Even een foto van de storm van vandaag. Windkracht negen. Windstoten tot 120 km per uur. En door de harde wind een zandverstuiving op het stand.
Hierbij de beloofde foto.

De grote dirigent zwaait weer het dirigeerstokje voor het muzikale fluitconcert van de natuurcomponist Storm. Het eerste deel, waarnaar ik nu zit te luisteren, begon vannacht heel andante, maar allengs is het geluid aangezwollen en spelen de fluiten de boventoon; langzaam gaat het andante over in het tweede deel, dat gelijk inzet met het doordreunende geluid van bas en pauk. De wind neemt toe en zal windkracht 9 worden. Dit deel zal ongeveer aanhouden tot 11.00 uur: dan volgt deel 3 en dat zal oorverdovend zijn met windvlagen tot een snelheid van ongeveer 120 km per uur; het doet bijna denken aan Sturm und Gewitter uit Beethovens 6e symfonie. Als het eventjes kan zal ik dan buiten zijn midden in het orkest en de geluidsgolven over mee heen laten gaan. Ik zal genieten: ik houd van de storm en de elementen.

Misschien volgt straks nog een foto van het (nood)weer.

In 1969 wordt het Kurhaus gesloten. Zeven jaar lang was het Kurhaus de speelbal van allerlei organisaties. Veel prominente Nederlanders strijden voor het behoud van het Kurhaus. In 1976 wordt het Kurhaus behoudens het gedeelte met de koepel tot de grond toe afgebroken en vervolgens in de oude stijl herbouwd. Op 8 mei 1979 wordt in aanwezigheid van HKH Prinses Beatrix het Kurhaus Hotel officieel geopend. De totale herbouwkosten bedroegen f 110 miljoen. Het hotel beschikt nu over 245 kamers en 10 suites. Het Kurhaus heeft sinds 1997 15 zalen voor congressen en vergaderingen.

Foto: het huidige Kurhaus maar nu aan de binnenkant.

In 1820 wordt het houten gebouwtje vervangen door een groter stenen gebouw. In 1826 wordt Pronk uitgekocht en zijn badbedrijf overgenomen. De stedelijke exploitatie wil echter niet vlotten totdat Dr. Mess in 1852 de zaak nieuw leven inblaast. Het badhuis wordt met 2 zijvleugels uitgebreid en is gereed in 1856. Nog later, in 1873, wordt een Theaterzaal en een Kurzaal toegevoegd. In 1885 wordt het oude badhuis afgebroken en opent burgemeester Mr. J.G.Patijn het nieuwe Kurhaus. Na een alles vernietigende brand op 1 september 1886 wordt op 19 juni 1887 het Kurhaus weer op feestelijke wijze heropend.

In het jaar 1800 waren er twee Franse bataljons infanterie gelegerd in Den Haag, die in Scheveningen in de zee gingen baden met ‘uitstekend’gevolg, maar van een badkuur was toen nog geen sprake. In 1814 bemoeide de stedelijke overheid zich met het stichten van een badgelegenheid. Het bestuur drong aan, maar de zaak bleef in advies en er kwam niets van terecht. In 1818 verwierf  Jacob Pronk een perceel grond, waar nu het Rederserf staat, en bouwde daarop een houten badhuisje, dat in de winter werd afgebroken. In het eerste jaar hielp hij 1400 baders en een jaar later 1900.

Foto: Scheveningen nu op een zomerse dag ter hoogte van het perceel grond dat Jacob Pronk in 1818 verwierf.

Jan de Kouwe nodigde mij uit voor een rondleiding door het schip. Daar ik zelf een keer meegevaren heb op de SCH23 en dus redelijk goed op de hoogte was hoe zo’n schip er van binnen uitziet wilde ik graag dit al wat oudere schip(bouwjaar 1986 of ’87) graag zien. Na de rondleiding gingen we even een bakkie doen. Het is de gewoonte aan boord, dat je zelf bedient. Jan met al ruim 25 jaar zee-ervaring is een aangenaam causeur. Hij vertelde over zijn ervaringen en ik over mijn ervaring op de SCH23. Hij had nog nooit in span gevaren en was daarover erg geïnteresseerd. Ik beloofde hem de cd met foto’s van het spanvaren en ik kreeg van hem een dvd over blauwe wijting. Gistermiddag ben ik nog even langs de SCH333 gereden en heb hem de cd gegeven. Ik moest aanschuiven, maar kon dat helaas niet, want Annemiek zat buiten op me te wachten. Wanneer zal zijn schip de haven van Scheveningen opnieuw aandoen? Het was een erg leuke ontmoeting. Jan, tot ziens.

Vaak bekijk ik ’s morgens nog eens de foto’s, die ik de dag daarvoor heb gemaakt. Zo ook vanmorgen. Gistermorgen ging ik even naar de haven om te kijken naar de schepen, die daar liggen. Het zijn er tegenwoordig niet zoveel meer: maar ik had dit keer toch succes. Op de eerste plaats lag er de SCH333, die de afgelopen 13 maanden niet meer in Scheveningen was geweest. Brutaal als ik ben stapte ik aan boord om even een foto te maken van een Panamees schip, de Tasman Bay,  met Filipijnse bemanning die vis in cargo vervoert. Beide schepen zijn voor Scheveningse begrippen vrij groot. Aan boord van de SCH33 kwam ik in contact met Jan de Kouwe, machinist, die wacht liep. In de loop van de dag zal ik daar nog een keer op terugkomen, want het was een interessante kennismaking.

