Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    25-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.042. goed nieuws

    kaartjeswolk ~ goed nieuws vandaag

    Voor al wie dacht dat het te laat was om nog een verjaardagkaartje te verzenden,
    is er goed nieuws.

    Het goede nieuws is dat de datum van do-28/09 zeker mag overschreden worden
    want het verjaardagsfeest is gepland op zo-15/10.
    Dat geeft flink wat meer speling
    voor wie nog aan het overdenken was of
    voor wie wat meer tijd had gewild en ook
    voor wie dacht dat het te laat was om nog iets te verzenden.
    Niks te laat, er is nog ruim de tijd.

    - Heet dit ronselen?
    - Ja.
    - Gebeurt dit vaak?
    - Nee.
    - Waarom nu wel?
    - Omdat 70 kaartjes me haalbaar leek en nu met die verlenging zeer zeker.
    - Is die mevrouw een vriendin?
    - Nee.
    - Kent ge haar?
    - Nee.
    - Waarom ronselt ge dan?
    - Zomaar, omdat haar broer een correspondent is.
    - Is ZOMAAR een reden?
    - Ja.
    - Kent ge het adres nu uit het hoofd?
    - Ja.
    - Zeg eens?
    adres verwijderd 06/10  
    - Danku voor dit gesprek.
    - Graag gedaan.

    m

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.041. waarom - daarom

    Ooit kregen we als opdracht voor een schrijfwerk de titel : waarom.
    Zo’n vage titel verbergt een aantal voetklemmen en valkuilen.

    Schrijvende begeeft men zich alras naar regionen van diepzinnigheid
    alwaar men verstrengeld raakt in existentiële vragen
    die men zich zonder die titel misschien wel stelt,
    maar waarop men de antwoorden altemet beter niet op schrift stelt.
    Beter niet.
    Het is soms gênant dat soort eigen schrijfsels te herlezen.
    Daaraan dacht ik deze voormiddag
    toen ik in de keuken de aroma’s van de kokerij van de benedenburen opsnoof :

    Ons kipraam staat nog altijd open want ik gedij in dit seizoen van Regen en Wind.
    Puur zuurstof.
    ‘k Wou bijna schrijven dat ik gedij in Nacht en Ontij, maar dat is geweest.
    En wat geweest is geweest. © BdG /LN

    Waarom ruikt het bij onze benedenburen zoveel lekkerder
    dan wanneer LM & ik zelf aan het koken zijn?
    Zij eten ’s middags warm en beginnen tamelijk vroeg aan de kokerij.
    Soms wervelen in de voormiddag zó’n lekkere aroma’s omhoog
    dat ik geneigd ben bestek en huisband te nemen
    en ongenood binnen te stappen bij de buren hier onder.

    Waarom ruikt dat zo lekker?
    Voor een deel omdat zij (allebei 70++) het nog altijd doen zoals ze het
    thuis geleerd hebben.
    Zij zoals ze thuis geleerd heeft te koken en
    hij zoals hij thuis geleerd heeft dat lekker te vinden.
    Wat LM en ik opsnuiven is de Belgische Burgerkeuken zoals onze grootmoeders kookten.

    Met bloem en boter en suiker en alle dingen
    waarvoor men later (dat is nu) pilletjes moet nemen.

    Zonder andere kruiden dan peper en zout en bouquet garni. 
    Geen pimentón of curry of sambal of pad thai.
    Dat smaakt en ruikt ook allemaal lekker,
    maar dat is nieuwer dan de kokerij uit onze kinderjaren.
    Dat is niet zoals vroeger.

    Daarom ruikt het bij de buren beter,
    omdat het ruikt zoals vroeger,
    toen we ons bord leeg aten
    toen we ons over gezond niks afvroegen.

    Keuken-nostalgie.

    Daarom.

    m
    HiH-09/2015

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.040. de 09-tristesse

    Lang geleden, toen mijn jongste zus Laura en ik in huisjes naast elkaar woonden
    hielden we in de vroege herfst soms samen ontbijt.
    Laura was tegen veel bestand,
    maar de vroege herfst lag haar niet.

    We dronken toen nog thee.
    Uit bekers in aardewerk.

    Bekers van verre vakanties, ongeschonden vervoerd tot thuis.
    Ongeschonden meegebracht in een rugzak.
    Sommige stukken servies in huis
    waren dus veel meer waard dan de verre aankoopprijs van een paar Belgische franken.
    Ze hadden ook spierkracht, uithoudingsvermogen en zorg gekost.
    Volgens Laura, toen 18,
    verzamelde gewoon iederéén op die manier huisraad.
    Met iedereen bedoelde ze toen nog mij.

    In september komt de zon al later op en het daglicht begint nóg later aan zijn taak.
    Zo bleef bij bewolkte dagen het kunstlicht al aan tijdens het ontbijt.

    Het lustertje boven de tafel was zo’n parelmoeren ding,
    een model dat in de ’70er jaren nogal in de mode was.
    Daarin had ik een spotje met vernikkelde kop gedraaid,
    het soort dat men al eens in glazen Tiffany-lusters gebruikt
    omdat het ontwerp dan zo mooi op de omgeving geprojecteerd wordt.
    Mijn parelmoerlustertje was geen Tiffany natuurlijk.
    Het kwam van de Pier-Import op het Muntplein.
    Maar ik was innig-tevreden met de ronde belichting boven mijn ronde tafel.

    Onder dat mild diffuus licht zaten we dan een boterham te smeren
    en te wachten op warm water.
    In mijn memorie was er telkens een boterham met smeerpaté en een met abrikozenconfituur.
    Dat zal al wel eens geweest zijn, maar toch niet elke keer … ?

    Het was al wat killer en soms ook vochtiger dus droegen we iets bij boven onze nachtkledij,
    een trui en wollen sokken, van die grijze dikke.
    Nee, geen geitenwollen, die prikken.
    En de gasradiator stond soms aan, die maakte een geluidje.
    Het was een gezellig geluidje.
    Een geluidje dat zei ‘seffens wordt het warmer hoor, ik doe mijn best’.

    Water warmen gebeurde met een oranje moorke
    en wanneer dat begon te suis-fluiten
    was het water oké en
    was er bijna thee.
    Drie minuten trekken.
    Of zo.

