|
Als kind heb ik nog dames met voiles gezien, zussen en generatiegenoten van mijn grootmoeder.
Waarvoor dat moest dienen vroeg ik me niet af, ik vond dat zeer deftig, zo’n kippengaas voor de ogen.
foto's van ’t Net  
Die dames geurden naar poeder en andere lekkere dingen en ik zou later ook zo’n poederdame worden.
Dat was als kind mijn betrachting, die elegantie.
Vandaag ben ik al blij dat ik mijn knoken nog in mijn jeans krijg.
Later kwam Twiggy. Nog later patchouli. Met de voile is het nooit iets geworden.
Maar het heeft wel iets, vind ik, zo’n lapje tule waardoor de blik
zijn focus verliest en waarin de wimpers bijna blijven haken.
Voor een bruidstenue bvb, ipv een sluier draagt de bruid een tooi met voile.
foto van ‘t Net  
Volgens mij mag de neus vrij blijven. Vooral in het pollenseizoen.
Stel dat de bruid een paar keer moet niezen.
Dan liever het tweede model, een zinnig model, de neus blijft bereikbaar voor het zakdoekje.
Voor de moeder van de bruid daarentegen zou ik een hoofdtooi met voile afraden.
foto van ‘t Net 
De elegantie van een voile kan geen tranen en gesnotter hebben. Mevrouw de Moeder houdt best
neus én ogen bereikbaar voor het fijne depdoekje/neusdoekje. Dus weg met dat gaas.
m – EZW-04/2013, bijgewerkt - alle foto's van 't Net
|
