Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij & Diane en de twee dochtertjes wonen ver weg.
Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal.
De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.

Ik stond met een grote zak hondekorrels in de armen aan te schuiven
aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. 
Ja zeg, waarom zou ik anders hondekorrels kopen?
Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten,
maar ik was in een baldadige bui. 
En ik antwoordde dat ik nog eens een hondekorrel-dieet ging volgen, het poedeldieet,
-eigenlijk tegen beter weten in want de vorige keer was ik zo in de kliniek beland-
maar dat ik toch 25kg was kwijtgeraakt, voor ik wakker werd op Intensieve
met tubekes overal en infusen in beide armen.

Ik zei dat hondekorrels eigenlijk een perfect dieet zijn.
Al wat men moet doen is een handvol korrels op zak steken
en telkens men een hongertje voelt, knabbelt men enkele korrels.
De korrels zijn volwaardige voeding en daarom zou ik er de laatste kilo’s mee wegwerken.
Ongeveer iedereen in de wachtrij stond nu geboeid te luisteren.
Geschrokken vroeg het dametje of ik dan op Intensieve terecht gekomen was
door een voedselvergiftiging van de hondekorrels ?

Nee, zei ik, dat kwam omdat ik de stoeprand verlaten had
om een rank poedeltje te besnuffelen. Ik werd aangereden door een auto.

De man achter haar lachte zo hard, en met zulke uithalen, dat ik vreesde voor zijn hart. 

Wanneer u achter Peter in de wachtrij staat, hij is een zachtaardige man.
Maar bereid u voor op een antwoord.

m - EZW-08/2012, HiH-04/2015, herzien