Het weer voor België en Scheveningen ziet er volgens de buienradar voor vandaag aangenaam uit. Het laatste buitje hangt nu net boven ons en over een kwartier zal de lucht geklaard zijn. In ieder geval wat de regen betreft. Misschien aanvankelijk nog grijs, maar de zon zal zeker komen met een aangename temperatuur. Trouwens de buitentemperatuur is hier nu al ruim 9 graden. Boven de zee klaart het al op. De wolken breken. Maar in het oosten is de lucht nog grijs en van zonsopkomst is nog niets te zien. Voor België, en dan bedoel ik politiek België, hangen er donkere wolken in het verschiet. Maar dat sombere beeld verflauwt een beetje in het stralende licht van de kerstversieringen alom. Laten de hoge heren eerst maar even tot bezinning komen. Misschien stemt het kerstfeest hen wat eensgezinder. Foto: zo zagen de Scheveningse duinen er uit op 20 december 2007.

De goede trouw van Yves Leterme staat niet ter discussie, maar hij zit wel met de gebakken peren. Van je medewerkers moet je het maar hebben: zij fout, jij fout. En in Holland zit Wouter Bos met een kat in de zak: Fortis was toch niet zo’n koopje. Liggen er nog meer lijken in de kast? Foto: de laatste dagen voor kerstmis: de goede wensen stromen binnen.

In de wandelgangen, waar dat ook moge zijn, wordt vaak vrij snel contact gemaakt. Zo kwam ik onlangs iemand tegen, die opmerkingen maakte over zijn woonomgeving. Hij had op iedereen kritiek en als het aan hem lag zou hij alles wel eens even goed op poten zetten. Het dode paard – zo noemde hij de voorzitter van zijn vereniging - , dat in de wei lag, moest eerst maar even geruimd worden en al die boerenkinkels( hij zei eigenlijk boerenlullen) die daar maar stonden toe te kijken en toch niet wisten hoe zo iets opgelost moest worden, zou hij wel even een lesje leren. Hij stapte naar het dode paard toe en begon te brullen, maar het paard bewoog niet. Het bleef liggen. De boerenkinkels bleven staan toekijken: zij wisten wat ze moesten doen: zij zetten de brulaap opzij en gezamenlijk legden zij het paard op de gereedstaande wagen. Zij keken de brulaap meelijwekkende aan en zeiden: ‘samen gaat het beter’. De brulaap keek meewarig rond en vroeg zich af, wat dat woordje ‘samen’ betekende. Hij keerde zich om, blij omdat hij een nieuw woord geleerd had, waarvan hij echter de betekenis niet bevatte. Terwijl hij zich naar huis spoedde, riep hij tegen iedereen, die hij ontmoette “samen gaat het beter”. Toen ik hem onlangs weer eens tegen kwam, vroeg hij mij: wat betekent dat woordje “samen” eigenlijk. Ik keek hem even aan en zei: “samen komen we er wel uit”. Niet begrijpend keek hij mij aan en vervolgde zijn weg.

Gelukkig is gisteren de mist, in ieder geval in Scheveningen, verdwenen en hebben we nu vrij uitzicht naar alle kanten. Gistermiddag scheen hier de zon en was de temperatuur tot iets boven de 8 graden gestegen. We zijn er lekker even uit geweest en hebben maar vast voor het komende jaar onze vakanties vast laten leggen. Daar kunnen we in ieder geval al naar uitkijken. Omstreeks 15.30 uur reden we weer richting Scheveningen en kwamen terecht in de avondspits. Om een afstand van ongeveer 2 kilometer te overbruggen hebben we meer dan 30 minuten gedaan. En eindelijk bevrijd van de file, kwamen we weer terecht in een nieuwe file. Een 45 kilometerautootje reed op de rijksweg, waar te plekke 70 km/uur gereden mag worden, en hield het hele verkeer tegen. Uiteindelijk zijn we om 16.45 uur toch thuis gekomen.

Het kerstgroepje, dat ik gisteren op mijn blog plaatste bevatte een foutieve beoordeling. Ik heb dit bericht inmiddels gecorrigeerd. Achter op het beeldje staan op de Maria- en Jozeffiguur drie letters LDV. Dit zette mij op een verkeerd spoor, daar ik vermoedde, dat dit een modelaanduiding was. De letters betekenen niet Leonardo da Vinci. De voorstelling  weerspiegelt wel de renaissance. De letters LDV verwijzen naar de fabrikant: Linssen en Derkx Venlo, die bestond van 1919 tot 1962. Het is een gipsbeeldje. 