    ‘lk Weet niet of het radiootje al aan stond, zo vroeg op de dag.
    We hadden geen boodschap aan weersberichten of verkeersberichten.
    In onze straat hoorden we de autobanden suizen over nat asfalt,
    dat betekent regen.
    En we hoorden in de verte op de K. Karellaan bussen remmen en optrekken,
    dat betekent spitsuur.

    Alles was klein in onze huisjes en wij waren jong.
    Laura was piepjong in mijn ogen,
    want over die twee jaar meerderjarigheid besliste toen nog de staat.
    Ik was blij dat ik haar het huisje naast me had kunnen bezorgen. 

    Soms nam Laura na het ontbijt twee speculoosjes uit te kast.
    Dat waren de enige koekjes die ik me toen kon veroorloven.

    - Het is er het weer voor, zei ze dan, voor thee met koekjes.

    En van toen dateert de uitdrukking thee-met-koekjes.
    Van in die vroege herfstdagen dat haar hartje soms verkleumde.
    Dan waren er truien & sokken,
    dan waren er aan de ronde tafel van oma boterhammen in de ochtend
    én
    er was thee.
    Met twee koekjes om het ontbijt af te ronden en om de dag te beginnen.

    Tien jaar later,
    in een ruime keuken aan de oostkant van het land,
    in ruimere omstandigheden, 
    maar wel aan hetzelfde ronde eettafeltje van oma en onder het lustertje van toen,
    en met ook andere stukken van mijn gewezen huisraad
    zaten Laura en ik nog eens te ontbijten op een septembermorgen.
    In haar eethoekje.

    D sliep nog,
    de twee jongens ook.
    De twee meisjes waren in die periode nog een vaag concept.

    ‘k Luisterde naar de autobanden op het asfalt,
    ik hoorde de autobussen op de Kempische Steenweg,
    ik keek naar de waterdruppels buiten en
    om haar op te fleuren vroeg ik :

    - Hebt ge speculoos?

    Ze bleef uit het raam staren en antwoordde afwezig

    - Ja.
     
    ’t Is er ’t weer voor.

    De vroege herfst lag haar niet.
    Nog altijd niet.

    m
    HiH-09/2015
    en ik dartel juist bij dit soort weer …

    25-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    24-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.039. de gezel

    Iets deed me nadenken over het woord gezel, le compagnon de route.
    De mens met wie men herinneringen deelt, van wie men de voorkeuren en de pijne kantjes kent.

    En het woord gezel-schap.
    Niet zomaar gezelschap, maar het gezel-schap.
    Het woord maatschap is er verwant aan, naar mijn gevoel,
    met de gezel verzet men bergen.
    Of dat hoopje tuinaarde, op onze leeftijd.

    En het woord gezelligheid werd ineens gezel-igheid.
    Niet het opgeklopt knus gedoe van
    thee met appeltaart of koffie met pateekes.
    Dat is het afkooksel ervan.

    Gezel-igheid is het diep gevoel dat men rugdekking heeft,
    dat de gezel er is,
    dat er twee koppen zijn om na te denken
    over welke dingen moeten gebeuren bij wat het bestaan ons nu weer aanbrengt
    en dat er twee lijven zijn om beslissingen te vieren.
    Met een glimlach of met een lachpartij. Veel is vieren met de gezel.
    Een gevoel van veiligheid. Veil-igheid.
    Dat de ene iets veil heeft voor de andere en dat het wederzijds is,
    ook in geval van meningsverschil of ruzie.
    Dat zou de gezel-igheid zijn, volgens mij.

    Twee dooiers in één ei.
    Het ei zal nooit rond draaien, maar het is wel één geheel.

    m

    woorden, woorden, woorden
    HiH-09/2015

    24-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.038. mijn keukenprins

    Sinds zijn pensioen, nu twee jaar geleden
    begeeft LM zich wat vaker aan het fornuis.
    Dat vind ik prima, zo heb ik soms een hele namiddag vrij.
    Meestal op de dagen dat ik me goed genoeg voel om zelf te staan koken.
    Tja.
    Maar daar wordt aan gewerkt, dat hij het overneemt op mijn min-dagen.
    Niet zozeer op de dagen met klare lucht, wanneer bij mij alles als vanouds gaat.
    Want dan kan ik zelf wel koken.

    Het heeft ook moeite gekost om mijn dierbare aan het verstand te brengen
    dat er maar 1 baas in de keuken is en dat is de koelkast/diepvriezer.
    Zij dicteert wat er gegeten wordt.
    Men vertrekt van wat men in huis heeft.
    De koelkast, de vriezer, de kruidenkast, het groentekarretje en de fruitmanden
    bieden voldoende materiaal en inspiratie.

    Want meneer printte niet alleen een recept uit
    maar ook het bijbehorend boodschappenlijstje.
    En met die lap A4 toog hij dan naar de winkel.

    Resultaat : we hadden telkens een aantal ingrediënten dubbel,
    bussels te veel voor twee mensen.
    Krijg die overschotten maar opgewerkt hé.
    Na zijn kook-exploten stond ik soms anderhalve dag in de keuken
    om al die marchandise bereid en ingevroren te krijgen.
    Anderhalve dag rechtstaan voor die halve dag vrij van (eer)gisteren …
    Op de duur hield ik al mijn hart vast wanneer hij nog maar sprák over een gerecht.

    Dat is ondertussen ook bijgestuurd.
    ‘k Heb efkes de hoeveelheden groenten en de rekeningetjes op het aanrecht gelegd
    en hij zag dat hij zijn nieuwe hobby op een andere manier moest organiseren.
    Ik denk dat het bedrag van de rekeningetjes beter en sneller doordrong
    dan het volume van de overtollige aankopen.
    De aankopen doe ik verdwijnen naar de diepvriezer,
    de rekeningetjes niet.
    Zo lag dat daar op het aanrecht.

    De boodschap is overgekomen.
    Nu kijkt LM in de koelkast,
    ziet wat er voorhanden is,
    zoekt navenant een recept en
    koopt enkel bij wat nodig is.
    Zinnig keukenbeleid heet dat in De Wereld Volgens Moi.

