Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    30-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.051. 'n grootvader is ...

    Als ik me goed herinner valt grootouderdag in de loop van het eerste schooltrimester.
    Maar ik heb voor 2017 geen datum kunnen vinden.
    Misschien varieert het van school tot school?

    Of Grootouderdag de States gevierd wordt weet ik niet,
    maar ze hebben daar wel een klasje jong volk
    dat iets weet te vertellen over het wezen ‘oma’. 
    Hier enkele fragmenten :

    In hun kinderogen zijn kinderen jonge mensen tot een bepaalde leeftijd.
    De volwassen dochters en de zonen van de oma zijn dus geen ‘kinderen’.

    Een grootmoeder is een mevrouw die zelf geen kinderen heeft en dus
    heel veel van kinderen van anderen houdt
    en een grootvader is een mannetjesgrootmoeder.

    Grootmoeders hoeven eigenlijk niets te doen;
    ze hoeven er alleen maar altijd te zijn.
    Ze zijn oud, dus kunnen ze niet wild spelen of hard lopen.
    Het is leuk als ze ons meenemen naar de supermarkt,
    want daar is een neppaard en ze hebben altijd genoeg muntjes om erin te gooien.

    Grootmoeders zijn meestal heel dik, maar niet te dik om je veters te strikken.
    Ze dragen brillen en ze kunnen hun tanden en tandvlees eruit halen!
    Ze hoeven niet zo slim te zijn, maar weten wel vaak het antwoord op vragen als
    "Waarom jagen honden op katten?" en "Waarom is God niet getrouwd"
    Ze praten niet als babies zoals sommige tantes doen, want dat is moeilijk te verstaan
    en als ze voorlezen, slaan ze nooit woorden over
    en ze vinden het nooit erg om altijd hetzelfde voor te lezen.

    Iedereen zou een grootmoeder moeten hebben,
    vooral als je geen televisie hebt,
    want grootmoeders zijn de enige volwassen die altijd tijd hebben voor kinderen. 

    auteurtjes onbekend - USA, 

    HiH-11/2015

    30-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.050. de waan der dag

    Mijn grootmoeder gebruikte 'de waan van de dag'
    om te zeggen dat iets een vluchtige mode, een rage of een trend was.
    Of een tijdelijke gekte.

    Een gebloemd halsdoekje geknoopt in de openstaande kraag van een chemisier dragen bvb.
    Dat was een tijdje absoluut een must.
    Anders gingen wij tieners de deur niet uit.
    Blinkende plastieken handtassen. Die waren zeer Carnaby Street.
    Veel van de '60s mode was volgens haar 'de waan van de dag'.
    En dat was ook zo, achteraf bekeken.

    Ze wist wat ze zei want in haar jonge jaren
    volgde ze zelf eventjes de dolle charleston-mode.
    Daar bestaan nog foto’s van.

    'Och, 't is de waan van de dag, 't zal zijnen tijd wel hebben' zei ze
    wanneer mijn ma weer eens uitvloog over onze korte rokken.
    En ze kreeg gelijk ook.
    Na de mini kwam de midi-lengte. (verschrikkelijk, die kuitlengte)
    En daarna de maxi. (zeer onpraktisch, maar  zeer elegant)

    Nu kan ik de rages en de trends niet meer volgen.
    De verschillende modes eigenlijk ook niet meer.
    Ze doen maar.
    't Zal zijnen tijd wel hebben.

    m
    HiH-10/2015
    naar een idee van P²

    30-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    29-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.049. lijn 33

    Het traject dat ik te doen heb, van Ekeren naar Merksem-Palfijnziekenhuis,
    is een ritje van 20 minuten tussen woonwijken
    met hier en daar een veld en ook een wei of twee
    waarin soms vijf koeien in nat gras liggen te herkauwen.
    Het nat gras lijkt hen niet te deren.
    Vijf vredige koeien in een groene wei, met de roze zonsopgang als toemaatje.

    Het is zo’n traject waarvan men denkt, hier gebeurt nooit niksni.
    In de eerste wijken zijn de mensen naar hun werk en
    in de wijken met de rieten daken zijn de mensen
    de beursberichten van de Tokio, Hong-Kong en Sidney aan het herkauwen,
    onder diezelfde roze zonsopgang.

    Buiten dat sommige buschauffeurs rodeo rijden
    over de verkeersdrempels op de rechte stukken naast de landbouwpercelen,
    gebeurt daar dus weinig.

    Toen ik drie uren later bij Palfijn de bus richting thuis nam,
    klom er voor mij een meneer naar binnen
    die heel snel achter de chauffeur ging zitten en toen hij gezeten was
    sloeg hij zeer snel en een beetje verdoken een kruis.
    Terwijl ik mijn betaalkaartje weg borg
    zag ik uit een ooghoek die beweging
    en zonder hem aan te kijken moet ik toch verbaasd gekeken hebben
    want toen ik langs hem ging
    keek hij me strak aan en met een rukje ging de kin omhoog.
    Astrant kijken, heet dat in deze contreien.

    Had ik nu écht verbaasd gekeken bij dat kruisteken?
    In mijn koopvaardij-jaren had ik nochtans een diplomatieke pokerface.
    Misschien ligt astrant kijken in zijn aard, dat kan ook.
    Zo zijn er nog mannen de laatste decennia in deze contreien.

    Toen ik op mijn favoriete zitje zat (hoog, boven het wiel)
    bedacht ik dat hij misschien uit een land kwam waar
    overgebleven christelijke stromingen altíjd een kruis slaan bij het begin van een busrit.
    Zo’n land waar elke weg een smalle kronkelweg is en waar
    aan de ene kant de scherpe rotsblokken van een steile bergwanden bijten
    en
    aan de andere kant de afgronden liggen te grijnzen.

    Buiten verkeersdrempels hebben wij geen hoogteverschillen, meneer.
    Antwerpen en omgeving liggen in een vlakte. Een alluviale vlakte.
    Hier heet het al eeuwen De Lage Landen bij de Zee.
    Al eeuwen.

    Toen we aan de rechte stukken met de verkeersdrempels kwamen
    gaf de chauffeur gas en begreep ik het kruisteken.
    Wie van een ziekenhuis komt zit niet te wachten op een rodeo.

    m
    HiH-10/2015

     

    29-09-2017 om 11:29 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.048. iedereen tevreden

    Het Kleintje mocht voor het eerst klasgenootjes uitnodigen voor haar verjaardagsfeestje.
    Klasgenootjes uitnodigen begreep ze niet goed,
    want het was toch háár verjaardag, niet die van de andere kindjes.
    Haar idee van verjaardagsfeest is
    dat er maar 1 iemand gevierd wordt, in dit geval zijzelf.
    1 jarige + 1 familie, anders was het háár feest niet meer.

    Ze was duidelijk niet van plan
    de glorie en de aandacht te delen met andere kindjes
    die geeneens zelf jarig waren.
    Bij Oma haar verjaardag kwamen ook geen vrienden en vriendinnen.
    - Nóóit, gooide ze er achter, om haar punt duidelijk te maken.
    - Nooit? vroeg ik domweg.

    Nóóit vrienden en vriendinnen op de verjaardag van haar Oma?
    Daar kon ik anders wel wat straffe verhalen over vertellen.
    Om opvoedkundige redenen deed ik dat niet.
    ‘k Zei niks over het voltooid verleden fuifgedrag van de oma.
    Ook al omdat zij me dat met één duidelijke blik ontraden had.

    Nu had de Mama een probleem natuurlijk,
    zij had al afspraken gemaakt met andere moeders en
    nu wilde Kleintje plots geen klasgenootjes erbij.
    - Wij vieren dat wél hoor Meiske, de verjaardag van Oma, zei ik.
      Met de vrienden en vriendinnen en uw oma is dan de enige jarige en …

    Ik zocht het woord feesteling.
    Het woord feestvarken wou ik niet gebruiken want wie weet
    wat dat klein hoofdje daar weer zou van maken. 
    De broer was het gezever beu en rondde af :
    - Oma is op dat feest de jarige en alle feestvierders 
     
     waren de niet-jarigen, die zijn iets minder jarig.

    En ineens had kleintje het begrepen. Ze liet genadig weten dat
    alle mínder-jarigen wel op haar feest mochten komen.
    En hun mama’s ook. En ik ook.
    Als mínder-jarigen waren we welkom.

    Slimme broer, probleem opgelost, Mama opgelucht en iedereen tevreden.

    m
    HiH-10/2015

    29-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.046. tijd voor troost

    De meisjes waren op weekend.
    Diane en Peter hielden een luie ochtend.
    Laat ontbijt, uitgebreid krant lezen, rondsleffen op pantoffels … 
    Peter keek om zich heen.
    Hij stond op, liep traag door de kamer en bedacht dat Het Leven goed was voor hem.
    Heel goed.
    En dit alles kon zó voorbij zijn. In een vingerknip.
    Die gedachte was ongevraagd gekomen en nestelde zich.
    Hij voelde een kneepje aan zijn hart en een prik in zijn keel.

    - Diane, zei hij schor, als mij iets overkomt 
      moet ge onmiddellijk al mijn spullen wegdoen.
      Weggeven of verkopen. Alles weg.

    Ze keek op van het zondags kruiswoordraadsel, een beetje verstoord.

    - Waarom?  
    - Ge zult willen hertrouwen en
      ik wil niet dat een of andere uil
    aan mijn spullen zit.

    Haar hart smolt toen ze hem zo zag staan, met piekhaar en in pyjama.
    - Wie zegt dat ik een ándere uil wil? glimlachte ze.
    En ze legde haar potlood neer want het was
    tijd voor troost.

    m
    EZW-10/2014

    28-09-2017 om 08:37 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.047. billijk & recht

    onrechtvaardigheid & onrecht

    In een cursus uit een ver verleden
    stond ongeveer het volgende:

    Een mens zou pas rond het zevende levensjaar gevoel ontwikkelen voor recht en onrecht,
    beginnend met zeer concrete zaken, binnen het eigen leefwereldje.
    Rond het vijftiende levensjaar, wanneer het abstract denken zich ontwikkelt,
    worden die begrippen uitgebreid naar de wereld in het algemeen.

    Zo ongeveer stond dat daar.
    Hoe het verder ging weet ik niet meer.
    Misschien leert een mens gaandeweg leven met onrecht.
    Doorgroeien naar maturiteit en zo ...

    De twee leeftijden zeven jaar en vijftien jaar heb ik onthouden
    omdat die twee fasen in de ontwikkeling thuis zo herkenbaar waren
    door de markante toestanden die ze met zich meebrachten.

    'VANAF ZEVEN', zei de cursus

    Onrecht voelden we zeer scherp aan en het ging dan werkelijk over zeer concrete zaken:
    wie haalt deze keer een mandje aardappelen uit de kelder,
    wie mag vandaag met de fiets naar de bakker,
    wie gaat ondertussen te voet naar de kruidenier.
    Over beurtrol, werkverdeling en privileges konden we nogal bakkeleien.

    Gedurende een periode zaten wij alle drie tegelijk in die fase
    en we losten elkaar af.
    Mijn ouders en de leerkrachten hadden toen continu
    praktijkexamen in 'eerlijkheid'.

    Want 'Dat is niet eerlijk!' was een tijdje onze strijdkreet.
    Naargelang de aard van de situatie werd het dat-is-niet-eerlijk gevoel
    heftig uitgeschreeuwd met wilde gebaren,
    fluisterend naar buiten gebracht met tranen in de stem,
    of geuit in een van de mogelijke gedragsvarianten daartussen. 
    In gedragingen hadden wij alle drie een zeer uitgebreid gamma ter beschikking.

    De ontreddering was er in alle geval, we voelden ons
    verraden, bekocht en in de steek gelaten
    wanneer de grote mensen hun eigen code met de voeten traden.
    Dat soort grote-mensen-wereld moesten wij later in? 

    'VIJFTIEN EN OUDER', vervolgde de cursus

    Van de drie kinderen thuis was ik de eerste om de concrete fase te verlaten en
    werd het theoretisch voor 1/3de rustiger in huis.
    Zes jaar later zaten we met drie samen in onze abstracte fase: onrecht in-de-wereld,
    het schept een band.
    Wij gedroegen ons opnieuw zeer gelijkaardig, samenhorig bijna.

    De debatten aan tafel waren op een bepaald moment zo geanimeerd dat
    mijn vader een spreekstop probeerde in te voeren:
    om wereldproblemen op te lossen moet men in de eerste plaats
    het warm eten opeten terwijl het nog warm is, energie opdoen,
    dus zwijgen en éten.

    Energie hadden wij toen op overschot en
    die spreekstop aan tafel heeft zes minuten geduurd.
    Over dat record wordt op familiebijeenkomsten nu nog gesproken:
    'ooit' hebben wij het gepresteerd om
    zes volle minuten stil te zijn aan tafel. Zés!

    Verdeling van de landbouwgronden in Zuid-Amerika, analfabetisme,
    overbevolking ... wij zetten daar onze schouders onder,
    bij ons aan tafel en achteraf tijdens de afwas werd dat allemaal
    vrij vlot opgelost. Voor eens en voor altijd.
    Het was de periode van het eerste rapport van de Club van Rome.

    LATER

    Als het aan ons lag was er in Zuid-Amerika binnen de kortste keren
    geen enkel straatkind meer, laat staan hongerig of analfabeet.
    Want wij gingen daar gewoon iets aan doén.
    Niet alleen wij drie, maar ongeveer heel onze generatie.
    We waren met veel, er was dus hoop.

    VEEL LATER

    We zijn nu een veertig jaar verder en ook twee generaties verder.
    De beschikbare middelen zijn niet herverdeeld.
    Straatkinderen zijn er nog altijd.
    Nu overal.

    Het onrecht hebben we de wereld niet uitgeholpen.
    Daar zijn andere machten voor nodig,
    weet ik nu.

    Onrechtvaardigheid
    is al een paar keren onze kant uitgekomen.
    Daar leert men mee leven,
    weet ik nu.

    Ooit, 's avonds met ons drie aan de afwas,
    leek het nochtans simpel.

    m
    EZW-03/2004, HiH-10/2014

    28-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    27-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.044. lief klein konijntje

    Dit is wat somber om de dag mee te beginnen, ik weet het, maar
    naar aanleiding van wat Jacqueline schreef – reactie bij n°36 –
    moet me iets van het hart.
    Van het hart? Van heel mijn ribbekast.
    Want het bedrukt me al een paar dagen.

