Hendrik Jozef Eliasxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Schrijver Pieter Jan Verstraete

ISBN 90-803018-5-x

Kortrijk 2005

Ik behandel één paragraaf : “2. Veto van de bisschoppen” pag 166 in deel 1.

We weten allen dat tussen de twee oorlogen in de vorige eeuw een belangrijk vraagstuk de vernederlandsing van de universiteiten was.  Wat in andere beschaafde de normaalste zaak ter wereld was was het hier schier onmogelijk in de eigen taal hoger onderwijs te bekomen.  Zo kwam er een plaats vrij als hoogleraar geschiedenis aan de universiteit van Leuven.  Dr Elias die twee doctoraten had (geschiedenis en rechten) was een kandidaat naast Dr Lousse , een andere kandidaat was om  politieke redenen (tè Belgicistisch) reeds afgewezen.  Men koos uitiendelijk voor  de Waal Lousse aan de Nederlandse Leergangen, die wel behoorlijk Nederlands kende.  Er waren opstootjes in zijn eerste les. Dr Elias was uiteindelijk afgewezen wegens zijn flamingante overtuigingen.  Het episcopaat  wilde  geen persoon met nationalistische overtuigingen voor een zo delicaat vak als Moderne Geschiedenis.  Dit speelde zich af eind de jaren twintig van de vorige eeuw.  Het geeft wel aan hoe moeilijk de Kerk het had, en vooral de top, met het Vlaamse karakter van het Noorden van België.

Toch zijn er duizenden gevallen bekend van onderpastoors, leraars die opkwamen voor de Vlaamse zaak.  Tot in de jaren zeventig zag ik in een nonnenklooster, die zich ontfermde over verwaarloosde kinderen, enkel Waalse en Frans-Brusselse kranten in de wachtzaal.  Dit was in Melle een door en door Vlaamse gemeente.

Wat de wedervaren van Dr Elias zijn na deze periode, daar heb ik geen commentaar over, daar ik niet in de maatschappelijke positie zit daar iets over te zeggen, een klemtoon hier en daar kan wel.