Negentien schrijfstiften tel ik  en toch grijp ik vaak mis. Soms zijn ze toegedekt met beschreven of onbeschreven paperassen en dan zoek ik er één en die kan ik niet vinden. En dan roep ik: Annemiek, weet je waar mijn ballpoint ligt. Ik heb er zoveel en toch grijp ik mis. Net zo met mijn kleine fotocamera, die ik bijna altijd bij me heb, als ik de deur uitga. Annemiek, roep ik dan, heb jij mijn fototoestel ergens zien liggen? Wat ben ik toch een oen.  Gelukkig ben ik nooit mijn foto’s kwijt, want als ik thuis kom, neem ik de cf-kaart uit mijn camera en zet de foto’s direct op mijn computer. Soms wel twee of drie keer op een dag. En als ik de deur uitga controleer ik altijd of de kaart wel in de camera zit, maar dan oh wee, dan ben ik weer onderweg en plotseling geeft het schermpje aan: batterij vernieuwen. En dan kan ik me wel voor mijn kop slaan. Vandaag ga ik kijken hoe de nieuwe dijk gemaakt wordt. Alleen vandaag en morgen is er die gelegenheid. Gevaarlijk werkterrein, verboden voor onbevoegden. Maar vandaag opengesteld. Verder is er vandaag Scheveningse dag in het museum. Veel vrienden en kennissen ontmoeten. En vanmiddag? De planten in mijn tuintje zijn erg dorstig. Die moet ik even gaan verzorgen. En dan is de week voorbij. En morgen weer zondag. Vergeet niet er een mooie dag van te maken, mompel ik in mijzelf. Ik zal er aan denken. Foto: Wat een mooie zonsopgang. Nep. Het is de zon niet, maar het dak van een technisch laboratorium in de duinen. Niet gemanipuleerd, gewoon echt.