    Een fragment uit 2006 GEERT HOSTE STAAT VERDER, zaalshow.
    Versluierde tekst, niks shockerend, maar het feit dat het publiek lacht …
    in mijn ideale wereld zou de zaal juist verstillen naarmate de tekst vordert,
    omdat hetgeen Hoste brengt zo grauw en goor is.

    Het nummer is goed gebracht, en meesterlijk geschreven, daar niet van,
    maar ik was in shock toendertijd en zaterdag weer. De zaal … lácht.
    Het publiek lacht.
    Hebben die mensen een glas op?

    Het was een première, de zaal zat vol met BV’s,
    het zou dus kunnen dat er een ontvangst vooraf ging aan de voorstelling.
    Met een glas. Of twee.

    In beeld heb ik maar 1 persoon gezien die niet lacht.
    Wit hemd met ruit, bril, grijs haar.
    Maar één persoon die de tragiek van de tekst hoort?
    Of maar één persoon die niet geconditioneerd reageert?

    klank aanzetten
    http://www.dailymotion.com/video/x1ptq3
    03min19

    Dit is de volledige tekst:

    Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal.
    ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal.
    Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan?
    Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?

    Ach mijn fijne kinderjaren, de buurman liep af en aan.
    Als mijn ouders er niet waren, dan belde hij soms aan.
    Om mij te amuseren, verstopte hij vooraan
    Een knikker in zijn kleren, dan moest ik er achteraan.
    (gelach)
    herhaling:
    Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal.
    ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal.
    Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan?
    Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?

    Mijn buurman kon ook goochelen, maar dat stelde niet veel voor.
    Dan nam hij zo’n hoge hoed, en stak er zijn hand door.
    Hij zette de hoed op zijn schoot, bedekte die met een doek
    Dan nam hij m’n handje, en zei "Zoek het konijntje, zoek!"
    (gelach)
    herhaling: (gelach blijft duren)
    Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal.
    ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal.
    Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan?
    Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?

    Een keertje onder ’t spelen, al bij de volle maan.
    Was ik ’t konijntje aan ’t strelen, maar is het fout gegaan.
    De buurman keek komiek, een kreetje werd geslaakt.
    Maar ’t konijntje dat was ziek, want ‘t had in mijn handje gebraakt.
    herhaling:
    Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal.
    ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal.
    Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan?
    Mijn lief klein konijntje, dit liedje is gedaan…

    van https://muzikum.eu/nl/123-2730-33622/geert-hoste/mijn-lief-klein-konijntje-songtekst.html#ixzz4tgsnca1j

    m
    met dank aan Jacqueline om het onder de aandacht te brengen

    27-09-2017 om 06:49 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.045. weerspannig & uitbundig

    Herfst doet me denken aan een uitbundige, weerspannige kleuter die niet wil gaan slapen.
    Zo een waar men de handen vol aan heeft.
    De Natuur heeft geen zin om haar pyjamaatje aan te doen,
    ze moet eerst nog wat ongenoegen ventileren, bij momenten ongeremd :
    tranen & theater dat is regen & wind,
    donder & bliksem zijn lawaai & boze blikken.

    En als dat allemaal lang genoeg geduurd heeft
    volgt de uitputting, met een paar nasnikken.
    Ze valt in slaap. Het is December.
    In de winter komen haar broodnodige dromen
    - wij noemen sneeuw en ijzel nachtmerries -
    en met de equinox van 21/03 gezond weer op, met een verlegen glimlachje.

    De herfst zijn de kleuterkuren van de Natuur. 
    Ze durft dat maar op bepaalde breedtegraden, natuurlijk.
    Onder andere de onze.

    m
    HiH- 09/2015, herzien

    dit zijn knappe, drukke grafische weergaven, goed schudden met het kernwoord :
    http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=uitbundig
    http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=weerspannig  

    27-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    26-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.043. op tijd en stond

    Geef niet toe aan je ongeduld,
    het geschikte moment zal zich wellicht vanzelf aankondigen van P²

    Alles op tijd en stond.

    Een aantal jaren geleden zat ik ’s avonds bij de gyneco,
    hij moest in de PC nog wat intikken en dan mocht ik betalen en kon ik weg.

    Toen ging een van zijn telefoons.   
    Hoe meer telefoons een dokter op tafel heeft liggen,
    hoe belangrijker hij is?

    Zo te horen was het geen cliënte aan de andere kant van de lijn,
    maar iemand van het ziekenhuis.

    "Als hij nu weggeroepen wordt voor een bevalling,
    zit ik tenminste geen drie uren in de wachtzaal zoals toen,
    want ik ben hier bijna buiten" dacht ik zeer zelfzuchtig.

    Blijkbaar was het toch niet de dienst die hem opriep.
    Het telefoontje kwam zo te horen van een jonge collega die
    raad nodig had of gerustgesteld moest worden.
    Duidelijk allebei, want Dr DPF leunde achteruit,
    een teken dat hij er tijd ging voor nemen.

    Hij vroeg een aantal technicaliteiten over de situatie ter plaatse en
    begon toen met het kalmeren van de jonge arts aan de andere kant van de lijn.
    Hij zei 'jongen' en 'vriend' en ik hoopte voor de vrouw in arbeid
    dat er een ervaren vroedvrouw en een geroutineerde verpleegkundige in de buurt
    waren want van dat onzeker doktoorke zou een arbeidende moeder in paniek raken.

    En ik hoopte ook dat hij het gezond verstand had gehad
    om buiten de kamer te bellen naar Dr DPF, blijkbaar zijn mentor, steun, toeverlaat en hoop in bange dagen.
    Ge kunt als jonge arts niet staan bibberen waar de aanstaande moeder bij is hé.

    Het gesprek bleef maar duren.
    Ik had mijn geld al op tafel gelegd.
    En naar voren geschoven. Misschien wou Dr DPF mijn briefke al telefonerend schrijven?
    Dan kon ik naar buiten.
    Naar ergens waar geen vrouwen liggen te lijden omdat ze zo nodig kinderen wouden.
    Of per abuus zwanger geraakt waren en een ballastkind zouden grootbrengen.
    Ik kreeg claustrofobie van heel die situatie want ik wilde daar weg
    omdat ik na een simpele routine controle
    niet betrokken wilde worden in het leven en lijden van andere mensen.

    Gaandeweg hoorde ik Dr DPF mild-ongeduldig worden.
    Was hij de paniekerd aan de andere kant een beetje aan het plagen?
    Ineens werd het weer interessant. 
    Hij lachte al eens en zei 'jong!' tegen de jonge collega ter plaatse.

    Iets later snapte ik dat ik tussen de coulissen zat van een gebeuren.
    De kant die we in het echt niet of nooit te zien krijgen. 
    DPF kwam plots recht in zijn stoel en zei zonder lachen in de foon:

    - Néé, dat is nu nog geen goed idee.
      Daarmee komt het kind niet sneller.
      Zolang de moeder het aan kan,
      kunt gíj het ook aan.
      Is dat begrepen?
      Is dat be-gre-pen?

    Ja, ík had het begrepen.
    Dit telefoontje was belangrijker dan ikke-betalen & ikke-weg-kunnen.
    Dit telefoontje moest een jong doktoorke bijsturen,
    omdat hij anders stommiteiten zou doen in zijn zenuwachtig ongeduld.
    Stond zijn wagen verkeer geparkeerd? Zat er een lief te wachten?

    Na het gesprek legde DPF zijn telefoon neer en verontschuldigde zich omdat het zo lang geduurd had.

    Ik antwoordde iets van 'niet nodig, dokter, een bevalling is … eh'
    want ik dierf niet meer denken aan wat ik tevoren in mijn ongeduld gedacht had.
    Na mijn ongepast ongeduld
    mocht ik betalen en kon ik weg.

    Alles heeft zijn tijd, dat was toen zeer duidelijk.

    Of de jonge dokter begrepen heeft dat moeder en kind voorrang hebben op zijn ongeduld,
    dat het geschikte moment zich vanzelf zou aankondigen weet ik niet.
    Maar ik hoop het voor hem.
    En ik hoop het vooral
    voor iedereen die zich sindsdien aan hem toevertrouwd heeft.

    m
    HiH-09/2015, herwerkt

    26-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    25-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.042. goed nieuws

    kaartjeswolk ~ goed nieuws vandaag

    Voor al wie dacht dat het te laat was om nog een verjaardagkaartje te verzenden,
    is er goed nieuws.

    Het goede nieuws is dat de datum van do-28/09 zeker mag overschreden worden
    want het verjaardagsfeest is gepland op zo-15/10.
    Dat geeft flink wat meer speling
    voor wie nog aan het overdenken was of
    voor wie wat meer tijd had gewild en ook
    voor wie dacht dat het te laat was om nog iets te verzenden.
    Niks te laat, er is nog ruim de tijd.

    - Heet dit ronselen?
    - Ja.
    - Gebeurt dit vaak?
    - Nee.
    - Waarom nu wel?
    - Omdat 70 kaartjes me haalbaar leek en nu met die verlenging zeer zeker.
    - Is die mevrouw een vriendin?
    - Nee.
    - Kent ge haar?
    - Nee.
    - Waarom ronselt ge dan?
    - Zomaar, omdat haar broer een correspondent is.
    - Is ZOMAAR een reden?
    - Ja.
    - Kent ge het adres nu uit het hoofd?
    - Ja.
    - Zeg eens?
    adres verwijderd 06/10  
    - Danku voor dit gesprek.
    - Graag gedaan.

    m

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.041. waarom - daarom

    Ooit kregen we als opdracht voor een schrijfwerk de titel : waarom.
    Zo’n vage titel verbergt een aantal voetklemmen en valkuilen.

    Schrijvende begeeft men zich alras naar regionen van diepzinnigheid
    alwaar men verstrengeld raakt in existentiële vragen
    die men zich zonder die titel misschien wel stelt,
    maar waarop men de antwoorden altemet beter niet op schrift stelt.
    Beter niet.
    Het is soms gênant dat soort eigen schrijfsels te herlezen.
    Daaraan dacht ik deze voormiddag
    toen ik in de keuken de aroma’s van de kokerij van de benedenburen opsnoof :

    Ons kipraam staat nog altijd open want ik gedij in dit seizoen van Regen en Wind.
    Puur zuurstof.
    ‘k Wou bijna schrijven dat ik gedij in Nacht en Ontij, maar dat is geweest.
    En wat geweest is geweest. © BdG /LN

    Waarom ruikt het bij onze benedenburen zoveel lekkerder
    dan wanneer LM & ik zelf aan het koken zijn?
    Zij eten ’s middags warm en beginnen tamelijk vroeg aan de kokerij.
    Soms wervelen in de voormiddag zó’n lekkere aroma’s omhoog
    dat ik geneigd ben bestek en huisband te nemen
    en ongenood binnen te stappen bij de buren hier onder.

    Waarom ruikt dat zo lekker?
    Voor een deel omdat zij (allebei 70++) het nog altijd doen zoals ze het
    thuis geleerd hebben.
    Zij zoals ze thuis geleerd heeft te koken en
    hij zoals hij thuis geleerd heeft dat lekker te vinden.
    Wat LM en ik opsnuiven is de Belgische Burgerkeuken zoals onze grootmoeders kookten.

    Met bloem en boter en suiker en alle dingen
    waarvoor men later (dat is nu) pilletjes moet nemen.

    Zonder andere kruiden dan peper en zout en bouquet garni. 
    Geen pimentón of curry of sambal of pad thai.
    Dat smaakt en ruikt ook allemaal lekker,
    maar dat is nieuwer dan de kokerij uit onze kinderjaren.
    Dat is niet zoals vroeger.

    Daarom ruikt het bij de buren beter,
    omdat het ruikt zoals vroeger,
    toen we ons bord leeg aten
    toen we ons over gezond niks afvroegen.

    Keuken-nostalgie.

    Daarom.

    m
    HiH-09/2015

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.040. de 09-tristesse

    Lang geleden, toen mijn jongste zus Laura en ik in huisjes naast elkaar woonden
    hielden we in de vroege herfst soms samen ontbijt.
    Laura was tegen veel bestand,
    maar de vroege herfst lag haar niet.

    We dronken toen nog thee.
    Uit bekers in aardewerk.

    Bekers van verre vakanties, ongeschonden vervoerd tot thuis.
    Ongeschonden meegebracht in een rugzak.
    Sommige stukken servies in huis
    waren dus veel meer waard dan de verre aankoopprijs van een paar Belgische franken.
    Ze hadden ook spierkracht, uithoudingsvermogen en zorg gekost.
    Volgens Laura, toen 18,
    verzamelde gewoon iederéén op die manier huisraad.
    Met iedereen bedoelde ze toen nog mij.

    In september komt de zon al later op en het daglicht begint nóg later aan zijn taak.
    Zo bleef bij bewolkte dagen het kunstlicht al aan tijdens het ontbijt.

    Het lustertje boven de tafel was zo’n parelmoeren ding,
    een model dat in de ’70er jaren nogal in de mode was.
    Daarin had ik een spotje met vernikkelde kop gedraaid,
    het soort dat men al eens in glazen Tiffany-lusters gebruikt
    omdat het ontwerp dan zo mooi op de omgeving geprojecteerd wordt.
    Mijn parelmoerlustertje was geen Tiffany natuurlijk.
    Het kwam van de Pier-Import op het Muntplein.
    Maar ik was innig-tevreden met de ronde belichting boven mijn ronde tafel.

    Onder dat mild diffuus licht zaten we dan een boterham te smeren
    en te wachten op warm water.
    In mijn memorie was er telkens een boterham met smeerpaté en een met abrikozenconfituur.
    Dat zal al wel eens geweest zijn, maar toch niet elke keer … ?

    Het was al wat killer en soms ook vochtiger dus droegen we iets bij boven onze nachtkledij,
    een trui en wollen sokken, van die grijze dikke.
    Nee, geen geitenwollen, die prikken.
    En de gasradiator stond soms aan, die maakte een geluidje.
    Het was een gezellig geluidje.
    Een geluidje dat zei ‘seffens wordt het warmer hoor, ik doe mijn best’.

    Water warmen gebeurde met een oranje moorke
    en wanneer dat begon te suis-fluiten
    was het water oké en
    was er bijna thee.
    Drie minuten trekken.
    Of zo.

    ‘lk Weet niet of het radiootje al aan stond, zo vroeg op de dag.
    We hadden geen boodschap aan weersberichten of verkeersberichten.
    In onze straat hoorden we de autobanden suizen over nat asfalt,
    dat betekent regen.
    En we hoorden in de verte op de K. Karellaan bussen remmen en optrekken,
    dat betekent spitsuur.

