Onlangs kwam een Free bij ons op bezoek. Hij was van plan om samen met zijn vrouw Frie een buitenlandse baby te adopteren.  De cursus voor adoptieouders die men nu verplicht dient te volgen, zat er voor hen bijna op. Hij kwam gewoon eens praten over adoptie omdat hij wist dat Herman en ik drie adoptiekinderen hadden die nu allemaal ouder dan 23 jaar zijn. Er is een tijd geweest dat ook wij ‘ervaringsdeskundigen’ opzochten. Free praatte enthousiast en vol vertrouwen in zijn voornemen. “Ergens moet je als ouder toch ook rekening houden met het fenomeen racisme” zei ik. “Allez gij” sprong hij op “dat is nu toch niet meer zo”. Racisme is nu nog altijd een zorg voor ons, ouders van gekleurde kindjes en de groeiende aanhang van het Vlaams Belang zal deze toestand niet verbeteren. Zij leggen een stigma op de gekleurde medemens die een etiket opgekleefd krijgt van profiteur, fraudeur, dief, agressieveling, … Kortom al wat slecht gaat in onze maatschappij is de schuld van de gekleurde medemens.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van onze aangenomen kinderen hebben er twee een ‘kleurtje’; de ene lijkt op een Chinees en de andere op een Indiaantje. De derde is gemaakt door blanke ouders. Matje, ons Chinezeke met een licht kleurtje kwam recht uit de materniteit bij ons wonen. Hij is een jongen met een gouden hart – het leven is mooi – hij heeft meer vrienden dan zijn vrienden, vrienden hebben. In de dorpsschool was hij de favoriet van velen en toch… Toen hij tijdens de collegejaren in een kleine stad aan een bushalte stond te wachten, kwam een man op hem af: “zeg joeng, maakt eens da ge na huis ga. Ga naar waar ge vandaan komt.” Hij duwde Matje met de elleboog. Gelukkig was hij sociaal vaardig genoeg om niet te reageren en op te stappen naar een volgende bushalte. Hij kwam thuis bleek en ontdaan toe. 16 jaar – kleine stad: eerste ervaring met racisme. Nu hij in Leuven aan de universiteit studeert en met kameraden op stap gaat, zagen we het weer gebeuren. Deze keer waren het alcoholgevulde of gedrogeerde leeftijdsgenoten … Op een keer had Mat met vrienden afgesproken om op de oude markt aan een bepaald café samen te komen; hij was wat vroeg en stond dus te wachten. Er nadert een luidruchtige bende. Ter hoogte van Matti waait een arm uit de groep die Matti op het gezicht mept en in een paar seconden zijn ze straat al uit. Versuft realiseerde Matti wat hem overkomen was. Hier kwam racisme langs! Hoe voel je je als mama wanneer je kind wordt aangevallen? Ook de daders hebben ouders. Zouden zij goedkeuren wat hun kinderen deden? Ik vraag me dat dikwijls af.

Een volgend voorval moest zusje overkomen. Zij houdt van  mountainbiken en is dus veel alleen op de baan. Op een dag rijdt ze op een smalle fietsstrook van Aarschot naar Scherpenheuvel. Ze is haast niet te herkenen: strakke bijna mannelijke mountainbikekleding, fietshelm op, alleen bruine armpjes en beentjes verraden haar kleur. Zonder aanwijsbare reden vertraagt een auto naast haar, een jonge Onslow achter het stuur in z’n onderhemdje en mevrouw op de passagierszetel. Het was warm en mevrouw draait het raampje open. Meneer roept iets door het raam en probeert zusje de weg af te snijden. Verbaasd ziet ze dat een jongetje van ongeveer vijf achter in de auto tegen de ruit plakt en zijn tong en middenvinger uitsteekt. Ze lachen allemaal. Even verder stapt de man uit z’n wagen en wacht zus dreigend af op het fietspad. Zus steekt de brede baan over en raakt voorbij. Na nog wat schelden en lachen verdwijnt het ‘jonge’ gezin. Wat heeft die mensen in godsnaam bezield? Omdat zus donkerder van kleur is, heeft zij de meeste onaangename ervaringen gehad, een stuk of vier, denk ik.

Geen racisme tegenover je gekleurde kinderen? Vergeet het!  Begrip en verdraagzaamheid blijven ook vandaag nog belangrijke waarden.