Ik ben de oudste in de familie, die zich dit beeldje kan herinneren en mijn herinnering gaat terug naar ongeveer 1940. De tijd heeft zijn sporen nagelaten in de vorm van heel kleine verfbeschadigingen. Het beeldje wordt na de kerst niet opgeborgen, maar heeft zijn plaatsje gevonden bij ons in de slaapkamer. Daarom is er altijd een beetje kerst bij ons in huis.

Er hangt een zware mist vandaag. Aan de voor- en achterkant van onze woning hangt een grijs gordijn, dat je niet open kunt schuiven. Toch moeten we er even uit. Niet met de auto, maar te voet. Even naar de trombosedienst, maar dat is slechts ongeveer tweehonderd meter lopen. We zullen in ieder geval geen last van tegenlicht hebben. Daarna even een boodschap doen bij de grootgrutter, dat ligt toch op de route en daarna thuis aan de koffie en het werk.

Foto: een kerstgroepje - nog van mijn oma.

Naar aanleiding van de foto van de kerststal, die ik gisteren plaatste, een paar verduidelijkingen. Op de eerste plaats de ezel(ik houd me schuil achter St. Jozef}.

De beeldjes zelf, met uitzondering van de engel(dit is een Lladro-figuur), zijn gemaakt in de inmiddels opgeheven fabriek Goebel naar ontwerp van Hümmel en Rob. Van Rob ontwierp in 1961 Maria, Jozef, herder, drie koningen, Kerstkindje, schaapje en de zich verstoppende ezel. De twee gevleugelde engeltjes op de voorgrond zijn van een mij niet bekende ontwerper. Op de foto zijn o.a. de Hümmeltjes te zien.

Kerstfeest is geen kerstfeest zonder stalletje. Dit is ons stalletje dat dit jaar op de schoorsteen staat. Sommige jaren omringd door allerlei huisjes, boompjes, draaidoosjes, zelfs een schoorsteenveger. Dit jaar wat rustiger. Daar staat nog wel ergens een kerstman in huis en in de slaapkamer een kerstgroep, dat nog van mijn oma afkomstig is.

Hij staat nog tussen de rommel te wachten op een plaatsje: mijn zingende kerstman. De carousel(zo staat het op de doos, maar in het Nederlands moet het carrousel zijn) staat al opgesteld en de kerstklokjes hebben al geklingeld. De kerststal gaan we vandaag opstellen. Dit jaar geen kerstboom; dat geeft zoveel rommel en een namaakboom vinden we niet zo gezellig. We hebben er al een paar keer een gekocht, maar iedere keer toch weer met de vuilnisman meegegeven. Foto: mijn kerstman.

Als ik zo de buienradar bekijk, dan lijkt het er op dat het vandaag een redelijke dag kan worden. Maar het oude gezegde “prijs de dag nooit vóór het avond is” blijft toch in mijn achterhoofd hangen. Er zijn drie belangrijke levensinstellingen: pessimist, optimist en realist. Ik ben een optimistische realist. Ik bekijk het leven niet zo somber. Vandaag heb je, morgen kan je krijgen: geniet van de tijd die je gegeven is. Vandaag is vandaag en morgen is een cadeautje. Foto: na regen ziet de wereld er heel anders uit.

“Is het dan echt zo erg om ons logo op je blog te plaatsen. Het is het enige wat wij vragen om leden en niet-leden uit elkaar te houden. Je kunt nog altijd het logo of de code aan ons vragen. Wij wachten nog even af. Reageer je niet, dan wordt je blog verwijderd van onze site. Sorry daarvoor, maar dat staat degelijk in onze huisregeltjes die je vooraf had kunnen lezen. Even goed vrienden en nog een fijne dag verder.”

Krijgt u ook van dit soort dreigementen. Je bent lid of je bent niet-lid. Ik vraag me af waarvan. Lid van Julien,Jose en Boomer? Ik ken die mensen niet eens.  Als ik hun blog bekijk is het een mix van Holland en België. Maar waarom moet ik hun logo op mijn blog zetten? Om meer bezoekers te krijgen? De mensen, die mijn blog willen bezoeken, komen toch wel. Moeten is dwang.  Ik denk maar zo: vrijheid, blijheid.

Donderdag: marktdag. Na een korte opklaring regent het weer. Vlak voor de kust van Scheveningen draait een buiengebied zijn rondjes. En af en toe denk je: hé, een opklaring, snel een jas aan en lekker van buiten genieten. Maar, ho maar, zodra je de deur opent is het opklarinkje weer veranderd in een bui. Binnenblijven dus. Misschien klaart het na het middaguur wel weer op. Foto: aan de plas kunt u zien dat het een opklaring is.

In mijn tekst van hedenmorgen  staat wordt(met dt), dit moet natuurlijk word ik zonder t zijn.