    Alles was klein in onze huisjes en wij waren jong.
    Laura was piepjong in mijn ogen,
    want over die twee jaar meerderjarigheid besliste toen nog de staat.
    Ik was blij dat ik haar het huisje naast me had kunnen bezorgen. 

    Soms nam Laura na het ontbijt twee speculoosjes uit te kast.
    Dat waren de enige koekjes die ik me toen kon veroorloven.

    - Het is er het weer voor, zei ze dan, voor thee met koekjes.

    En van toen dateert de uitdrukking thee-met-koekjes.
    Van in die vroege herfstdagen dat haar hartje soms verkleumde.
    Dan waren er truien & sokken,
    dan waren er aan de ronde tafel van oma boterhammen in de ochtend
    én
    er was thee.
    Met twee koekjes om het ontbijt af te ronden en om de dag te beginnen.

    Tien jaar later,
    in een ruime keuken aan de oostkant van het land,
    in ruimere omstandigheden, 
    maar wel aan hetzelfde ronde eettafeltje van oma en onder het lustertje van toen,
    en met ook andere stukken van mijn gewezen huisraad
    zaten Laura en ik nog eens te ontbijten op een septembermorgen.
    In haar eethoekje.

    D sliep nog,
    de twee jongens ook.
    De twee meisjes waren in die periode nog een vaag concept.

    ‘k Luisterde naar de autobanden op het asfalt,
    ik hoorde de autobussen op de Kempische Steenweg,
    ik keek naar de waterdruppels buiten en
    om haar op te fleuren vroeg ik :

    - Hebt ge speculoos?

    Ze bleef uit het raam staren en antwoordde afwezig

    - Ja.
     
    ’t Is er ’t weer voor.

    De vroege herfst lag haar niet.
    Nog altijd niet.

    m
    HiH-09/2015
    en ik dartel juist bij dit soort weer …

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    24-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.039. de gezel

    Iets deed me nadenken over het woord gezel, le compagnon de route.
    De mens met wie men herinneringen deelt, van wie men de voorkeuren en de pijne kantjes kent.

    En het woord gezel-schap.
    Niet zomaar gezelschap, maar het gezel-schap.
    Het woord maatschap is er verwant aan, naar mijn gevoel,
    met de gezel verzet men bergen.
    Of dat hoopje tuinaarde, op onze leeftijd.

    En het woord gezelligheid werd ineens gezel-igheid.
    Niet het opgeklopt knus gedoe van
    thee met appeltaart of koffie met pateekes.
    Dat is het afkooksel ervan.

    Gezel-igheid is het diep gevoel dat men rugdekking heeft,
    dat de gezel er is,
    dat er twee koppen zijn om na te denken
    over welke dingen moeten gebeuren bij wat het bestaan ons nu weer aanbrengt
    en dat er twee lijven zijn om beslissingen te vieren.
    Met een glimlach of met een lachpartij. Veel is vieren met de gezel.
    Een gevoel van veiligheid. Veil-igheid.
    Dat de ene iets veil heeft voor de andere en dat het wederzijds is,
    ook in geval van meningsverschil of ruzie.
    Dat zou de gezel-igheid zijn, volgens mij.

    Twee dooiers in één ei.
    Het ei zal nooit rond draaien, maar het is wel één geheel.

    m

    woorden, woorden, woorden
    HiH-09/2015

    24-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.038. mijn keukenprins

    Sinds zijn pensioen, nu twee jaar geleden
    begeeft LM zich wat vaker aan het fornuis.
    Dat vind ik prima, zo heb ik soms een hele namiddag vrij.
    Meestal op de dagen dat ik me goed genoeg voel om zelf te staan koken.
    Tja.
    Maar daar wordt aan gewerkt, dat hij het overneemt op mijn min-dagen.
    Niet zozeer op de dagen met klare lucht, wanneer bij mij alles als vanouds gaat.
    Want dan kan ik zelf wel koken.

    Het heeft ook moeite gekost om mijn dierbare aan het verstand te brengen
    dat er maar 1 baas in de keuken is en dat is de koelkast/diepvriezer.
    Zij dicteert wat er gegeten wordt.
    Men vertrekt van wat men in huis heeft.
    De koelkast, de vriezer, de kruidenkast, het groentekarretje en de fruitmanden
    bieden voldoende materiaal en inspiratie.

    Want meneer printte niet alleen een recept uit
    maar ook het bijbehorend boodschappenlijstje.
    En met die lap A4 toog hij dan naar de winkel.

    Resultaat : we hadden telkens een aantal ingrediënten dubbel,
    bussels te veel voor twee mensen.
    Krijg die overschotten maar opgewerkt hé.
    Na zijn kook-exploten stond ik soms anderhalve dag in de keuken
    om al die marchandise bereid en ingevroren te krijgen.
    Anderhalve dag rechtstaan voor die halve dag vrij van (eer)gisteren …
    Op de duur hield ik al mijn hart vast wanneer hij nog maar sprák over een gerecht.

    Dat is ondertussen ook bijgestuurd.
    ‘k Heb efkes de hoeveelheden groenten en de rekeningetjes op het aanrecht gelegd
    en hij zag dat hij zijn nieuwe hobby op een andere manier moest organiseren.
    Ik denk dat het bedrag van de rekeningetjes beter en sneller doordrong
    dan het volume van de overtollige aankopen.
    De aankopen doe ik verdwijnen naar de diepvriezer,
    de rekeningetjes niet.
    Zo lag dat daar op het aanrecht.

    De boodschap is overgekomen.
    Nu kijkt LM in de koelkast,
    ziet wat er voorhanden is,
    zoekt navenant een recept en
    koopt enkel bij wat nodig is.
    Zinnig keukenbeleid heet dat in De Wereld Volgens Moi.

    Maar deze voormiddag kon ik het toch niet laten hem er efkes door te sleuren.
    Er staat in een literbeker bouillon te koelen.
    In die bouillon had ik drie stevige stukken bloemkool gegaard.
    Diepvries-bloemkool, die dient voor soep.

    Die stukken zal ik wel verkleinen,
    met een vork of met de mixer,
    daar moest ik nog over nadenken,
    maar er is geen haast bij,
    die soep is pas voor morgenmiddag.
    De tussenliggende 24hrs dienen om de smaakverbindingen tot stand te laten komen,
    “L’ alliage des saveurs” noemde DR het ooit, een van mijn favoriete scheeps-chefs.

    LM kwam een beetje bedremmeld/ongerust vragen,
    - Die witte dingen in de frigo, wat is dat?

    In een zot moment zei ik :
    - Dat zijn lamshersens, ziet ge dat niet aan de stam?
      De hersenstammetjes hangen er nog aan.
    - Ah … en die dingen staan nu in zout water ? vroeg hij half beverig, half ongelovig.
    - Néé, ga nog eens goed kijken, ze staat op sterk water, op formol !
    Ik ga daar een inzending over schrijven. 

    Dat zei ik met het idee dat hij in een lach zou schieten en
    dat hij niet zou gaan kijken.
    Want wie zet nu dingen op formol in de koelkast van de keuken.
    Hij kent me toch beter dan dat?
    Maar nee.
    Blijkbaar acht hij mij tot rare dingen in staat want
    met snelle tred ging hij kijken in de keuken.

    Hij ging kijken ?
    ‘k Ging hem achterna om hem gerust te stellen, want dat was blijkbaar nodig :
    geen orgaan en geen formol,
    ’t is bloemkool, zotteke !

    Maar toch schrijf ik deze inzending,
    want soms kan ik het niet laten hem er een beetje door te sleuren. 

    m
    HiH-09/2015

     

    24-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.037. kaartjeswolk 4/5

    kaartjeswolk bij de buren

           Gisteren ging ik bij de benedenburen langs.
           De kaartjeswolk kwam ter sprake natuurlijk. Zo ben ik nog efkes.
           Terwijl ik het papiertje met het adres over tafel schoof kwam een jongedame uit de nachthal.
           - Onze kleindochter kent ge nog? vroeg de buurvrouw.
           - Ik ben u eens komen interviewen voor een taak van Nederlands, hielp de jongedame.
           Ah! Dié kleindochter.
           Ze was gegroeid en ze was een en al glimlach toen we mekaar de hand schudden.

           De buurvrouw vertelde over de kaartjeswolk en
           de kleindochter zei dat ze met de school misschien iets …

           - Oja, zei ik, ad valvas!
           - At wat?
           - Ad valvas, op het mededelingenbord, het prikbord.
           - Nu gaat dat rapper, zei ze. En op haar communicatiedoosje nam ze een digitale snelweg.
           - Of dat jong volk zal meedoen met kaartjes zenden weet ik niet, zei de buurvouw, 
            maar ze hebben dan het adres toch al.
           - adres verwijderd 06/10, las de kleindochter van haar schermpje. En ze verzond.
           - JARIG DO-28/09, vervolgde de buurvrouw.
           De kleindochter was weer een en al glimlach.
           Wat een verschil met onze vorige ontmoeting, in augustus 2014 :

    Vorige week was de buurman van beneden komen vragen of zijn kleindochter ons mocht interviewen.
    Ze had een taak voor Nederlands en daar moest komaf mee gemaakt worden
    want in augustus vertrok het gezin op vakantie.

    Het idee om Ian Thomas te interviewen had ze al opgegeven.
    Wie schiet er dan over?
    Ja zeg, wie? Mensen die in België zijn, dan maar.
    Mensen die thuis zijn en opendoen wanneer men belt.
    Daarvoor was ze bij de buren van haar opa aan het juiste adres.

    Deze voormiddag kwam het juffrouwke (14j?) ons interviewen.
    Het was duidelijk niet met de volle goesting dat ze
    een zonnige voormiddag aan twee oude mensen spendeerde.
    Een inleidend gesprekje was niet aan de orde, ze wou ter zake komen.

    - Wanneer moet uw taak klaar zijn? vroeg ik.
    - Tegen september.
    - Dan hebt ge toch nog tijd, suste ik, onwijs en onwetend.
    - Nee, van mijn ouders moet het donderdag klaar zijn.
    - Ah, deed ik.
    - Want vrijdag vertrekken we op vakantie en anders …
    - … ?
    - En anders mag ik niet mee en moet ik drie weken bij Opa en Oma logeren, gooide ze er uit.
    - Ah.
    Ik zag de tactiek van haar ouders.
    Maar meneer en mevrouw van beneden hebben hun eigen bezigheden en bekommernissen.
    Dat zij een mokkende puber in huis zouden nemen -voor drie weken dan nog- dat betwijfelde ik.

    Het interview was een vragenlijst, met onder elke vraag een vakje om het antwoord te noteren.
    Met één oog op dat vakje formuleerden LM en ik onze antwoorden zo beknopt mogelijk,
    maar wel in volzinnen. Ze had maar op te schrijven.
    Eigenlijk zat ik kant-en-klaar te dicteren, feitelijk was ik haar taak aan het maken, kermille.

    Ze noteerde in telegramstijl. Ze zou het later wel 'overschrijven' We werkten de lijst af.
    - Ge hebt toch nog van die formulieren? vroeg ik, want ik herinnerde me ineens een gelijkaardige situatie.
    - Ah, nee, waarom?
    - Om de antwoorden in die vakjes over te schrijven, in volzinnen.
    ’t Is toch een taak voor Nederlands hé? Dan willen ze volzinnen.
    Ze wist niet goed wat ze zou doen, gewoon wegrennen of me tóch eerst wurgen.

    - Mijn Ma kan formulieren bijvragen aan het secretariaat, zei ze aarzelend.
    - Als dat secretariaat maar open is, zo eind juli …
    - En anders belt ze eind augustus, besloot ze gedecideerd.

    Tot slot moest ze ons geboortejaar weten.
    - '52, zei ik.
    Ze keek op van haar blad.
    - 52? Wat is dat nu voor een antwoord, zag ik haar denken.
    - 1952, verduidelijkte ik.

    Ah, vorige eeuw, dat verklaarde veel volgens haar en ze noteerde voor ons allebei 1952.
    Na Christus, zei ik voor de volledigheid.
    Geen reactie.

    Nee, het was geen succes. Ik hou mijn hart vast voor september.

    -----
           De puber van toen is nu een glimlachende jongedame.
           De taak van toen is gisteren niet meer ter sprake gekomen.
           Nog efkes over een kaartjeswolk doen toekomen:
           geachte lezer, meedoen met zoiets mág hoor.

    m - EZW-07/2014 , HiH 10/2014 - bijgewerkt

     

     

    23-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.036. schattigheid ?

    Op grootouderleeftijd vinden wij verhalen over kinderen al gauw vertederend.
    Ze voeren ons mee naar herinneringen in een ver of recent verleden.
    Verhalen met dieren scoren ook hoog op de schaal van schattigheid.
    Wanneer die twee samenkomen in één vertelsel dan …

    Er komt een klein lief meisje de dierenwinkel binnen.
    Zo eentje met strikken op haar schoenen en bloemenspeldjes in haar haar.
    Ze schuift haar geld over de toonbank en zegt met een helder stemmetje :
    - Een klein konijntje aub, Meneer.

    De baas is helemaal vertederd, zijn dochter heeft thuis ook zo’n prinsesje lopen.
    - Ja hoor, een konijntje voor de juffrouw.
      En moet dat een lief bruin konijntje zijn of een mooi wit?

    Het meisje twijfelt.
    Ze denkt na.
    En ze denkt na.
    - Zeg het maar Juffrouwke, een bruintje of een witje?

    Ze haalt haar schoudertjes op:
    - Ik denk niet dat het mijn python iets kan schelen, Meneer.

    m
    naar een idee van RD

    23-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    22-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.035. een wereldkaart

    Mijn nichtje Lien was hopeloos in aardrijkskunde.
    In samenspraak met haar moeder (mijn zus Laura)
    mocht ik haar een wereldkaart kadoo doen,
    groot genoeg en geplastificeerd.
    Vooral groot genoeg.

    Die grote kaart zou dan minstens een vol jaar op haar kamer hangen,
    kwestie van ze bij de hand te hebben wanneer
    er iets moest gezocht worden &  bekeken van nabij.

    Lien stemde daar vaagweg mee in, de ambetante tante
    verdween straks toch weer voor een volle week naar mistig-verre oorden zoals Antwerpen.
    Haar idoolposters waren nog efkes veilig.

