Eens meienmorgens vroe

Was ic upgestaen;

in een scoen boemgardekijn

Soudic spelen gaen.

Daer vant ic drie joncvrouwen staen:

Dene sanc vore, dander sanc na:

Harba lori fa, harba harba lori fa, harba

lori fa.

Doe ic versach dat scone cruut

In den boemgardekijn,

Ende ic verhoorde dat suete geluut

Van den mageden fijn,

Doe verblide dat herte mijn,

Dat ic moeste singen na:

Harba lori fa, harba harba lori fa, harba

lori fa.

Doe groette ic die alrescoenste

Die daer onder stont;

Ic liet mine arme al omme gaen;

Doe, ter selver stont,

Ic woudese cussen an haren mont,

Si sprac: Laet staen, laet staen. Laet staen!

Harba lori fa, harba harba lori fa, harba

lori fa.

Dit minnedicht werd geschreven door  Hertog Jan van Brabant ; toen ik dit gedicht las dacht ik aan gedicht: “Toen Hertog Jan kwam varen…”.

Hier kom ik later nog op terug.

Het blog was gisteren als een slak, niet vooruit te branden. Net als het weer: grijs, grijs en nog eens grijs. En vandaag van het zelfde type. Maar we blijven maar hopen op beter weer: hoop doet leven en achter de wolken schijnt de zon. En laten we maar een zonnige blik houden op de volgende dagen. Want eens komt hij terug. Foto: een zonnige kijk naar de toekomst.

Eindelijk een beetje rust op de kust. Na een wat moeilijke week is nu het schip weer in wat rustiger vaarwater gekomen en hopelijk voor een wat langere tijd. In een vrijstaand huisje op de heide heb je niet vaak onenigheid met je buren, maar in een groot appartementencomplex kunnen er nog wel eens wrijvingen ontstaan. Wij zelf hebben geen problemen met onze buren, maar andere bewoners kunnen wel eens problemen maken. Soit. Annemiek plaatste op haar blog een foto van Rotterdam. Ik vind die foto erg mooi: jammer genoeg is hij iets te donker. Zij heeft op haar laptop geen programma, waarmee je de belichting iets kan verbeteren. Daarom heb ik dat nu voor haar gedaan en plaats ik haar foto bij mijn praatje van vandaag.

08.00 uur. Ik heb het licht boven mijn computer toch maar aangestoken, anders kan ik niet goed zien wat ik schrijf. Vandaag komt de zon wel erg laat tevoorschijn. Nee, nog geen weer om een wandeling te maken. Zondag wandelde ik al vroeg langs het strand. Ik vond daar een paar kinderschoentjes, een blauwe haarkwal, een roggenei en een skeletschelp. De skeletschelp is de inwendige schelp van de zeekat (een soort inktvis), ook wel eens sepia genoemd, naar zijn officiële naam sepia officinalis. Uiteraard maakte ik daar een foto van.

Op het traditionele Prinsengrachtconcert., dat ook via de televisie werd uitgezonden, speelde de 27-jarige Koreaans-Amerikaanse violiste Sarah Chang onder meer werken van De Sarasate, Tsjaikovski, Händel en Vivaldi. Vooral de vertolking van De Sarasate heeft mij erg geboeid. Van mij mogen dit soort concerten vaker worden uitgezonden, maar Annemiek is het daar niet mee eens: zij houdt meer van het lichtere genre muziek. Fotodoor mij gemaakt van  Sarah Chang.

Langs de zee wandelend vind je vaak de vreemdste dingen. Zoals gisteren: twee schoentjes (kindermaat) zomaar aan de vloedlijn. Maar ook vaak verspreid liggende bloemen: bij asverstrooiing op zee worden vaak bloemen in zee geworpen. Maar ook de meest gewone dingen, zoals schelpen en wieren. Gisteren fotografeerde ik een roggenei, een blauwe haarkwal en de skeletschelp van een zeekat. Op de foto een roggenei.

