Opvoeden is meer dan een voltijdse job. Het is een 24/7-taak, men is continu van wacht, dus ook op zon- en feestdagen. Vooral ook op die dag dat de oudste, Tim-6j, zijn eerste communie deed.
De Mama heeft nog 2 zoontjes, Sam 5j & Tom 4j. En zij heeft drie inwonende jongere broers, de Nonkeltjes. En er is de echtgenoot/papa.
Die ochtend ging het over het nummer 100, een getal dat de twee jongsten ook kunnen lezen. De Mama, categoriek :""Nummer 100 bellen mag énkel wanneer ge in nood zijt." Waarop de jongste, tamelijk enthousiast: "Ja, gelijk als een draak u verbrand heeft!" Sam wou niet onderdoen: "Of als ge op een draak zit die nog leeft en ge kunt er niet af!"
Nonkeltje 20j : "Dat zijn twee zéér geldige redenen, ja." Nonkeltje 18j : "Mij is het vorige week nog overkomen, op een draak zitten." Nonkeltje 16j : "Eigenlijk telkens wanneer er draken mee gemoeid zijn …"
De twee jongsten vinden het nog gewoon dat ze door de Nonkeltjes serieus genomen worden. Maar Tim is een dromerig jongetje. Hij was verontrust door al dat draken-macho-gedoe. Hij gleed van zijn stoel, ging naast zijn vader staan, legde zijn twee handjes op het been van zijn zielsverwant & bondgenoot en vroeg stilletjes: - Die gaan vandaag niet komen hé Papa, die draken? - Nee jongen, vandaag niet. Vandaag is het uw feest.
Tim leek maar half gerustgesteld.
- En anders, besloot de Papa dapper, belt Mama de 100 wel.
In mijn directe omgeving ken ik niet ene mens die het woord buikgevoel gebruikt. Wel ingeving, idee, inspiratie, inval …
Op radio en TV wordt het woord gebruikt alsof dat buikgevoel, wat het ook moge zijn, een rechtvaardiging inhoudt voor een beslissing of een besluit waar geen vlokje denkwerk aan vooraf gegaan is. En het woord wordt dan met zo'n groot-gelijk uitgesproken alsof de dagelijkse portie genade gods neergedaald is, recht de buik van de spreker in.
Mij doet het woord eerder denken aan Immodium, en wel direct! En bij hardnekkig 'buikgevoel' dringend de huisarts raadplegen, binnen de 24hrs!
Persoonlijk spreek en schrijf ik vanuit mijn hoofd en vanuit mijn hart. En soms klets ik uit mijn nek. Maar nooit vanuit buikgevoel. Dat lijkt me, euh, tja …
Wat is er mis met de woorden ingeving, idee, inspiratie, inval? Of met intuïtie? Dat zegt toch al wat het moet zeggen, intuïtie. En daar is geen Immodium bij nodig.
m- EZW-08/2014, HiH-04/2015, buikgevoel is een aandoening!
Een hele tijd geleden las ik van iemand die het kan weten : een grootmoeder lijdt twee keer. Een keer omdat ze meevoelt met haar kleinkind, een keer omdat ze meevoelt met haar kind. Daaraan dacht ik toen ik las dat de grootmoeder toekwam met nieuwe witte schoentjes, vervangschoentjes. In de juiste kleur! Feest zou men denken. Een dag vol opluchting.
Dit was lang voordat meisje-zijn in de greep was van Studio 100, van Disney, en van andere commerce.
De grootmoeder wil goed doen voor haar kleinkind, dat hartje terug blij maken, want de ontgoocheling van het kleintje, toen de schoentjes op de communie-dag verruïneerd waren, heeft zij zelf tot in haar merg gevoeld. En tegelijk was haar aankoop mogelijk ook een manier om het gezinsbudget een extra-uitgave te besparen. Het in orde te brengen voor haar kleindochter, dat was haar drijfveer. Maar in haar elan, die uit de goedheid van haar hart kwam, had de grootmoeder niet overlegd met de moeder. En daar botst het dan.
Haar gedrevenheid om iets te herstellen, iets in orde te brengen voor haar kleindochter botst met de aanpak van de moeder en misschien ook met het gezag van de moeder. De moeder voert immers een bepaald beleid, zij heeft gezin en huishouding te bestieren. En in die botsing raakt het kleintje zoek. Want zij had die nieuwe witte schoentjes wél gewild. Maar wat zij wou of wilde is bedolven geraakt onder de standpunten van de groten.
'k Ben het natuurlijk aan het uitvergroten, maar het is wel een speciale passage vind ik. Als het een fragment uit een film was, of een passage uit een boek zou ik niet weten met wie ik moet meevoelen met de grootmoeder, wier goed bedoeld gebaar niet paste in de situatie, en die daar nu teleurgesteld staat, met de moeder, die een lijn te volgen heeft, of met het kleintje, dat eigenlijk de witte schoentjes met twee handjes had willen aannemen.
Communicant zijn was toen ook een beetje prinsesje zijn. Andere prinsesjesdagen waren er in die jaren niet. Voor de ene was het feest dat roze jasje met de zwarte lakschoentjes, voor de andere waren witte schoentjes het toppunt van glans en glorie.
Voor het eerst zelf schoenen mogen kiezen, feestschoenen dan nog wel, witte … die schoentjes waren dagen en dagen op voorhand al de spil van het gebeuren.
Er werd in de catechese verteld over ons vroom zieltje en zo, maar witte schoenen mogen kiezen, dat kriebelde aan het hartje. En dié opwinding was duidelijk voelbaar. Kleine momentjes van voorpret. Alhoewel, pret was het eigenlijk niet. Kleine momentjes van anticipatie: nog drie keer slapen en we gaan schoentjes kopen.
Dan de aankoop zelf. De schoenwinkel leek een paleis van overvloed omdat we zélf mochten kiezen. En toen geurde een schoenwinkel nog naar leer. Een geur vol belofte. Daar mogen kiezen gelijk een grote. Passen. Andere ook passen. Op een stukje tapijt staan rond paraderen met die spiksplinternieuwe schoentjes aan de voet. Er stonden spiegels. Spiegels voor de voet en ook grote spiegels. Die schoentjes spiegelen was een belevenis op zich. Een beetje wiebelen en koket doen met het voetje, zoals we dat de moeders al hadden zien doen.
Schoentje en voetje, zeggen we nu, maar toen we zes waren gebruikten we geen verkleinwoorden wanneer het onszelf betrof.
De dag zelf : degene die ’s morgens de witte feestschoenen mag aantrekken voelt zich onmiddellijk de feesteling voor de rest van de dag. You are what you wear. En voor een keer moet ge niet zelf uw schoenen dicht doen.
En dan, na de verplichte geplogenheden, wanneer eindelijk!, eindelijk het feest begonnen is, komt op al dat wit, op al dat contentement en al die glorie – plots zwarte modder. Smeur en klodder.
Wég feestgevoel. Die zwarte smos zat niet alleen op de witte kousen en op de feestschoenen, het hartje huppelde niet meer. De voetjes dartelden niet meer.
Ook al was er in de namiddag nog taart of ijsroom te krijgen, er was iets weg uit het droomscenario.
Er was eens een klein meisje dat in Brasil woonde. Er was knuffel waarachter ze zich verborg. En toen kwam er een ploeg rare mensen met een rare camera waarmee ge uzelf kunt zien.
De dag erna wordt het cameraschermpje opnieuw haar kant op gewenteld en ziet ze zichzelf voor de eerste keer met haar nieuwe glimlach.
Haar blik geeft het moment aan wanneer ze beseft dat haar leven een andere wending genomen heeft. Met een voorzichtig gebaar raakt ze haar gelaat aan, om te weten of ze op het schermpje wel zichzelf ziet. Let op 02min12, en dan een seconde later het besef, die ogen vol wonder…
Een tuin hebben we niet, het eten zou dus uit de voorraad in de berging en uit de diepvriezer van de keuken moeten komen. Aardappelen hebben we maar voor een dag of twee in huis, daarna zou het pasta en rijst worden.
Op voorwaarde dat we vanaf dag één rantsoeneren volgens de voorschriften -die op het Net wel zullen te vinden zijn- en het echt voorzichtig spelen, denk ik dat we twee maanden doen met onze voorraden.
Voor groenten zou ik van zodra de verse groenten op zijn, afwisselen tussen diepvries en conserven, om de andere dag. We hebben nogal wat conserven staan, die voorraad zou misschien langer meegaan dan de diepvriesgroenten.
LM houdt aan dat voorraadje conserven in de berging. Voor mij hoefde dat niet, we hadden toch De Diepvriezer! Dat is zo’n keukenmodelleke met drie laden. Eigenlijk niks om een uitroepteken achter te zetten.
De berging hangt vol planken, in een schikking die ik toen zelf bedacht en berekend had. Daar ben ik nu nog tamelijk fier op, op die berekeningen. Ze klopten. Ze kloppen nog altijd want er is nog geen enkele plank bezweken. De drie halve schabben die LM toen wou in de berging wilde ik voor iets anders in gebruik nemen. Waarvoor weet ik niet meer, het is 20 jaar geleden. LM heeft daar nog altijd zijn voorraadje, hij houdt dat bij. En voor sommige dingen reken ik nu op het voorraadje natuurlijk. Over de hele breedte van vier planken nu. ‘k Had niet gedacht dat ik ooit met die paar planken blij zou zijn. Vandaag kunnen ze zelfs dienen voor een schrijfstukje.
Brood zou een probleem worden. We hebben standaard twee pakken crackers in voorraad. Dat wordt afwisselen met pannekoeken, desnoods zonder eieren. En wanneer de melk op is en we geen pannekoeken meer kunnen bakken eten we wat pasta of rijst voor onze portie koolhydraten bij het ontbijt. En ik probeer iets met bloem en water en kruiden, zo’n Turks ding. Vetstof zou zo geen probleem zijn, we hebben olie in voorraad, arachide- en olijfolie. En tafelzuren zijn er ook, er zou geen lek ketchup of geen augurk te weinig zijn.
Verder zijn er de onvolprezen bouillonblokjes, die heb ik in dozen van 60+12 stuks in voorraad (Col*ruyt). Daarmee maak ik bouillon à 36 x 1L per doos, dat wordt 36 dagen per doos. Maar hoe maak ik in tijden van schaarste van die bouillon dan soep? Dat zal passen en meten worden, maar ’t zou gaan, mits wat vindingrijkheid.
Fruit, yoghurt, vlees & verse vis, dat zou een probleem worden op termijn. Misschien moeten we wat voedselsupplementen in huis halen, voor ’t geval. Fruitconserven komen niet in aanmerking wegens teveel suiker. Gedroogd fruit, idem van ’t zelfde, geen gedroogd fruit bij ons. Nog geen rozijn.
Misschien zou ik yoghurt en kefir een tijdje zelf kunnen maken. ‘k Zal eens zo’n zakje poeder in huis halen. Vlees in conserven? Nee liever niet. Wanneer de eieren op zijn zullen we iets anders moeten bedenken voor de proteïnen. De visconserven mogen aangevuld worden, dat moet ik straks aan LM zeggen: tonijn, zalm, makreel. En ook kefirpoeder. ‘k Ga dat allemaal direct op het boodschappenlijstje schrijven zie!
Maar eigenlijk, als het er op aan komt, is het waarschijnlijk allemaal futiel.
m– EZW-04/2013 - Wie maakt er nu weer regelmatig kefir, is dat Big Ietie?
Natúúrlijk is het totaal verkeerd om dieren te vermenselijken en hen menselijke emoties toe te schrijven maar soms is de uitdrukking in hun lichaamstaal of op hun snuit zo treffend dat het moeilijk is om dit niét te doen.
Deze verzamelde dierenfoto's zijn een paar voorbeelden uit de reeks 'dieren die ten zeerste teleurgesteld zijn in u'. De bijschriften zijn geen vertalingen. De uitdrukking van dieren dus, niets menselijks is hen vreemd.
Deze huisgenoot neemt het niet dat ge zonder iets te zeggen zomaar het gras gemaaid hebt.
# 01
Deze jongeling is geschokt te horen dat ge nog geen Mobib-kaart hebt. Werkelijk geschokt. # 04
Deze man wou iets zeggen over die belastingaangifte van u maar hij doet er voorlopig het zwijgen toe. Voorlopig.
# 06
Deze jongedame schrikt dat ge gisteren niks naar haar verzonden hebt. En het is al bijna vandaag!
# 09
Deze goede vriend vindt dat ge u aangesteld hebt op dat laatste feestje :
# 18
En deze twee willen er zelfs niet over praten. Oké?
# 19
Deze kameraad wou iets zeggen over uw drankgebruik, maar dat vermoedde ge al.
# 20
Deze huisvrienden besluiten dat ge helemaal niet zo slim zijt als ge zelf wel denkt.
# 26 # 1
En deze lieverd vindt dat ge best oké zijt. Laat de anderen maar lullen hoor, ik ben héél blij met u!
