De huisarts van ons mema heeft haar en ons, de kinderen, een beetje gerustgesteld i.v.m. haar gezondheid. MAAR, hij heeft haar heel duidelijk gemaakt dat ze hulp van een verpleger/ster nodig heeft. Ze sputterde weer 's tegen maar aan zijn goede raad viel niet te tornen... Ons mema moet nu wel alle hulp aanvaarden van ons, een verpleger/ster ('s morgens en 's avonds) en de dokter. Bovendien mag ze niet meer alleen in het bad gaan; ze moet zich laten wassen. Dat vindt ze allerminst een goede oplossing; toch zal ze er aan moeten wennen...
Luc heeft ook medicatie voorgeschreven voor haar longen en lever; ik ga morgen alleen naar hem om te vragen wat er nu écht scheelt en ik laat me niet afschrikken door zijn dokterslatijn, wil klaar en duidelijk weten wat er fout gaat met ons mema. We zijn wel blij al het één en ander te weten. Als mijn moeder koppig blijft, vragen we om raad en hulp bij Luc (hij volgt haar als patiënt al jaren en heeft het beste met haar voor).
! Oef ! Voel me nu al beter en heb minder stress en dat doet deugd...
Hoera !!! Karen, Wout en hun vier kinderen zijn sinds vanmorgen terug thuis; ben blij dat ze 'gezond en wel' weer op Vlaamse bodem staan. En ik die dacht dat ze nog een weekje in de Dordogne zouden blijven. Kreeg net een lange telefoon van Karen: het was een prachtige gezinsvakantie; niemand werd ziek (alleen jammer genoeg ons Hannah wel; ze wordt altijd wagenziek); de vier pagadders zaten meer in het zwembad dan in hun huurhuis én bovendien kan ons Hannah nu écht zwemmen ==>> goed zo m'n prinsesje ! Nu kan ze in september haar eerste zwembrevet behalen.
En onze dappere Mathijs wordt 5 jaar op 10/08/06; het verjaardagsfeestje houden we dan op zondag 13 aug. Mathijs heeft een verjaardaglijstje gemaakt; nu weet 'k wat ik voor hem kan kopen.
Ben blij dat ze alle zes behouden weer thuis zijn en dat 'k zondag naar z'n feestje mag...
Mijn twee zussen en ik bellen mekaar voortdurend om een oplossing te vinden voor ons mema. Op mijn broer en jongste zus moeten we daarvoor niet rekenen
(ik vraag me af of zij geen schuldgevoelens hebben; blijkbaar niet... ze laten niets van zich horen en een bezoekje aan ons mema is ook teveel gevraagd).
Daarom o.a. was 'k zo blij met het telefoontje én de uitnodiging van mijn lieve Engelse vriend D.M., een échte gentleman van 76j, om rond 13 uur hier te vertrekken naar een voor mij nog onbekende bestemming. Voor enkele uren eens al m'n sores en zorgen vergeten met een verrassingstripje. En dat was het ook; hij weet heel goed waarmee hij me een plezier kan doen. En bovendien leren we mekaar nog steeds wederzijds Engels en Nederlands; er bestaat geen betere manier om Engels te leren én de taal écht te kennen dan een lange tijd in Groot-Brittannië te verblijven of regelmatig op stap te gaan met D.M.; hij verbetert altijd m'n fouten maar dat gebeurt steeds op een 'aangename én droog-Engelse manier'. En ik verbeter zijn Nederlands, wat ook écht nodig is. Waar reed hij naartoe ? Naar Antwerpen; daar hebben we wat rond gekeken in de zoo maar er vooral mijn geliefde pinguïns geobserveerd (altijd bijzonder en heel aangenaam); een lekker ijsje gesmuld en vooral rondgeslenterd aan het water. Nog eens lekker gaan eten en weer terug naar huis. Voor D. maar zeker en vast ook voor mij een héél geslaagde en ontspannen uitstap ! Het is altijd prettig in zijn gezelschap én ik leer ervan. Kan nu o.a. door zijn lessen (?) naar m'n drie Engelse ladies schrijven zonder woordenboek en zijn Nederlands wordt er stilaan ook beter van.
Ben eens benieuwd wat hij de volgende keer op 't programma heeft staan...
Heb vandaag totaal geen zin om iets te typen terwijl 'k sinds gisteravond al (veel) meer weet van de gezondheidstoestand van mijn moeder. Luc had nog steeds niet alle resultaten van de voorbije onderzoeken gekregen, vanavond hem nog eens bellen ! Plus, ons mema moet nog onder de scanner...
Wat Luc wél duidelijk maakte ging over haar lever; er zijn stippen gezien maar dat komt wel meer voor (volgens Luc). Wat dit eigenlijk betekent weet 'k nog niet; zal straks vragen om klaar én duidelijk te zeggen wat-en hoe.
Voor de rest: ben gisteravond lang bij ons mema gebleven (heb haar ook duidelijk geleerd hoe haar nieuwe videorecorder werkt, al kan ze dat nu al vergeten zijn); ze zag er ietsje beter uit maar toch niet 'normaal'.
