De familie is weer compleet. Gisteren zijn mijn zoon en echtgenote teruggekeerd uit Canada en vandaag volgde mijn dochter vanuit Brazilië. Tegenwoordig is ver reizen gebruikelijk. Mijn eerste verre vakantiereis was in augustus 1956 helemaal naar Mittersill in Oostenrijk. De wereld is sindsdien wel kleiner geworden. Tegenwoordig vlieg je in zeven uur naar Canada; in 1956 duurde een reis naar Rome 24uur. Als je daar aankwam was je vakantie al weer bijna voorbij. De tijden zijn veranderd: ook wij schrikken er niet meer voor terug om verdere reizen te maken. Ik heb er inmiddels ook al weer ongeveer 250.000 à 300.000 vliegkilometers op zitten. Foto gemaakt op een hoogte van ca 8.000 meter. De wereld ziet er dan heel anders uit. Eigenlijk maar heel klein.

Ik zat zojuist even foto’s van mijn vakantie te bekijken en kwam de bijgevoegde foto tegen: een nachtopname genomen vanaf het balkon van onze hotelkamer. Een uitzicht over de baai met duizenden lichtjes. Dit is wel heel wat anders dan toen wij voor de eerste keer in Turkije kwamen: toen was het hotel, waarin we nu vertoefden, nog niet eens gebouwd. Toen waren de lichtjes in de baai op één hand te tellen. Nu is de baai één grote wijk van (vakantie)woningen met hier en daar een hotel. Vroeger was het een gebied van boomgaarden(sinaasappelen, mandarijnen, perziken en pruimen, vijgen en olijven). Nu staan op die velden woningen of borden met de tekst parça satilik(grondstuk te koop). Toen telde Kusadasi 8.000 inwoners, nu is dat ongeveer 80.000. De tijd heeft niet stilgestaan.

Zomertijd – wintertijd. We zeggen het zo vaak, maar wintertijd bestaat niet: wat wij vaak wintertijd noemen is de juiste tijd. Gedurende vijf maanden leven we in de echte tijd en dan gaan we weer prutsen aan de tijdsindeling en dat noemen we dan de zomertijd. Maar dat is pas het laatste weekend van maart 2010. Vannacht heb ik onrustig geslapen; meestal slaap ik vrij goed. Om 5 uur, de klok was nog niet verzet, draaide ik me nog een keer om en wat gebeurde er: ik versliep mij; op de wekker was het 08.00 uur zomertijd in werkelijkheid 07.00 uur echte tijd. Het was al licht. De zon ging al weer bijna op. Het wordt vandaag een mooie dag. Op de heenreis naar mijn vakantieoord maakte ik vanuit het vliegtuig deze morgenlichtfoto.

De mist begint langzaam op te trekken. De straten zijn nat. Mijn barometer geeft bewolking aan. Het weerbericht meldt regen in de loop van de dag. Maar wij zingen:
‘hagel en sneeuw, onweer, wind of regen
 deren ons niet: wij kunnen er wel tegen
lach er maar om en stap er flink door heen.
’t Is pech, maar zeg! Als straks de zon eens scheen!’

Maak er een fijne dag van: de laatste dag van de zomertijd. Foto: zo begon onze eerste vakantiedag.

Het is altijd leuk toeven op de Turkse markt in Selçuk. Daar lopen betrekkelijk weinig toeristen rond en er heerst daar nog een Turkse sfeer. Kleding en groenten, maar ook kleine huishoudelijke artikelen liggen keurig uitgestald. Van een groente/fruitkraam maakte ik deze foto.

De zomertijd zit er al weer bijna op. In de nacht van zaterdag op zondag gaat de wintertijd in. Om 03.00 uur wordt de klok één uur teruggezet. Bij sommige klokken kan dit problemen geven. Klokken met een opwinduurwerk, of kettingklokken is het verstandiger de klok één uur stil te zetten. Doe dit bijvoorbeeld op zaterdagavond omstreeks 22.00 uur. Als u de klok één uur later weer aanzet, dan loopt de klok, als u zondagochtend weer opstaat, precies op tijd. Maar u hebt wel van een  fijne lange zaterdagavond kunnen genieten. Foto: avondlicht boven Samos, maar voor mij kwam vandaag, 49 jaar geleden, een nieuw licht in mijn leven: ik ontmoette die avond Annemiek voor het eerst.