“Een gemoedelijke burgervader speelt de hoofdrol tijdens de voorbereidingen voor Koninginnedag, 2008. De koningin komt op bezoek in zijn gemeente en dan moet alles perfect georganiseerd zijn. Hij houdt toezicht en denkt tot slot opgelucht adem te kunnen halen.” De opbouw van dit filmpje vind ik magnifiek, afwisselend van een gemeenteplein naar Het Paleis. De burgemeester (alvast mét ambtsketting !) mag de startknop testen. Het lichtpaneel geeft aan over wie het gaat. En de startknop is oranje. Volgende test : er landt een parachutist op de oranje startknop, er mag dus wat spektakel mee gemoeid zijn. Ook die test is geslaagd. De burgervader glundert. Dit is allemaal zo gemoedelijk en zo écht!
Op 00min22 begint het ander luik van het verhaal.
Andere omgeving, statig. Met een gans ander soort muziek, plechtig & feestelijk. Op 00min29 komen er twee meisjes in beeld (Amalia & Alexia?)
'k Herinner me dat we als kind, einde jaren '50 was dat, ongeveer alle heren in het Elisabethpark van Koekelberg mochten aanspreken over sigarenbandjes. Zij wikkelden die gewillig los van de sigaar, gaven ons de bandjes en oogstten dankbare glimlachjes van de jonge moeders. Toen had dat park nog charme.
de kinderen van BOB SCHOLTE
'Heeft u een sigarenbandje' - Een liedje dat heel populair was in de jaren '30. Mede omdat het verzamelen van sigarenbandjes een rage was. Dus als je iemand op straat zag met een sigaar vroeg je om het bandje. Deze opnamen stamt uit januari 1936. Werd gezongen door de kinderen van de bekende zanger Bob Scholte. Ab en Greetje hebben de oorlog niet overleefd, zij stierven in een concentratiekamp.
HEEFT U EEN SIGARENBANDJE ?
Bandjes zijn er bij de vleet Soms wel van een vinger breed Rood met goud en allerhande kleuren Zie ik er één om een sigaar Denk ik joh had ik die maar Op de straat mag ik er niet om zeuren Moeder zegt vaak opgepast Doe de mens geen overlast Maar wij hebben er zo op gevlast Want die mooie bandjes hebben we zo graag Daarom zingen wij maar onze vraag.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard? Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje Ik ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Vader rookt altijd een pijp Iets wat ik maar niet begrijp Waarom rookt hij niet voor mij sigaren Koop sigaren, rook is rook Andere heren doen het ook Want dan kunt U bandjes voor me sparen Moeder zegt als jij weer gaat Bandjes bedelen op de straat Zal je zien wat jou te wachten staat Moeder ik beloof U, dat doe ik niet weer 'k Vraag op straat niet aan een meneer.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje 'k Ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Hoe meer ik er over lees, over slapeloosheid, hoe meer ik me erger. Doe zus, doe zo, mijd dit, mijd dat, adem in, adem uit (doe ik al heel mijn leven), denk zus, denk zo en denk voorál positief! Maar dat is het nu juist, dat positief gejodel heeft bij mij omgekeerd effect, van die positief-doenerige heilsboodschappen word ik neerslachtig, en als het voorál-positief moet zijn dan ga ik op de sofa liggen met het neerdrukkend vooruitzicht dat ik nooit ofte nimmer nog zelfstandig zal mogen denken in dit leven. Nooit nog. Weet ge wel hoe lang dat duurt, nóóit?
Het stopcontact in het hoofdkussen zegt hoe het moet, de stekker in het hoofd zegt iets gans anders. De realiteit van haar hoofd botst met de voorschriften van het hoofdkussen. Maar wél positief blijven jodelen hoor!
Misschien moet ik eens een rubriekje beginnen, maart antwoordt. Als Ménie Grégoire dat kon, moet ik dat toch ook kunnen.
Vraag: Volgens een Finse expert is een fles wijn per dag niet slecht voor de gezondheid. Morgen wil ik dat testen. Dat moet kunnen. Maar zal ik zat zijn ? JdB
Eerst en vooral, volgens mij kan die Fin dat niet weten, in Finland wil geen ene druif groeien, laat staan een ganse fles. Hebt ge dat daar al eens goed bekeken? Zandgrond en dennenbomen zoals bij ons aan de kust of in de Kempen, maar dan over zoveel breedtegraden dat het monotoon wordt.
Om nu te antwoorden op uw vraag, zal ik zat zijn? als antwoord past hier enkel een bondig JA. Beter kan ik het niet samenvatten. Vervolgens drinkt de vraag zich op : hoe erg vindt u dat zelf? In alle geval succes gewenst met uw eerste dag. En voor morgen : 'Wat is er erg aan een kater? Er is toch altijd water! Lafenis voor nadorst, voor perkamenten keel en borst.'
Het communie seizoen is er weer. Afgelopen weekend kwamen dat ter sprake en er werden herinneringen bovengehaald.
Op de dag van mijn eerste communie dacht ik dat het míjn feest was. We hadden er hard genoeg ons best voor gedaan. We hadden catechismus geleerd, we hadden liedjes geleerd en we hadden de rest van de pantomime geoefend in een koude kerk op biezen zittingen die pijn deden aan onze knieën. Het feest was in mijn ogen gewoon een welverdiende beloning.
Mijn Meter zou komen en mijn Peter en zo nog wat mensen, om in persoon die biezen zittingen te komen voelen. Hoeveel mensen er kwamen weet ik niet meer, maar de verlengstukken van de tafel kwamen er aan te pas, dus dat wou wat zeggen. Van op mijn hoogte gezien werd heel de eethoek verbouwd.
En er was feest-eten met erwtjes en kroketten en met ijskreem en zo. Er was een Tante om te helpen in de keuken en mijn moeder droeg zondagse schoenen in huis. Feest dus. Ik was in schooluniform, met een bloemenkroontje op mijn hoofd, met al twee melktanden kwijt en ik voelde mij een groot meisje.
Na de ijsroom moet het wat saai geworden zijn zeker, of werden er teveel sigaren gerookt, ik trok de tuin in en aan de draad stond de buurjongen, ook in communie-tenue. We zijn naar de steenweg getrokken om auto’s te tellen. Normaal mocht ik de voortuin niet uit zonder het te zeggen aan mama, maar omdat het die dag toch mijn feest was, en omdat ik nu een groot meisje was, was ik er van overtuigd dat ik die dag niks moest en alles mocht. We trokken dus naar de steenweg, de buurjongen en ik. Auto’s tellen.
Het was ’58 of ’59 en het was zondag. Zoveel viel er niet te tellen. (Ge zoudt dat kruispunt vandaag moeten meemaken!) We zaten in de kant wat te frutselen met grassprietjes, paardebloemen en madeliefjes.
Daar heeft de ploeg familieleden ons gevonden. Mijn moeder drukte mij met een krijsende kreet aan haar boezem, stelde me met een ruk op armafstand, keek of ik niets had, of ik ongedeerd was, en gaf me toen een volwassen draai om de oren. Toen had ik ineens wel iets. Deerlijk iets. Een suizend oor, om te beginnen. En geschokt vertrouwen.
Thuis moest ik voor straf de kolenkelder in. Daar ben ik dan wat gaan liggen denken -voor zover mijn oor niet suisde- over hoe vreemd een moeder in mekaar zit. Toen ik de kolenkelder uit mocht was mijn schooluniform naar de bom. Definitief, bleek dan. Mijn Ma had nooit gedacht dat ik op die vettige kolen zou gaan liggen. Maar waarom zou ik niet gaan liggen, ‘k had zoveel te overdenken. Voor dat verruïneerd schooluniform kreeg ik dan nog wat rammel. Soms denk ik nu nóg dat die dag mijn geheugen los gerammeld werd, want het werkt vaak anders dan de rest van mijn bovenkamer.
'k Heb een persoonlijke computerman. LM heeft de zijne. De mijne heet Pascal en is gevestigd te Ekeren. Daar houdt de gelijkenis met- op.
Mijne computerman legt de dingen uit in mensentaal, in verstaanbaar Nederlands voor gewone mensen, op het niveau van de huis-, tuin- en keuken-gebruikster die ik ben. Dat is hij verschuldigd aan de goede reputatie van zijn voornaam, hier in Ekeren en andere werelddelen van België.
Natuurlijk vereenvoudigt hij en hij rondt de hoeken af en hij gebruikt waarschijnlijk te simpele vergelijkingen, maar ik stap er tenminste buiten met het gevoel dat het allemaal nog wel meevalt in mijn bovenkamer, dat ik nog iet-of-wat kan volgen.
De computerman van LM heeft die didactische vaardigheid niet. Wanneer men hem een woordeke uitleg vraagt, schakelt hij van Nederlands over naar rad PeeCees en vloeiend Laptopiaans en begrijpen wij niks nog van wat hij vertelt. Tot wanneer er moet betaald worden. Dat is dan weer Algemeen Verstaanbaar Nederlands.
Enkel jammer dat de muziek niet klopt, De Nachtwacht : 1639-1642, de Negende v Beethoven: 1823/1824, En niet alleen dat. 'Alle mensen worden broeders' terwijl de burgerwacht een schelm achterna zit? Dat eindigt niet op een verbroedering, denk ik.
Een kijkje achter de schermen. Van dit filmpje had ik meer verwacht. 'k Had graag wat meer over de repetities gezien & geweten, hoe vaak, hoe lang, wanneer … En zijn de acteurs acrobaten of stuntlieden? Turners? Of komen zij uit nog andere beroepen? http://www.youtube.com/watch?v=IxPhRsl57dM 04min18
Er loopt een vent in rond die doet of hij de regisseur is, denkt dat hij de spil achter de schermen is. Jeroen de Bovelaar, 'Nachtwacht-kenner'. Op 01min03 wordt hij voorgesteld. Toen ik het filmpje een eerste keer bekeek vond ik hem een irritante moeial, een aandachtsparasiet. De tweede keer vond ik hem een vervelende sukkel. Nu vind ik hem enkel nog een droevig creatuur, een zielige man. Een case-study. Er was blijkbaar niemand in de buurt om hem tegen zichzelf te beschermen in zijn 'moment de gloire'. En de sponsor neemt daar genoegen mee … tenzij het een typetje is natuurlijk. Dan is het personage heel overtuigend gebracht.
Als kind heb ik nog dames met voiles gezien, zussen en generatiegenoten van mijn grootmoeder. Waarvoor dat moest dienen vroeg ik me niet af, ik vond dat zeer deftig, zo’n kippengaas voor de ogen.
foto's van ’t Net
Die dames geurden naar poeder en andere lekkere dingen en ik zou later ook zo’n poederdame worden. Dat was als kind mijn betrachting, die elegantie. Vandaag ben ik al blij dat ik mijn knoken nog in mijn jeans krijg. Later kwam Twiggy. Nog later patchouli. Met de voile is het nooit iets geworden.
Maar het heeft wel iets, vind ik, zo’n lapje tule waardoor de blik zijn focus verliest en waarin de wimpers bijna blijven haken. Voor een bruidstenue bvb, ipv een sluier draagt de bruid een tooi met voile. foto van ‘t Net
Volgens mij mag de neus vrij blijven. Vooral in het pollenseizoen. Stel dat de bruid een paar keer moet niezen. Dan liever het tweede model, een zinnig model, de neus blijft bereikbaar voor het zakdoekje. Voor de moeder van de bruid daarentegen zou ik een hoofdtooi met voile afraden.
foto van ‘t Net
De elegantie van een voile kan geen tranen en gesnotter hebben. Mevrouw de Moeder houdt best neus én ogen bereikbaar voor het fijne depdoekje/neusdoekje. Dus weg met dat gaas.
m – EZW-04/2013, bijgewerkt - alle foto's van 't Net
Mr. Isaac Brumaghim gaat vissen. In zijn kajak. Zo doet hij dat gewoonlijk. En hij zet zijn camera aan. Voor 't geval het een spectaculaire vangst zou worden, dan moeten er beelden van zijn of men noemt het weer een vissersverhaal van 't vissersclubke.
'k Heb het filmpje bekeken met de cursor op de stoptoets:
op seconde 10 heeft hij een tonijntje aan de haak op seconde 11 hapt een HAAI naar de kleine tonijn,
op seconde 16 en 17 haalt Brumaghim de tonijn van de haak en gooit hem terug, in een reflex. Want met een haai discussieert men niet. Toch niet van uit een kajak. En dan begint hem te dagen wat hij zojuist heeft meegemaakt, dat hij aan iets ontsnapt is. 'Holy Sh*t!'
Op seconde 52 wordt het fragment herhaald, vertraagd, maar het had nog iets trager gemogen volgens mij. Gelukkig is er de stoptoets, seconde 10, 11, 16 & 17
We hebben een merel, LM en ik. ’t Is te zeggen, wij hebben hem niet, hij heeft zijn stek gekozen bovenop het glazen windscherm van ons terras achteraan. Daar komt hij elke ochtend en elke avond zitten fluiten om te laten horen aan de andere vogels en aan ons dat dit stukje luchtruim -met al wat er onder ligt en al wat het te bieden heeft- het zijne is.
Tussendoor fluit hij in de notelaar van de buren, ’s ochtends en ’s avonds verkiest hij ons windscherm.
LM en ik wonen 2hoog, maar de vogel is eigenlijk degene die hier recht van spreken heeft. Wij hebben de trap of de lift nodig om bepaalde hoogten te bereiken. Hij niet. Daarom zijn deze luchtlagen de zijne, wegens vanzelf. Daarom blijven wij op bepaalde tijdstippen beleefd weg van het terras, we laten hem de ruimte. Zíjn ruimte.