    Maar deze voormiddag kon ik het toch niet laten hem er efkes door te sleuren.
    Er staat in een literbeker bouillon te koelen.
    In die bouillon had ik drie stevige stukken bloemkool gegaard.
    Diepvries-bloemkool, die dient voor soep.

    Die stukken zal ik wel verkleinen,
    met een vork of met de mixer,
    daar moest ik nog over nadenken,
    maar er is geen haast bij,
    die soep is pas voor morgenmiddag.
    De tussenliggende 24hrs dienen om de smaakverbindingen tot stand te laten komen,
    “L’ alliage des saveurs” noemde DR het ooit, een van mijn favoriete scheeps-chefs.

    LM kwam een beetje bedremmeld/ongerust vragen,
    - Die witte dingen in de frigo, wat is dat?

    In een zot moment zei ik :
    - Dat zijn lamshersens, ziet ge dat niet aan de stam?
      De hersenstammetjes hangen er nog aan.
    - Ah … en die dingen staan nu in zout water ? vroeg hij half beverig, half ongelovig.
    - Néé, ga nog eens goed kijken, ze staat op sterk water, op formol !
    Ik ga daar een inzending over schrijven. 

    Dat zei ik met het idee dat hij in een lach zou schieten en
    dat hij niet zou gaan kijken.
    Want wie zet nu dingen op formol in de koelkast van de keuken.
    Hij kent me toch beter dan dat?
    Maar nee.
    Blijkbaar acht hij mij tot rare dingen in staat want
    met snelle tred ging hij kijken in de keuken.

    Hij ging kijken ?
    ‘k Ging hem achterna om hem gerust te stellen, want dat was blijkbaar nodig :
    geen orgaan en geen formol,
    ’t is bloemkool, zotteke !

    Maar toch schrijf ik deze inzending,
    want soms kan ik het niet laten hem er een beetje door te sleuren. 

    m
    HiH-09/2015

     

    24-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    23-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.037. kaartjeswolk 4/5

    kaartjeswolk bij de buren

           Gisteren ging ik bij de benedenburen langs.
           De kaartjeswolk kwam ter sprake natuurlijk. Zo ben ik nog efkes.
           Terwijl ik het papiertje met het adres over tafel schoof kwam een jongedame uit de nachthal.
           - Onze kleindochter kent ge nog? vroeg de buurvrouw.
           - Ik ben u eens komen interviewen voor een taak van Nederlands, hielp de jongedame.
           Ah! Dié kleindochter.
           Ze was gegroeid en ze was een en al glimlach toen we mekaar de hand schudden.

           De buurvrouw vertelde over de kaartjeswolk en
           de kleindochter zei dat ze met de school misschien iets …

           - Oja, zei ik, ad valvas!
           - At wat?
           - Ad valvas, op het mededelingenbord, het prikbord.
           - Nu gaat dat rapper, zei ze. En op haar communicatiedoosje nam ze een digitale snelweg.
           - Of dat jong volk zal meedoen met kaartjes zenden weet ik niet, zei de buurvouw, 
            maar ze hebben dan het adres toch al.
           - adres verwijderd 06/10, las de kleindochter van haar schermpje. En ze verzond.
           - JARIG DO-28/09, vervolgde de buurvrouw.
           De kleindochter was weer een en al glimlach.
           Wat een verschil met onze vorige ontmoeting, in augustus 2014 :

    Vorige week was de buurman van beneden komen vragen of zijn kleindochter ons mocht interviewen.
    Ze had een taak voor Nederlands en daar moest komaf mee gemaakt worden
    want in augustus vertrok het gezin op vakantie.

    Het idee om Ian Thomas te interviewen had ze al opgegeven.
    Wie schiet er dan over?
    Ja zeg, wie? Mensen die in België zijn, dan maar.
    Mensen die thuis zijn en opendoen wanneer men belt.
    Daarvoor was ze bij de buren van haar opa aan het juiste adres.

    Deze voormiddag kwam het juffrouwke (14j?) ons interviewen.
    Het was duidelijk niet met de volle goesting dat ze
    een zonnige voormiddag aan twee oude mensen spendeerde.
    Een inleidend gesprekje was niet aan de orde, ze wou ter zake komen.

    - Wanneer moet uw taak klaar zijn? vroeg ik.
    - Tegen september.
    - Dan hebt ge toch nog tijd, suste ik, onwijs en onwetend.
    - Nee, van mijn ouders moet het donderdag klaar zijn.
    - Ah, deed ik.
    - Want vrijdag vertrekken we op vakantie en anders …
    - … ?
    - En anders mag ik niet mee en moet ik drie weken bij Opa en Oma logeren, gooide ze er uit.
    - Ah.
    Ik zag de tactiek van haar ouders.
    Maar meneer en mevrouw van beneden hebben hun eigen bezigheden en bekommernissen.
    Dat zij een mokkende puber in huis zouden nemen -voor drie weken dan nog- dat betwijfelde ik.

    Het interview was een vragenlijst, met onder elke vraag een vakje om het antwoord te noteren.
    Met één oog op dat vakje formuleerden LM en ik onze antwoorden zo beknopt mogelijk,
    maar wel in volzinnen. Ze had maar op te schrijven.
    Eigenlijk zat ik kant-en-klaar te dicteren, feitelijk was ik haar taak aan het maken, kermille.

    Ze noteerde in telegramstijl. Ze zou het later wel 'overschrijven' We werkten de lijst af.
    - Ge hebt toch nog van die formulieren? vroeg ik, want ik herinnerde me ineens een gelijkaardige situatie.
    - Ah, nee, waarom?
    - Om de antwoorden in die vakjes over te schrijven, in volzinnen.
    ’t Is toch een taak voor Nederlands hé? Dan willen ze volzinnen.
    Ze wist niet goed wat ze zou doen, gewoon wegrennen of me tóch eerst wurgen.

    - Mijn Ma kan formulieren bijvragen aan het secretariaat, zei ze aarzelend.
    - Als dat secretariaat maar open is, zo eind juli …
    - En anders belt ze eind augustus, besloot ze gedecideerd.

    Tot slot moest ze ons geboortejaar weten.
    - '52, zei ik.
    Ze keek op van haar blad.
    - 52? Wat is dat nu voor een antwoord, zag ik haar denken.
    - 1952, verduidelijkte ik.