In de wetenschap, dat het weer in de ochtend toch nog redelijk zou zijn, ben ik vroeg op stap gegaan voor een wandeling door de duinen en langs de zee. Een berichtje op het blog kon wel even blijven wachten. Nu miezert het buiten wat en daarom ben ik maar achter de computer gekropen, om iets van mij te laten horen. Scheveningen is meestal stil als het regent, maar zodra het zonnetje weer doorkomt, komen de stadsmensen weer snel naar de zee om een frisse neus te halen. Volgens mij zal het vanmiddag wel weer wat opklaren. Foto: een paar kinderschoentjes aan de vloedlijn. Waar zal dat kind gebleven zijn. Blootvoets op huis aan.

Druk. Druk. Druk. Soms komen er zoveel dingen tegelijk op je af, dat je niet meer weet waar je moet beginnen. En dan op eens is er weer rust. De afgelopen dagen waren dagen van praten en nog eens praten. Maar nu is de druk even van de ketel en is er weer tijd voor iets gezelligs.Maar eerst nog even mijn blog. Mijn gastenboek is weer leeg en de postbode brengt nu mijn post naar mijn blogvrienden. Als bijlage een oude ansichtkaart van Scheveningen.

De KHN – deze afkorting staat voor Koninklijke Horeca Nederland – bestaat dit jaar 125 jaar. Op 4 november zal de KHN aan koningin Beatrix een geschenk aanbieden. Bijna 300 restaurants verhogen vanaf volgende week zetten op de rekening een extra euro; deze opbrengst maakt deel uit van het “Nationaal geschenk van de Horeca”. Ik vind dit een beetje een vreemde gang van zaken. Als de Horeca een geschenk wil aanbieden, waarom dan niet uit eigen portemonnee m.a.w. waarom niet van iedere rekening een euro in het geschenkenpotje. Nu laten zij de klant er voor opdraaien en de horeca speelt mooi weer. Het is wat anders als zij een vrijwillige bijdrage aan de klant vragen en dat bedrag dan aanbieden als een geschenk van de horecaklant. Het is toch een vreemde wereld. Ik zeg maar prosit en hef het glas gevuld met een sappie uit de supermarkt.

Lees ik in de krant: polygame man leeft langer. Uit onderzoek van Virpi Laummaa van de universiteit van Sheffield in Engeland blijkt dat de mannen in polygame culturen gemiddeld 12% langer leven dan de mannen in monogame landen. Ik ben nu bijna 74 jaar. Nu weet ik ten minste wat ik moet doen om of had moeten doen om 83 jaar te worden. Wisten de vrouwen dit al langer: zij leven in het algemeen veel langer dan mannen. Foto: deze man deed het wel verkeerd toen hij op een marktkraam inreed.

Na een enerverende vergadering gisteravond, die binnen een half uur na aanvang door de voorzitter werd beëindigd, hebben wij (en dat zijn medebewoners/eigenaren van ons complex) nog een tijdje nagediscussieerd in de wandelgang. Daarna thuis nog nagekletst met Annemiek. Als er een paar mensen, tegen de wil van de voorzitter, door blijven gaan op een ruziënde manier, dan rest de voorzitter geen andere mogelijkheid dan de vergadering te schorsen en naar een andere datum te verplaatsen. En dat is dan nu ook gebeurd. Maar in die sfeer is zelfs een nieuwe datum niet meer te bespreken. Misschien heeft ook wel een beetje met het weer te maken.De twee kinderen op deze foto hebben nog geen weet van ruzie. Ansichtkaart uit 1915.

Vaak loop je er zonder er acht op te slaan langs de mooie gebouwen in je omgeving. Je hebt ze al zo vaak gezien. Maar afgelopen week, tijdens het vuurwerkfestival, liep ik even langs het Kurhaus en zag een heel ander Kurhaus. Ik had mijn camera bij mij; die stond ingesteld op 1600 ASA en een tijdsaanduiding van 1/20 seconde. Ik richtte mijn camera op het Kurhaus en zag toen ineens hoe mooi het lichtspel kan zijn van de schijnwerpers, die ’s avonds het gebouw verlichten.