Gisterenmorgen stapte LM na de douche, heel onnadenkend, in zijn ondergoed de slaapkamer binnen. De Merel merkte beweging en vloog weg.
- Verdomme, fluisterde LM en hij stond stokstijf stil, ik heb hem doen schrikken. - Tja, hoe staat ge daar ook ! … De vogel komt hier toch ook niet in zijn minimumpje. Die houdt het gekleed.
Ellen Cooper, Blackbird Aquarel
Het zal hem niet meer overkomen, dat hij de Merel doet schrikken. Nu leggen we ’s avonds onze kleren voor ’s anderendaags in de badkamer gereed.
Iets voor valavond verkondigt de Merel zijn rechten even kwiek en fanatiek als in de vroege ochtend, want ook in de vogelwereld moet men de duidelijkheid in stand houden over het mijn-en-dijn. In de verte, een aantal tuinen verder, antwoordt dan een ander mannetje. Die doet even stoer & struis en dit duet voor twee heren -een klankduel- is knap om horen.
Bij de oudste zoon (17j) was diabetes geconstateerd en in de week die daarop volgde was er een gezinsvergadering om de drie jongere kinderen te betrekken bij de zaak. Er werd uitgelegd wat toegevoegde suiker was, wat zetmeel was en wat koolhydraten waren. Van de drie anderen knikte de jongste het hardst dat ze het begrepen had. De grote broer was ongeveer haar idool, meer bereikbaar dan papa en minder streng dan mama.
Een dag of drie later zat de oudste te werken op zijn laptop en daar stond de kleinste met een schoteltje waarop drie koekjes. - Hier, voor u speciale koekjes, zei ze. - Dank u Kleine, zei hij afwezig en hij typte verder.
De kleine bleef staan kijken alsof ze een schouderklopje verwachtte. Bij het derde koekje zei de oudste : - Die dingen smaken zo eigenaardig … - Ik heb voor u de suiker er af gelikt, glunderde ze zachtjes.
Toen ik vanmorgen onderstaande afbeelding zag, met al dat blauw en ik las de titel Victorian Dance IV van Alex Powers (USA), -Triomfdans n°4 dus- dacht ik, dit is de overwinning van de blauwe aprilse lentelucht op het wintergrijs, exact, precies en juist zoals de lucht hier vandaag is. Glorieus blauw, echt het weer voor een triomfdans. Vanuit dit raam gezien. Hoe het bij ulle gesteld is weet ik natuurlijk niet.
Alex Powers Victorian Dance IV
MPC meldde ook dat ze dit nu niet meer zou kunnen. Die pose. Pfieuw, erg hoor! dacht ik. Ik heb het nóóit gekund, een ode dansen. Toch niet zo. Welke muziek zou hierbij passen?
'k Heb ooit eens een documentaire gezien over hoe de artikelen van Wikipedia ingediend en bijgewerkt worden. Er was een hele procedure mee gemoeid en ook een heel jargon. Als ik goed onthouden heb kwam het er op neer dat de auteur van een stuk zelf het artikel bewaakt tegen ongewenste wijzigingen én zelf die wijzigingen ongedaan moet maken.
De auteurs van de teksten 'patrouilleren', zij doen regelmatig de ronde van hun artikelen, sommigen doen dat zelfs meerdere keren per dag, naargelang de aard van het artikel. 'k Vond die uitleg zeer interessant, amusant, en tegelijk ook geruststellend : ze zijn er mee bezig.
Vanmorgen was ik op zoek naar de lijst van boeken die Piet Huysentruyt al gepubliceerd heeft en ik kom en passant bij Wikipedia. 'Par acquit de conscience' lees ik de tekst efkes. Halverwege de derde paragraaf verandert plots de toon.
Van gewoon beschrijvende taal gaat het ineens naar pamflettair taalgebruik. 'k Zat daar een beetje op te koekeloeren, op die plotse ommezwaai, en ik begreep ook niet waarom er opeens zoveel fouten stonden. Die lijnen waren duidelijk haastig neergepoot, alsof het een kladversie was. En toen viel mijn cent : waarschijnlijk zijn die vier à vijf lijnen niet van de oorspronkelijke auteur.
De lijnen waarover ik het heb, staan hieronder in het bruin-rood. Los van de inhoud, die tekst loopt ineens zeer mank, kijk zelf :
Restaurant
In het begin had Huysentruyt een restaurant in België, waarmee hij uiteindelijk een Michelinster behaalde. Omdat hij de drukte in Vlaanderen wilde ontvluchten, trok hij in 2003 naar Les Vans in de Ardeche , waar hij zijn nieuwe restaurant Le Lutin Gourmand opende. In 2006 werd het restaurant gesloten omdat het naar verluidt eerder een bedevaartsoord van Vlamingen werd dan een klassezaak. Het restaurant in Les Vans is in juni 2013 na een verbouwing heropend onder de naam Likoké. Zopas demonstreerde hij hoezeer hij zich kan meten met de Chinese topchefs. Ook al hebben die geen enkel respect of mededogen met hun "materiaal" dat vaak bestaat uit levende dieren. Met een duivelse lach op zijn gezicht, recht in de camera, draaide hij levende kreeften de poten uit en grilde ze daarna levend. Een heel slecht voorbeeld ook nog eens zoals door GAYA werd opgemerkt. -een mogelijk gevolg van- Als ouders hun kinderen geen respect bijbrengen voor alle dieren kan het gebeuren dat ze echt niet begrijpen later dat zoiets niet beschaafd is en zien ze later geen probleem in het uit elkaar trekken van een kreeft omdat ze dat als kind al met langpootmuggen meenden te kunnen doen.
Ik vroeg me af wat daar gebeurd was, want het ging over een zeer recent gegeven. En toen las ik in de kleine lettertjes :
"Deze pagina is het laatst bewerkt op 29 apr 2014 om 00:21."
Woeps! Iemand had zich diezelfde nacht toegang verschaft tot het artikel en heeft daar snel een toevoeging neergezet. Alleen was die actie niet zo goed voorbereid. Wat zitten typen, zenuwachtig worden en zo fouten maken die de boodschap afzwakken … Toeslaan & wegwezen vraagt maar een paar seconden: 1/ zich toegang verschaffen tot het artikel (binnenbreken) 2/ de tekst plakken (een tekst die men én voorbereid, én nagelezen én verbeterd heeft) 3/ wegwezen
‘k Vertel dit hier allemaal omdat ik in Wikipedia nog nooit zo'n recente vermelding 'laatst bewerkt' ben tegen gekomen. 'k Vind het wel speciaal. Voor zolang het duurt. Want straks wordt de auteur van het artikel wakker, die gaat patrouilleren en verwijdert de ongewenste toevoeging/bewerking.
Wat ondertussen gebeurd is. De laatste negen lijnen in paragraaf drie waren een paar uren later alweer verwijderd en verder laat men dat blauwblauw. Jammer. Maar het patrouilleren gebeurt dus écht. Dat vind ik dan weer geruststellend.
wat een berenmoeder lijden kan Misschien gebeurt het er wel vaker in de lente en heeft daarom elke pick-uptruck daar een ladder aan boord?
Berejongen klimmen beregoed en langs de klemmen aan de buitenkant van een vuilniscontainer tuimelen ze tot bij het voedselafval dat onderin ligt. En dan, dan zitten ze vast. Want de binnenzijden van de container bieden geen steunpunten voor klimwerk terug naar buiten. En daar staat ge dan als bere-goeie moeier, heel uw kroost zit in de fastfood-val.
‘k Heb het filmke een paar keer bekeken en toen viel mijn cent dat bij de reddingsoperatie de dame van het gezelschap eigenlijk het gevaarlijkste werk doet, daar achterop de truck. De berenmoeder blijft duidelijk vlakbij en ze zou zo wel eens een eigen interpretatie kunnen geven aan een reddingsmanoeuvre met een lawaaierige truck.
Tijdens de eerste helft van het filmpje hoort men enkel het draaien van de motor. Pas wanneer de motor stilgelegd wordt hoort men de mensen praten. ‘k Moest de klank dus LUID zetten om iets te verstaan, maar eigenlijk is dat niet nodig, de beelden spreken voor zich. http://www.youtube.com/watch?v=wDZ60sEvX1Y 01min10
Contant geld heb ik lang niet op zak gehad. Liever niet. Of toch niet als het niet nodig was. Blijheid, vrijheid, Eva zonder zorgen. Tot ik op een dag in 2008 een taxi nodig had en als baar geld had ik welgeteld 5 € bij. Daar rijdt men niet ver mee. ‘k Ben toen toch maar in een taxi gestapt en voor het contant geld heb ik de chauffeur gevraagd tot aan de kerk van Ekeren te rijden. Daar is een geldautomaat.
Onderweg kreeg ik halvelings de slappe lach, door een binnenpret. Wie rijdt er nu per taxi naar de kerk. Iemand die dringend moet gaan biechten. Dringend. Dat moet dan wel een héél zware zonde geweest zijn, en misschien moet een taxi dan wel de siréne opzetten. Voor biecht-urgenties gaan andere wagens opzij, vanzelfs. Maar ’t ging om pecunia naast de kerk, niet om peccata ín de kerk.
Bij de kerk heb ik geld afgehaald. Pas daarna kon ik me thuis laten afzetten. De taxi-teller bleef lopen natuurlijk. Zonde van het geld dat ik niet meer cash op zak had. En toch heb ik nog altijd niet graag contant geld. ‘k Heb het gevoel dat de pikkedieven dwars door mijn handtas kunnen kijken en zien dat er wat in zit. Nochtans hou ik low profile aan, bewust. Maar toch, ik heb niet graag geld op zak.
Sinds 2009 moet het wel. Ik heb 50€ penariegeld voor het geval ik kladderadatsch met een taxi nog eens naar Spoed moet. Sinds ik dat briefje in huis heb, heb ik geen Spoed meer nodig gehad. Hout vasthouden. En dat geluksbriefje in ere houden. Het hangt nu op het prikbord. Of is dat niet zo slim …, misschien niet. Misschien beter op zak hebben hé. Dus toch weer geld op zak. Hou dat stil hé.
Heikel punt hier, voetengedoe. LM zit te knikken en is blij dat hij er niks meer mee te maken heeft. Dit is de kwestie : in de zomer draag ik graag teenslippers.
Wanneer het weer wat beter wordt, haal ik mijn collectie uit de berging en stal ze uit op een van de rekken in de nachthal, zodat ik van bij het opstaan, op weg naar de badkamer, al kan beginnen overwegen welke slippers ik zou aandoen. De rest van het tenue wordt daaraan aangepast. Of is van minder belang, afhankelijk van wat soort dag het is. En als het een trieste zomer wordt dan staat mijn mini³-Marcos-collectie daar voor niks te blinken.
Teenslippers vragen nagellak natuurlijk. Zelfs de sportmodelletjes. En liefst donkere hoogglanslak. Hoe donkerder, hoe liever. Liefst in tinten van brons. Donker-bordeaux mag ook. Edoch, donkere tinten moeten zeer secuur aangebracht worden. De minste onzorgvuldigheid valt op. Nu kan ik qua voetverzorging veel zelf, maar niet de donkere tinten aanbrengen, daarvoor zie ik niet scherp genoeg meer en mijn hand wordt minder vast naarmate ik me zenuwachtig maak.
Ongeveer na lenssterkte 1,75 zou LM mij uit de nood helpen. (zomer 1998 was dat) Hij kan de teenkleuren eigenlijk letterlijk onder de loep nemen. Dat was zeer galant aangeboden maar er is een bijkomend probleem dat we helemaal uit het oog verloren waren: 'k ben é-nórm kietelachtig aan mijn voeten. En dat waren we efkes vergeten. Resultaat : toen ik mijn voet wegtrok uit LM's zorgzame handen, raakte ik met een knie zijn voorhoofd, ter hoogte van de neusbrug. Bril kapot. Hoofd pijn. Neus beschadigd & pijn. En zielepijn, want dat had hij nu echt niet verdiend. Ego geschonden ook. "als ik nog eens iets kan doen voor u..."
Naar een pedicure? Ik? De zomermaanden aan boord was daar geen sprake van. Probleem van de baan. De zomermaanden in België : euh... 'k Durf niet naar de pedicure. Als men nog maar naar een voet van mij wijst schicht mijn been al weg. Eigenlijk zou men mij moeten vastbinden zoals een paard bij de hoefsmid. Dus doe ik het met kleurloze nagellak. De morsige foutjes vallen niet op. Maar bij sommige modellen van slippers zou het écht kleurrijker mogen. Tja.
De zon scheen alsof ze elders niks nuttigs te doen had. De oudste van mijn zusje Laura deed zijn plechtige communie. Na de dienst stapten we in stoet het erf op. Dat was niet zo gepland, dat kwam vanzelf. Laura & D voorop om de deuren te openen.
Ruim daarachter de communicant met in zijn kielzog een slenterende broer (10j) stampend in het grind en achter hen twee treuzelende zusjes (6j & 4j). Daarachter wij, tantes, nonkels, grootouders. Niet gehaast, maar wel in gesloten gelid. In de bocht van inrit naar erf, daar waar de Japanse Kerselaar staat, blies een adempje wind een wolk van bloemblaadjes over de kinderen.