    De week daarop had ik door omstandigheden de wereldkaart niet bij,
    maar geen nood, zij kon ze zelf kopen in de winkel met schoolbenodigdheden.
    Dus gaf ik haar centen, genoeg voor vijf continenten en alle werelzeeën
    en ik verdween weer naar Antwerpen, naar het verre westen. 
    Haar idoolposters waren weer voor even
    gered van een kaart vol wereldellende.

    De woensdag daarop aan tafel kwam de wereldkaart ter sprake.
    Laura moest Lien herhaaldelijk porren om te antwoorden.
    De kaart was gekocht. En het was een geplastificeerde.
    Maar er was  blijkbaar 'iets'.

    - Hoe groot is Australië op die kaart? probeerde ik.
    Lien haalde haar schouders op.
    Ze wist niet hoe groot Australië was.

    - Zo? probeerde ik en ik toonde met duimen en wijsvingers
    iets als een kleine meloen, om een idee te hebben.
    Met schaalverhoudingen wou ik niet beginnen, 'k kan er zelf met moeite aan uit. 
    Lien schudde van nee, geen meloen.

    - Zo dan? De grootte van een pompelmoes? 
    Nee, schudde Lien.

    - Zoals een appel? 
    Nee.

    - Een mandarine?
    Nu keek Lien in paniek naar Laura. Laura keek diplomatisch in haar bord. 
    Een Moeder die verstek geeft? Dit moet zéér ernstig zijn...

    - Nóg kleiner?
    Geen antwoord.

    - Lien, vroeg ik zachtjes, 
    hoe groot is Australië op die kaart?

    - Dat kan ik niet zien, zei ze,  
      de streepjescode plakt er nog over.

    Dat is achteraf opgelost geweest, er is een groot² exemplaar gekomen.
    En Lien reist ondertussen de wereld rond alsof ze nooit een kaart nodig gehad heeft.

    m
    EZW-09/2011 / HiH-10/2014

    22-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.034. dé naam !

    Als het dier maar een naam heeft.
    1983

    Mijn zus Tina had voor de verjaardag van haar man een Tervuurse scheper gekocht.

    De doos werd in de woonkamer op de vloer gezet en
    iedereen wachtte tot het bolletje wol zou wakker worden.
    In de doos lag een warme trui en daarop sliep de pup rustig door.
    Wij bleven zitten kijken, heel stil, alsof het een baby was.
    Feitelijk was het dat ook.

    "Hoe gaat hij heten?" fluisterde iemand.
    "Het is een zij" fluisterde mijn zus.
    Het bolletje wol bewoog een oor.

    Daar zaten we dan op onze knieën rond de doos, zeven volwassenen en
    Toppie en Fanny, het dochtertje van mijn zus en een vriendinnetje.
    De jarige keek bedenkelijk.
    Hij zag zich nog niet gaan joggen met dat bolletje wol aan zijn zijde.
    Hij had zich een scheper struiser en vooral levendiger voorgesteld.
    Of op zijn minst wakker.

    Het hondje bewoog weer. Wij hielden de adem in.
    Het geeuwde - muiltje wijd open, oogjes stijfdicht - en
    sliep verder.

    Mijn zus had zich de intrede van het hondje ook levendiger voorgesteld.
    Ze klom overeind om voor de drank te zorgen en we gingen in de zetels zitten.

    Alleen de meisjes bleven vlak bij de doos.
    Toppie praatte zachtjes in de doos
    en streelde de pup af en toe met een voorzichtig vingertje.
    Fanny zat er dromerig naar te kijken.
    "Vindt ge het een mooi hondje, Fanny?" vroeg iemand.
    Fanny knikte.

    Een paar glazen later zaten we te hardop te praten, de TV stond aan en
    we waren allang zo stil niet meer voor het slapend hondje.

    De pup werd wakker, stuntelde recht, rekte zich uit,
    klauterde uit de doos, drentelde naar het tapijt, deed daar een plasje en
    ging wat verder zitten geeuwen en verbouwereerd rondkijken.
    Dat alles onder de dromerige blik van Fanny, het gegiechel van Toppie en
    het gemopper van mijn schoonbroer.

    Het plasje werd opgedept met een dweil.
    De volgende weken zou er nog vaak een dweil aan te pas komen.
    Nu het hondje wakker was moest er een naam voor gevonden worden.
    Al was het maar om de pup te kunnen aanspreken over dat plasje van zojuist.

    We probeerden verschillende namen uit.
    Bijou, Bibi, Jimpy, Joy...
    Het hondje reageerde op geen enkele naam. Het snuffelde wat aan een tafelpoot.

    Mijn zus nam de pup op de schoot.
    Het hondje besnuffelde haar trui en haar hals terwijl wij namen bleven uitproberen.
    De ene naam nu gekker dan de andere, Maria van Hongarije, Madame Curie...
    Het hondje besnuffelde met veel belangstelling het oor van mijn zus.
    Tante Sidonie, Margaret Tatcher ... evenmin reactie.
    We bleven de gekste namen uitkramen,
    het beestje reageerde toch niet.
    Tussen twee lachsalvo's, toen het even stil was zei Fanny voorzichtig: "Cara?"
    De pup draaide haar kopje naar Fanny en kwispelde.
    Daar werden wij op slag stil van.

    Iemand probeerde ook eens "Cara" en ja, het hondje bewoog een oor.
    Was dat nu toeval of niet?
    "Fanny, kom eens hier staan. Roep het hondje nu nog eens."
    "Cara?" zei Fanny. En de pup draaide weer haar kopje.

    Ineens was Fanny de ster van de avond. Ze kreeg zoveel kusjes en schouderklopjes
    dat ze er verlegen van werd en ze zich ging verschuilen bij haar moeder.
    Maar ze bloosde wel van plezier.

    "Hoe zijt ge op die naam gekomen Fanny? Omdat het hondje een caramelkleur heeft?"
    "Omdat ze zo lief kijkt" zei Fanny.
    "Omdat ze zo lief kíjkt?"
    "Cara betekent lieverd in het Italiaans" zei Fanny's moeder.

    Maar natuurlijk! Fanny heeft een Italiaanse opa.

    Cara is een levendige hond geworden.
    Weer of geen weer, 's morgens stond ze gereed bij de deur.
    Mijn schoonbroer heeft wat afgejogd met die hond.

    m
    EZW-03/2004 – HiH-10/2014

    22-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.033. op de markt

    de kaartjeswolk op de markt

    Op de markt ging LM bij het viskraam aanschuiven en ik wandelde verder.
    ‘k Heb geluk gehad.
    Wel, eerst dacht ik niet want ik kwam maar geen bekenden tegen.
    En in het terugkeren zag ik de twee zussen. Ik voelde mezelf glimlachen.

    - Ge zijt zo goed gezind?
    - Awel ja, ik ben blij dat ik ulle zie.
    Toen volgden de koetjes en kalfjes. Niet te lang, want
    zij moesten hun boodschappen nog doen en wij moesten naar huis met onze vis.
    Daarna had ik het efkes over de kaartjeswolk.

    Een kaartje zouden ze zeker schrijven. Voor een vrouw? Iets met bloemen!
    Daar waren ze tamelijk categoriek in. Ik zei maar niets over mijn kaart met ruiten.
    En e
    en kaartje gaan kiezen op de markt was niet nodig,
    ze hadden allebei thuis nog verjaardagkaarten liggen.
    Postzegels? Ook niet nodig, die hadden ze ook.
    Geroutineerde kaartjesschrijfsters, dat voelde ik, de hele uitrusting hadden ze in gereedheid.
    Ik zei dat ik een streefaantal van 70 voor ogen had, een wolk van kaartjes.
    Dat was geen probleem, 70 is haalbaar, knikten ze geruststellend.

    - Het adres?
    In mijn enthousiasme was ik bijna vergeten het adres door te geven,
    maar ik had te maken met veteranen en die letten op alles natuurlijk.
    Zij kennen de knepen van het, eh, zij kennen de knepen.
    Als afzender schrijven ze enkel naam en gemeente, verder niks.
    Dat zal ik ook zo doen. 

    Een papiertje gegeven met de gegevens op :

    adres verwijderd 06/10

    - Lut? Ik ken een Lut in Nijlen!
    - Ik ken een familie Vanhemelrijck, maar niet in Nijlen, zei de andere.
    Ze keken naar mij.
    - Ik doe zomaar mee, zei ik. Ik correspondeer met haar broer.

    ZOMAAR vonden zij een geldige reden wanneer het over de verjaardag van een dame gaat.
    In gedachte zeg ik al Lut hoor, ook al ken ik haar niet.

    Ze zagen dat ik meer dan twee adrespapiertjes had en
    de ene wou er eentje voor haar dochter,
    de andere voor haar buurvrouw.
    Sommige dagen is het leven simpel hé.

    Eens denken,
    dat zijn tot vandaag al zeven kaartjes, met
    de dochter en de buurvrouw + hun entourage erbij, mogelijk meer.

    Aan wie dit leest: ZOMAAR is een geldige reden. En het adres hebt ge al …

    m

    21-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (4)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.032. hond at huiswerk

     

    Af en toe krijg ik
    belevenissen van Peter & C° doorgemaild.
    Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg.
    Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden.
    Dat is niet zijn moedertaal.

    De verhalen zijn de zijne,
    de woorden zijn de mijne.

    -----

    Voor de kookcursus hadden we als huiswerk een quiche moeten maken,
    een variatie op de quiche die we de woensdag tevoren
    tijdens de les bereid hadden.

    We mochten vrij kiezen en ik heb de hele week
    ongeveer het hele internet afgequicht,
    en ook gereed gemaakt
    zodanig dat Diane en de meisjes
    het eerste half jaar geen quiche meer willen zien.

    Na zeven dagen oefenen,
    dus zeven dagen quiche als voorgerecht of als lunch
    had ik woensdagavond een pronkstuk gereed staan
    om mee te nemen naar de klas, om door de lesgeefster te laten keuren.
    En ook een beetje om ermee te geuren.

    Ik zette de doos op de salontafel en ging in de hal mijn jas aandoen.

    Toen kwam een doordringende gil uit de woonkamer.
    Ik stormde terug binnen, klaar om mijn vrouwvolk te redden en
    elke indringer definitief onschadelijk te maken.

    Onze oudste dochter stond met de handen aan het hoofd te staren naar de doos met de quiche.
    In die korte tijd had onze hond de kans gezien het karton weg te scheuren,
    de helft van de quiche binnen te schrokken en de andere helft te ruïneren.

    Het helpt niet dat een hond Millan of Cesar heet.

    Samen keken wij naar de resten van een week studie-&-werk.
    - Papa? vroeg ze kleintjes.
    - …
    - Papa, ge gaat toch niet herbeginnen hé?
    - Herbeginnen waarmee, meiske …
    - Herbeginnen met een week quiche.

    Ineens zag ik het gekke van de situatie,
    ik moest naar de les en aan de Juf vertellen dat
    ‘de hond mijn huiswerk opgegeten had’.

    - Nee meiske, de eerste zes maanden komt er geen quiche. Beloofd.
    Ik hoorde haar opgelucht ademhalen.
    - Ik zal een foto maken, bood ze aan, dan kunt ge ‘t aan de Chef laten zien.

    ‘k Gaf haar mijn gsm en zonder zoeken naar knoppekes of toetsen
    maakte mijn flinke meid een paar foto’s van het slagveld,
    zodat haar stomme pa aan de Chef kon laten zien
    dat hij wel degelijk zijn huiswerk gemaakt had.

    Toen ik het lokaal binnenkwam voelde ik me toch ongemakkelijk.
    Alle andere cursisten hadden een doos of een pakje bij, behalve ik.
    De korte pijn dan maar:
    ik stapte naar voor en toonde de foto’s aan de Chef.

    - Oh, deed ze luchtig, dat gebeurt elk jaar minstens een keer,
      
    dat ‘de hond het huiswerk opeet’.
      Maar het is wel de eerste keer dat iemand foto’s meebrengt van de ravage.
      Breng volgende week het recept mee, dan is dat oké.

    En ze ging over tot de orde van de dag.

    Tijdens de koffiepauze kreeg ik een SMS van het thuisfront : “en?”
    “Gered dankzij foto’s” antwoordde ik. 
    En ik dacht - dat ik hen opgelucht hoorde zuchten.
    Alle drie. 

    -----

    m
    met dank aan Peter
    E
    ZW-09/2013 – HiH-12/2014, herwerkt

    21-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.031. Valeriaan, ooit

    Tijdens WO II werd valeriaan kruid gebruikt als kalmerend middel.
    Vooral bij luchtaanvallen.
    Het was een voorloper van onze moderne tranquilizers.
    -----

    De dochter van LM zijn zus heeft ooit nut gehad van Valeriaan.
    Niet tijdens een luchtaanval, maar 
    bij haar voorlaatste en haar laatste autorijexamen.

    Het autorijexamen is ze een aantal keren moeten herbeginnen,
    puur door examenstress of faalangst of gelijk hoe het heet. 
    Ze was telkens zo zenuwachtig dat op den duur
    zelfs de instructeurs medelijden hadden met haar.

    Tijdens de zoveelste (verplichte) lessenreeks praktijk
    zei er eens ene :
    “Als ik u op het afgelopen uur zou mogen punten geven,
    dan waart ge met glans geslaagd.” 
    Dat leverde hem een trieste glimlach op, DD wist allang dat ze het kon.

    Maar diezelfde oefeningen tijdens het volgende examen?
    Dat escaleerde van een kleine aarzeling over een vergissinkje tot een berg blunders.
    En het examen was dan voor de zoveelste keer een fiasco.

    Met haar ziel onder haar arm sleepte DD zich naar huis.
    Haar moeder stond 11-hoog voor het raam van de woonkamer te wachten en
    zag haar dochter kleintjes het plein opsjokken:
    - Ze is er niet door, zei ze.

    DD wist dat elke herkansing een hap uit het vakantiebudget nam en
    ze voelde zich na elk falen dubbel zo ellendig als de keer tevoren.

    - Dat kan zo niet blijven duren, zei mijn schoonzus terwijl ze naar het figuurtje beneden keek,
    het kind gaat eraan kapot.
    - Kan er iets aan gedaan worden? vroeg ik.
    - Ik heb Valeriaan gekocht, zei ze, maar ik weet niet hoe ik dat bij haar moet aanbrengen.
    Terwijl ik mijn jas aantrok vertelde ze in twee woorden wat Valeriaan is en
    ik was de deur uit voor DD boven kwam,
    want ze had haar moeder nu efkes voor zich alleen nodig.

    Een aantal weken later telefoon, het was weer examendag voor DD.
    Dus voor het gezin.
    En voor de hele familie.

