|
Sommige herinneringen waren
zo ontzettend,
dat niet alleen mijn geest,
maar ook mijn lichaam
zich met alle geweld leek te verzetten
tegen de pijn van het er over spreken.
twee dingen vielen mij op:
het eerste was de moeite
die ik ermee had om de dingen
die ik voelde,uit te spreken.
Als ik iets begon te vertellen met
mijn gevoel erbij,
begon ik te haperen(kreeg een panieksgevoel)
sprong ik van de hak op de tak en
wég was weer mijn gevoel.
ten tweede mijn alertheid
over de reacties
van mijn toehoorder(s)...
De dingen die ik heb meegemaakt kon
mijn geest niet ten volle bevatten....
een waas voor mijn hersenen maakte
grote afstand van de situatie....sloeg weg!
Vertelde ik wel een klein facet uit mijn verhaal....
dan ging dit gepaard met zoveel tranen,
emotionele pijn,verdriet,zelfverwijt en
gevoelens van onmacht,
eenzaamheid en onderdrukte boosheid.
Het leek er tevens op:alsof dat je de deksel
van de hogedrukpan een kiertje
opentrok....
er ontsnapte dan zo'n enorme kracht...
dat je borstkas werd ingedrukt en
je leek te gaan stikken....
pijn,pijn,pijn!!!!!
Je werd volledig uit elkaar gescheurd!
dus....
Als vervolg hierop verviel ik dan in een proces
van emotionele afstomping.
Dit zorgde vervolgens weer,
dat je alle gevoelens ernstig ging wegdrukken.
geweldig dan, om nu te weten
het leven heeft weer zin
|
Ik ben Karin van der Straaten, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lovingall.