Dat was zó mooi. Enkel over de kinderen. En toen was dat zuchtje wind weg. Enkel over de kinderen. De zegen van een fee?
Als hier plots voor langere tijd -voor meerdere weken- water, gas en elektriciteit zouden wegvallen, worden we misschien geëvacueerd tot de situatie onder controle is. En dan krijgen we kaarsen mee naar huis. Warm eten wordt bedeeld op de straathoeken. Drinkwater krijgen we mee in zakjes.
Maar wat met het water voor andere doeleinden? We moeten toch bord en bestek kunnen proper maken, ons af en toe eens wassen en vooral telkens de WC doorspoelen of er komen ziektes van.
‘k Denk dat LM & ik zouden uitwijken naar andere oorden. Daarom niet op vakantie, maar toch gaan logeren bij de zussen, gesteld dat zij buiten de gevarenzone wonen.
Als heel België gevarenzone is, of heel Europa, dan weet ik het niet meer. Bang afwachten. Heel bang. En een liedje fluiten.
van een lovely idea naar een love idea van lieflijk naar liefdevol
Het begon als een lovely idea, een plezant/vriendelijk idee.
Ongeveer 25 jaar geleden zouden Laura (mijn jongste zus) en haar man D een houtkant aanplanten, bovenop een berm. Heel die structuur moest het terrein van de straat afschermen maar vooral van het geluid van de spoorlijn. Dat was wel een financiële onderneming, omdat de lange rij struiken gekozen was op formaat en ook op afwisseling in bloeitijd en kleur en zo nog een aantal dingen waar ik niks van ken. Hoogstam en zo. Of juist niet. Of afgewisseld.
Toen hebben we elk een struikje geschonken, Ma, Tina en ik. Dat waren er nog maar drie. Struikjes. En het moesten er veel en véél meer worden, om die zijde van het terrein af te boorden. Dat bracht Laura en D op een idee. Bij elke verjaardag en elke feestdag vroegen ze een struik als cadeau. Hun vrienden en kennissen vonden dat toen een origineel idee en de plantenman was er ook zeer blij mee. Die is uiteindelijk zelfs foto’s komen maken. De struikjes zagen er pietluttig uit. Iele twijgjes die elk opgesloten stonden in een harnas van plastic. Dat kokertje moest dienen om hen te beschermen tegen de eetlust van de dieren des velds. Maar de tuinlijst was wel een succes. Laura en D hadden geen huwelijkslijst gehad, omdat ze al negen jaar samen waren toen ze trouwden en dan hadden ze de meubelen en het huisgerief al. Ze hebben ook geen geboortelijsten gehad, omdat alle kinderspullen van bij de zussen van D kwamen. En nu was er eindelijk eens een lijst! Een tuinlijst.
Op de plastic kokers stond de naam van de schenker vermeld, de meter/peter van de struik. De eerste keren na de aanplant ging ik nog wel eens kijken naar de berm maar men raakt daaraan gewend en die struiken groeiden amper, of ze groeiden zonder dat ik dat merkte.
Tien jaar later kwam er met Nieuwjaar een mail die begon met Liefste Meter en Peter. Wij? LM & ik zijn nergens peter of meter … Het waren de nieuwjaarswensen van onze struiken. Ze waren de kokertjes al lang ontgroeid, zag ik op de foto’s.
Het plezierige is dat Laura álle peters en meters een foto van hun struik gestuurd had. Daar is ze vier seizoenen op voorhand mee begonnen, want we kregen de lentetooi, het zomerblad, het herfsttenue en de wintertakken van ons petekind te zien.
Dat ze de moeite gedaan had om per seizoen en per struik een foto te maken en daarvan dan een nieuwjaarsbrief ineen te knutselen voor elke meter en peter, dat vond ik een love idea, hun waardering omgezet in een liefdevolle attentie. LM en ik zijn er ook peter en meter van drie eikjes, die nu 25 jaar oud zijn, maar verder op het terrein. De houtkant bovenop de berm is nu volgroeid en is een groene wand vol leven.
Er zijn zoveel beroepen die een telefoon naast hun bed (moeten) hebben. Al wie van wacht is of opgeroepen kan worden, moet bereikbaar blijven. Artsen, vroedvrouwen, brandweerlieden, veeartsen, dierenartsen … Zelfs dierenartsen worden ’s nachts opgebeld.
Zo was er een bezorgde dame die ’s avonds laat belde en eindelijk, eindelijk ! nam de dierenarts de oproep aan. Ze zei dat haar hondjes na de paring 'vast' zaten en dat ze die oplossing van de emmer koud water wel kende van horen zeggen, maar dat was toch al te wreed, al dat water op de dure tapijten. Bij dat laatste was ze ongeveer in tranen.
- Mevrouw, zet een telefoon of een wekker of iets dat hard rinkelt naast het koppeltje. - Ja … ? - Ja. En laat die bel een hele tijd lang rinkelen. Luid en lang. - Ja … ? - Ja. Het mannetje zal zijn erectie verliezen. - Jáá, is dat écht ? - Ja mevrouw, zuchtte de dierenarts, dat is echt, dat garandeer ik u.
In april '96 gingen LM en ik helpen bij een zus van hem. Zij en haar man zouden met recup-materiaal een soortement veranda bouwen. Dat recup-materiaal was al wel gerecupereerd, maar het moest nog gebruiksklaar gemaakt worden. Daar was volk voor nodig. En dat volk waren LM en ik, want wij waren in die jaren het enige koppel in de familie dat de handen vrij had.
Het raamwerk lag op schragen en moest gestript worden tot op het hout. Alle verflagen en vernis en wat er nog allemaal kon aanhangen mocht allemaal weg. Tot op het hout. Dat deden we in de buitenlucht, want het was mooi weer. Hout is een materiaal waarmee ik heel graag werk, dus in dat stripwerk legde ik mijn ziel en ik vond het zalig.
Er scheen wat zon, dat viel mee. Zo'n Belgisch aprilzonneke, niet eens echt warm. Geen tropenzon, een beetje een fluttig zonneke. Niks om bang voor te zijn. Het woord 'flutzonneke' moet zij-daarboven gehoord hebben want 's avonds waren de bovenranden van mijn oren verbrand.
Waar ik niet aan gedacht had was dat, ook al was de warmte er niet, de UV-stralen waren er wél. Vreselijk verbrand was ik toen. Rauwe pijn van verbrande huid. Knal bovenop de randjes van mijn oren. Door een flutzonneke. De dag erop had ik een hoedje bij, maar toen regende het en werkten we binnen. Aprilse grillen.
als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra T. Woodward
ZEBRA is Amerikaans medisch jargon om te zeggen dat men best eerst de voor de hand liggende denkpistes volgt en dan pas verder denkt. Het is een inkorting van het aforisme waarmee Prof T Woodward in de veertiger jaren zijn ijverige stagiairs intoomde in hun diagnose-bepaling : 'als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra'. Dit zei hij omdat zijn discipelen de neiging hadden vergezochte theorieën aan te brengen, zelfs wanneer de gewone verklaring voor de hand lag. Tegen de jaren zestig was de uitdrukking wijdverspreid in (Engelstalige?) medische middens.
Zo is "Zebra!" al 55 jaar de aanduiding voor iets dat té vergezocht is. Tot op een vrijdag in Vilvoorde : foto van Knack op hol geslagen streepjescodes
“Als er in mijn familie- of vriendenkring een probleem ontstaat dan tracht ik dat onmiddellijk in orde te brengen. Want een (eeuwige) stilte daar houd ik niet van.” zei VG
Dat is een manier natuurlijk, maar bij ons in de familie zou dat niet werken, dat ‘onmiddellijk’. Langs geen kanten. Eerst moet het spektakel zijn beloop hebben. Dat is al 60 jaar zo. Misschien langer en véél langer.
En dan heb ik het nog maar over mijn kant van de familie, twee zussen en een Ma. LM heeft vijf zussen.
Mijn Ma en mijn zus Tina zijn diva’s, zij vertonen op tijd en stond vedette-gedrag. Soms min, soms meer en soms heel veel. Dan hangen Laura en ik er aan voor een uur of twee. ’t Is te zeggen, Laura kan weg. Er is altijd wel een klant of een leverancier of de boekhouder of iemand van de kinderen met wie ze dan ‘een afspraak’ heeft. Maar ik kan niet weg. Vroeger vond ik dat erg. Nu bekijk ik het. Nu aanhoor ik die cascade van flutargumenten en ik bekijk het theater en als ze stilvallen blijft het stil. Dat hebben we allemaal dan nodig ook. Mijn pogingen om te blussen hebben averechts effect, elk woordeke kan nieuwe brandstof zijn.
Dat spektakel zijn zogezegd emotionele ontladingen, -zo wordt dat vertoon toch genoemd- maar eigenlijk gaat het over adrenaline. En adrenaline afbreken kan men ook in stilte. Zeker weten. Een volwassene kan dat. Dat is minder belastend voor de anderen en dat kwetst niemand. Zéker weten.
Wanneer de rust dan weergekeerd is omdat de diva in kwestie haar élan kwijt is valt er dan nog iets te zeggen na die nodeloze cinema, dat tijdverlies, die energieverspilling? Geen idee. ‘k Ben al blij dat de rust en de stilte weergekeerd zijn.
Ter zake komen moet dan nog gebeuren maar ondertussen zijn we wel een uur kwijt. Of twee. Aan een ego. Of twee. Eigenlijk zijn we een hele dag kwijt aan dat onvolwassen gedrag van volwassen vrouwen.
m - EZW-07/2014 – HiH-04/2015 - dit soort situaties is OOK LEVERBAAR in de MANNELIJKE VERSIE
In de lente moeten alle dieren zich verloven, ook de allerkleinste, of er komt geen nageslacht. Die prenuptiale rituelen zijn niet altijd even simpel.
Patsertjes verliezen al eens de kern van de zaak uit het oog, wanneer hun egootjes het overnemen. Want ook in de wereld van de minusculen bestaan schepsels met zó’n groot ego, dat wedijver een doel op zich wordt. Thomas Szabo en zijn ploeg brengen dat duidelijk in beeld.
Szabo is de moderne de La Fontaine, volgens mij. Maar dan universeel, want zijn taal is zonder woorden.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij & Diane en de twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Ik stond met een grote zak hondekorrels in de armen aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Ja zeg, waarom zou ik anders hondekorrels kopen? Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten, maar ik was in een baldadige bui. En ik antwoordde dat ik nog eens een hondekorrel-dieet ging volgen, het poedeldieet, -eigenlijk tegen beter weten in want de vorige keer was ik zo in de kliniek beland- maar dat ik toch 25kg was kwijtgeraakt, voor ik wakker werd op Intensieve met tubekes overal en infusen in beide armen.
Ik zei dat hondekorrels eigenlijk een perfect dieet zijn. Al wat men moet doen is een handvol korrels op zak steken en telkens men een hongertje voelt, knabbelt men enkele korrels. De korrels zijn volwaardige voeding en daarom zou ik er de laatste kilo’s mee wegwerken. Ongeveer iedereen in de wachtrij stond nu geboeid te luisteren. Geschrokken vroeg het dametje of ik dan op Intensieve terecht gekomen was door een voedselvergiftiging van de hondekorrels ?
Nee, zei ik, dat kwam omdat ik de stoeprand verlaten had om een rank poedeltje te besnuffelen. Ik werd aangereden door een auto.
De man achter haar lachte zo hard, en met zulke uithalen, dat ik vreesde voor zijn hart.
Wanneer u achter Peter in de wachtrij staat, hij is een zachtaardige man. Maar bereid u voor op een antwoord.
Zo te zien wel. Proefondervindelijk aangetoond, en daarom dus werkelijk waar.
“Een Finse illusionist wou wel eens weten hoe honden reageren als ze gefopt worden. Met een snoepje in de hand krijgt hij de volle aandacht van de viervoeters. Wanneer de honden willen toehappen goochelt Joes Ahonen de lekkernij weg. Resultaat: niks in de handen, alles in de mouwen en een verbouwereerde hond die op zoek gaat.” (…)
De reacties van de honden zijn heel gevarieerd, van speels tot achterdochtig en het hele gamma dat daartussen ligt. Echt knap om zien, zoveel verschillende soorten reacties qua temperament en lichaamstaal, van onderzoekend naar ongeloof en dan knuffels en geruststelling vragen, of juist niet.
Een nieuwe lei nieuwe kansen nieuwe taken ik leef !
Greta Aerts okt 2010
Da's zo'n blije tekst. Waarschijnlijk is het gedicht een zeer persoonlijke ervaring, en ik hoor die tekst bijna gezongen. En ik zie hem ook gedanst. Iets voor een musical.
Iets in de stijl van de jaren 60, swingend zonder brutaal te zijn en met zwierige kledij in levendige kleuren. Zoals sommige choreografieën in West Side Story. Die in de éérste helft van de film natuurlijk. Die optimistische sfeer, daar doet 'Ontwaken' me aan denken, aan een volkomen onbekommerd moment in de vroege ochtend.
Wat de rest van de dag zal brengen is een ander kwestie. Maar dan is het al geen vroege ochtend meer, dan is het moment van ontwaken al voorbij. Dan is een mens wakker genoeg om de dag onder ogen te zien.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt - en als het aan mij ligt, de productie komt uiteindelijk op Broadway. Enkel als Greta dat goed vindt natuurlijk.
