|
Ooit was er een gratis kartonnen uitvouwbare plastuit bij Humo, toen nog mijn favoriet weekblad.
Ik heb het jaartal van de tuit proberen te achterhalen maar 'k heb het niet gevonden,
wel veel vermeldingen op 't Net, maar geen exact jaartal. Alle hulp is welkom.
Het was een gadget, een hebbeding.
De tekening was van Ever Meulen, als ik me goed herinner.
De tuit eens testen of gebruiken kwam niet bij me op.
Dat doet men niet met grafisch werk van een gelauwerd tekenaar.
Ze heeft lang in het schuifje van het TV-kastje gelegen.
Waarom daar? Weet ik niet.
En daarna lag ze ergens anders en nu vind ik ze niet meer.
Gisteren was dat erg, want ik wou ze inscannen.
En toen herinnerde ik me de laatste episode: ze heeft ook maanden in mijn handtas gezeten.
Mijn zus Tina wist niet wat een plastuit was, daarom had ik 'ons' exemplaar in mijn handtas gestoken,
zodat ik ze bijhad wanneer Tina & ik mekaar nog eens zagen. Máánden heb ik de tuit zo meegedragen.
Of ik ze ondertussen aan Tina getoond heb, weet ik zelfs niet meer.
Enfin, het ding woonde dus in mijn tas en na verloop van tijd
was ik helemaal gewend het daar te zien.
Niks bijzonders, het was gewoon de Tina-tonen-tuit, tussen ander papierwerk.
Tot op de dag dat ik mijn handtas leeg laadde waar volk bij stond,
ik was op zoek naar mijn klantenkaart. Het was bij VdBorre in Kapellen.
De jongeman aan de balie liet me alle tijd en zei:
- Oh, dat is iets mooi. Wat is dat?
foto van 't Net 
En toen wist ik dat men een plastuit niet zomaar op een toonbank legt.
En ik voelde me beginnen blozen. Blozen. Ikke. Dat was in eeuwen niet meer gebeurd.
De mensen die naast mij stonden grijnsden breeduit. Ook Humo-lezers waarschijnlijk.
Hoe legt men als middelbare vrouw uit
aan het poppejanneke van de kassa
dat het mooi stuk karton geen origami is?
m - EZW-08/2012, nagekeken
|