    Ah, vorige eeuw, dat verklaarde veel volgens haar en ze noteerde voor ons allebei 1952.
    Na Christus, zei ik voor de volledigheid.
    Geen reactie.

    Nee, het was geen succes. Ik hou mijn hart vast voor september.

    -----
           De puber van toen is nu een glimlachende jongedame.
           De taak van toen is gisteren niet meer ter sprake gekomen.
           Nog efkes over een kaartjeswolk doen toekomen:
           geachte lezer, meedoen met zoiets mág hoor.

    m - EZW-07/2014 , HiH 10/2014 - bijgewerkt

     

     

    23-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.036. schattigheid ?

    Op grootouderleeftijd vinden wij verhalen over kinderen al gauw vertederend.
    Ze voeren ons mee naar herinneringen in een ver of recent verleden.
    Verhalen met dieren scoren ook hoog op de schaal van schattigheid.
    Wanneer die twee samenkomen in één vertelsel dan …

    Er komt een klein lief meisje de dierenwinkel binnen.
    Zo eentje met strikken op haar schoenen en bloemenspeldjes in haar haar.
    Ze schuift haar geld over de toonbank en zegt met een helder stemmetje :
    - Een klein konijntje aub, Meneer.

    De baas is helemaal vertederd, zijn dochter heeft thuis ook zo’n prinsesje lopen.
    - Ja hoor, een konijntje voor de juffrouw.
      En moet dat een lief bruin konijntje zijn of een mooi wit?

    Het meisje twijfelt.
    Ze denkt na.
    En ze denkt na.
    - Zeg het maar Juffrouwke, een bruintje of een witje?

    Ze haalt haar schoudertjes op:
    - Ik denk niet dat het mijn python iets kan schelen, Meneer.

    m
    naar een idee van RD

    23-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (1)
    22-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.035. een wereldkaart

    Mijn nichtje Lien was hopeloos in aardrijkskunde.
    In samenspraak met haar moeder (mijn zus Laura)
    mocht ik haar een wereldkaart kadoo doen,
    groot genoeg en geplastificeerd.
    Vooral groot genoeg.

    Die grote kaart zou dan minstens een vol jaar op haar kamer hangen,
    kwestie van ze bij de hand te hebben wanneer
    er iets moest gezocht worden &  bekeken van nabij.

    Lien stemde daar vaagweg mee in, de ambetante tante
    verdween straks toch weer voor een volle week naar mistig-verre oorden zoals Antwerpen.
    Haar idoolposters waren nog efkes veilig.

    De week daarop had ik door omstandigheden de wereldkaart niet bij,
    maar geen nood, zij kon ze zelf kopen in de winkel met schoolbenodigdheden.
    Dus gaf ik haar centen, genoeg voor vijf continenten en alle werelzeeën
    en ik verdween weer naar Antwerpen, naar het verre westen. 
    Haar idoolposters waren weer voor even
    gered van een kaart vol wereldellende.

    De woensdag daarop aan tafel kwam de wereldkaart ter sprake.
    Laura moest Lien herhaaldelijk porren om te antwoorden.
    De kaart was gekocht. En het was een geplastificeerde.
    Maar er was  blijkbaar 'iets'.

    - Hoe groot is Australië op die kaart? probeerde ik.
    Lien haalde haar schouders op.
    Ze wist niet hoe groot Australië was.

    - Zo? probeerde ik en ik toonde met duimen en wijsvingers
    iets als een kleine meloen, om een idee te hebben.
    Met schaalverhoudingen wou ik niet beginnen, 'k kan er zelf met moeite aan uit. 
    Lien schudde van nee, geen meloen.

    - Zo dan? De grootte van een pompelmoes? 
    Nee, schudde Lien.

    - Zoals een appel? 
    Nee.

    - Een mandarine?
    Nu keek Lien in paniek naar Laura. Laura keek diplomatisch in haar bord. 
    Een Moeder die verstek geeft? Dit moet zéér ernstig zijn...

    - Nóg kleiner?
    Geen antwoord.

    - Lien, vroeg ik zachtjes, 
    hoe groot is Australië op die kaart?

    - Dat kan ik niet zien, zei ze,  
      de streepjescode plakt er nog over.

    Dat is achteraf opgelost geweest, er is een groot² exemplaar gekomen.
    En Lien reist ondertussen de wereld rond alsof ze nooit een kaart nodig gehad heeft.

    m
    EZW-09/2011 / HiH-10/2014

    22-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.034. dé naam !

    Als het dier maar een naam heeft.
    1983

    Mijn zus Tina had voor de verjaardag van haar man een Tervuurse scheper gekocht.

    De doos werd in de woonkamer op de vloer gezet en
    iedereen wachtte tot het bolletje wol zou wakker worden.
    In de doos lag een warme trui en daarop sliep de pup rustig door.
    Wij bleven zitten kijken, heel stil, alsof het een baby was.
    Feitelijk was het dat ook.

    "Hoe gaat hij heten?" fluisterde iemand.
    "Het is een zij" fluisterde mijn zus.
    Het bolletje wol bewoog een oor.

    Daar zaten we dan op onze knieën rond de doos, zeven volwassenen en
    Toppie en Fanny, het dochtertje van mijn zus en een vriendinnetje.
    De jarige keek bedenkelijk.
    Hij zag zich nog niet gaan joggen met dat bolletje wol aan zijn zijde.
    Hij had zich een scheper struiser en vooral levendiger voorgesteld.
    Of op zijn minst wakker.

    Het hondje bewoog weer. Wij hielden de adem in.
    Het geeuwde - muiltje wijd open, oogjes stijfdicht - en
    sliep verder.

    Mijn zus had zich de intrede van het hondje ook levendiger voorgesteld.
    Ze klom overeind om voor de drank te zorgen en we gingen in de zetels zitten.

    Alleen de meisjes bleven vlak bij de doos.
    Toppie praatte zachtjes in de doos
    en streelde de pup af en toe met een voorzichtig vingertje.
    Fanny zat er dromerig naar te kijken.
    "Vindt ge het een mooi hondje, Fanny?" vroeg iemand.
    Fanny knikte.

    Een paar glazen later zaten we te hardop te praten, de TV stond aan en
    we waren allang zo stil niet meer voor het slapend hondje.