Toppié, de dochter van mijn zus Tina heeft bloemensierkunst gevolgd.
haar bloemenmoment
1999 dec 04 ~ huwelijk Flip & Mathil
De bloemen-aankleding werd verzorgd door de Genste Floraliën, (lees ik nu op ‘t Net) en werd natuurlijk ontworpen door Daniël Ost. 't Was door Daniël Ost dat Toppié het prinselijk huwelijk groot nieuws vond, hét evenement van haar jonge jaren. De kathedraal was omzeggens haar overbuur en daar zou de meester, Daniël Ost hemzelf, bloemstukken komen installeren. Maak dat mee in uw jong leven! Wie de huwelingen waren deed er zo niet toe.
Omdat ze toen beneden bij Tina woonde, binnen loopafstand van de kathedraal, was ze er direct bij toen de school vrijwilligers vroeg om te gaan helpen. Toppié had er zich kweeniwa van voorgesteld : stagiair bij de top van de top, bij Daniël Ost hemzelve! In werkelijkheid ging het er iets anders aan toe. Niks stagiair. Gewoon hulpje. En zo waren er verschillende scholen (en firma's) die gratis hulpjes geleverd hadden.
Het echte werk werd door de assistenten van Ost gedaan. De studentjes mochten zelfs niet in de buurt van de werktafels met bloemen komen. Enkel tot aan de tafels met groen. Ze mochten bakken met groen materiaal aan rijden en bakken met snijafval weg rijden. En sleuren met ladders. En stellingen verplaatsen. Gelukkig waren dat rijdende stellingen. De meester zien werken was er niet bij. Hij was er maar af en toe. Zijn assistenten zien werken konden ze ook niet, ze moesten zelf doorwerken.
Er was enorm veel volk bezig om alle stukken intijds gemonteerd te krijgen en ze op hun plaats te zetten en vooral op te hangen. En het was er koud natuurlijk, de bloemwerken moesten fris blijven tot het Grote Moment, 4 december.
Er was beveiliging, maar die was er enkel om kijklustigen en pers buiten te houden. 11 september 2001 was toen nog ver af. De beveiliging was toen nog niet optimaal. Enkel de niet-werkenden buiten houden.
Mijn zus Tina vond dat ze haar dochter tijdens zo’n memorabele werken toch eens moest fotograferen. Toppié had haar gezegd dat ze er niet zou binnen mogen, zonder pasje, maar dan kende ze haar moeder nog niet goed.
Tina is naar de kathedraal geteend, helemaal opgetipt in een mantelpakje, daaronder een gesloten bloes, aan de voeten half-hoge hakken en met discrete make-up. Met het kapsel van die dag zou ze andere dagen niet willen gezien worden, maar die keer had ze een doel. En zelfs de handtas klopte. Dat ze zo’n draak van een handtas nog had liggen!
Met een gemaakt Frans accent zei ze tegen de bewaker van dienst dat ze eens kwam kijken naar de werken en of Monsieur Daniël ‘rreeds toeguekomen ouas’? De jongen wist niet waar hij het had. Een dame, na al die toeristen en kijklustigen die hij had moeten weren. Wie Monsieur Daniël was, daar had hij geen notie van en hij liet Tina passeren, zodat Mevrouw zelf kon kijken hoe-wie-wat.
Tina heeft toen genoeg foto’s kunnen maken van Toppié en van de werken. Maar er is geen enkele foto van haarzelf, in dat tenueke. Jammer, want volgens Toppié was het geheel oké. Misleidend oké. Toppié had haar eigen moeder bijna niet herkend, ze zag er uit als iemand van De Entourage van Het Hof.
Na ongeveer drie kwartier is Tina vertrokken, blauw van de kou, maar heel warm vanbinnen want heel gelukkig met de buit, met de vele foto’s van haar dochter tijdens de voorbereidingen in de kathedraal.
Een man komt langs een bloemenzaak en leest het opschrift: ZEG HET MET BLOEMEN "Ô", denkt hij blij, "dát is de oplossing!" Hij stapt binnen en vraagt een roos. De bloemist vraagt: "Eén roos, Meneer ?" De man, opeens weer kleintjes : "Euh, ja één, eigenlijk ben ik … niet zo’n prater ..."
Er waren 18 expedities nodig, -dat kostte 8 jaar tijd- om 39 extravagante vogelsoorten te filmen die nergens anders leven dan in Nieuw Guinea en omliggende eilanden. (recht boven Australië) Tim Laman, camera Ed Scholes, klank
Met rubberlaarzen en lange mouwen in een tropisch oerwoud? Die film moet zweet gekost hebben. En waarschijnlijk ook bloed, door beten van insecten en andere vieze beesten. En misschien zelfs tranen, van vermoeienis, van frustratie en soms van opluchting ... 8 jaar, vreemde vogels, die makers. Nuja, ze werken voor National Geographic. Dat verklaart het misschien. the birds of paradise
Hier een voorproefje van de film, van de onderneming van Tim Laman, camera & Ed Scholes, klank. Klank aanzetten, niet te luid, voor de Engelse ondertiteling de =knop aanklikken: http://www.youtube.com/watch?v=YTR21os8gTA 05min38 inkijk in een speciale manier van leven, voor het maken van een speciale documentaire.
Mij verbaast het hoe mensen situaties verschillend aanvoelen of ondergaan. Zoals bijvoorbeeld het schoollopen bij 'nonnen', wat sommigen zure oprispingen geeft. Ik heb ook school gelopen (letterlijk een half uur gaans) bij nonnen en ik hou daar de allerbeste, warme herinneringen aan over.
Als men weet hoe het er aan toe ging in de maatschappij 60-70jaar geleden: streng en hard, op alle vlakken, thuis vooral werden geen bloemetjes gestrooid: de opvoeding diende streng te zijn, en dan kwam de oorlog het ook nog eens versterken.
Bij de nonnen echter ondervond ik warmte, vriendelijkheid en begrip. Mijn hart wordt er nog warm van als ik er aan denk. En ook zij hebben bij mij de grondslag gelegd van het geloof. Iedere zaternamiddag kregen wij Gewijde Geschiedenis, dan werd er grote perkamenten prent met bijbelse tekening opgehangen aan het schoolbord en terwijl de zuster vertelde tikte ze met haar stok de beeltenis aan waarover zij het had. Die tik op het perkament zou ik nog kunnen herkennen uit duizend andere. En ja, ik doe (nog) volop mee aan het paasgebeuren, met hart en ziel en overtuiging. MVS
Herinneringen gepolijst door de tijd, net als de mijne.
Uw klaslokaal zie ik voor me, de warmte van de kachel is voelbaar. De klas als cocon. Die uren van rust en geborgenheid zijn zalf voor een kinderziel en ik hoor die zachte tikken op de aanwijsprent.
Maar neem aan dat vijftien à twintig jaar later de situatie gans anders was en dat die tik toen dogmatisch klonk.
Bij onze noorderburen circuleren moppen over domme Belgen. Bij onze zuiderburen hebben ze moppen over les petits Belges. We zijn goed omringd hé. Nuja, zelf zijn we ook geen engeltjes.
En kijk, daar is iemand die Belgische bieren weet te waarderen. ‘k Vind het een mooi filmpje, al was het maar voor de impressie van Parijs.
Oma vroeg aan Kleintje of het zo wat meeviel, nu ze al acht dagen acht jaar oud was. Ja, dat ging. Groot zijn viel best mee.
- En wat hebt ge u voorgenomen? Wat zijt ge zoal van plan. - Ik ga later koningin worden. - Koningin? - Ja, en dan zeg ik : stoppen met oorlog maken. - En stoppen ze dan?
Kleintje knikte.
- Waarom stoppen ze dan? - Omdat ik het zeg. - Omdat gíj het zegt? - Ja. Omdat ik koningin ben. Dan doen ze wat ik zeg.
Zo simpel is wereldvrede. Koningin worden en zeggen : stop daarmee.
Een jaar of dertig geleden (of langer) was er een modelletje van kamerjas in de mode, een korte kimono in synthetisch satijn, in fel rood of fel blauw met op de rug een paar oosterse lettertekens die zeer zeker grote filosofische wijsheden verkondigden.
'k Had er zo twee. Die dingen waren spotgoedkoop en niet kleurvast of vormvast. ‘t Was dus handwas. Dat klonk toch chic zeker, dat ik mijn negligés met de hand moest wassen. In het meervoud dan nog wel! Wat een besogne! Maar ’t was dat of een hoop draden, want in de machine zwierden die dingen kapot, zelfs aan 400 rpm.
Op een dag las ik ergens dat die Oosterse Wijsheden meestal prietpraat waren en soms zelfs gore praat en dat geen ene weldenkende Oosterling die dingen zou dragen, nog in geen duizend jaar. Die spullen waren op de westerse markt gegooid om eens goed te kunnen lachen met de Barbaren. Met ons dus, de Westerlingen. Weg kimono’s.
Een gelijkaardig verhaal zat vanmorgen tussen de mails, eigenlijk enkel de afbeelding maar de prent spreekt voor zich: een jonge vrouw laat op het rechterschouderblad 'Zoekende Ziel' tatoeëren. Wholeness & tutti quanti, maar dan in ’t Chinees. Ik vermoed dat ze met zoekende ziel iets bedoelt in de richting van het verlangen naar volkomenheid in een universele geest. Minder de renaissancemens, de analytische, onderzoekende geest die criteria hanteert, want dan was die tattoo er niet gekomen hé.
Iemand was zo goed voor haar te vertalen wat in haar huid werd geïnkt. Voldoende scrollen, naar n° 29. Om de Chinese tekens aldaar te vergroten, CTRL + muiswieltje:
Pijnlijk hé. In alle betekenissen van het woord, fysiek, financieel en emotioneel. 雞 麵 湯is wat er staat, of voluit雞肉麵條湯. Wat het betekent zien we hier : Afbeeldingen van雞 麵 湯, of ook Afbeeldingen van雞肉麵條湯
Mijn flut-kimonootjes kon ik zonder veel hartzeer wegdoen. Maar hoe moet het met een grote en dure tattoo die men met doorzetting (tanden bijten) en met veel overtuiging laten zetten heeft? Pijnlijk, dat zweverig gedoe van Zoekende Ziel.
Dit filmpje werd gemaakt 'voor ’t geval'. Voor ’t geval de verzekeringsmaatschappij documentatie zou vragen. Maar goed dat het filmpje gemaakt werd, want ...
Stel, de schildpad van de kleindochter en de kleinzoon komt mee logeren. Oma en Opa zijn niet meer zo gewend aan klein gedoe op de vloer. Ooit konden ze soepel slalommen tussen een jonge hond en twee kruipertjes. Later tussen hun Duplo- en de Legoblokjes. Nu willen de gewrichten niet meer zo vlot meer als toen en de hond wordt ook oud.
Maar goed, als de kleinkinderen komen logeren, dan is hun huisdier ook welkom natuurlijk. Het is maar een kwestie van kijken waar men de voeten zet, newaar. En daar hebben ze het volgende op gevonden :
- Mam! Mag ik een slang houden? vroeg Pieter. - Natuurlijk Jongen, zei Laura.
Hij was toen een jaar of dertien en was in de zoveelste fase van verkennen wat thuis kon en wat niet kon. Bij Laura en D kon veel maar er waren ook nog Steven, Lien en kleine Uma. En de hond. Aan hun gemoedsrust en comfort moest ook gedacht worden, ivm mogelijk ontsnappende slangen.
- Natuurlijk Jongen, zei Laura dus. Reken efkes uit wat een terrarium kost, en wat een slang zoal eet aan ratjes en muizen. En wat die beestjes als voer moeten hebben. Want die eten ook natuurlijk, in afwachting … Bereken het totaal en dan laat ik u weten wanneer die slang er komt.
Pieter zag niet zozeer het rekenwerk dat Laura hem oplegde, hij zag vooral een zee van zaken waarmee hij geen rekening gehouden had. Slangen eten levende kost. Geen hondenkorrels. En die levende kost heeft dan ook weer een terrarium met inrichting nodig. Muisjes … een muisje is zoiets als een hamstertje met een staart. Klein en lief en pluizig. Om levend gewurgd te worden. Hij zag dingen waaraan hij niet gedacht had. Obstakels.
Eigenlijk wou hij maar weten of het zou kunnen, een slang in huis. En vermits Laura geen veto stelde en zelfs niet moeilijk deed over een slang in huis, was het voor Pieter eigenlijk al in orde. Er waren wel de praktische bezwaren, zoals levende muisjes voeren aan de slang. Maar voor de rest was het in orde hoor, hij zou eventueel een slang mogen houden. Als hij dat (nog) zou willen. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen, en dat dezelfde dag nog.
--- vele jaren later ---
Na haar verhuis naar het appartement besloot Ma (toen 83) dat ze terug auto zou rijden. Tina was in alle staten. Ik hield mijn hart vast. Laura heeft het opgelost:
- Da’s goed hoor, Mama, het zou zelfs gemakkelijk zijn voor ons dat ge zelf weer auto rijdt. Ge geraakt toch in en uit deze garage? (steile toegang met een bocht) Voor benzine is het wel een omweg natuurlijk, maar voor uw boodschappen is het zeker de oplossing. Eigenlijk is ’t een heel goed idee, deed ze opgetogen. Dan hebben wij weer tijd voor andere dingen, dan kan ik deze week toch al naar de keuring.