    - 'k Heb haar die druppels Valeriaan kunnen doen nemen, zei mijn schoonzus opgelucht.
    - Okéé! Hoe hebt ge het gedaan gekregen?
    - Wel …  DD had daarstraks haar bril opgezet ipv haar lenzen in te doen.
    - Ja?
    - Ze zei …
    - Ja? vroeg ik wat zachter.
    - Ze zei dat ze niet wilde dat haar lenzen na het examen nog eens 'weg dobberden' ook nog.
    - Ja, zei ik stil.
    - En toen heb ik mij kwaad gemaakt, zei mijn schoonzus.
     
    Niet op haar hoor. Niet op haar.
    - Dat weet ik, dat weten wij allemaal hoor, niet op haar.
    - Op die rotschool, op dat rot examen, op dat rotgeld... 

    Ja, op dat rotgeld en op die rotvakanties en
    op die dure rot-lenzen waar DD zich zorgen over maakt.

    -stilte-

    - En toen heeft ze die Valeriaan willen nemen.
     
    Misschien blijft ze nu rustig wanneer het er op aan komt.
    - Ja, misschien wel.

    Een paar uren later telefoon, DD was wéér gebuisd.
    Dit keer niet van de zenuwen, maar omdat het haar allemaal niks meer kon schelen.
    Maar nu eens niks!
    Het andere uiterste.

    Later hebben we vernomen wat er gebeurd was :

    DD had na de druppels met haar ma
    achteraf nog extra druppels Valeriaan genomen,
    om nu eindelijk eens door dat examen te zijn.
    Dat had ze gedaan voor haar ouders. En voor het budget.

    Die extra-druppels hadden desinteresse en achteloosheid veroorzaakt.
    Resultaat : gebuisd.
    Ze kwam onbekommerd en giechelend thuis.
    Maar dat was een kortstondig genoegen want de ontnuchtering volgde.

    Schoonzus heeft de Valeriaan terug naar de apotheker gebracht en
    haar dochter doen zweren dat ze dit spul nooit nog zou aanraken.
    Wat DD prompt deed, zozeer was ze geschrokken
    van haar eigen nonchalance en zorgeloosheid.

    Maar een ietske van die manier van denken of doen moet blijven hangen zijn,
    want de keer daarop was zij met glans en glorie geslaagd voor het autorijexamen.
    Gewoon : rustig gebleven. Relaxed.
    Zo kan het ook, dat was de revelatie voor DD.

    *

    Toen ze zich de herfst daarop liet inschrijven voor een langdurige studie
    vroeg iemand van de familie smalend :
    "En dié examens dan? Ook allemaal met uwe ‘variala’ zekers?" 
    Ze glimlachte eens raadselachtig.
    Dat zielig hanig nonkeltje kon ze nu ook alleen aan.

    *

    We zijn een twintig jaar verder,
    en het woord Valeriaan wordt in de familie
    nog altijd met een Hoofdletter uitgesproken.

    Het was iets dat DD overkwam. En wij voelden mee.
    En DD kwam eruit met een nieuw idee: rustig kan ook.
    En dat was het. 

    H
    et ‘variala’–nonkeltje houdt zich gedeisd.
    Al sinds DD een stethoscoop draagt.

    m
    EZW-01/2011 – HiH-09/2014, herwerkt 
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Echte_valeriaan#Toepassingen

    20-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.030. van MajuMau

    In Kolder is hij een meester.
    Zoals hij het doet, daar kan ik alleen maar van dromen:

    De kwalitijt van mein gedigten
    is vlink agteruid gehaan
    omdad ik peinlukke gefrichten hep
    laad ik de meeste vouten staen.

    Majumau 
    08/2007


    Als ik zoiets lees en vooral
    bekijk ook, hoe het er staat,
    -want gesproken verdwijnt de clou-
    dan is mijn dag goed. En hopelijk de uwe ook.

    m
    gedicht geplaatst met toestemming van de auteur

    20-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.029. moeilijke woorden

    Een moeilijk woord vind ik 'lullen'
    Het woord heeft een onverdiende connotatie,
    wordt gesanctioneerd en zelfs geband.

    Terwijl het een onschuldige import is uit een andere taal.
    to lull = in slaap wiegen,
    zowel letterlijk als figuurlijk.

    We hebben lullaby, meervoud lullabies. 
    Een zeer bekend wiegelied is dit,
    klank voldoende luid zetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=GcqTxDsrMyo
    03min15, niet in slaap vallen

    En dan is er de tweede betekenis van in slaap wiegen,
    overdrachtelijk ofte figuurlijk, to lull
    iemand verleiden tot vertrouwen / iemand al pratend er in luizen. 
    Over iemand die geluld wordt, dit:
    http://www.youtube.com/watch?v=zCubUAeVuZk
    04min51

    Van to delete hebben we deleten.
    Van to bottle hebben we bottelen.
    Van to lull hebben we lullen.
    En zo zijn er nog heel veel zusterwoorden met ander talen.

    Alleen bij lullen
    ligt dat gevoelig.

    m
    EZW-08/2012 / HiH-12/2014

    over het wiegelied: https://nl.wikipedia.org/wiki/Guten_Abend,_gut%E2%80%99_Nacht
    over Gaston & Leo: https://nl.wikipedia.org/wiki/Gaston_en_Leo

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.028. de proleet in mij

    Het gaat niet goed met ons supermarktje.
    Er loopt vanalles mis. Wat weet ik niet, maar er loopt vanalles mis.

    Soms valt het me op hoe flets de kassiersters er uit zien.
    Staat de boel dan toch op overnemen? Komen hun jobs in gevaar?
    Na een overname wil de nieuwe uitbater andere kassiersters.

    Deze baas staat mee rekken te vullen, daar niet van.
    Hij is geen kantoorbaas, hij is een echte werkbaas.
    Maar hij ziet er bleek uit. Te weinig daglicht.
    Een aantal jaren al staat hij tussen de rekken onder de TL-lampen.

    Mijn hart gaat uit naar deze mensen.

    -----

    'k Heb lang moeten zoeken naar een woord dat bruikbaar was.
    Viswijf en foorwijf zijn nu totaal incorrecte woorden,
    al zeggen ze in hun oude betekenis wel wat ik bedoel.
    Ik dacht efkes aan het woord kakmadam,
    maar dat gaat al teveel de BCBG-kant op (bon chic bon genre).

    Proleet!
    Dat is het juiste woord.
    Vorige dinsdag heb ik nog eens de proleet in mij losgelaten.

    Het was vroeg, in het supermarktje ik trok een karretje achter mij voort,
    voor een keer eentje dat niet rammelde of ratelde.
    'k Was op weg naar de tijdschriften om een programmablad te nemen.
    Er steekt mij een man voorbij, hij stapte met die gemaakt-atletische tred
    die viriliteit en vitaliteit voorwendt. Een spichtige versie van Snelle Eddy.

    Bij de tijdschriften grist hij er een uit, en door zijn achteloos gebaar
    trekt hij er vier of vijf teveel uit het rek,
    die op de vloer vallen.
    Zonder nog een blik op de rommel die hij aangericht had draait hij terug mijn richting uit,
    richting kassa.

    Wié zou de rommel van dat prullevent opruimen?
    Ineens zag ik de vermoeide trekken van de kassiersters en de bleke baas voor me.

    "Ge moogt dat oprapen hoor", zei ik luid en duidelijk, terwijl ik naar de gevallen tijdschriften wees.
    "Zaag tegen uw eigen" siste hij toen hij me kruiste.

    En toén Lieve Mensen, liet ik nog eens de proleet in mij los
    en zei luid iets dat ik hier liever niet herhaal.

    Hij draaide zich om en keek me zo woest aan, dat ik wist dat ik raak zat.
    Wie had dat gedacht?
    Hij stampte verder naar de kassa.

    De tijdschriften heb ik opgeraapt en in het rek gezet.
    'k Heb mijn eigen blad genomen en breed glimlachend liep ik naar voor.
    Wie had gedacht dat ik het nog kon, en dat ik het nog durfde? En dat ik raak zou zitten?

    Aan de kassa kwam ik vlak achter hem te staan. Nu breed grijzend.
    Nijdig bladerde hij door zijn TV-blad.

    Terwijl hij afrekende keek ik hem recht in het gezicht en weer die ontwijkende blik.

    - Gij krijgt nog eens een mes in uw rug, zei LM toen ik het hem vertelde.
    - Dat denk ik niet.

    In 30 jaar koopvaardij met haltes in soms gore buitenlandse havenkwartieren
    moet ik toch iéts bijgeleerd hebben over dat soort would-be patsers.
    En daarbij,
    onder dit braaf bomma-hoedje verwacht toch niemand een proleet?

    'k Zit weer te grinniken terwijl ik dit typ.

    http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=proleet , https://nl.wikipedia.org/wiki/Snelle_Eddy 

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.027. die ochtend

    Peter en Diane waren nog niet zo lang getrouwd
    en Peter is een Nieuwe Man,
    hij doet 'zijn deel in de huishouding'.

    Dit is een stukje uit een mail die ik jaren geleden ontvangen heb.

    Ik heb zojuist het hele appartement gestofzuigd
    in iets minder dan een uur.
    Dat is goed doorgewerkt,
    er was nog tijd over om de mails na te kijken.
    Mét een tas koffie! Welverdiend.

    Toen ik de stofzuiger wou wegzetten merkte ik
    dat die nog koud was.  … ?

    Conclusie :
    ik had het hele appartement gestofzuigd
    met een stofzuiger die niet aanstond. 

    Memo aan mezelf:
    stofzuigen niét-met-koptelefoon.

    De jongen leert snel, dat wel. Er is hoop.
    m

    EZW-04/2013/ HiH-09/2014

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    18-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.026. huisclown

    Een paar huizen verder,
    waar de straat een lichte bocht maakt,
    zijn dakwerken aan de gang.

    Een ladderlift brengt materiaal naar boven en
    ook gereedschap over-&-weer.
    Van uit de woonkamer stonden LM en ik er op te kijken.

    Toen een grote bak alaam efkes schokte
    deed ik alsof ik schrok.
    Een beetje de clown uithangen :
    adem happen met de linkerhand op de boezem,
    dat soort schrikken,
    à la Pascalleke.

    LM moest er mee lachen  -wat de bedoeling was-
    vond me verschrikkelijk dom  -tja-
    legde zijn arm om mijn schouders  -aha-
    zei dat een ladderlift voor die mensen routine is  -weet ik-
    dat ze hun eigen gereedschap toch niet zouden kapot racen 
    -wéét ik!-
    en dat ik nog altijd een kieken ben.

    Dat kan goed zijn,
    maar dit kieken 
    heeft er wel een zotte knuffel aan over gehouden.
    Wat de bedoeling was.

    Wié is er dan het kieken?


    EZW-02/2011 / HiH-10/2014

    18-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.025. ruisen & ritselen

    Zo praten bomen, met geruis en geritsel.

    Hier achter waait een zacht windje.
    Juist genoeg om de bladeren van al die bomen
    wat af te stoffen.
    Dat hebben bomen graag.
    Ze staan lichtjes te wiegen en
    ze vertellen mekaar ruisend en ritselend hun laatste nieuwtjes.
    Ze zijn daar zo genoeglijk aan het babbelen.

    ‘k Zit er op te kijken.
    En op te luisteren.
    En ik wou dat ik booms verstond.

    m

    EZW-08/2012 – HiH-09/2014

    18-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.024. kermille

    kermille / de kaartjeswolk

    Vanmorgen ging ik in alle vroegte naar het supermarktje en ik zou
    gelijk ook de vier verjaardagskaarten kopen, dan heb ik ze al in huis.
    Zeg nu nog dat ik niet georganiseerd ben.

    Kermille toch hé,
    ik heb geen vier geschikte kaarten gevonden voor 28/09.
    Twee maar. LM zendt er een en ik ook een.
    Met die twee kaarten kunnen we beginnen,
    de omslagen zijn al geschreven

    adres verwijderd 06/10

    Voor de twee andere (die Tina en Laura haar zenden) … dat weet ik nog niet.
    Op de kaarten van de supermarkt staan confetti en serpentines en
    klinkende champagneglazen, alsof iemand die 70 wordt plots wild aan het fuiven slaat.
    Mag het iets rustiger? Iets met bloemen bvb. Of een mooi landschap.
    Of een artistieke tekening.

    Die kaarten bestaan, dat weet ik. Maar niet in ons supermarktje.
    In de krantenwinkel wel, daar hadden ze
    een zeer uitgebreid gamma wenskaarten voor alle gelegenheden
    en in ongeveer alle stijlen.
    Maar die krantenwinkel is er niet meer.

    In het dorp is er nog een en daar is ook een boekenwinkel.

    En anders? Zelf twee kaarten knutselen?
    Oké, kan ik dan bij iemand een kleinkind komen lenen?

    m

    17-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.023. ochtendglorie

    Soms ben ik ontiegelijk vroeg wakker. Op het uur dat heel het gebouw, heel de straat nog slaapt.
    Dan moet ik stil zijn. Dwz geen huishoudapparaten gebruiken.
    Er schiet niet veel over hé : typen of TV kijken.
    Een beetje zielig, dacht ik ooit, maar
    het is dát of slaappillen nemen.

    Gewoonlijk begin ik met TV kijken.
    De nachtprogramma’s staan niet aangegeven in het programmablad.
    In het begin was dat vervelend en toen was het zappen op hoop van zege.
    Maar gaandeweg wordt men er goed in en nu
    kan ik gericht navigeren, op de juiste zendtijd naar de juiste zender.
    Slapelozen kennen de weg in de nachtprogramma's.

    En zo herkennen wij mekaar,
    d
    oor terloopse opmerkingen in het gesprek,
    door de zijdelingse informatie.
    Wanneer iemand in het gezelschap foetert dat hij een programma gemist heeft en iemand antwoordt:
    "Oh, dat wordt later op de avond heruitgezonden hoor!"
    Waarbij 'later' een eufemisme is voor 's nachts dan weet ik dat de spreker er ook een is.
    Nee geen TV-junkie. Iemand van het Genootschap der Stilte. Een slapeloze !
    En wij wisselen een glimlachje van verstandhouding.

    Wij noemen een paar programmatitels en zenders, om mekaars voorkeuren af te tasten
    zoals wijnkenners chateau’s en jaartallen lanceren om mekaars gebieden te situeren.

    Dr. Oz Show? …. zuinig mondje, nee dus
    Live at the Apollo. Soms, niet elke keer
    Bargain Hunt, Salvage Hunters, Antiques Roadshow? Ah! The Antiques Roadshow! 