Vandaag zou de zon om 06.29 uur opgaan. Het is inmiddels al weer ruim twee uur later en ik zit met het elektrische licht aan achter mijn computer. Ik heb er vanmorgen aan gedacht om voor de rest van het jaar maar over te gaan op de wintertijd en dat zou betekenen één uur meer licht en voor de avond wil ik dan de zomertijd maar handhaven. Foto: op een mooie zomeravond in Scheveningen.

Het was gisteren wel een heel stille dag op mijn blog. Bijna geen bezoekers. Het was zeker fraai zomerweer in België en zijn de mensen al vroeg gaan genieten van een fraaie wandeling door de bossen of de heide. Hier in Holland was het juist een saaie dag met veel dreiging van buien, vooral in de vroege ochtend en de namiddag. Misschien wordt het vandaag weer een normale dag, hoewel, nu ik dit schrijf, hier een zwaar wolkendek hangt en het buiten nog donker is. Gisteren heb ik geen foto's gemaakt. Misschien plaats ik straks nog wel een  foto.

Veel tijd om wat te schrijven heb ik niet. Om 10.30 uur krijgen we een vriendin op visite. Daarom lom ik wat later op de dag weer bij u terug. Ik wens u allen in ieder geval nu al vast een heel fijne zondag. foto: gisteren werd het vuurwerkfestival afgesloten: de laatste vuurwerk was Mexico, waarmee het tevens de winnaar van het festival werd.. Van dat vuurwerk een foto.

Het is al weer de laatste dag van de week. Een week met vooral hier in het westen van het land zonnige dagen en sfeervolle zomeravonden. Gisteravond afgesloten met twee fraaie vuurwerken. Vanavond komt het Nederlands watervuurwerk; ik ben er erg benieuwd naar. In ieder geval zal het een aangename dag worden, met nazomers temperaturen en ietwat genevelde zonneschijn.Foto: vuurwerk gisteravond.

Af en toe kijk ik naar de reportages van de olympische spelen. En wat mij het meest opvalt bij de Nederlandse commentaren is, dat de verslaggevers iedere keer zo teleurgesteld reageren als een Nederlander niet of net niet een finaleplaats bereikt. Er is geld geïnvesteerd in de spelers en als het resultaat minder is dan verwacht, dan hebben niet alleen de spelers, maar ook de investeerders verloren. De spelers krijgen wel weer een nieuwe kans om zich te bewijzen of misschien zijn ze (nog) niet goed genoeg om zich met de tegenstanders re meten. Leuker vind ik de reacties van de buitenlandse verslaggevers, die vinden dat de Nederlanders het vrolijkste volkje op het spelen zijn. Zij vieren iedere avond feest, al is het maar met een bronzen plak: ik vind een bronzen plak ook al een hele prestaties, waar de Nederlands sporters best tevreden mee mogen zijn. Wie het klein niet eert is het grote niet weerd.

Duitsers begrijpen meestal wel het Nederlandse, maar voor Engelsen en Amerikanen is het Nederlands echt een vreemde taal. Ik kan met mijn schoolbankenengels best uit de voeten, maar zo maar even een vertaling uit mijn mouw schudden… ho maar. Daarom heeft mijn schoondochter voor mijn website www.schoenendoos.eu een Engelstalige intro gemaakt. En om haar te bedanken plaats ik vandaag een bloemetje.

Tussen al mijn werkzaamheden door af een toe een blik geworpen op het TV-scherm. Zal Nederland de halve finale voetballen halen bij de olympische spelen. Ik heb mijn hart vastgehouden. Een spannende strijd is het wel geworden. Maar de Nederlandse voetballers hebben opnieuw geluk gehad. Ze zijn door door met 1-0 te winnen van Japan. 

Vandaag ga ik in het woonzorgcentrum Deo Gratias een presentatie geven. Ik ga vertellen over de spanvisserij ondersteund door veel diaplaatjes. In 2005 heb ik met een visserijschip 11 dagen meegevaren ter visserij. Mijn ervaringen heb ik toen in woord en beeld vastgelegd. In dat woonzorgcentrum, waar wij inmiddels ook als zorgabonnees zijn ingeschreven, wonen veel Scheveningers.