Ik hield mijn adem in: was dit niet te doorzichtig? Laura prees het idee zachtjes de hemel in. Ze omarmde het initiatief. Ze knuffelde het dood met 'garage' en 'pompstation' en 'boodschappen'. En terloops had ze ook nog het woord keuring laten vallen. ‘k Was blij dat ze niet over wisselstukken begon.
Eigenlijk wou Ma maar weten hoe het idee zou aankomen 'weer zelf auto rijden'. En ze heeft dat idee ook helemaal zelf laten varen, want er was dat gedoe met de keuring elk jaar hé. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen. En dat de dag zelf nog.
Werken van thuis uit, zonder dat de concentratie verstoord wordt, zonder dat men afgeleid wordt. Geen tussenkomsten van chefs, geen onderbrekingen door collega’s, niemand die zich geroepen voelt te komen 'helpen'. Thuiswerken, al is het maar één dag in de week. Wat een verademing! Thuiskantoor is een droom. Eindelijk zal men bergen werk kunnen verzetten!
SPIJBELEN is volgens mij iets voor scholieren van puberleeftijd. Ofwel doen ze het uit ondernemingszin, omdat de wereld te wijds is om onverkend te blijven, en daar moet dringend tijd voor uitgetrokken worden. Ofwel doen ze het uit baldadigheid, omdat de beklagenswaardige spijbelaars moeite hebben met het verpoppen van wonderwezentjes tot gewone mensen.
BROSSEN, heet het bij studenten. Daar zijn ook een aantal goede redenen voor. Men heeft bijna een lief. Men brost om hem te kunnen zien/ontmoeten. Men heeft een lief. Men brost om bij hem te kunnen zijn. Men heeft geen lief meer. Men brost om de rotzak te kunnen vergeten.
Z’N KAT STUREN. Of daar goede redenen voor zijn weet ik niet. Volgens mij is het gewoon plat verzuim. En laf ook nog. Men durft niet wegblijven en men stuurt dan maar het huisdier :
Het staat nu voor de derde keer op en ik krijg er nog kippevel van.
Kris De Bruyne zou ooit eens gezegd hebben : "Er zijn er twee die men niet covert, Dylan en Cohen. Daar blijft men af." En ik vond toen dat hij gelijk had. Toen hé, nu niet meer.
Dat het een beetje galmt in de kerk is niet eens erg. Dat maakt het eigenlijk nog specialer. Er zit iemand te snotteren hoor ik nu. Als haar schmink maar niet uitloopt, want het wordt nog een lange dag. Het is niet de bruid, dat gesnotter. De bruid zit blij & opgetogen te wezen (04min59). Misschien heeft ze wel een traantje weg gepinkt, maar zij is niet degene die zat te snotteren, volgens mij.
En de man kan zingen. Een pastoor die kan zingen … ‘k Zat te wachten op de passage waar hij de hoogte in moet en kracht moet geven, dat haalt hij moeiteloos hé. Daarmee is nog maar eens aangetoond dat Ieren het hebben. Ze leren dat niet op school, zij hebben het van uit de kool. ’t Is iets genetisch.
‘k Heb ’t filmke al duust keer doorgemaild. Dan hebben ze straks iets om de dag goed mee te beginnen. Machtig speciaal filmke, klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=XYKwqj5QViQ 05min16 – tekst staat onder het schermpje
Welk huisdier aast op de goudvis, als het niet de kat is?
Toch niet de hond? een hondshaaitje dan misschien, dat mee in dezelfde bokaal zit … kan niet hé, die ene wil zout water, de goudvis wil zoet water. Een visarend, een goudvisarendje dan, dat zo maar binnen komt vliegen. Dat moet een ingebeeld dier zijn. Ik dwaal af. Nee, ik kan me echt niet indenken welk ander huisdier dan een kat zou azen op een goudvis in een bokaal. En katten voelen zich superieur, dat ook nog, zij praten niet met anderen.
Welke vijf gebouwen ik in België als mooiste zou klasseren weet ik niet zo direct, maar ik weet zeer zeker welk gebouw mag verwijderd worden : de Basiliek van Koekelberg. Basiliek van het Heilig Hart te Koekelberg, om volledig te zijn. Kan een heilig hart zoveel praal en vertoon verlangen?
Dominant, deprimerend dominant. Gelijk uit welke richting men komt, van Sint Agatha Berchem, van Jette, van Molenbeek of van centrum Brussel, elke keer kijkt men op die opdringerige mastodont.
Dit gigantisch gedoe is niet ontworpen om de kleine devote mens te inviteren, het is ontworpen om het instituut KK te laten gloriëren. Het is een architectuur om een individu te verpletteren ipv te ontvangen in een warmte. De sovjet idee, daar leunt het bouwsel bij aan.
Koekelberg http://www.ingelicht.be/basiliek-van-koekelberg-bw/afbeelding-2567 Art Deco, zogezegd. Is dat bouwsel Art Deco? Ik dacht dat binnen de Art Deco op mensenmaat gewerkt werd. Het Centraal Station van Brussel (Henri van de Velde) is lager van structuur, met verticale lijnen. Mensenmaat. Zoals ooit in de Renaissance gebouwd werd.
Koekelberg is vergelijkbaar met de sovjet stijl. Te groot, te hoog, te pompeus, te koud … En te duur. Zowel toen in de bouw als nu in het onderhoud. Munten van 25 centiemen met een gat in waren toen nog geld, schoolkinderen hebben ze toen doen bijdragen. Schoolkinderen? Heelder gezinnen. De sociale controle van het K-onderwijs was alomtegenwoordig.
Het ding verkopen aan de meest biedende. Misschien kunnen de Mormonen er iets mee doen? Zij hebben overschot van plaats in de woestijnen van Utah. Daar staat het bouwsel dan uit het zicht van omwonenden. In een woestijn wonen immers geen omwonenden. Gelukkig voor hen.
En dan ook : De twee torens, die twee fallussen bij de koepel, het is een ontwerp dat niet bepaald aanspreekt als oord van bezinning of devotie. Het imago van het bouwsel werd al vergeleken met een gigantisch eroscenter, en het gebouw is volgens mij het een ideaal decor voor een regisseur die een remake overweegt van Eyes Wide Shut.
Een bulbsteven is een torpedovormig onderdeel van de boeg van een schip. Het bevindt zich onder de waterlijn. Door de bulb wordt de stroming rond de boeg beïnvloed. Hierdoor wordt, afhankelijk van de snelheid, de golfweerstandvan het schip verminderd. Hierdoor is minder vermogen en dus minder brandstof nodig om een bepaalde snelheid te bereiken, of kan bij hetzelfde vermogen een iets hogere snelheid worden bereikt. Dit effect is vooral merkbaar bij grotere schepen. Daarom hebben vrijwel alle moderne grote schepen een bulbsteven.”
Hoe laat men ze thuis weten dat men de zeven zeeën de baas kan? Met de zoveelste foto in full uniform. Maar deze keer wordt de foto niet genomen op de brug. Als men werkt op een schip als de Queen Mary 2, poseert men op de bulb want decor is alles. bulb van Queen Mary 2
Ik denk niet dat bovenstaande foto getrukeerd is, omdat er een plekje op de bulb ontdaan is van algen en zeewier. Tegen het uitschuiven is daar een plek om te staan vrijgemaakt. Daardoor denk ik dat de foto niet getrukeerd is, er staat écht iemand.
Bovenstaande schreef ik 03/2014, toen ik argeloos door het Internet struinde. Eén ding had ik toch al juist gezien, dat het geen getrukeerde foto is want onlangs, bij verder zoeken, kwam ik meer gegevens tegen. Aha! bulb van Queen Mary 2 Weten ze bij de verzekering dat iemand … Waaghalzerij of niet, de locatie is goed gevonden, vind ik. En ’t is een mooi aandenken voor de persoon in kwestie. Want men krijgt niet elke week de kans om zo’n foto te laten maken: klank aanzetten, (ondertitels ook Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=41_iAWaG8YA 02min42
Voor meer : December 2011, de Queen Mary 2 ligt in een droogdok in Hamburg. Hou de cursor klaar op de stopknop. Op 01min55 komt de bulb in zijn geheel in beeld tot 02min02. In die zeven seconden efkes stoppen om de bulb op het droge te kunnen bekijken. klank aanzetten, (ondertitels Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=KXqSh8G18BE 07min05
Het woord van die week was rechtsorig, men zegge het voort.
“In een lawaaierige omgeving kunnen mensen beter onthouden wat er gezegd wordt als ze vooral met hun rechteroor luisteren. Vooral kinderen zouden rechtsorig zijn, maar ook volwassenen nemen in rumoerige omstandigheden complexe informatie beter op met hun rechteroor. Informatie die rechts binnenkomt, gaat via een kortere weg naar het deel van de hersenen dat spraak en geheugen stuurt. Dat zou de rechtsorigheid verklaren.”
Hadden ze nu écht geen ander woord kunnen vinden voor dat verschijnsel? Zoals het er nu staat lijkt het op een typfout, rechtsorig ... pft. www.taaltelefoon.be
Laatst hoorde ik Vivaldi tussen de groentes en het fruit 't was denk ik in den aldi of was ‘t in de colruyt?
Laatst hoorde ik een polonaise en ja, je raadt al waar ja, 't was in de delhaize tussen oesters en kaviaar
Geef mij toch maar Vivaldi vier seizoenen lang de colruyt of den aldi dat is van geen belang MajuMau 04/2014
Wat een rust daar van uitgaat, van die twee laatste lijnen.
Iets dat er bij aansluit, maar dan in uptempo : Mevrouw Jasperina De Jong op een tekst van Guus Vleugel. ‘k Was vergeten welk een stembereik zij had. Tijdens het beluisteren kan men gerust terugkeren naar onderstaande tekst, qua beeld is het filmpje niet echt veel zaaks maar de tekst is goud waard. Vind ik.
Vivaldi, Vivaldi Ik hou zo van Vivaldi Ik dweep zo met Vivaldi Ik kan hem altijd horen 't Is balsem voor mijn oren Maar op de radio Is het altijd Adamo Of Cor of rock Of noem maar op U weet precies wie ik bedoel Die troep, dat stel U kent ze wel Een ramp voor 't muzikaal gevoel
Maar als er ooit een ramp gebeurt Waarom de hele natie treurt Bijvoorbeeld met een mijn Of een gebotste trein Bij Alphen aan de Rijn O, wat een paniek O, wat een tragiek Nee, nee, nu geen muziek Dan kan Corry Brokken Doodsbleek en geschrokken In een hoek gaan mokken En dat is dat Tralalalalalalalalalalalalala
En dan denkt Hilversum opeens Vivaldi, Vivaldi Dan wordt die trieste dag Zo vol van rouwbeklag Bij toverslag een lentedag voor mij Ik weet het leed is bijna niet te stelpen De nood is groot, maar ik kan 't ook niet helpen
Ik hou van Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi Ja, ik hou van Vivaldi, Viiiii, Viiii, Vivaldi Het Rijk is overrompeld In diepe smart gedompeld Ik weet het wel Maar heel die lange rampendag Dan jubel ik en schaterlach Hahaha Helaas voor mij Het gaat voorbij Omdat haast elke wond geneest En 'k denk altijd Vervuld van spijt O Heer, geef spoedig weer zo'n feest ... Tekst: Guus Vleugel, 1965 ? - Muziek: Antonio Vivaldi
de Middelbare Leeftijd is als de jeugd zonder de lichtzinnigheid en als de ouderdom zonder de aftakeling. Daniel Defoe
Daniel Defoe - wikipedia
De leeftijd zonder lichtzinnigheid? Méént ge dat Defoe? Meent ge dat écht? Het is wel in de Middelbare Leeftijd dat de Midlife Crisis zich voordoet. En die hormonenopstoot heeft al zoveel schade veroorzaakt dat er heelder studies aan gewijd zijn. Er zijn zestigers die nu nog afdokken voor wat ze in hun Middelbare Leeftijd hebben aangericht en die nu in een studiootje wonen, ipv in dat huis tussen ‘t groen van toen.
Sorry hoor, de Middelbare Leeftijd is geen garantie tegen lichtzinnigheid en de schade die dan aangericht wordt is soms beduidend ernstiger dat wat een jeugdig persoon in onbesuisdheid veroorzaakt.
Er is een hele industrie gericht op de Middelbare Crisis, heelder straten & mensenhandel zijn afgestemd op de gedachte van ‘NU-want-straks-kan-ik-niet-meer’. Het financieel failliet van die gedachte volgt ongeveer twee jaar later.
Deze beschildering zouden alle roltrappen mogen hebben. Allemaal. Vooral de roltrappen in trein- & metrostations. En in luchthavens!
foto van 't Net
Deze markering zou in alle talen verstaanbaar & duidelijk kunnen zijn. Men moet niet eens kunnen lezen. En toch blokkeren mensen de linkerkant. Ik verwachtte dat alle andere reizigers, allemaal, die gele markeringen zouden snappen. Maar met die verwachting was ík de idioot. Al was ik niet de enige.