    De pup werd wakker, stuntelde recht, rekte zich uit,
    klauterde uit de doos, drentelde naar het tapijt, deed daar een plasje en
    ging wat verder zitten geeuwen en verbouwereerd rondkijken.
    Dat alles onder de dromerige blik van Fanny, het gegiechel van Toppie en
    het gemopper van mijn schoonbroer.

    Het plasje werd opgedept met een dweil.
    De volgende weken zou er nog vaak een dweil aan te pas komen.
    Nu het hondje wakker was moest er een naam voor gevonden worden.
    Al was het maar om de pup te kunnen aanspreken over dat plasje van zojuist.

    We probeerden verschillende namen uit.
    Bijou, Bibi, Jimpy, Joy...
    Het hondje reageerde op geen enkele naam. Het snuffelde wat aan een tafelpoot.

    Mijn zus nam de pup op de schoot.
    Het hondje besnuffelde haar trui en haar hals terwijl wij namen bleven uitproberen.
    De ene naam nu gekker dan de andere, Maria van Hongarije, Madame Curie...
    Het hondje besnuffelde met veel belangstelling het oor van mijn zus.
    Tante Sidonie, Margaret Tatcher ... evenmin reactie.
    We bleven de gekste namen uitkramen,
    het beestje reageerde toch niet.
    Tussen twee lachsalvo's, toen het even stil was zei Fanny voorzichtig: "Cara?"
    De pup draaide haar kopje naar Fanny en kwispelde.
    Daar werden wij op slag stil van.

    Iemand probeerde ook eens "Cara" en ja, het hondje bewoog een oor.
    Was dat nu toeval of niet?
    "Fanny, kom eens hier staan. Roep het hondje nu nog eens."
    "Cara?" zei Fanny. En de pup draaide weer haar kopje.

    Ineens was Fanny de ster van de avond. Ze kreeg zoveel kusjes en schouderklopjes
    dat ze er verlegen van werd en ze zich ging verschuilen bij haar moeder.
    Maar ze bloosde wel van plezier.

    "Hoe zijt ge op die naam gekomen Fanny? Omdat het hondje een caramelkleur heeft?"
    "Omdat ze zo lief kijkt" zei Fanny.
    "Omdat ze zo lief kíjkt?"
    "Cara betekent lieverd in het Italiaans" zei Fanny's moeder.

    Maar natuurlijk! Fanny heeft een Italiaanse opa.

    Cara is een levendige hond geworden.
    Weer of geen weer, 's morgens stond ze gereed bij de deur.
    Mijn schoonbroer heeft wat afgejogd met die hond.

    m
    EZW-03/2004 – HiH-10/2014

    22-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    21-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.033. op de markt

    de kaartjeswolk op de markt

    Op de markt ging LM bij het viskraam aanschuiven en ik wandelde verder.
    ‘k Heb geluk gehad.
    Wel, eerst dacht ik niet want ik kwam maar geen bekenden tegen.
    En in het terugkeren zag ik de twee zussen. Ik voelde mezelf glimlachen.

    - Ge zijt zo goed gezind?
    - Awel ja, ik ben blij dat ik ulle zie.
    Toen volgden de koetjes en kalfjes. Niet te lang, want
    zij moesten hun boodschappen nog doen en wij moesten naar huis met onze vis.
    Daarna had ik het efkes over de kaartjeswolk.

    Een kaartje zouden ze zeker schrijven. Voor een vrouw? Iets met bloemen!
    Daar waren ze tamelijk categoriek in. Ik zei maar niets over mijn kaart met ruiten.
    En e
    en kaartje gaan kiezen op de markt was niet nodig,
    ze hadden allebei thuis nog verjaardagkaarten liggen.
    Postzegels? Ook niet nodig, die hadden ze ook.
    Geroutineerde kaartjesschrijfsters, dat voelde ik, de hele uitrusting hadden ze in gereedheid.
    Ik zei dat ik een streefaantal van 70 voor ogen had, een wolk van kaartjes.
    Dat was geen probleem, 70 is haalbaar, knikten ze geruststellend.

    - Het adres?
    In mijn enthousiasme was ik bijna vergeten het adres door te geven,
    maar ik had te maken met veteranen en die letten op alles natuurlijk.
    Zij kennen de knepen van het, eh, zij kennen de knepen.
    Als afzender schrijven ze enkel naam en gemeente, verder niks.
    Dat zal ik ook zo doen. 

    Een papiertje gegeven met de gegevens op :

    adres verwijderd 06/10

    - Lut? Ik ken een Lut in Nijlen!
    - Ik ken een familie Vanhemelrijck, maar niet in Nijlen, zei de andere.
    Ze keken naar mij.
    - Ik doe zomaar mee, zei ik. Ik correspondeer met haar broer.

    ZOMAAR vonden zij een geldige reden wanneer het over de verjaardag van een dame gaat.
    In gedachte zeg ik al Lut hoor, ook al ken ik haar niet.

    Ze zagen dat ik meer dan twee adrespapiertjes had en
    de ene wou er eentje voor haar dochter,
    de andere voor haar buurvrouw.
    Sommige dagen is het leven simpel hé.

    Eens denken,
    dat zijn tot vandaag al zeven kaartjes, met
    de dochter en de buurvrouw + hun entourage erbij, mogelijk meer.

    Aan wie dit leest: ZOMAAR is een geldige reden. En het adres hebt ge al …

    m

    21-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (4)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.032. hond at huiswerk

     

    Af en toe krijg ik
    belevenissen van Peter & C° doorgemaild.
    Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg.
    Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden.
    Dat is niet zijn moedertaal.

    De verhalen zijn de zijne,
    de woorden zijn de mijne.

    -----

    Voor de kookcursus hadden we als huiswerk een quiche moeten maken,
    een variatie op de quiche die we de woensdag tevoren
    tijdens de les bereid hadden.

    We mochten vrij kiezen en ik heb de hele week
    ongeveer het hele internet afgequicht,
    en ook gereed gemaakt
    zodanig dat Diane en de meisjes
    het eerste half jaar geen quiche meer willen zien.