    Zo vinden zusterzielen elkaar.

    The Antiques Roadshow, BBC Entertainment. Bij Telenet is dat Kanaal 26.
    Het wordt tegen de ochtend uitgezonden.
    De titelmuziek op zich is al een prijs waard. De componisten zijn Paul Reade * en Tim Gibson.

    Het is 46 seconden klank over belofte. Wel, dat is wat ik er van maak, belofte en hoop.
    En een beetje benieuwdheid, geen nieuwsgierigheid, gewoon kriebelige benieuwdheid
    zo ergens onder het borstbeen.

    Toen ik het muziekje voor het eerst hoorde was ik direct verkocht.
    Het is een miniatuurtje, de beschrijving van een momentje. Maar dat momentje staat er dan ook hé.

    En ik zag de sfeer van sommige zomerochtenden, ooit.

    Keukendeur open zetten.
    Water in het keteltje, vuur eronder.
    De geur van de zomer komt binnen gevloeid.
    Ik ga in het deurgat staan.
    De ochtendzon geeft genoeg warmte om de geuren uit alle tuinen op te tillen.
    Misschien gebeurt er vandaag iets dat heel goed is, iets waar iedereen blij van wordt.
    Het is nog stil, nog geen verkeer. De zangvogeltjes hebben het auditorium voor zich.
    Het daglicht is al op volle kracht.
    Ik leun tegen de deurpost en wacht.
    Achter mij staat de waterketel te suizen. Nog efkes.
    En dan is er thee.
    De dag is begonnen.
    De ochtendglorie, het moment van belofte is voorbij.
    Vanaf nu moet ik het zelf doen.

    Dat zit allemaal in dit muziekske van 46 seconden:

    klank aanzetteuuh !
    https://www.youtube.com/watch?v=BIyi4l7_DHY
    00min46

    m

    met dank aan wiki,
    https://en.wikipedia.org/wiki/Antiques_Roadshow
    https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Reade

    17-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    16-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.022. kruisbestuiving

    De kleine (8j) kan zich helemaal verliezen in zijn legobouwsels.
    Dan is hij meer dan geconcentreerd bezig,
    dan is hij opgeslorpt door de constructie, door de wording van een ding en
    het tapijt waarop hij zit wordt een universum.
    Hij is in trance, en hij vindt het er goed. Zijn wangen gloeien.

    Alleen, de trance wil niet elke keer zomaar komen.
    Daar heeft hij uit zichzelf iets op gevonden.

    - Papa, zet ge eens bommamuziek op?
    - De violen?
    - Ja, violen.

    Want 'van violen' kan hij het beste bouwen.

    Zes sonates, dat zijn zeer 18 korte stukjes, elk met een eigen kleur en verhaal,
    Rossini is zijn favoriete bommamuziek.
    Hij verdwijnt in de flow en op het tapijt zet hij een eigen verhaal in bouwsels.
    Bomma zit in de zetel en kijkt naar wat Lego en Rossini en haar kleinzoon samen doen.

    klank aanzetten 
    https://www.youtube.com/watch?v=ymTGzq37RBk 
    01h32min25

    met dank aan VKJ, 12/2015

    16-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.021. kaartjeswolk

    Dag Mensen. 
    Gisteren kwam er een verzoek van een correspondent.
    Het is een zinnig verzoek.
    Maar ik weet niet goed hoe ik het hier moet aanbrengen.

    Het gaat over een verjaardagskaart.
    ‘k Vrees dat gellie nu denkt : o nee!
    Wacht efkes, laat mij uitpraten.

    Deze correspondent (wij hebben mekaar nooit ontmoeten en dat is ook niet nodig)
    ligt mij om een aantal redenen nauw aan het hart.

    Binnenkort wordt zijn zus -die ik niet ken- 70 jaar. Op 28/09. Dat is binnen 12 dagen.
    De bedoeling is dat ze kaartjes ontvangt.In gedachte zie ik 70 kaartjes
    want als men 70 wordt mag men evenveel maal felicitaties krijgen. Of meer.

    In augustus 2014 hebben we per mail via verschillende mailgroepen
    97 kaartjes bijeen geschreven voor de Pa van Peggytwo, Mr.Karel die toen 96 jaar werd.

    De correspondentie over die kaartjestrein in 2014 is eigenlijk een boek op zich.
    Bij de mails die ik toen ontving waren zeer ontroerende reacties, ook hilarische reacties
    en zelfs bevreemdende mails. En levensverhalen.Dat moest allemaal kunnen, dacht ik.
    Het is een succes geworden dank zij het aantal mensen dat toen in gang geschoten is,
    onbekende vriendelijke mensen, die elk een eigen reden hadden om mee te doen.

    Omdat meedoen voldoening geeft, liet iemand weten.
    Omdat dan iemand blij zal zijn, aan de andere kant van de postzegel.
    Dat laatste verstond ik niet direct, aan de andere kant van het traject misschien? bij de bestemmeling?

    En nu zet ik mijn schouders onder een gelijkaardig project.
    Waarom weet ik eigenlijk zelf niet goed.
    Misschien omdat ik vind dat het moet kunnen?
    Misschien omdat ik denk dat het haalbaar is, 70 kaartjes.

    Hieronder zijn mail.

    ------------------------
    Van: (hem)
    Verzonden: ‎15‎-‎sep‎-‎17 ‎12‎:‎3
    Aan: (mij)
    Onderwerp: Verjaardagkaart

    Beste

    Zus LUT viert op 28 september haar 70e verjaardag.
    Lut schrijft al jaren met plezier een verjaardagskaart naar iedereen van wie zij het adres en de geboortedag kent.
    Het zal haar ongetwijfeld veel plezier doen om voor deze speciale dag zelf heel veel kaartjes te mogen ontvangen.
    Haal dus AUB een kaartje of maak er zelf ééntje en stuur het naar:

    adres verwijderd 06/10

    Trommel tegelijk alle vrienden en bekenden op en vraag hen om hetzelfde te doen.
    Alvast bedankt iedereen.

    Dirk

    ------------------------

    Mail naar mensen van wie ge denkt dat ze mee willen doen aan dit project.
    Mail uw familie, mail uw correspondenten van hier tot Jakkamakka en Canada,
    spreek buren aan, laat kleinkinderen een kaart tekenen … elk idee is werkbaar, elk kaartje is er een.

    Het adres steek ik in mijn handtas, want woensdag is het markt, daar kom ik bekenden tegen.

    Wat het resultaat is van de kaartjeswolk
    hoop ik u te laten weten na 28/09. 

    m

    16-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.020. Pat & Mat

    buurman & buurman

    Vandaag was er zoveel administratief kluswerk/typewerk dat ik nog niet aan schrijven toegekomen ben.
    Daardoor waren er geen leesdingetjes deze voormiddag. Is een kijkdingetje ook goed?

    Dan stel ik iets voor van Pat & Mat, als dat mag.
    In de Nederlandstalige versie heten ze Buurman & Buurman.

    Elke ochtend, iets na 08h kijken LM en ik naar de twee afleveringetjes die NPO3 ons serveert,
    kanaal 102 bij Telenet.

    Een aflevering duurt 7 à 8 minuten, een paar minuten van glimlachen.
    't Is te zeggen,
    LM bewondert de volgehouden opgewektheid van die twee stuntelende klussers,
    ik bewonder de ontwerpers van de poppen en het animatiewerk.

    Het devies van Buurman & Buurman:

           "Soms gaat er eens iets fout,
           dan heb je een probleem,
           maar dat lossen wij dan simpel op"

    En wanneer een van de twee zegt 'Effe tangetje erbij!'
    is het tijd om zich schrap te zetten, want dan
    volgen in enthousiast tempo de oplossingen van eigen vinding.

    klank aanzetten,
    https://www.youtube.com/watch?v=6wmzBbiO6eE
    07min00

    m - voor de volledigheid ~ https://nl.wikipedia.org/wiki/Buurman_en_Buurman

    15-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.019. in Canada kanda

    Toen we kind waren was er een argument dat maandenlang, misschien zelfs jarenlang
    heeft dienst gedaan in het gezin : "in Canada kanda" (kan dat)

    Daarmee werd ons de mond gesnoerd wanneer we tegenstribbelden
    om een taak of een klus uit te voeren door bezwaren te opperen die geen steek hielden
    en die ongeveer allemaal begonnen met 'Jamaar,…'

    Iets naar de kelder brengen? - Jamaar, ik was juist op weg naar boven – Maak dan rechtsomkeer, … in Canada kanda.
    De was helpen ophangen? - Jamaar, ik vind mijn schoenen niet – Ga ze dan zoeken, … in Canada kanda.
    Met de fiets een brood halen – Jamaar, mijn haar is nog nat – Dan zet ge een muts op, … in Canada kanda.

    Maw, zorg dat ge het oplost zoals de mensen in Canada, want ginder
    krijgt iedereen allerlei moeilijke tot onmogelijke dingen voor mekaar
    en daar moesten wij in Zellik maar eens een voorbeeld aan nemen : 'onmogelijk' bestaat niet.

    Het zinnetje verloor pas aan kracht toen we het zelf begonnen gebruiken.

    Voor een of ander feest wou ik de tafel dekken
    maar dat zou Oma of Ma doen, want tafeldekken was die dag een job van confiëncie.
    Potverdekke!
    Een heel jaar door moest ik dag in dag uit tafeldekken (en koken),
    maar als er eens eer te halen viel dan mocht ik niet meedoen?
    - In Canada kanda hoor, foeterde ik. 

    Waarmee ik bedoelde dat aan de overkant van de oceaan
    oudste dochters wél feesttafels mochten dekken.
    Álle oudste dochters mochten daar feesttafels dekken en garnieren,
    van de Atlantische tot helemaal aan die andere oceaan!

    Mijn Ma was zo verbaasd over mijn krikkele argumentatie dat ik vanaf toen
    de feesttafels mocht dekken. Zelfstandig. Met decoratie en al.
    Ziezo. Ik had een privilegie verworven.

    Nog later moesten er permissies bedongen worden.
    Ontfutseld.
    'Lichtelijk afgedwongen' is juister.

    Volgens de twee gezaghebbers in huis was er geen denken aan
    dat ik op zaterdag een half uur later naar huis zou komen van de jeugdclub.
    - Jamaar! in Canada kanda zenne!

    Heel Canada (en bij uitbreiding Zellik) mocht tot half elf wegblijven
    en ik was de enige van twee werelddelen die om tien uur thuis moest zijn.

    De gezaghebbers hebben hun gezag eens onder de loep genomen
    en ik kreeg permissie tot half elf. Lang leve Canada!

    Vanaf toen is het zinnetje langzaam in onbruik geraakt want
    wij, de dochters, hadden de stoplap gekaapt en er een geuzenleus van gemaakt.
    En dié boemerang hadden ze niet zien aankomen.

    m - meer herinneringen dan plannen

    14-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.018. herfst & herfst

    Een boom en ik die even oud zijn
    hebben elk 65 x herfst meegemaakt.

    Voor de boom is elke herfst
    een jaarlijks lijfelijk verschijnsel en
    volgende lente zal hij weer botten.

    Voor mij is mijn herfst
    lijfelijk de eerste keer en
    ik heb het al jaren in mijn botten.

    Dat is het verschil.

    m - naar een idee van Tjenneke - EZW-09/2013, herwerkt

    14-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (4)
    13-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.017. nick & letter m

    Ooit, lang geleden, in 2002 en vroeger, was ik af en toe op een chat,
    (niet die van SeniorenNet) en
    daar had ik als nick 'aze'. Van azerty.
    Het chatten gebeurde er in uptempo en de letters a, z & e zijn zeer snel getypt, met de linkerhand,
    terwijl de rechterhand vrij blijft voor andere dingen en voor de entertoets.
    Zelf vond ik  aze een geschikte nick, vooral wanneer er vaart in chatconversaties zat.

    De sfeer was er nogal, eh, Wild West. Niet echt waar ik naar op zoek was,
    maar in afwachting van iets anders ging ik daar al eens chatten en telkens met de nick aze.
    Wat niet zo gebruikelijk was, er werd daar regelmatig van nick veranderd.
    Dat vond ik zeer verwarrend, vooral wanneer iemand na twee lijnen bijna verontwaardigd vroeg :
    - Herkent gij mij niet?
    - Maar nee, hoe zou ik!

    Op een keer vroeg iemand me waarom ik mezelf een godennaam toebedacht had.
    En of ik dat niet wat hoogmoedig vond.
    - Godennaam?
    - Scandinavische god.

    Er ging een lichtje branden,
    in kruiswoordraadsels figureert al eens een Noorse godheid, ase.

    Ha potverdekke,
    'k zal ik wel een nick kiezen die het de mensen gemakkelijk maakt,
    en dan krijg ik te maken met een scherpzinnige
    die ergens een klok heeft horen luiden …
    Het is aze van azerty, niet ase. Kwispel!

    'k Heb Ase nog eens opgezocht en kijk:

    1) Afstammeling van Odin
    2) Achtervoegsel
    3) Figuur van Ibsen
    4) Goden
    5) Godheid
    6) Kind van Odin en Friggia
    7) Lichtgod
    8) Noorse godheid
    9) Noorse god
    10) Nakomeling van Odin
    11) Oud-noorse-godheid
    12) Persoonsbenaming
    13) Voornaam

    nummerke zeven stond mij wel aan.

    Maar me gaan verschuilen achter een Scandinavische mannennaam
    enkel omdat er wat licht mee gemoeid is, dat vond ik toch wat gek.
    Want ik had SeniorenNet ontdekt en daar vroegen ze ook een nick.

    Deze keer wou ik iets
    dat geen verwarring kon veroorzaken en
    dat lang kon meegaan.

    Dat lang meegaan is tot hiertoe gelukt.
    Mijn huidige nick dateert van februari 2003, toen ik een periode alleen thuis was.
    LM was op zee en om een of andere reden was ik vroeger afgemonsterd.

    Februari is voor mij de ergste maand van het jaar.
    Dan heeft de winter lang genoeg geduurd.

    Tijdens het registreren bij SeniorenNet werd dus een nick gevraagd en
    ik wist niet wat ik moest kiezen.
    'k Keek naar buiten om inspiratie op te doen. Grauw en grijs, zo zag het er uit.
    Het weer en de lucht spanden samen om een mens in mineur te houden.
    'Gelukkig is het bijna maart' dacht ik.
    Op min-momenten klampt een mens zich vast aan gelijk wat hé.

