Je hoort hem wel maar ziet hem niet. Op een paar honderd meter vanaf mijn woning klinkt iedere avond omstreeks half zeven een overweldigend orkest van nachtegalen. In het struweel van de duinen leven veel vogels en het is een geliefde broedplek voor de nachtegaal. En het zijn er veel in de Oostduinen bij Scheveningen. "Waar in 't bronsgroen eikenhout 't nachtegaaltje zingt": dat is een bekend Limburgs liedje. Maar in het Limburgse wordt de nachtegaal nog maar zelden gehoord. Maar hier in Scheveningen lijkt het net andersom: hier vult hij met zijn geluid de vroege avond. Een lust om te horen. Maar zien... nee dat gebeurt niet vaak: hij zit diep verscholen in het struweel. En wat overkwam mij gisteravond? Van alle kanten hoorde ik ze zingen. Ik maar zoeken; waar zit hij toch; hij moet vlak bij mij zijn. En daar zag ik hem. Hij vloog niet weg toen ik mijn camera op hem richtte: hij ging gewoon nog even mooi poseren. Ik hoorde hem en zag hem ook. Ik werd er heel blij van. Het geluid kan ik niet laten horen, maar u kunt hem nu wel zien. Ik wens u een wonderschone dag en misschien hoort u de nachtegaal.
|