    Na zeven dagen oefenen,
    dus zeven dagen quiche als voorgerecht of als lunch
    had ik woensdagavond een pronkstuk gereed staan
    om mee te nemen naar de klas, om door de lesgeefster te laten keuren.
    En ook een beetje om ermee te geuren.

    Ik zette de doos op de salontafel en ging in de hal mijn jas aandoen.

    Toen kwam een doordringende gil uit de woonkamer.
    Ik stormde terug binnen, klaar om mijn vrouwvolk te redden en
    elke indringer definitief onschadelijk te maken.

    Onze oudste dochter stond met de handen aan het hoofd te staren naar de doos met de quiche.
    In die korte tijd had onze hond de kans gezien het karton weg te scheuren,
    de helft van de quiche binnen te schrokken en de andere helft te ruïneren.

    Het helpt niet dat een hond Millan of Cesar heet.

    Samen keken wij naar de resten van een week studie-&-werk.
    - Papa? vroeg ze kleintjes.
    - …
    - Papa, ge gaat toch niet herbeginnen hé?
    - Herbeginnen waarmee, meiske …
    - Herbeginnen met een week quiche.

    Ineens zag ik het gekke van de situatie,
    ik moest naar de les en aan de Juf vertellen dat
    ‘de hond mijn huiswerk opgegeten had’.

    - Nee meiske, de eerste zes maanden komt er geen quiche. Beloofd.
    Ik hoorde haar opgelucht ademhalen.
    - Ik zal een foto maken, bood ze aan, dan kunt ge ‘t aan de Chef laten zien.

    ‘k Gaf haar mijn gsm en zonder zoeken naar knoppekes of toetsen
    maakte mijn flinke meid een paar foto’s van het slagveld,
    zodat haar stomme pa aan de Chef kon laten zien
    dat hij wel degelijk zijn huiswerk gemaakt had.

    Toen ik het lokaal binnenkwam voelde ik me toch ongemakkelijk.
    Alle andere cursisten hadden een doos of een pakje bij, behalve ik.
    De korte pijn dan maar:
    ik stapte naar voor en toonde de foto’s aan de Chef.

    - Oh, deed ze luchtig, dat gebeurt elk jaar minstens een keer,
      
    dat ‘de hond het huiswerk opeet’.
      Maar het is wel de eerste keer dat iemand foto’s meebrengt van de ravage.
      Breng volgende week het recept mee, dan is dat oké.

    En ze ging over tot de orde van de dag.

    Tijdens de koffiepauze kreeg ik een SMS van het thuisfront : “en?”
    “Gered dankzij foto’s” antwoordde ik. 
    En ik dacht - dat ik hen opgelucht hoorde zuchten.
    Alle drie. 

    -----

    m
    met dank aan Peter
    E
    ZW-09/2013 – HiH-12/2014, herwerkt

    21-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.031. Valeriaan, ooit

    Tijdens WO II werd valeriaan kruid gebruikt als kalmerend middel.
    Vooral bij luchtaanvallen.
    Het was een voorloper van onze moderne tranquilizers.
    -----

    De dochter van LM zijn zus heeft ooit nut gehad van Valeriaan.
    Niet tijdens een luchtaanval, maar 
    bij haar voorlaatste en haar laatste autorijexamen.

    Het autorijexamen is ze een aantal keren moeten herbeginnen,
    puur door examenstress of faalangst of gelijk hoe het heet. 
    Ze was telkens zo zenuwachtig dat op den duur
    zelfs de instructeurs medelijden hadden met haar.

    Tijdens de zoveelste (verplichte) lessenreeks praktijk
    zei er eens ene :
    “Als ik u op het afgelopen uur zou mogen punten geven,
    dan waart ge met glans geslaagd.” 
    Dat leverde hem een trieste glimlach op, DD wist allang dat ze het kon.

    Maar diezelfde oefeningen tijdens het volgende examen?
    Dat escaleerde van een kleine aarzeling over een vergissinkje tot een berg blunders.
    En het examen was dan voor de zoveelste keer een fiasco.

    Met haar ziel onder haar arm sleepte DD zich naar huis.
    Haar moeder stond 11-hoog voor het raam van de woonkamer te wachten en
    zag haar dochter kleintjes het plein opsjokken:
    - Ze is er niet door, zei ze.

    DD wist dat elke herkansing een hap uit het vakantiebudget nam en
    ze voelde zich na elk falen dubbel zo ellendig als de keer tevoren.

    - Dat kan zo niet blijven duren, zei mijn schoonzus terwijl ze naar het figuurtje beneden keek,
    het kind gaat eraan kapot.
    - Kan er iets aan gedaan worden? vroeg ik.
    - Ik heb Valeriaan gekocht, zei ze, maar ik weet niet hoe ik dat bij haar moet aanbrengen.
    Terwijl ik mijn jas aantrok vertelde ze in twee woorden wat Valeriaan is en
    ik was de deur uit voor DD boven kwam,
    want ze had haar moeder nu efkes voor zich alleen nodig.

    Een aantal weken later telefoon, het was weer examendag voor DD.
    Dus voor het gezin.
    En voor de hele familie.

    - 'k Heb haar die druppels Valeriaan kunnen doen nemen, zei mijn schoonzus opgelucht.
    - Okéé! Hoe hebt ge het gedaan gekregen?
    - Wel …  DD had daarstraks haar bril opgezet ipv haar lenzen in te doen.
    - Ja?
    - Ze zei …
    - Ja? vroeg ik wat zachter.
    - Ze zei dat ze niet wilde dat haar lenzen na het examen nog eens 'weg dobberden' ook nog.
    - Ja, zei ik stil.
    - En toen heb ik mij kwaad gemaakt, zei mijn schoonzus.
     
    Niet op haar hoor. Niet op haar.
    - Dat weet ik, dat weten wij allemaal hoor, niet op haar.
    - Op die rotschool, op dat rot examen, op dat rotgeld... 

    Ja, op dat rotgeld en op die rotvakanties en
    op die dure rot-lenzen waar DD zich zorgen over maakt.

    -stilte-

    - En toen heeft ze die Valeriaan willen nemen.
     
    Misschien blijft ze nu rustig wanneer het er op aan komt.
    - Ja, misschien wel.

    Een paar uren later telefoon, DD was wéér gebuisd.
    Dit keer niet van de zenuwen, maar omdat het haar allemaal niks meer kon schelen.
    Maar nu eens niks!
    Het andere uiterste.