De ene dag is de andere niet. Vandaag schijnt de zon weer in mijn kamertje en verwarmt die ruimte. Gelukkig zit er weer achter mijn computer. Het had ook anders kunnen aflopen: deze morgen moest ik even voor een boodschap weg. Ik denk: ik pak de fiets maar. Al fietsend op een voorrangsweg(natuurlijk op het fietspad) word ik ineens gesneden door een tegemoetkomende auto die linksaf moest. Net op tijd stond ik stil. Ik vervolg mijn weg en honderd meter verderop moet ik weer onverwacht stoppen, omdat een grote vrachtwagen rechtsaf slaat en mijn niet gezien heeft. Bij een volgend kruispunt wordt ik door een personenauto, die als tegemoetkomend verkeer linksaf wil slaan, bijna geschept. Drie keer binnen tweehonderd meter kruip ik door het oog van de naald. Even later nog steeds op dezelfde weg rijdend komt een auto naast mij rijden en een mevrouw wilde mij wat vragen. Uiteraard stop ik even. De dame biedt haar excuses aan voor het bijna-ongeval, dat zij veroorzaakte. Op de terugweg heb ik maar een andere route genomen. Nu zit ik gelukkig nog helemaal compleet achter mijn computer. Foto: deze heeft geen last van afslaand verkeer.

Vanmorgen eerst even verder gegaan met mijn fotoalbums op het seniorennet: http://fotoalbum.seniorennet.be/loek  . Vervolgens wilde ik het gastenboek bekijken en de bezoekers een tegenbezoek brengen, maar toen riep Annemiek al voor de koffie. Zij moet dadelijk eerst naar de trombosedienst en daarna voor een ecg naar het ziekenhuis. Als we terugkomen van het ziekenhuis is het gastenboek aan de beurt. De Belgische Persgroep wil het Nederlandse dagblad AD overnemen. Ik hoop maar niet dat het blad dan tweetalig wordt: dan zou het dubbeldik betalen worden.

Die Annemiek toch. Als ik een keer zou willen uitslapen, dan zal mij dat toch niet lukken: Annemiek heeft de neiging om zodra ze ’s morgens wakker is, eerst  haar laptop in te schakelen, vervolgens haar medicijnen in te nemen en dan direct naar het blog te stappen. Oké, daar heb ik geen commentaar op. Maar kort daarna begint het: “Loeeeek” roept ze dan “mijn computer zit weer vast”. En dan weet ik het wel; krant dicht slaan, kopje thee opzij zetten en met een volle mond achter haar computer kruipen, om de boel weer in orde te maken. En dat is dan het begin van de dag. Foto: Annemiek en computer is een kind op glad ijs.

Gisteren was het een gekkenhuis. Constant telefoontjes en dan van die ellenlange gesprekken, waar je doodmoe van wordt. Voorlopig neem ik geen telefoontjes meer aan, eerst kijken wie er belt. Opening van de ijsbaan. Daar was ik voor uitgenodigd; foto’s maken. Thomas Berger kwam zingen en wethouder Frits Hufnagels deed de opening. Gelukkig was het op mijn blog doodstil: een enkele verdwaalde bezoeker. Vandaag weer het eerste wintervuurwerk.

In de krant  - ja vandaag heb ik het ochtendblad wel ontvangen – staat met grote letters “Belg hoogste baas ruimtestation”.De Belgische kosmonaut Frank De Winne wordt als eerste Europeaan commandant van het International Space Station. In oktober en november van komend jaar zal hij op een hoogte van 350 kilometer de hoogste baas zijn. Frank De Winne, militair vlieger en ingenieur, spreekt naast Nederlands, Frans, Duits, Engels ook nog vloeiend Russisch. Proficiat Frank. Foto: alvast een Kerstgroet uit Scheveningen.

Vóór het Kurhaus wordt op het ogenblik een ijsbaan aangelegd. De exacte grootte weet ik nog niet maar die zal ongeveer 30 x 40 meter worden. Gedurende een maand lang kan hier dan geschaatst worden. Wel feestelijk zo’n baan, die zeker zal bijdragen aan een feestelijke kerstsfeer in Scheveningen. Foto: voorbereidende werkzaamheden.

Pech. Vanmorgen lag de ochtendkrant niet in de bus. En ik had nog wel wat over die krant willen schrijven. En eigenlijk was dat naar aanleiding van het luisteren naar de radio vannacht. Daar hadden ze het over babyboomers, nieuws update, dates, blind-dates en nog meer vreemde woorden, waar toch gewone Nederlandse woorden voor bestaan. Het Nederlands wordt dagelijks door vreemde woorden vergiftigd. Foto: vandaag nog één keer Sinterklaas: jong geleerd is oud gedaan.