En toen ging de oudste de nieuwgeborene begroeten, het kleinkind van haar petekind, hem bewonderen en hem verwelkomen in dit bestaan. Daarvoor had ze stille wensen in haar hoofd en in haar hart. Genoeg voor heel zijn verder leven. Het hare duurde al 95 jaar. Het bezoek vroeg een inspanning van haar gestel, maar ze wou en ze zou de lus rond maken. Daarna was ze klaar.
Ze werd ontvangen door het gezin, met de egards waar haar broze leeftijd recht op geeft, en werd omringd met alle zorgen waar een geëerd familielid recht op heeft. Comfortkussens, stoofvlees, frietjes en ijsroom. Er werden stille glimlachjes uitgewisseld, de boreling sliep rustig en alles was goed zo.
Na de feestmaaltijd bracht men haar naar het huis. Ze werd in bed geholpen. Ze zuchtte tevreden en bedacht dat alles rond was en paste in deze wereld. De fee viel in een diepe slaap.
‘k Zal dertien of bijna veertien jaar geweest zijn. We hadden examen geschiedenis. De lerares dicteerde de vragen en zei vervolgens dat ze geen ‘bladvulling’ wou zien. Het woord zelf kende ik wel, dat kenden we allemaal. Maar ik had absoluut geen idee wat bladvulling was en wat niet. In mijn ogen was alles in de geschiedenis belangrijk. Zo belangrijk dat ik thuis namen ging opzoeken in de Elsevier en wat ik in de encyclopedie las nam ik dan mee in het pakket, in de leerstof.
Soms ging ik in de keuken op het aanrecht zitten en vertelde aan mijn Ma die stond te koken wat er die dag gebeurd was in het Oude Rome, wat we die dag gehoord hadden in de geschiedenisles, wil dat zeggen. En ik taterde er op los. Soms teveel : "Kom Caligula! Neem uw paard en ga de tafel dekken, ik zeg het geen derde keer."
Ik was zo gek van die lerares en van het vak geschiedenis dat ik op het eind van het trimester mijn Ma verplichtte me twee keer te overhoren, twee keer heel de examenstof, omdat ik absoluut de goedkeuring van de lerares wou en daarom moest het PERFECT zijn. Over punten zat ik niet in. Juffrouw DM moest tevreden zijn! Dat was de opdracht.
En dan was er de dag zelf plots dat decreet : geen bladvulling. Daar was ik niet op voorbereid. Ik schreef ommers geen bladvulling, ik schreef enkel de waarheid en niets dan de waarheid zoals ze in ons geschiedenisboek stond. Boekje, achteraf bekeken. En in de encyclopedie. En achterop de kaarten van Artis-Historia. Toen nog Historia. Allemaal 'ware' feiten, niks bladvulling.
'k Was die dag zo bang een woord teveel te schrijven en tegen de instructie van juffrouw DM in te gaan dat ik op elke vraag met één lijn of minder geantwoord heb. Ik was niet vroeger klaar dan de anderen, juist niet. Het was zwaar zwoegen en zweten om te kunnen beslissen wat de kern van de zaak zou moeten zijn. Hoe antwoordde ik op de vijf vragen, zonder dat Juffrouw DM me zou beschuldigen van bladvulling.
Over het resultaat mocht ze tevreden zijn, er stond geen woord teveel. Voor haar had ik mijn best gedaan. Maar zelf voelde ik me leeg. Een heel trimester moeten neerzetten in vijf lijnen … teleurstellend was dat.
Op het rapport stond 4/20. Het kan ook 2/10 geweest zijn. Mijn ma was in alle staten. En ik ook. Ik had zo verschrikkelijk mijn best gedaan om het bondig te houden, om zonder bladvulling te antwoorden. En dat was duidelijk niet voldoende geweest. Mijn Ma zag het anders. Naar de oudervergadering mocht ik voor een keer mee. Ik moést mee van mijn Ma, ze zou me daar desnoods de hele examenstof nog eens laten voordragen. Of ze boos was over de punten, of boos was over het feit dat ik haar zo lang met mijn geschiedenisgedoe aan de draai gehouden heb, dat heb ik nooit gevraagd. In elk geval, die avond moest ik mee.
Na schooluren de school zien voelde vreemd aan, en vermits ik niet wist wat er zou komen vond ik de aanblik nog luguber ook. En ik voelde me leeg. Enorm leeg. Een voorafschaduwing van wat ging komen.
Wat bleek, die 'geen bladvulling' was maar voor een paar leerlingen bestemd geweest. En ik had dat letterlijk genomen omdat ik meende dat die instructie voor de hele klas gold. Haja, als de juffrouw het luidop zegt is dat voor iedereen hé. Dus ook voor mij.
Tijdens het gesprek met mijn Ma haalde ze mijn examenblad boven. Daar stond de vraag : Wie was Agrippina? Antwoord : De moeder van Nero. Zo had ik dat antwoord daar geschreven. Ik had er zelfs het woord keizer niet durven bijzetten, want juffrouw DM wist over welke Nero het ging en het woord keizer had dus bladvulling kunnen zijn. En een volzin, met onderwerp en vervoegd werkwoord, kon helemaal niet. Het woord AGRIPPINA en het woord IS stonden al in de vraag, die twee woorden dierf ik niet meer gebruiken in het antwoord, want dat was waarschijnlijk ook bladvulling. En zo ging dat voor alle vijf de vragen.
Kortom, ik was de dag van het examen compleet verkrampt geweest in mijn bovenkamer. Vanwege die 'geen bladvulling'. Ik moést wel kort van stof zijn. We mochten niet anders.
Mijn ma deed me mondeling de vijf vragen beantwoorden en Juffrouw DM zat te knikken. En te knikken. Maar ze kon niks aan het cijfer veranderen. Wat voor mij al niet meer nodig was. Toen we naar de auto stapten zei mijn Ma : "Ze had tranen in haar ogen." Dat kon me zelfs niet meer bommen. Ik vond Juffrouw DM een trut en het was af en uit. Zo af als iet. Ze had dat van de bladvulling niet luidop moeten zeggen als het niet voor iedereen bestemd was. En zij had nooit vermoed dat ik die instructie zo letterlijk zou nemen. Een communicatiestoornis heet het nu. Zoiets is hanteerbaar. Zoiets is geen drama. Maar toen wel. m – HiH-04/2015, herzien
Ge wilt een mozaïekvloer, maar het budget is beperkt? Wat dacht ge hiervan, het hergebruik van capsullekes ofte kroonkurken. De nodige hoeveelheid komt er niet op één dag natuurlijk. Om dat aantal capsules bijeen te krijgen moet men misschien wel een jaar verzamelen. Dus : tanden op elkaar en drinken! Bevriend zijn met de plaatselijke kroegbazen kan ook helpen, zij verzamelen in één week meer van die dingen dan wij gedronken krijgen, LM & ik. Misschien toch het budget herzien, want eer men voldoende capsules bijeen heeft … Het is een recuperatie die prijzig kan worden hé.
foto van ‘t Net
Nu vraag ik me af, hoe houdt zo'n vloerke zich in gebruik en onderhoud? Volgens mij moet er een flinke laag kunsthars over de kroonkurken, of die mozaïek blijft geen jaar goed.
alleen de domme wordt boos, de wijze begrijptM-1939
Er schoten me direct twee personages te binnen.
de domme wordt boos
Hij ventileert zijn frustratie. Met verbaal geweld reageert hij zijn agressie af: hij kaffert anderen uit, hij buldert hen omver, hij scheldt en schreeuwt tegen iedereen in de omgeving, hij gaat soms tekeer als een baviaan. En dan gaat hij over tot de orde van de dag.
de wijze begrijpt …
En hij begrijpt. En hij begrijpt weer eens. En hij begrijpt nog maar eens. En nog maar eens … Wat ze hem daardoor aandoen neemt hij als iets dat er bij hoort. De wijze eindigt ergens in therapie.
Toen ik nog bij de koopvaardij werkte hadden we 'service coupé'. Siësta, in het Nederlands. We waren vrij van 13h tot 15h en die pauze was geen overbodige luxe, want om 13h waren we al een tijd bezig.
Van 06h tot 13h = 7hrs (min 2 x 20 minuten voor ontbijt en middagmaal) van 15h tot 19h = 4hrs (min 1 x 20 minuten voor het avondmaal) dat maakt 10hrs per dag. Zeven dagen op zeven moest men gaande & staande zijn, een zittend werkje was er niet. En de contracten duurden toen nog zes maanden.
Na drie weken aan boord waren alle spierkes weer ingewerkt en kwam men op tempo, op kruissnelheid, maar de siësta bleef broodnodig, of een mens houdt het geen zes maanden vol. Dat dutje diende om de vermoeienis van het eerste gedeelte van de dag er voor een deel uit te slapen. En om het te kunnen volhouden tot 's avonds. Wanneer door omstandigheden de siësta eens wegviel, was dat te voelen ook. Dan gebeurden er tijdens de avondservice fouten en vergissingen. Van vermoeienis.
'k Zou het nu niet meer kunnen. Maar toen was dat up-tempo bijna een sport. We werkten hard, we verdienden goed ons brood en we maakten veel plezier. Als we maar genoeg slaap kregen. Oja, en we zagen nog een stuk van de wereld ook.
Een aantal jaren geleden kreeg LM last van nachtelijke beenkrampen. Zonder aanwijsbare reden. Zijn spieren waren niet overbelast geraakt tijdens het werk, hij was niet gekwetst geraakt. Hij kreeg zomaar beenkrampen. ’s Nachts. Dan moest hij rechtstaan en steunen op het verkrampte been of op de verkrampte voet. Dat hielp wel, maar dat duurde ook efkes eer dat staan effect had. Door al die beweging en het gedoe was ik mee wakker. Ik haalde dan telkens een glas water voor hem. En met dat glas water ging het beter.
’t Is lang geleden, want we hadden nog geen internetverbinding. Het kan '96 geweest zijn, of '97. Snel efkes iets opzoeken ging nog niet. Opzoeken was toen echt nog zoekwerk. Voor de beenkrampen stapte ik binnen bij de apotheker. Ik vroeg zo’n spray tegen de spierpijn en legde uit waarvoor het moest dienen.
- Nachtelijke beenkrampen? Dan helpt zo’n spray niet. Zeer waarschijnlijk heeft uw man magnesium tekort, zei ze. En ze gaf een doosje magnesiumpillen mee. Ik kocht een aantal doosjes, genoeg voor een volledige kuur. - Een glas water helpt eigenlijk ook al hoor, zei ik terwijl de doosjes in mijn tas stopte. Ze bekeek me glimlachend, met een blik van : wie is hier apotheker, gij of ik? En ik dacht : wiens man heeft hier de beenkrampen, de uwe of de mijne? - Dat glas water zal dan wel psychologisch zijn, zei ze. En voor haar was de zaak afgedaan. - Ja, echt waar, eerst moet hij verschillende keren steunen op het been en als ik hem dan een glas water breng gaat het beter, dan trekt die kramp hélemaal weg. Ze leunde over de toonbank en vroeg op vertrouwelijke toon : - Is hij dat glas water al eens zelf gaan halen? Of gaan drinken? - Eh, nee, dat niet. - Dan is het psychologisch, zei ze met een klapje op haar toog.
Op de stoep bedacht ik dat apothekers toch echt een allround opleiding krijgen. De magnesium moet, omdat er een tekort is in de body. Dat is biochemisch. Het glas water mag. En omdat het gebracht wordt, werkt het. Dat is psychologisch. En ik begon te denken hoe ik ook eens een glaasje water kon krijgen, kon laten brengen. In het putteke van de nacht.
Zo’n weer gelijk gisteren doet me denken aan de paasvakanties van onze kindertijd.
Weer zonder jas mogen buitenspelen, wel nog de trui aan. Bermen beklimmen en tussen de struiken gaan speuren en snuffelen en doen en er een 'kamp' bouwen omdat het dan nog kon, tussen de struiken zonder al te veel blad. En langs de beemden rennen. En dan oververzadigd van zuurstof en met gloeiende wangen naar huis komen. Niet omdat we moegespeeld waren, maar omdat we honger hadden.
Het vieruurtje was dan wat steviger, soms was er al taske soep bij ook.
Tot aan het avondeten was het dan uitblazen en met de geur van de buitenlucht nog op ons vel, denken over de wereldreizen die we wat verder in de straat ondernomen hadden.
Her Side, His Side … Dit vind ik erg. Zwaar overdreven zelfs.
Kijk ... Gezien?
Is het u ook opgevallen? Helemaal geen nachtkastjes, aan geen enkele side. Zelfs geen klein plankje. Dat vind ik echt overdreven! Waar zet een mens de wekker en het leeslampje? Waar blijft men met de polshorloge, het boek, de fles water, de bril …
Het eerste wat opvalt aan de foto is toch dat er geen nachtkastjes zijn? Helemaal géén nachtkastjes! Jáá, er is die rare hoes natuurlijk, maar daar gaat de foto niet over.
In een park staat een marmeren beeld. Op een nacht groeit een tweede hoofd uit de romp. Een mysterieus briesje blaast er leven in.
la statue vivante
Het eerste hoofd, dat bovenop het lichaam staat, wordt ook wakker. De hoofden ontdekken mekaar en merken dat er maar één lichaam is en dat maar één hoofd het lichaam kan besturen.
Het tweede hoofd wil het lichaam overnemen. Dat lukt niet. Dan wil het hoofd weg. Dat kan evenmin. De oplossing is drastisch.