Vandaag begin ik officieel aan mijn eerste dag als vrijwilliger-lesgever aan senioren in het Zorgcentrum Deo Gratias in Scheveningen. De meeste senioren zijn ouder dan 70 jaar. Soms hebben ze nog geen computer, maar willen toch weten hoe een en ander in zijn werk gaat. Maar door gebrek aan ervaring met de moderne apparatuur gaat het langzaam, stapje voor stapje vooruit. Het is de bedoeling, dat ze na 8 lessen een beetje op de hoogte zijn van internetten en e-mail: ervaring moeten ze thuis opdoen door te oefenen op hun thuiscomputer. Vandaag is het de laatste en 8ste les. Volgende week een open les: dan mag iedereen met vragen komen. En zo begint de eerste werkdag na de vakantie. En daarna begint de nieuwe cursus. Vandaag is er weer een grote verandering in de computerhistorie: Windows 7 komt vandaag. Ook dat geeft weer wijziging in het lesgeven. Hoe moeten we dat opvangen? Laptops met XP zijn bijna niet meer te koop; Vista is het alternatief of Windows 7. Foto: Annemiek met haar vriendin voor een marktkraam op de markt van Selçuk. Op de achtergrond mijn Belgische vriend Lucien.

Vrijwel iedere dag maakte ik vanuit mijn kamer een foto van het eerste zonnelicht. Bijgaande foto maakte ik op 18 oktober om 06.36 uur. Een mooi begin van een nieuwe dag.

Mijn digitale klok heeft het op een lopen gezet. De wasmachine had enige aarzeling om weer op gang te komen. De muis van mijn computer had geen zin om van zijn plaats te gaan. Terug van vakantie. Even opstartproblemen. We missen onze Belgische vakantievrienden. Nu zijn we weer thuis. Maar wat we niet missen is de zon, want die schijnt ook hier in Scheveningen. Hij schijnt wel niet zo warm als in Turkije, maar hij is met ons mee naar huis gereisd. Hier is het even winnen aan de temperatuur. De kachel maar wat hoger gezet. Zo kunnen we er weer even tegen. We zijn ook weer terug bij onze Belgische blogvrienden. Ook die hebben we gemist, maar daar komt weer snel verandering in. Ik heb nog heel wat reacties te verwerken. Nu eerst even naar de dokter voor de griepprik. Daarna boodschappen: want eten en drinken moeten we toch ook. Al met al een drukke dag zo direct naar de vakantie. Foto: de laatste zonsondergang van onze vakantie. Op de achtergrond het eiland Samos.

Wij komen ons weer even melden. Na een zonnige vakantie zijn we gelukkig met zon in Scheveningen weer hartelijk welkom geheten.

Ik was al een paar dagen niet op de Pier geweest; maar gisteren wilde ik toch even van de zee, de wind en de fraaie Hollandse luchten genieten en maakt een wandeling over het bovendek. Terug via het benedendek en toen zag ik dat een van de verkoopkiosken werd ingericht voor een tentoonstelling. Op de grond lagen allerlei formaten doeken verspreid: nieuwsgierig als ik ben besloot ik even contact te maken met de man die binnen aan het werk was. Het was Cees Scheygrond, een ziekenverpleger, die in zijn vrije uren bezig was met zijn hobby applicatiewerk. De tentoonstelling, die hij nu voorbereid is geheel gewijd aan Parcival en de zoektocht naar de Heilige Graal. Van een onderdeel van dit zeer omvangrijke werk maakte ik bijgevoegde foto.

Dierendag vandaag en dat was te merken ook. Op het strand honderden loslopende honden. In het seizoen mogen honden alleen op een paar vrijgegeven plekken op het strand, maar nu is het een strand voor iedereen. En we hadden er fraai herfstweer bij. Prachtige luchten, een woelige zee en veel bezoekers van het strand: geen badgasten, maar mensen, die kwamen genieten van de zee, de wolken en de frisse lucht. Foto: zo is Scheveningen op zijn best.

K2 is weer K3. Josje is de nieuwe zangeres van K3. Een Nederlands tintje in een Vlaamse formatie. K3 is vooral bij de jonge Nederlanders erg in trek. De zon schijnt mijn kamertje binnen en heeft de temperatuur daar inmiddels op 22 graden gebracht. Buiten in de zon en uit de wind kan het vandaag best aangenaam worden. Boven zee en stad hangen prachtige Hollandse luchten met een stevige bries. Wij zijn al bezig onze koffers te pakken; eigenlijk moet ik zeggen Annemiek is bezig: ik doe het altijd op het laatste moment. Dan zet ik de koffer op bed en plunder de klerenkast. Deksel dicht en alles wat ik nodig heb zit er in. Dat wordt dus pas morgenavond.