    Later hebben we vernomen wat er gebeurd was :

    DD had na de druppels met haar ma
    achteraf nog extra druppels Valeriaan genomen,
    om nu eindelijk eens door dat examen te zijn.
    Dat had ze gedaan voor haar ouders. En voor het budget.

    Die extra-druppels hadden desinteresse en achteloosheid veroorzaakt.
    Resultaat : gebuisd.
    Ze kwam onbekommerd en giechelend thuis.
    Maar dat was een kortstondig genoegen want de ontnuchtering volgde.

    Schoonzus heeft de Valeriaan terug naar de apotheker gebracht en
    haar dochter doen zweren dat ze dit spul nooit nog zou aanraken.
    Wat DD prompt deed, zozeer was ze geschrokken
    van haar eigen nonchalance en zorgeloosheid.

    Maar een ietske van die manier van denken of doen moet blijven hangen zijn,
    want de keer daarop was zij met glans en glorie geslaagd voor het autorijexamen.
    Gewoon : rustig gebleven. Relaxed.
    Zo kan het ook, dat was de revelatie voor DD.

    *

    Toen ze zich de herfst daarop liet inschrijven voor een langdurige studie
    vroeg iemand van de familie smalend :
    "En dié examens dan? Ook allemaal met uwe ‘variala’ zekers?" 
    Ze glimlachte eens raadselachtig.
    Dat zielig hanig nonkeltje kon ze nu ook alleen aan.

    *

    We zijn een twintig jaar verder,
    en het woord Valeriaan wordt in de familie
    nog altijd met een Hoofdletter uitgesproken.

    Het was iets dat DD overkwam. En wij voelden mee.
    En DD kwam eruit met een nieuw idee: rustig kan ook.
    En dat was het. 

    H
    et ‘variala’–nonkeltje houdt zich gedeisd.
    Al sinds DD een stethoscoop draagt.

    m
    EZW-01/2011 – HiH-09/2014, herwerkt 
    https://nl.wikipedia.org/wiki/Echte_valeriaan#Toepassingen

    20-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.030. van MajuMau

    In Kolder is hij een meester.
    Zoals hij het doet, daar kan ik alleen maar van dromen:

    De kwalitijt van mein gedigten
    is vlink agteruid gehaan
    omdad ik peinlukke gefrichten hep
    laad ik de meeste vouten staen.

    Majumau 
    08/2007


    Als ik zoiets lees en vooral
    bekijk ook, hoe het er staat,
    -want gesproken verdwijnt de clou-
    dan is mijn dag goed. En hopelijk de uwe ook.

    m
    gedicht geplaatst met toestemming van de auteur

    20-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.029. moeilijke woorden

    Een moeilijk woord vind ik 'lullen'
    Het woord heeft een onverdiende connotatie,
    wordt gesanctioneerd en zelfs geband.

    Terwijl het een onschuldige import is uit een andere taal.
    to lull = in slaap wiegen,
    zowel letterlijk als figuurlijk.

    We hebben lullaby, meervoud lullabies. 
    Een zeer bekend wiegelied is dit,
    klank voldoende luid zetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=GcqTxDsrMyo
    03min15, niet in slaap vallen

    En dan is er de tweede betekenis van in slaap wiegen,
    overdrachtelijk ofte figuurlijk, to lull
    iemand verleiden tot vertrouwen / iemand al pratend er in luizen. 
    Over iemand die geluld wordt, dit:
    http://www.youtube.com/watch?v=zCubUAeVuZk
    04min51

    Van to delete hebben we deleten.
    Van to bottle hebben we bottelen.
    Van to lull hebben we lullen.
    En zo zijn er nog heel veel zusterwoorden met ander talen.

    Alleen bij lullen
    ligt dat gevoelig.

    m
    EZW-08/2012 / HiH-12/2014

    over het wiegelied: https://nl.wikipedia.org/wiki/Guten_Abend,_gut%E2%80%99_Nacht
    over Gaston & Leo: https://nl.wikipedia.org/wiki/Gaston_en_Leo

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.028. de proleet in mij

    Het gaat niet goed met ons supermarktje.
    Er loopt vanalles mis. Wat weet ik niet, maar er loopt vanalles mis.

    Soms valt het me op hoe flets de kassiersters er uit zien.
    Staat de boel dan toch op overnemen? Komen hun jobs in gevaar?
    Na een overname wil de nieuwe uitbater andere kassiersters.

    Deze baas staat mee rekken te vullen, daar niet van.
    Hij is geen kantoorbaas, hij is een echte werkbaas.
    Maar hij ziet er bleek uit. Te weinig daglicht.
    Een aantal jaren al staat hij tussen de rekken onder de TL-lampen.

    Mijn hart gaat uit naar deze mensen.

    -----

    'k Heb lang moeten zoeken naar een woord dat bruikbaar was.
    Viswijf en foorwijf zijn nu totaal incorrecte woorden,
    al zeggen ze in hun oude betekenis wel wat ik bedoel.
    Ik dacht efkes aan het woord kakmadam,
    maar dat gaat al teveel de BCBG-kant op (bon chic bon genre).

    Proleet!
    Dat is het juiste woord.
    Vorige dinsdag heb ik nog eens de proleet in mij losgelaten.

    Het was vroeg, in het supermarktje ik trok een karretje achter mij voort,
    voor een keer eentje dat niet rammelde of ratelde.
    'k Was op weg naar de tijdschriften om een programmablad te nemen.
    Er steekt mij een man voorbij, hij stapte met die gemaakt-atletische tred
    die viriliteit en vitaliteit voorwendt. Een spichtige versie van Snelle Eddy.

    Bij de tijdschriften grist hij er een uit, en door zijn achteloos gebaar
    trekt hij er vier of vijf teveel uit het rek,
    die op de vloer vallen.
    Zonder nog een blik op de rommel die hij aangericht had draait hij terug mijn richting uit,
    richting kassa.

    Wié zou de rommel van dat prullevent opruimen?
    Ineens zag ik de vermoeide trekken van de kassiersters en de bleke baas voor me.