Enige jaren geleden kreeg ik een email van mijn nichteke, ze zat vol stress schreef ze mij, ze kon niet meer functioneren en ze eindigde met “ben ik nog normaal?” Ik weet dat ik haar alleen met wat humor kan oppeppen :
HELP, zijn mijn man en ik nog normaal ? In mijn gezin geen soaptoestanden zoals in ‘Familie’ en ‘Thuis’. Koken lukt ons ook nog zonder de hulp van ‘SOS Piet’, en de sfeer is hier helemaal anders dan in ‘Mijn Restaurant’. Bij ons geen commentaar omdat de lepel of het vork een cm te dicht of te ver van het bord ligt. Wij zoeken geen nieuw huis of appartement.Wij beleven evenmin mislukte verbouwingen met alle ellende vandien. Wij hebben onze zaken zelf nog goed in handen, dus geen ‘Recht op Recht’ toestanden hier. Bij ons ligt hier alles netjes, geen ‘Sien en Maria’ die nodig moeten komen poetsen. Kinderen hebben we niet, maar als we die hadden konden we zonder de hulp van de ‘SuperNanny Wendy’. Ik heb geen studenten in huis, dus ‘De Kotmadam’ moet ik niet spelen. Ook helemaal geen ‘Big Brother’ toestanden, niemand moet na een week het pand verlaten. Onze rekening staat niet in het rood. Wij hebben geen ‘Dieren in Nesten’ toestanden. En daar wij een doorsnee normaal gezin zijn, geen reality als ‘de Pfaffs of de Planckaerts’. Wij gaan niet op reis met het vliegtuig (om gezondheidsredenen), dus voor ons ook geen toestanden als ‘Op de Luchthaven’. Wij zijn niet extreem dik, Sonja Kimpen zal hier niet moeten komen met ‘Je bent wat je eet’. Mensen oplichten is echt niets voor ons. Alle reclame wordt geweerd. Aan belspelletjes doen wij niet mee. En nu ben ik bang ... Is mijn gezin nog wel normaal?
Maar aan ‘Sporza Live’ kan ik niet ontsnappen want manlief volgt praktisch iedere voetbalwedstrijd. Misschien horen we er dan toch nog een beetje bij.
Peggytwo
Peggy, maak u geen zorgen. Dat men zelf kan koken, geen toestanden heeft in huis en gezin, de zaken in orde houdt en zonder problemen de huishouding bestiert, reisperikelen, bouwcatastrofes en financiële rampen weet te vermijden, niet aan overgewicht of belspelletjes doet, dat wordt niemand kwalijk genomen dank zij de statistieken. Dat alles wordt dank zij Sporza Live vergeven en vergeten, want Sporza Live zorgt voor een tegengewicht, brengt al die zaken terug in balans. Met Sporza Live is men immers oer-hyper-vlaams-belgisch en statistisch-normaal bezig.
Die zender zorgt voor een soort gemoedsrust in de huiskamer: met ons is niks aan de hand, want-wij-kijken-voetbal, dus wij zijn normaal! Dat is een geruststellende gedachte, LM & ik kijken nu ook wat vaker Sporza. En misschien kijkt Sonja Kimpen zelf ook.
Er is een nep–agent en er is een klad jong grut met waterballonnen. De argeloze automobilist/e weet niet dat ze bij elkaar horen, de agent en het grut. Of dat er een camera is. Wanneer de nep-agent zijn rol speelt, krijgt de onschuldige automobilist/e onverwacht hulp van de klad kinderen. Hoe die mensen kijken wanneer de agent afdruipt (letterlijk), dat vind ik zo plezierig. Ongeloof, een beetje gêne ook, of ronduit opgelucht en blij … hun uitdrukkingen zijn sprekend.
(…) Anekdote van kleindochter: nieuw werkwoord “kontvrienden”. “Kent ge dat woord niet, memeke? Wel als je niet wilt dat iemand je vriend blijft, dan kan je hem kontvrienden. Broer doet dat ook met die vervelende meisjes op zijn facebook en Nathan heeft kauwgum in mijn haar geplakt en daarom heb ik hem gekontvriend.” van TiTi-P
Met de klemtoon op de tweede lettergreep of mijn verhaal klopt niet meer. Kontvriénden dus.
Noch LM, noch ik zijn thuis in feesboekerij, maar wat ontvrienden is weten we wel. En waarom dat kontvrienden geworden was, dat zag LM onmiddellijk: wanneer men niet meer wil vriend zijn met iemand dan draait men die de rug toe, en de rug eindigt op een zitvlak, dus draait men die eigenlijk de kont toe, vandaar kontvrienden. Vanaf dan zijt ge kontvrienden.
- Het is kontvriénden, zei ik behulpzaam. - Ja, kontvriénden. En daarna zijt ge kóntvrienden met iemand. - Vijanden? - Nee, gewoon negeren, met de nek aankijken.
Eerst iemand kontvriénden en daarna zijt ge kóntvrienden ... Er zal wel een lijn inzitten, in wat hij beweert: als men iemand met de nek aankijkt dan wordt men kontvrienden. Maar toch niks voor mij, het facebook. Teveel gedoe.
Het is meer dan 20j geleden, we woonden nog in Borsbeek. ‘k Had in de vroege namiddag een potje aardappelen op het vuur staan omdat we ’s avonds gebakken petatjes zouden eten en ze moesten nog koelen. Dat er zo vroeg op de dag iets op het vuur stond was tamelijk ongewoon. LM en ik gingen onbekommerd de deur uit, boodschappen doen of zoiets.
Pas toen we terug de straat ingereden kwamen, wist ik ineens waarom ik dat knagend gevoel had: ik was die aardappelen vergeten!
In het klein stukje straat tot aan de hoek dacht ik dat mijn wereld vergaan was, de vlammen zouden uit de ramen slaan, het gebouw zou in puin zou liggen en overal ambulances … Niks. En boven geen geur ookni. ‘k Stapte op slappe benen naar de keuken en draaide bevend het gas toe. Ik was een wrak bij het idee wat er gebeurd had kunnen zijn. De aardappelen waren onbruikbaar, maar het potje had zo te zien geen blijvende schade opgelopen. ‘k Heb er een bodempje Biotex in gezet. Enzymen vreten alles. 'k verwachtte elk moment dat LM zou stoom aflaten en zette me ongeveer schrap. Het enige wat hij zei was: "Dat brengt toch op hé!, investeren in goed materiaal." Laconiek.
Met zo’n man kunt ge in zee steken, dacht ik. En toen moest hij mij troosten, want ik begaf het.
m- EZW-05/2013 – diezelfde potten hebben en gebruiken we nog altijd!
Gisteren kreeg ik via een of andere moppensite iets binnen over een paard en een varken. De story in die mop lijkt me nogal onwaarschijnlijk, welke boer zou een varken … om te vieren dat zijn paard genezen is? Kom zeg, een beetje kosten-baten analyse leert ons dat dit boekhoudkundig als flutverhaal geklasseerd mag worden. Ooit heb ik er een zinniger versie over gelezen. Die ging ongeveer zo :
Op de boerderij is het paard ziek. De veearts zegt tegen de boer: "Ik heb hem een injectie gegeven, maar als hij vanavond niet weer op zijn benen staat, zullen we hem moeten laten inslapen."
Een kip die elke dag een graantje komt meepikken in de paardenstal en er dus kip aan huis is, zegt zachtjes tegen het paard: "Komaan Jongen, sta recht!" Maar het paard is verzwakt.
De kip bleef op het paard inpraten en aan zijn oren tokken en klokken. "Rechtstaan Jongen, doe het voor mij." "Kameraad, komáán, of ge gaat er aan!" "Denk aan mals gras in de wei …" De kip week niet van zijn zij, ze lei die dag zelfs geen ei zozeer was ze begaan met het lot van haar grote vriend.
Na uren verzamelde het paard uiteindelijk al zijn krachten en met een uiterste inspanning kwam hij overeind. Op vier benen stond hij te trillen. Zwak, maar staande, dus gered.
De boer zag dat zijn werkkapitaal in orde zou komen en zei dat dit moest gevierd worden. "We slachten een kip! Deze hier, die legt percies toch niet meer." En hij nam kippetjekip bij de nek.
Moraal van het verhaal : moei u niet met andermans zaken én … hou uw snavel.
Gisteren had ik zuurkool gemaakt 'met de drie vleesjes', dat is een van de favoriete gerechten van LM. Vooral de drie soorten vlees, denk ik. Aangezien we maar af en toe zuurkool eten, heeft de schotel hier een feestelijk karakter. Feestelijk genoeg om met Pasen op tafel te komen.
Tot we aan tafel zaten. Toen vond ik dat het eigenlijk best iets met lam had mogen zijn, want choucroute is toch maar choucroute bedacht ik luidop.
LM at zijn mond leeg.
- Ziet ge die bollekes? wees hij met zijn vork naar de rand van zijn bord. - Dat zijn jeneverbessen, zei ik. Onthou dat nu eens … - Nee, zei hij, dat zijn keuteltjes van de Paashaas. Het is dus wél paaseten.
En hij smikkelde verder. Toen vond ik het ook weer lekker, want als geruststelling kan dat tellen, paaskeuteltjes in het bord.
Ieder jaar maakten we nestjes van hooi en plaatsten die in de tuin in de lage struiken van stekelbezen, troskesbezen, jeneverbezen, in de haag, enz.
Die nestjes waren geen kunstwerken en het heeft heel wat moeite gekost eer ik het onder de knie had, dat was pas het geval toen ik doorhad dat de eerste/onderste draai met het hooi heel vast moest zijn, dan verder draaien en het nest viel niet meer uiteen.
Gelukkig was mijn 5 jaar oudere zuster heel behulpzaam en zij hielp me met het maken en plaatsen van de nestjes, dit in tegenstelling met mijn 11 jaar oudere broer die er plezier in had zijn zusjes te treiteren, vb. achter onze rug ons nestjes ergens anders te zetten, ons wijsmaken dat de klokken in Rome tegen een toren gebotst en hun vleugels kwijtgeraakt waren, ze moesten in Rome blijven tot ze gerepareerd waren en niemand wist hoelang dat zou duren, enz… den treitzak!
Gewoonlijk koste het veel moeite om me ’s morgens wakker te maken, deze keer echter wou ik met eigen ogen zien of er nu al dan niet klokken met half kapotte vleugels over ons huis zouden vliegen en ik was al vroeg wakker, ging naar beneden en zag mijn grote broer met een papieren zak vol eieren binnen komen.
Dief ! Vuilen dief ! Ma, hij heeft ons eieren gepikt !!!
Door het kabaal dat ik maakte was nu iedereen wakker. Ma, pa, mijn zuster kwamen kijken. Ons ma troostte me door te zeggen dat het geregend had en dat ze daarom de eieren weggenomen had en toen het niet meer regende had ze mijn broer opgedragen de eieren terug te leggen eer ik wakker werd. Bon, ik geloofde het maar halvelings want mijn broer kennende…!
En ik hoorde haar stillekes tegen onze pa zeggen: “dat is de eerste keer sinds maanden dat ze vanzelf wakker wordt en dan nog zo vroeg.”
05h17
Meiske, het is bijna dag en het heeft niet geregend. Hier ni, in Rome ni, nergens ni. Van heel de nacht ni. De eieren zullen straks droog zijn. Laat u dit jaar niet doen hé! Gelijk waar ge zijt.
In 2014 op paaszondag na de middag zouden we bij mijn zoon paaseitjes gaan rapen. Dat vind ik heel plezant en we gaan dan uit de bol gelijk kinderen. Het gaat er om het meeste eitjes vinden en we maken er een echte wedstrijd van.
Mijn zoon had de eieren in cellofaan zakjes verpakt zodat ze niet vuil zouden worden vermits hij ze in het gras en tussen bloemen, achter bomen en onder struiken te vinden legde.
Toen we bij hen toekwamen wou ik er al direct aan beginnen, maar we moesten eerst nog taart eten. De eieren konden wel even wachten. Na de taart naar buiten en zoeken maar. Tof, gezellig, plezierig en ambiance. Nadat we enkele eieren gevonden hadden, vonden we een leeg , stukgebeten cellofaan zakje. “Hoe komt dat hier terecht?” Een beetje verder lag nog een kapot zakje en ginder lag nog eentje te blinken ... De chocola hing er hier en daar nog aan, maar de eieren waren verdwenen.
Van de 25 zakjes met eieren die hij verstopt had, waren 6 zakjes stukgebeten en de eieren waren foetsie.
Het gezin van mijn zoon hield buiten de vissen in de vijver geen dieren en de hond van de buren kon het niet geweest zijn want die was mee op weekend. Dierensporen waren nergens te zien. Dat was nogal moeilijk, want het is daar allemaal gras. We hebben er ook niet naar gezocht.
De dader was waarschijnlijk een ekster of een eekhoorn of nog een ander dier dat uit het naastliggend bos Pasen kwam vieren met de chocolade. De vissen uit zijn vijver wisten het niet te zeggen, maar die waren onschuldig.
Volgend jaar zal het eerst paaseieren rapen zijn en pas dan taart eten.
A6– EZW-04/2014, bijgewerkt 04/2018 – bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van A6
# 1
Victorian Dance IV
