijft winnen': Zolang het vuur zal blijven branden Schieten vonken naar de sterren Zolang de zee rolt op de stranden En er werk komt uit de handen Zolang de kinderen blijven zingen En alles gaat zoals het moet En als liefde maar blijft winnen Komt het allemaal wel goed
Voordat we ons boos voelen, ervaren we eerst pijn. Pijn omdat we ervan overtuigd zijn dat ons iets onredelijks is aangedaan, ons iets is ontnomen of ons iets niet is gegund. Onze perceptie van de realiteit is dat iets of iemand schuldig is aan het feit dat we niet krijgen wat we willen of denken nodig te hebben. We voelen ons benadeeld en in de kou gezet. Er is sprake van een dader-slachtoffer verhouding.
Vroege kindertijd
Vaak waren we ooit slachtoffer in een gelijke situatie. Iets wat zich heeft afgespeeld in onze vroege jeugd en/of kindertijd. Thema’s als misbruik, verwaarlozing en mishandeling liggen hier aan ten grondslag. Maar ook is het van cruciaal belang hoe jij als kind geleerd hebt met emoties van boosheid om te gaan.
Hoe gingen jouw ouders met jou om wanneer je als kleuter stampvoetend in de kamer stond? Mocht jij je uiten of was er totaal geen begrip voor jouw gevoelens? Werden jouw behoeften bevredigd door jouw ouders wanneer je dit gedrag vertoonde of werd je misschien juist gestraft?
Razernij
Wanneer we iemand schuldig bevinden aan de omstandigheden waarin we ons bevinden, betekent dat we de regie uit handen hebben gegeven. We stellen iemand anders verantwoordelijk voor ons welbevinden. Dat zou tevens betekenen dat diegene ook onze narigheid kan oplossen. Dat is natuurlijk niet waar.
En daar ligt nu het ware probleem dat onze boosheid in stand houdt en ons kan drijven tot ware razernij. We geloven, onbewust, in de illusie dat de ander ons nog kan geven wat we zo nodig hebben en dat we dat kunnen verkrijgen door onze boosheid. Het slechte nieuws is; we gaan het nooit krijgen. Het goede nieuws is: we hebben het niet meer nodig.
Slachtoffer
Het slachtoffer dat we eens waren voelen we nog steeds aanwezig in ons. We begeven ons zodoende nog altijd in een slachtofferpositie en diep van binnen willen we niets liever dan dat de ander verantwoording neemt voor zijn daden.
We hunkeren naar erkenning, wachten eindeloos tot de ander door de knieën zal gaan en ons de erkenning zal geven voor het leed dat ons is aangedaan. Maar het zal ons niets brengen. Het gat dat in onze ziel geslagen is zal de ander nimmer kunnen dichten. De regie over ons leven geven we hiermee weg, het maakt ons gevoelloos en apathisch.
Zodoende zijn we niet meer in staat tot het maken van een beweging in de juiste richting en vreet de boosheid ons van binnen op. Zo donker als het eens was blijft het omdat we nog altijd wachten tot de ander ooit het licht aan zal doen.
Ruimte geven
Het is dan ook van groot belang om die boosheid de ruimte te geven. Om er uiting aan te geven op een constructieve wijze. Daarbinnen in die boosheid zit namelijk een enorme explosieve kracht welke kan imploderen of exploderen.
In beide gevallen heeft dat een enorm destructieve werking; op onszelf of de ander. We worden ziek, of relaties lopen op de klippen. We voelen ons niet meer bij machte om het roer in eigen handen te nemen en houden de ander onbewust verantwoordelijk voor onze nare positie.
Kalmte en verlichting
Uiting geven aan gevoelens van boosheid geeft ruimte en verlichting. De energie verlaat je lichaam door bijvoorbeeld te gaan sporten, je gevoelens op te schrijven of erover te praten.
Wanneer je enigszins gekalmeerd bent, kun je jezelf de vraag stellen: wat heb ik nu nodig nu ik mij zo boos voel? Het antwoord dat volgt vanuit jouw onderbewuste, kan je totaal verrassen. Het heeft namelijk nooit met het nu te maken maar altijd met het kind dat we waren en dat we toen niet kregen wat we zo nodig hadden.
Realiteit
En het kind was niet in staat om aan te geven wat het nodig had, kon het niet benoemen. Tevens was het afhankelijk van de ouder/verzorger. De perceptie: “de ander is verantwoordelijk voor mijn behoeften”, is dus de realiteit van het kind. Niet van de volwassene. We zijn nu namelijk bij machte om onze behoeften zelf te vervullen. Indien nodig zelfs uit te stellen.
We hoeven niet langer te wachten op de ander. We kunnen onze boosheid loslaten. We zullen nooit meer krijgen wat we toen zo nodig hadden en nu hebben we het niet meer nodig. Wij kunnen nu zelf het licht aan doen.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
