|
van MVS
Mij verbaast het hoe mensen situaties verschillend aanvoelen of ondergaan.
Zoals bijvoorbeeld het schoollopen bij 'nonnen', wat sommigen zure oprispingen geeft.
Ik heb ook school gelopen (letterlijk een half uur gaans) bij nonnen
en ik hou daar de allerbeste, warme herinneringen aan over.
Als men weet hoe het er aan toe ging in de maatschappij 60-70jaar geleden: streng en hard, op alle vlakken,
thuis vooral werden geen bloemetjes gestrooid: de opvoeding diende streng te zijn,
en dan kwam de oorlog het ook nog eens versterken.
Bij de nonnen echter ondervond ik warmte, vriendelijkheid en begrip.
Mijn hart wordt er nog warm van als ik er aan denk.
En ook zij hebben bij mij de grondslag gelegd van het geloof.
Iedere zaternamiddag kregen wij Gewijde Geschiedenis,
dan werd er grote perkamenten prent met bijbelse tekening opgehangen aan het schoolbord
en terwijl de zuster vertelde tikte ze met haar stok de beeltenis aan waarover zij het had.
Die tik op het perkament zou ik nog kunnen herkennen uit duizend andere.
En ja, ik doe (nog) volop mee aan het paasgebeuren, met hart en ziel en overtuiging. MVS
Herinneringen gepolijst door de tijd, net als de mijne.
Uw klaslokaal zie ik voor me, de warmte van de kachel is voelbaar.
De klas als cocon. Die uren van rust en geborgenheid zijn zalf voor een kinderziel
en ik hoor die zachte tikken op de aanwijsprent.
Maar neem aan dat vijftien à twintig jaar later de situatie
gans anders was en dat die tik toen dogmatisch klonk.
m - EZW-04/2014
|