    Et voilà. 'k Had een nick.
    Omdat na februari maart komt.
    Elk jaar. Er zijn nog zekerheden in deze wereld.
    Of de lente en het zonlicht dan willen meekomen is een andere kwestie natuurlijk.

    Zo snel ging het, gewoon eens uit het raam kijken.

    De naam maart bestaat in verkleinvorm, Maartje.
    Dat zou streektaal zijn voor meisje/meidje (?)
    Voor mezelf vind ik het wat sullig, een verkleinvorm.
    Vooral wanneer men 60+ is, dan hoeft dat zo niet meer.
    Dan is men al een hele flinke meid, vol vrolijkheid, etc.
    Denk ik.

    De m onderaan mijn schrijfsels ? De afzender staat in het blogadres.
    Degene die aanklikt weet dus al van wie het schrijfsel komt.
    Om het einde van de tekst aan te geven volstaat dan het initiaal, een simpele m.

    Liefst de kleine letter want de kleine m
    staat met drie pikkeltjes op de grond, de grote met slechts twee.
    Dus als er al eens een beentje zou gaan dartelen,
    kan ik niet gaan zweven, want er staan nog altijd twee beentjes stevig.
    Zo zit dat.

    De kleine letter m is eh ..., is gewoon mijn ankertje.
    Beetje een domme reden hé.

     
    EZW-07/2014, HiH-10/2014

    13-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.016. kalenderleeftijd

    Onze kalenderleeftijd wordt uitgedrukt in jaren + maanden + dagen.
    Waarom zo?
    Waarom niet enkel in dagen, bvb.

    Wilt ge vandaag weten hoe oud ge zijt in dagen?
    Dat kan. Of is het oud van dagen?

    LM is vandaag 23.906 dagen oud
    en een beetje grijzer.

    In weken?
    Dat kan ook.

    Hij is vandaag exact 3.415 weken + één dag oud,
    en misschien wijzer.

    En in maanden.

    Dat zijn er 785,4 …
    ... wat zijn 4/10den van een maand in godesnaam?

    Het aantal schrikkeldagen (29 feb) is mee ingecalculeerd.

    In LM zijn geval waren het er tot hiertoe zestien.

    Wilt ge iemand bij de volgende verjaardag gelukwensen
    met diens x-aantal dagen, en de andere gekke gegevens,
    dat kan snel & juist berekend worden via deze site:
    http://korn19.ch/coding/days.php

    Het enige wat ge moet weten
    is de juiste geboortedatum,
    of ge valt in affronten met het rekenwerk.
    Zoals ik, soms.

    m
    met dank aan Cor, 09/2013

    13-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.015. partner-symbool

    moestuinverdriet & moestuinvreugde

           Een mevrouw in Zweden
           speelde 16 jaar geleden
           haar trouwring kwijt.
           Ôoo wat had zij spijt!
           Ôoo wat een verdriet!
           Kom Meisje, huil nu niet
           troostte haar man,
           zoals alleen haar man dat kan.

           Ze stopte met wenen
           en plantte voorts penen
           en sleet verdere jaren
           met groenten vergaren
           door haar moestuinderij.

           Met die groenten was ze blij.
           Maar toch bleef het knagen,
           -al wou ze niet klagen-
           over haar ring,
           over dat partner-ding.

           Zij bewerkte de grond,
           en ze leefden gezond,
           jaren in peis en geluk,
           maar er ontbrak een stuk:
           haar ring,
           haar partner-ding.

           En deze week gaf de aarde
           het kleinood van waarde
           terug aan het licht.
           Vandaar dit gedicht.

           Haar ring verscheen
           gepresenteerd op een peen.

           Afbeeldingsresultaat voor http://www.bbc.com/news/world-europe-16374283

    Ha! ge dacht dat ik flauwekul vertelde hé! Awel neen. Niet over deze peen.

    m - EZW-09/2013,  http://www.bbc.com/news/world-europe-16374283

    13-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    12-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.014. leestekens

    De repliek van TiTi op vorig schrijfsel bracht me naar onderstaande tekst:

    Mijn Moeder en ik hebben woorden. Over leestekens.
    Dat ik het hoofdstuk leestekens eens moet hernemen want ik bak er niks van. Níks.
    En dat ik te vaak klemtoontekens gebruik.

    - Dat weet ik. 'k Schrijf innerlijk luidop, vandaar.
    - En de dubbele punt wordt áán het woord geschreven.
    - Wéét ik.
    - Waarom doet ge dat dan niet?
    - 'k Vindt dat niet elke keer even mooi, 't hangt van de eindletter af.
    -       verbaasde stilte
    - ...      diplomatieke stilte

    - En ge gebruikt een dubbele punt waar een puntkomma moet staan.

    - Puntkomma's zijn lelijke dingen.
    - Wabliéft?
    - Lelijke dingen, ik wil ze niet in mijn schrijfsels.
    - En waarom niet?
    - Omdat ik ze niet mooi vind Má!
    - Ge vergeet de komma.
    - Omdat ik ze niet mooi vind, Ma!

    - En vroeger waart gij zo'n pirrekejust ... op een spijtige toon alsof ik
       een beloftevolle toekomst aan het vergooien ben door libertijns gebruik van leestekens
    - Niet voor alles, Mama.

    - En dan die blokjes. Dat is toch geen zicht.
    - Blokjes?
    - Die witregels tussen de alinea’s, zo geraakt gij nóóit aan een paragraaf hé!
    - Moet dat?
    - Dat zou al eens mogen ja, op uw leeftijd wordt men verondersteld een gedachte te kunnen afronden.

    - Dat doet degene die leest toch?
    - Wat doet die?
    - Witregels invullen, de gedachten afronden. 
    - Ja? En wat zegt de monitor van uw schrijfclub daarover?
    - Niks.
    - Niks?
    - Niks!
    - De andere mensen dan?
    - Ook niks.
    - Wie geeft er dan punten?
    - Niemand, Mama.

    Einde chatsessie

    't Is maar dat ze de vingergewrichtjes blijft gebruiken, ziet ge.

    Daarom chatten wij nu. De telefoon hier is voorlopig 'in panne'.

    Teveel klemtoontekens ...  Zij niét? – Dát valt mee!

    m - EZW-08/2011, HiH-10/2014 herwerkt - mijn moeder is overleden 03/2017

    12-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (6)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.012. eerstaanwezend

    numero uno, eerstaanwezend

    Da's een mooi woord hé. 't Is een deftig woord ook.
    Kijk maar : http://www.vlaamswoordenboek.be/definities/term/eerstaanwezend%28e%29

    Ik heb een eerstaanwezend lezer in huis. Dat klinkt zoveel beter dan proefkonijn.

    Op LM test ik al jaren de leesbaarheid van teksten uit.
    Ooit heb ik het een paar dagen geprobeerd zonder hem.
    Dat zorgde voor bijkomende onzekerheid en extra-verbeterwerk
    want ik zag dingen over het hoofd die hij onmiddellijk ziet staan.

    Waarom eerstaanwezend lezer ipv proefkonijn? Waarom plots zo gewichtig doen?
    Een paar dagen geleden zag ik een interview met Bart De Pauw.
    't Was op Canvas, bij die slimme jongen, bij Thomas Vanderveken. Het programma heet 'Alleen Elvis blijft bestaan'.
    Voor mij had die titel mogen eindigen op een vraagteken. 'k Heb iets met vraagtekens de laatste maanden.

    Bart De Pauw had het over het wordingsproces van een film.
    Een film (hij had het over Loft) wordt in drie keer gemaakt :

    1ste keer door de scenarist, die schrijft het scenario in zijn eentje
    2de keer door de regisseur en de acteurs, die er samen hun eigen inbreng aan toevoegen
    3de keer in de montagekamer, het knippen en plakken en durven weglaten

    En ineens zag ik een parallel. Een tekst wordt hier ook in drie keer geschreven :

    1ste keer door mij, in mijn eentje
    2de keer door LM, zijn inbreng met bedenkingen en opmerkingen na een eerste lezing
    3de keer door mij weer, maar nu als corrector: knippen & plakken en durven schrappen

    Want tussen 2 en 3 gebeurt er iets zeer eigenaardigs en ik weet niet hoe ik dat moet benoemen.
    Terwijl LM naleest wordt de tekst steeds minder 'van mij'.
    Ik voel hem zelfstandig worden, hij maakt zich zachtjes los.
    Dat doet geen pijn hoor. Integendeel. Het is eerder een geruststelling:
    de tekst kan alleen verder, hij staat er min of meer.
    'k Moet wel dezelfde kamer blijven terwijl LM naleest, anders ik voel het niet gebeuren.

    Terwijl Bart De Pauw zijn uitleg deed zag ik dus ineens die parallel
    en terzelfdertijd zag ik hoe belangrijk mijn proefkonijn is.
    Eigenlijk is hij onmisbaar. Een onmisbare schakel.
    Is dat zo?
    Eigenlijk wel.
    Als kind ging ik mijn opstellen laten nalezen door mijn Ma. Ik had een eerste lezing nodig.
    Nog altijd blijkbaar.

    Sinds een paar dagen, telkens een moment van eerste lezing er is,
    denk ik niet meer aan LM als proefkonijn maar als 'numero uno'.
    Omdat de term eerst-aan-we-zend-le-zer is me toch wat te oempf is.

    m - https://nl.wikipedia.org/wiki/Alleen_Elvis_blijft_bestaan , https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Vanderveken , https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Loft_(film)

    12-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.013. handschoenkastje

    Glove compartment zeggen ze aan de overkant van 't water.
    Ten zuiden van ons heet het le foure-tout.
    Twee totaal verschillende benaderingen met daartussen alle mogelijke gradaties,
    van gezellige lichte rommel tot schimmelige hondekoekjes.

    Wat zat er bij ons zo al in? Tijd voor een verlate recapitulatie.
    Meedoen mag hoor. Hoe zit het met úw handschoenkastje?

    Boordpapieren en
    schrijfgerei bij het logboekje van de tankbeurten: datum/KMstand/aantal liter/prijs/bedrag.
    Het logboekje was zo'n klein grijs geval met linnen kaft. Ruitjespapier.
    Het doosje van de radio zat ook in het kastje.
    Bij langparkeren en in risicozones werd de radio opgeborgen.
    Begaven wij ons ooit in risicozones, LM & ik? Da's durven.

    En een doosje krijt zat er ook in. Voor 't geval.
    Dat vond ik eigenlijk luguber maar LM wou absoluut krijt in de wagen hebben.
    Het was niet eens het juiste krijt. Het was gewoon bordkrijt,
    niet de waterbestendige versie voor op wegdek en stoep.
    Dat doosje ging al twee wagens mee. Het was ongeveer 26j. En het was een beetje verfrommeld.
    Misschien was het nog ouder, misschien dateerde het van LM's allereerste wagen.
    Dat zou ik hem moeten vragen.
    De krijtjes waren nog heel. Na 26 of meer jaren. Zegt dat iets over rijkunst?
    Nee, het zegt enkel dat auto's van zeelieden om de zoveel tijd weer maandenlang stilstaan.
    De kans op gebruikte of gebroken krijtjes neemt daardoor af met 50% of meer.

    Onder de zetels lag aan elke kant een fles water.
    Daar komt geen rechtstreeks zonlicht, daar warmt het water 't minst op.
    Reservebrillen en andere overlevingsspullen lagen elders in de wagen.

    De handleiding van de wagen hadden we de eerste dag al nodig.
    Om het handschoenkastje open te krijgen, want de handleiding moest er in. En de krijtjes.

    m - EZW-08/2012, herwerkt -  2017 : de wagen hebben we nu niet meer maar de krijtjes liggen hier nog wel ergens 

    12-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    11-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.011. maandag én 11/09

    Omdat het vandaag elf september is, hier een dosis schattigheid om de week goed te starten.

    De hond is beste vriend van de mens en deze twee beginnen er jong genoeg aan.
    Het meisje is 8 maanden oud, de hond 2 maanden.
    Ze hadden kennis gemaakt in de lobby van het vakantiehotel en
    de vervolgontmoeting (zo heet dat) had plaats op het terras.

    Afbeeldingsresultaat voor http://www.youtube.com/watch?v=n_1rWqu8jtA Afbeeldingsresultaat voor http://www.youtube.com/watch?v=12-pamWkFWI

    Voor dit soort filmpjes werd het internet oorspronkelijk ontworpen.
    Als deze beelden u niet doen glimlachen,
    dient u zich onmiddellijk te melden bij de dichtstbijzijnde hulppost.

    klank aanzetten,
    http://www.youtube.com/watch?v=12-pamWkFWI
    00min49

    http://www.youtube.com/watch?v=n_1rWqu8jtA

    00min55
     
    m - EZW-09/2013, van: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2426052/Golden-Retriever-Puppy-Welcomes-Adorable-8-Month-Old-Girl.html

    11-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.010. plastuit

    Ooit was er een gratis kartonnen uitvouwbare plastuit bij Humo, toen nog mijn favoriet weekblad.
    Ik heb het jaartal van de tuit proberen te achterhalen maar 'k heb het niet gevonden,
    wel veel vermeldingen op 't Net, maar geen exact jaartal. Alle hulp is welkom.

    Het was een gadget, een hebbeding.
    De tekening was van Ever Meulen, als ik me goed herinner.
    De tuit eens testen of gebruiken kwam niet bij me op.
    Dat doet men niet met grafisch werk van een gelauwerd tekenaar.

    Ze heeft lang in het schuifje van het TV-kastje gelegen.
    Waarom daar? Weet ik niet.
    En daarna lag ze ergens anders en nu vind ik ze niet meer.
    Gisteren was dat erg, want ik wou ze inscannen.
    En toen herinnerde ik me de laatste episode: ze heeft ook maanden in mijn handtas gezeten.
    Mijn zus Tina wist niet wat een plastuit was, daarom had ik 'ons' exemplaar in mijn handtas gestoken,
    zodat ik ze bijhad wanneer Tina & ik mekaar nog eens zagen. Máánden heb ik de tuit zo meegedragen.
    Of ik ze ondertussen aan Tina getoond heb, weet ik zelfs niet meer.
    Enfin, het ding woonde dus in mijn tas en na verloop van tijd
    was ik helemaal gewend het daar te zien.
    Niks bijzonders, het was gewoon de Tina-tonen-tuit, tussen ander papierwerk.