Tijdens het rondritje gisteren zag ik deze boom: een lijsterbes vol met prachtig gekleurde bessen tegen een groene/gele/bruine achtergrond. De herfst mag dan wel erg wispelturig zijn, maar is rijkelijk met het uitstrooien van mooie kleuren.

De eerste zaterdag in oktober. 3 oktober en Leiden viert feest: Leidens ontzet. In de nacht van 2 op 3 oktober 1574 trokken de Spanjaarden zich terug en was de belegering van Leiden opgeheven. En dat wordt nog ieder jaar op 3 oktober gevierd met hutspot en wittebrood. Gisteren waren we even bij een groothandel en daar werden we getrakteerd op hutspot met draadjesvlees, zoals oma die maakte. En werkelijk oma had het niet kunnen verbeteren. Foto: op de terugweg naar huis, maakte ik een foto van de drie molen bij Leidschendam.

De poort is weer gesloten. Het kantoor, de fabriek of wat het ook zei zijn dicht. Het weekend kan beginnen. De werkgevers overzien de bereikte resultaten. De werkernemers gaan uitrusten en genieten van het weekend. Maar voor de mensen die geen werk hebben, is het weekend vaak een voortzetting van een troosteloze week. En de huidige crisis draagt daar zeker aan bij. Maar langzaam zal het tij zich keren en komen er toch weer wat zonnetjes aan de horizon. En misschien hebben we dan wat van de crisis geleerd en wordt de wereld weer een stuk beter. Hopelijk. Alles zal reg kom, maar a.u.b. heel spoedig. Foto: de natuur maakt zich niet druk, maar staat wel onder druk.

Ik lees net in de krant, dat tijdens mijn vakantie in Turkije op 10 oktober de WK-kwalificatiewedstrijd van België tegen Turkije wordt gespeeld. Het is ook een beetje Nederlands/Haags elftal, want Dick Advocaat(een echte Hagenees) is de bondscoach van België. En maar hopen, dat die wedstrijd ook in Turkije te zien zal zijn. Samen met onze Belgische vrienden zullen wij het Belgische elftal aanmoedigen. Geen “hup, Holland, hup”, maar “hup, België, hup” zullen we dan zingen. Knap van Anderlecht, dat met tien man toch nog langszij Ajax kwam. Wel dom van Vandamme: die rode kaart. Foto: nog een laatbloeier, maar we zullen hem spoedig moeten missen.

Vandaag heb ik drie computerlessen gegeven aan senioren. Steeds meer oudere mensen krijgen belangstelling voor het internet. Surfen en e-mailen zijn hun eerste belangstelling. Vaak ontbreek basiskennis. Dat maakt het les geven extra moeilijk. Het gaat allemaal heel langzaam. En eindelijk denken ze het onder de knie te hebben, maar ik houd mijn hart vast voor de volgende sessie, want dat zijn ze weer heel veel vergeten. Maar de aanhouder wint. Foto: de zon was al onder en de hemel donkergrijs; alleen de horizon lichtte roze op.

1 oktober 1945 e.v. jaren. Rillend staan we op. Nog één maand wachten; dan gaat de kachel aan. Zo was het vroeger bij ons thuis en op school. Soms werd er thuis op zondag een uitzondering gemaakt. Wij moesten wachten tot november: 1 en 2 november waren toen nog katholieke feestdagen. Ook daar merk je tegenwoordig niets meer van. Tegenwoordig stellen we de thermostaat gewoon een paar streepjes hoger. Nu zijn de meeste huizen centraal verwarmd en beter geïsoleerd. Nu slapen wij met de ramen open, omdat het binnenshuis nog te warm is zelfs zonder de verwarming aan. Nu is het leven is anders. Toch klaagden wij vroeger niet; we trokken een extra trui aan, een das om, een muts over de oren, de handen diep in de zak van onze jassen. We wisten er wel raad mee. Foto: als de blaadjes vallen.

Het was al bijna herfst toen ik deze foto maakte in het natuurgebied Lentevreugd. Een beetje lente, vermengd met een zonnige zomer... zowil ik de herfst ingaan. De natuur komt nu tot rust en over vier maanden genieten we weer van de naderende lente.