Gisteren gaf ik in mijn tekst een verwijzing naar een liedje uit mijn jonge jaren. Het liedje bleef de hele dag in mijn hoofd rondjengelen. Annemiek kende het liedje wel, maar ook alleen maar die ene regel tekst. Maar Google heeft me geholpen en hieronder volgt de volledige tekst. Toen ik die tekst vanmorgen vond hebben Annemiek en ik het liedje met schorre stemmen gezongen en teruggedacht aan die tijd kort naar WOII.
Aan het strand stil en verlaten, bij het klimmen van de maan.
Ziet men daar een aardig paartje, zeer van weemoed aangedaan.
Liefste Ik moet je gaan verlaten, morgen ga ik weer naar zee
en dan trouwen als ik thuiskom, hier op Hollands stille ree.
Maar zij sprak ach liefste mijne, spreek zo ver niet in 't verschiet,
want de zee ligt vol met mijnen, en die dingen zie je niet.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />En wat is er toepasselijker dan een plaatje van de zee?

ook nog een link met een deuntje bij :

 http://www.smartlappenkoor.nl/Liedjes/song%20003.htm
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aan het strand stil en verlaten  - de Havenzangers

Aan het strand stil en verlaten 
Bij het klimmen van de maan,
Ziet men daar een aardig paartje
Zeer van weemoed aangedaan
Liefste k moet je gaan verlaten.
Morgen ga ik weer naar zee.
En dan trouw ik als ik thuiskom.
Hier op Hollands stille ree.
Maar zij sprak, ach liefste mijne
Spreek zo ver niet int verschiet.
de zee is vol met mijnen,
en die dingen zie je niet.
 
Dobbrend op de woeste baren.
Zeilde t scheepje eenzaam voort.
Maar opeens wat er gebeurde,
Een ontploffing werd gehoord.
't Schip verging al in de diepte.
Angstig keek hij om zich heen.
Nergens kon hij redding vinden.
Grote god waar moet dat heen. 
Wijl hij worstelt met de baren,
en de dood voor ogen ziet.
Smeekt hij, God heb toch erbarmen
'k Heb haar lief vergeet dat niet.
 
Aan het strand stil en verlaten,
ziet men daar een meisje staan.
Die al turend en al smachtend,
Wacht de komst van haren man.
Hij zou immers wederkeren.
Hij beloofde mij toch trouw.
En dan krijgt ze zon verlangen.
Wordt ik toch zijn lieve vrouw.
Maar hij keerde nimmer weder,
Want de dood waart om ons heen.
En zij keerde telkens weder.
Aan het strand stil en alleen.

29-11-2007 om 16:45 geschreven door Amor Fati