    Tot op de dag dat ik mijn handtas leeg laadde waar volk bij stond,
    ik was op zoek naar mijn klantenkaart. Het was bij VdBorre in Kapellen.
    De jongeman aan de balie liet me alle tijd en zei:

    - Oh, dat is iets mooi. Wat is dat?

    foto van 't Net  Afbeeldingsresultaat voor humo plastuit          

    En toen wist ik dat men een plastuit niet zomaar op een toonbank legt.
    En ik voelde me beginnen blozen. Blozen. Ikke. Dat was in eeuwen niet meer gebeurd.
    De mensen die naast mij stonden grijnsden breeduit. Ook Humo-lezers waarschijnlijk.

    Hoe legt men als middelbare vrouw uit
    aan het poppejanneke van de kassa
    dat het mooi stuk karton geen origami is?

    m - EZW-08/2012, nagekeken

    11-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.009. rugzakjes ?

    winkelen voor september

    Het was in de terug-naar-school periode, de tweede helft van augustus.
    De twee vennoten gingen op een paar kratten zitten voor een kleine pauze,
    de winkelinrichting was nog lang niet klaar.
    De deur stond open, het was er warm genoeg voor.
    De ene zuchtte.

    - Wedden dat hier subiet een of andere nieuwsgierige bomma
      haar gezicht tegen de ruit houdt en dan komt vragen wat wij verkopen.

    Hij had het nog niet gezegd of een oudere dame houdt halt aan het uitstalraam.
    Daar ziet ze enkel verpakkingen staan. Ze komt naar de deur en vraagt met belangstelling:
    - Heren, verkoopt u hier ook boekentassen, rugzakjes?

    Een van de mannen antwoordt bot:
    - Wij verkopen klootzakjes.

    Een kleine stilte. Geen verpinken. En mild zei ze :
    - Dan gaan de zaken erg goed hé, als er maar twee overblijven …

    m - EZW-08/2012 - oma’s aan de top

     

    11-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    10-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.008. ruggesteuntje

    clichématig schouderklopje >< motiverend ruggesteuntje

    - Vanmorgen zat er een mail in de bus, piepte ik.

    - Ja, én?
    Daar dienen mailbussen voor, zag ik hem denken.
    - Hij was gisteren al toegekomen.
    - Én?
    Kijk, daar krijg ik het van hé, van dat soort ongeduld.
    Ga aub eerst koffie drinken, dacht ik.

    Ik heb een hartverwarmende mail ontvangen.
    Niet het clichématig schouderklopje, geen nietszeggende vleiende woordjes, geen stroop.
    Deze mail is een motiverend ruggesteuntje. Deze mail is oprechte aandacht voor een gegeven situatie.

    Wat een verschil met iemand-elders-ooit, toen met
    haastige vier-minuten-repliekjes, wierook uit de spuitbus en prefab schouderklopjes 
    die ze uitdeelde alsof ze het gepeupel moest mak houden met gunstjes en kunstjes.

    Deze mail is een verademing.
    In twee lijnen staat daar hoe het er de afgelopen drie jaren uitzag.

    In drie lijnen staat daar dat het vanaf nu alleen maar beter kan gaan,
    dat er nu ademruimte en rust is. Dat staat daar allemaal in gewone woorden.
    Ik zat er op te kijken en ik dacht : Hoe weet zij dit allemaal? Hoe doet ze het?

    LM bracht een taske koffie mee voor mij.
    De sloeber had zijn ongeduld goed te maken hé.
    Of hij was benieuwd naar die mail. Dat kan ook.

    Na een slok koffie wist ik het: inlevingsvermogen.

    Ze heeft een carrière in het onderwijs achter de rug.
    Dat betekent observatie, inleving en motiveren.
    Daardoor weet ze het. Ze wéét het gewoon. Het gaat naturel bij haar.

    En ineens zag ik de stoet kinderen die haar als Juf gehad hebben.
    Ooit denken ze aan haar terug en beseffen ze dat die Juf
    mee aan de funderingen van hun bestaan gewerkt heeft.
    Door oprechte aandacht & ruggesteun te geven.

    Haar mail hang ik op het prikbord voor mijn neus.
    Of ik laat hem inkaderen. Of nee, eerst het prikbord, voor mijn neus.
    Dat het van nu af alleen maar beter kan gaan wil ik eerst nog een paar keer kunnen lezen.

    Op slag blinkt mijn klavier weer!

    m - voor A6

    10-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (7)
    09-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.007. in drie stappen

    Hier rolt al eens reclame over mijn scherm en sinds enkele dagen is dat :
                          
                        VIND IN DRIE STAPPEN DE PARTNER VAN UW LEVEN

    In d
    rie stappen maar? Ik heb er twintig jaar over moeten doen!
    Eens kijken, drie stappen ...

    Wanneer ik -van waar ik zit-
    drie stappen naar links zou doen
    dan kom ik in de nachthal en zie ik
    de deur van de WC,
    de deur van de badkamer en
    de deur van de berging.

    Niet bepaald ontmoetingsplaatsen.

    Wanneer ik van op mijn stoeltje naar rechts kijk,
    raak ik geen drie stappen ver want LM zit in de weg.
    Dat is dus dik in orde. En zelfs in minder dan drie stappen.

    m - EZW-10/2012, bijgewerkt

    09-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.006. Watson en Arthur

    Lang, lang geleden, toen ik nog soepel en kwiek was, las ik ergens
    dat jonge kinderen en oude mensen gemaakt zijn om samen te wandelen
    want zij stappen op het zelfde ritme. Traag.
    De ene is nog niet snel en de andere is niet meer snel.
    Toen leek me dat logisch. Nu voélt het ook logisch.
    Oud en pril kunnen goed samen schuifelen,
    laat het rondjachten en gedoe maar aan de leeftijden tussenin.

    Soms is het de hond die oud is. En die hond heet Watson. Hij is 12 jaar.
    Het jongetje heet Artur en is veel minder oud.
    Watson heeft al eerder jong grut meegemaakt in zijn leven, hij weet dat hij moet waken.
    Verdedigen zal misschien niet meer kunnen, maar waken kan zeer zeker nog wel.

                               Gerelateerde afbeelding

    Arthur heeft geleerd dat hij met Watson voorzichtig moet zijn en de dingen zachtjes moet doen.
    Met Watson erbij is Arthur vanzelf rustig en beweegt hij bedachtzaam en zorgvuldig.
    Zoals in plassen dartelen bvb, zachtjes en niet wild.
    Ondertussen houdt Watson de omgeving in het oog.

    klank AFzetten, er is een Queenmuziek bijgezet en
    die maakt de stille poëzie van het tafereel kapot
    http://www.youtube.com/watch?v=PN-MjUC4f9k
    01min04

    m - EZW-12/2012, herwerkt - ’k zei het toch, klank afzetten 

    09-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.005. ex-gevangenen

    Ooit werd ons gevraagd hoe we ons zouden voelen bij ex-gevangenen.
    Bij mijn weten ken ik geen ex-gevangenen.
    En na diep denken : van zodra ik zoiets zou weten ...
    'k Weet niet of ik met die persoon nog vlotjes zou kunnen omgaan.
    Er zou zeker iets gedwongens in de contacten sluipen. Wat zeg ik, sluipen?
    Er zou zich van de klop een enorm ongemak neerpoten. Bij mij.
    En ik dacht van mezelf dat ik ruimdenkend, humaan, etcetera-blabla.
    Niet dus.

    Mijn zus Tina heeft ooit een collega gekend die drie jaar gezeten had.
    De man vertelde dat tamelijk terloops, zo tussen pot & pint na het werk.
    Die gast had van zijn dochter (12j/13j) vernomen dat er op schoolreis al eens iemand
    's avonds een poosje bij de leraar in bed 'mocht' liggen, voor een 'gesprek'.
    Meer zou er niet gebeurd zijn.

    Daarop is die man de leraar in kwestie in de edele delen gaan schieten,
    met als onderliggende gedachte : die zal geen 'gesprek' meer beginnen.
    En alzo heeft hij komende generaties schoolmeisjes voor onheil behoed?
    Bijna een nobele daad dus? Of was het verhaal een fabeltje om Tina te imponeren?

    De leraar zou sindsdien in een rolstoel zitten en niet meer 'herbeginnen'...

    Tina had een heel ongemakkelijk gevoel bij heel het verhaal.
    Was de story geen verzinsel? Zat er niet iets anders achter, iets erger?
    Dus die collega was iemand die met wapens kon omgaan.
    Niet voor de sport, maar om te raken.

    En als het verhaal over dochter & leraar wél waar was,
    hoe wist die vader dan zo snel aan een wapen te geraken en
    hoe wist hij waar hij moest schieten om iemand
    compleet en definitief buiten actie te stellen zonder dat het moord is?

    Wat als hij herbegint? Wat als hij die vaardigheid en kennis nog eens gebruikt?
    't Kost toch maar drie jaar.

    Tina moest met die mens wel blijven omgaan op het werk. Maar daarna iets gaan drinken,
    dat heeft ze afgebouwd met een boekje in het bushokje.

    En daarna heeft het probleem zichzelf opgelost
    want er diende zich een andere job aan.
    't Zal toen hoogconjunctuur geweest zijn.

    m - EZW-11/2011, herzien

     

    09-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    08-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.004. bruiloft

    stijl USA

    Jenny's huwelijksdag kwam nader en niks kon haar feestgevoel temperen, 
    zelfs niet de vechtscheiding van haar ouders.
    Haar Moeder had voor zichzelf hét perfect tenueke gevonden.
    Zij zou de best geklede moeder-van-de-bruid van 't jaar zijn.

    Een week later was Jenny in alle staten toen ze zag dat
    de nieuwe partner van haar vader exact dezelfde outfit had gekocht.
    Gedaan met het feestelijk gevoel …

    Jenny vroeg, vroeg herhaaldelijk en smeekte haar zelfs het tenue te gaan omwisselen.
    Maar het mens weigerde :
    "Geen sprake van! Ik zie er magnifiek uit in dat ding en ik zal het dragen ook!"

    Jenny was ongeveer in tranen toen ze het haar Moeder vertelde.
    De Moeder antwoordde gracieus: "Niet wenen Meiske,
    ik vind wel iets anders. Ik ga niet concurreren met haar. Uw trouwdag is úw dag."

    En toen gingen ze winkelen en per mirakel
    vonden ze een andere top-magnifieke outfit voor de Moeder.

    Terwijl ze zaten te lunchen vroeg Jenny :
    "Gaat ge dat vorig tenue niet terug binnen brengen?
    Er is geen reden meer om het te houden hé Ma."

    De moeder glimlachte wijs en zei : "Juist wél, Meiske, juist wel.
    Ik zal die eerste outfit dragen op de avond vóór uw trouw,
    tijdens de repetities."

    m - met dank aan RD - EZW-02/2012, HiH-02/2015

    08-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.003. harken

    Vanmorgen waren de mensen van de plantsoendienst de perken hier rechtover aan het maaien.
    Waarschijnlijk zat het goed met de luchtkwaliteit want de geur die tijdens het maaien vrijkwam
    was bijna balsem.

    LM en ik wonen in een appartementsgebouw (2hoog)
    en we zitten toevallig op de juiste plek in deze straat.
    Rechtover is een woonpark met volgroeide bomen
    en aan die straatzijde liggen ook zes ruime grasperken.
    Die zes werden vanmorgen gemaaid en getrimd met zo’n wendbaar wagentje.

    De geur van vers gemaaid groen gras was overal. Bijna tot in de lift.
    Zalig. Als kind vond ik die geur al biezonder.
    Als die geur in een flesje zou bestaan koop ik dat met mijn ogen toe. Voor later.
    De prijs wil ik dan niet weten.

    Wanneer vroeger thuis het gras gemaaid werd bij ons en bij de buren
    was dat nog met een handmaaier.
    Zo een ding waarbij men ritmisch chrr-chrr … chrr-chrr … chrr-chrr hoorde.
    Telkens het vooruit en het achteruit, veel minder lawaai dan een motorgrasmaaier
    en men hoorde ook dat iemand daar dapper aan het werk was.

    Vervolgens moest het afgemaaide gras bijeen gerijfd worden.
    In zomer ’59, toen we er pas woonden, harkte mijn ma in bikini.
    Dat was zó’n zedig model dat het nu niet meer verkrijgbaar is.
    Dat heeft ze maar één keer gedaan. De bikini, niet het harken.
    ’s Avonds, toen de melk gekocht werd op de boerderij rechtover,
    werd er over die bikini gepraat. Geen woord over dat dapper maaien en rijven.

    De geur van pas gemaaid groen gras.
    De bikini rood met witte stippen.

    08-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.002. in de regen

    boodschappen in de regen

    Bijna valavond. Hier regent een mals regentje.
    Zo eentje waar de bloemen blij van worden.
    De perken op de uiteinden van de middenberm doen hevig met hun kleuren in dit licht.
    Het is parelmoeren licht.
    De bloemen zijn lila, purper en bordeaux.
    Ze zijn omgeven door nat asfalt en groen gras.
    Zo uitbundig vandaag, het palet van de perken.

    De twijgen van de struikjes en de haagjes in de voortuinen
    zijn versierd met druppels.
    Wanneer die vallen komen andere aan gegleden om af te lossen.
    Een overvloed aan kristallen kralen.

    Door de straat stappen mensen met paraplu's in
    verschillende kleuren, met verschillende motiefjes.
    Wandelende paddestoelen.
    Aan de voorlopige bushalte gaan ze op een rij staan wachten.
    Sommige staan er roerloos, sommige wiebelen wat.
    Van boven gezien heel mooi, die rij blinkende plu's.

    Het stof wordt uit de lucht gewassen, de plassen weerkaatsen het daglicht,
    de grasveldjes zien groen van contentement en ik ben terug binnen en gedroogd.
    Wat zou een mens klagen, er is vandaag meer kleur dan wanneer de zon schijnt.

    m - EZW-06/2012 / HiH-09/2014 , bijgewerkt

     

    08-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    07-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.001. na-zomer

    September, da's maand negen. Maand negen is verlegen.
    Z' is zo wat trager, zo wat slomer : Is 't al herfst? Of is 't nog zomer?

    Ze heet ook Fructidor, het fruit geeft kleur aan het decor
    maar het groen wordt dof. 't Smaragd is weg uit mijnen hof.

    Ze vogels blijven stil, al heel de week. Er was het nest, de eieren, de kweek ...
    Het is genoeg geweest en vogels zijn ook maar beesten.

    S
    oms doet een duif nog eens roekoe. Maar hoor, ook die roekoe klinkt moe.
    September, maand van ooft en fruit,
    kijkt zelf al naar Oktober uit.

    HiH-08/2016

    07-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!