We wachten... op... ?
We zijn gisteravond (de vier zussen en ook m'n broer (hoe is het mogelijk !)) bij m'n oudste zus samengekomen om te bespreken (in samenspraak met de huisarts) wat en hoe er iets (maar wat ?) kan gedaan worden om ons mema te helpen in deze trieste periode van haar leven.
Heb direkt aan de vier anderen gezegd wat ons mema me vertelde: 1) GEEN verpleger/ster die haar 's morgens en 's avonds komt wassen en verzorgen; dit wil ze in geen geval laten gebeuren... en 2) ABSOLUUT NIET naar een bejaardentehuis; dat accepteert ze helemaal niet !!!
Maar wat nu ? Van de huisarts weten we alleen dat ze een infectie heeft aan haar longen (dat doet me terugdenken aan de maanden begin 1987 toen ons pepa ook een infectie aan zijn longen had, maar... er was véél meer; hij had ook een ongeneeslijke hersentumor en bij m'n liefste vadertje was er totaal geen genezing mogelijk; hij viel ook altijd tot hij dag en nacht in bed bleef; na veel pijn overleed hij op 31 juli '87). Ons mema valt ook regelmatig, dus wat haar dokter nu al weet klinkt echt niet positief... Plus: er zijn ook problemen met ons mema's lever; wat precies wist Luc nog niet ==>> hem rond 20 uur opbellen en vragen of hij al meer weet...
We besloten om toch een verpleegster te vragen 's morgens; hoe zal ons mema hier op reageren ??? En als ze op zondag bij één van de vijf kinderen op bezoek gaat (dat gebeurt al jaren) geven we haar voor vijf keer een volledig en ingevroren middagmaal mee dat ze alleen moet opwarmen in de microgolf. We nemen haar wasgoed mee om thuis te wassen en te strijken en gaan die week elke dag bij haar langs om wat te praten, eventueel naar apotheek, bakker, GB gaan,... Ondanks dat is ze nog veel alleen maar om haar beurtelings één maand bij ons thuis te helpen en verzorgen... dat was wéér es een probleem voor mijn broer (altijd tegenwringen !) en m'n jongste zus die in 't onderwijs staat (dat is ook altijd haar excuus; ik heb ook 25 jaar les gegeven maar toen ons pepa ziek werd vroeg 'k een halve uurrooster aan en kreeg toestemming daarvoor; zo kon 'k zoveel mogelijk, ook 's nachts, bij hem zijn). Heb aan alle anderen gezegd dat ik best mijn deel wil doen op voorwaarde dat alle vijf de kinderen hetzelfde doen. Daarover was echter geen discussie mogelijk; drie dochters (van de vijf kinderen) moeten het doen (die twee zussen zijn altijd thuis behalve als ons Lief in Frankrijk zit, en ik ben ook altijd beschikbaar want gepensioneerd). Het zijn altijd dezelfde twee kinderen die problemen maken... dus zussen:'los het maar op onder jullie drie'.
Nu nog bang afwachten wat de huisdokter verneemt van al de andere onderzoeken. Heb er écht GEEN goed oog in... En... wat moet mijn moeder nu wel denken...
Helaas heb ik geen goed nieuws van m'n moeder, ons mema. Ik was al veel langer bezorgd om haar soms 'rare' dingen die ze deed/doet. Ze vertelde me gisteren aan de telefoon dat ze 's nachts erg zweette en zich onwel voelde. Daarom ging ze rond 2.30 uur in 't bad, maar ze viel en moest drie lange en bange uren echt 'worstelen' om uit het bad te geraken. Zoiets kan dus toch écht niet meer !!! Stel u voor dat ze 's nachts naar buiten wil/gaat... Er moet NU dringend een oplossing komen; ze is slechts een schaduw van zichzelf.
Ben vanmorgen met haar naar het Medisch Centrum geweest voor allerlei onderzoeken; ze laat dat allemaal maar over zich heen komen, het is een 'oud besje' geworden en ziet er niet uit... Kan bovendien bijna niet meer eten noch stappen en ziet er moe, heel fragiel en triestig uit. Straks weer naar de huisdokter voor de resultaten van haar bloed, röntgenopnamen, enz... Ik heb er echt 'géén goed oog' in.
Vanavond komen de vier zussen bij elkaar om te zoeken naar hulp en een
oplossing (als die er ook is); mijn broer is al 3 dagen onbereikbaar aan de telefoon, typisch !!! Ondanks de slechte toestand van ons mema wil ze absoluut geen verpleegster/verpleger die haar 's morgens en 's avonds zou bezoeken EN VOORAL: ze wil NOOIT OFTE NOOIT naar een bejaardenhuis. Dat heeft ze me gisteren nog eens GOED DUIDELIJK gemaakt. Maar wat kunnen wij, haar kinderen en de huisarts dan doen of laten doen om haar te helpen ???
Mijn moeder, ons mema, is 88 jaar en was enkele maanden geleden nog goed van 'lijf en leden' maar de grootste 'klap' kreeg ze bij de eerste hittegolf.
Afwachten maar wat we vanavond bespreken voor hulp...