Foto: de Tasman Bay, De SCH333 komt later aan bod.

In Nederland wordt vandaag het feest van Driekoningen gevierd; in Nederland is Driekoningen alleen nog maar een kerkelijke feestdag. Wat vroeger de Verschijning des Heren werd genoemd en alom in de katholieke wereld werd gevierd als de dag van de geboorte van Jezus gaat nu aan de meeste mensen voorbij. In België heeft deze dag toch nog een beetje van zijn oude glans behouden: want ook buiten de kerk wordt dit feest nog gevierd met wafels en pannenkoeken. Op de foto zitten de drie koningen in lang vervlogen dagen. Op bijgeplaatste foto staan de drie koningen: links mijn oudste broer, midden de jongste en rechts dat ben ik. Gezien onze achternaam( de Koning) werden we vroeger wel de ‘drie koningen’ genoemd.(foto omstreeks 1939)

Zoals gebruikelijk zijn wij vanmorgen ook weer vroeg uit de veren. Gisteravond was er nieuwjaarsreceptie bij de KNRM – ik heb mezelf voorlopig op dieet gezet, dus handjes af van de drankjes en de hapjes – en vandaag de nieuwjaarsreceptie in Muzee Scheveningen. Bij beide recepties ontmoet je veel kennissen; dat komt misschien omdat er in dat circuit veel vrijwilligers en donateurs zijn; die nieuwjaarsbijeenkomsten zijn ook echt feestelijk omdat dan de vrijwilligers en de donateurs eens extra in het zonnetje worden gezet. Aan de andere kant zijn het ook belangrijke bijeenkomsten om te lobbyen en het belang van je eigen stichting of vereniging naar voren te brengen. In 2008 viert onze wijk het 125-jarig bestaan; ik ben gevraagd als voorzitter van het actiecomité; dat vraagt heel wat voorbereiding en contact; we willen er dan ook een groot feest van maken: Belgisch Park 125 jaar en dat in Scheveningen. U zult er ongetwijfeld nog meer van horen.

Foto: de reddingsboot Jan van Engelenburg              

Vorig jaar is in ons appartementencomplex een tijdschriftentafel geplaatst. Op deze tafel kunnen bewoners hun uitgelezen tijdschriften en/of boeken neerleggen ten behoeve van hun medebewoners. Vanmorgen vond ik op die tafel het boekje ‘Parels en Parelmoer’. Dit boekje werd in 1987 uitgegeven ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van het Zeebiologisch Museum Scheveningen. Het boekje is geschreven door Dr. H.E. Coomans en René Brus. Dr. H.E. Coomans is een pareldeskundige bij uitstek en René Brus is edelsmid en expert op het gebied van kroonjuwelen. Thans maakt het Zeebiologisch museum deel uit van Muzee Scheveningen. Wat andere mensen weg doen is nu een nieuw leven begonnen in mijn boekenkast en staat tussen de boeken over Scheveningen. Zo kan ik mijn kennis weer verrijken.

Foto: ik bezit geen foto’s van oesters, maar een schelpenfoto heb ik wel een foto met zwaardscheden, maar dat was wel even zoeken.

 Annemiek kent deze algemene bermplant ook onder de naam zere-ogen-bloemen. Deze plant schijnt, naar men zegt, een onaangename geur te verspreiden, die binnenshuis pijnlijke ogen veroorzaakt. Of het waar is weet ik niet; we hebben het nooit uitgeprobeerd. Deze schermbloemige plant bloeit in de periode april – juni. Vandaag, 4 januari 2007, maakte ik de bijgevoegde foto bij de Leidschendamse vogelplas Starrevaart. Dit is namelijk het fluitenkruid. Het groeide in een open veld, met om hem heen nog veel meer fluitenkruid met nog niet ontloken knoppen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ook bij de bloemen heerst al de voorjaarsstemming.
Helaas is de foto niet scherp(foutje vam mij); ik was zo verbouwereerd dat ik vergat scherp te stellen.

Nieuwjaar werd niet altijd op 1 januari gevierd. In de christelijke oudheid werd 25 maart gezien als de eerste dag van het jaar: de dag dat de engel Gabriël aan Maria vertelde dat ze zwanger was. De dag van het nieuwe leven. Nog steeds kennen we in de wereld verschillende data voor het nieuwe jaar; denk bijvoorbeeld maar een aan het Chinese Nieuwjaar. Maar wij vieren het op 1 januari. We kunnen iedere dag wel Nieuwjaar vieren: want iedere dag ligt er een nieuw jaar voor ons. Nieuwjaar schrijven we aan elkaar en dat is de aanduiding voor een eendagsfeest, maar het nieuwe jaar gaat opnieuw 365 dagen tellen. En als we elkaar een gelukkig nieuw jaar toewensen, dan bedoelen we dat voor alle 365 dagen. En daarom gaan we er iedere dag voor.
Foto: verborgen in een achtertuin