    "Ge moogt dat oprapen hoor", zei ik luid en duidelijk, terwijl ik naar de gevallen tijdschriften wees.
    "Zaag tegen uw eigen" siste hij toen hij me kruiste.

    En toén Lieve Mensen, liet ik nog eens de proleet in mij los
    en zei luid iets dat ik hier liever niet herhaal.

    Hij draaide zich om en keek me zo woest aan, dat ik wist dat ik raak zat.
    Wie had dat gedacht?
    Hij stampte verder naar de kassa.

    De tijdschriften heb ik opgeraapt en in het rek gezet.
    'k Heb mijn eigen blad genomen en breed glimlachend liep ik naar voor.
    Wie had gedacht dat ik het nog kon, en dat ik het nog durfde? En dat ik raak zou zitten?

    Aan de kassa kwam ik vlak achter hem te staan. Nu breed grijzend.
    Nijdig bladerde hij door zijn TV-blad.

    Terwijl hij afrekende keek ik hem recht in het gezicht en weer die ontwijkende blik.

    - Gij krijgt nog eens een mes in uw rug, zei LM toen ik het hem vertelde.
    - Dat denk ik niet.

    In 30 jaar koopvaardij met haltes in soms gore buitenlandse havenkwartieren
    moet ik toch iéts bijgeleerd hebben over dat soort would-be patsers.
    En daarbij,
    onder dit braaf bomma-hoedje verwacht toch niemand een proleet?

    'k Zit weer te grinniken terwijl ik dit typ.

    http://synoniemen.net/index.php?zoekterm=proleet , https://nl.wikipedia.org/wiki/Snelle_Eddy 

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.027. die ochtend

    Peter en Diane waren nog niet zo lang getrouwd
    en Peter is een Nieuwe Man,
    hij doet 'zijn deel in de huishouding'.

    Dit is een stukje uit een mail die ik jaren geleden ontvangen heb.

    Ik heb zojuist het hele appartement gestofzuigd
    in iets minder dan een uur.
    Dat is goed doorgewerkt,
    er was nog tijd over om de mails na te kijken.
    Mét een tas koffie! Welverdiend.

    Toen ik de stofzuiger wou wegzetten merkte ik
    dat die nog koud was.  … ?

    Conclusie :
    ik had het hele appartement gestofzuigd
    met een stofzuiger die niet aanstond. 

    Memo aan mezelf:
    stofzuigen niét-met-koptelefoon.

    De jongen leert snel, dat wel. Er is hoop.
    m

    EZW-04/2013/ HiH-09/2014

    19-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    18-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.026. huisclown

    Een paar huizen verder,
    waar de straat een lichte bocht maakt,
    zijn dakwerken aan de gang.

    Een ladderlift brengt materiaal naar boven en
    ook gereedschap over-&-weer.
    Van uit de woonkamer stonden LM en ik er op te kijken.

    Toen een grote bak alaam efkes schokte
    deed ik alsof ik schrok.
    Een beetje de clown uithangen :
    adem happen met de linkerhand op de boezem,
    dat soort schrikken,
    à la Pascalleke.

    LM moest er mee lachen  -wat de bedoeling was-
    vond me verschrikkelijk dom  -tja-
    legde zijn arm om mijn schouders  -aha-
    zei dat een ladderlift voor die mensen routine is  -weet ik-
    dat ze hun eigen gereedschap toch niet zouden kapot racen 
    -wéét ik!-
    en dat ik nog altijd een kieken ben.

    Dat kan goed zijn,
    maar dit kieken 
    heeft er wel een zotte knuffel aan over gehouden.
    Wat de bedoeling was.

    Wié is er dan het kieken?


    EZW-02/2011 / HiH-10/2014

    18-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (3)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.025. ruisen & ritselen

    Zo praten bomen, met geruis en geritsel.

    Hier achter waait een zacht windje.
    Juist genoeg om de bladeren van al die bomen
    wat af te stoffen.
    Dat hebben bomen graag.
    Ze staan lichtjes te wiegen en
    ze vertellen mekaar ruisend en ritselend hun laatste nieuwtjes.
    Ze zijn daar zo genoeglijk aan het babbelen.

    ‘k Zit er op te kijken.
    En op te luisteren.
    En ik wou dat ik booms verstond.

    m

    EZW-08/2012 – HiH-09/2014

    18-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-09-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.024. kermille

    kermille / de kaartjeswolk

    Vanmorgen ging ik in alle vroegte naar het supermarktje en ik zou
    gelijk ook de vier verjaardagskaarten kopen, dan heb ik ze al in huis.
    Zeg nu nog dat ik niet georganiseerd ben.

    Kermille toch hé,
    ik heb geen vier geschikte kaarten gevonden voor 28/09.
    Twee maar. LM zendt er een en ik ook een.
    Met die twee kaarten kunnen we beginnen,
    de omslagen zijn al geschreven

    adres verwijderd 06/10

    Voor de twee andere (die Tina en Laura haar zenden) … dat weet ik nog niet.
    Op de kaarten van de supermarkt staan confetti en serpentines en
    klinkende champagneglazen, alsof iemand die 70 wordt plots wild aan het fuiven slaat.
    Mag het iets rustiger? Iets met bloemen bvb. Of een mooi landschap.
    Of een artistieke tekening.

    Die kaarten bestaan, dat weet ik. Maar niet in ons supermarktje.
    In de krantenwinkel wel, daar hadden ze
    een zeer uitgebreid gamma wenskaarten voor alle gelegenheden
    en in ongeveer alle stijlen.
    Maar die krantenwinkel is er niet meer.

    In het dorp is er nog een en daar is ook een boekenwinkel.

    En anders? Zelf twee kaarten knutselen?
    Oké, kan ik dan bij iemand een kleinkind komen lenen?

    m

    17-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.023. ochtendglorie

    Soms ben ik ontiegelijk vroeg wakker. Op het uur dat heel het gebouw, heel de straat nog slaapt.
    Dan moet ik stil zijn. Dwz geen huishoudapparaten gebruiken.
    Er schiet niet veel over hé : typen of TV kijken.
    Een beetje zielig, dacht ik ooit, maar
    het is dát of slaappillen nemen.

    Gewoonlijk begin ik met TV kijken.
    De nachtprogramma’s staan niet aangegeven in het programmablad.
    In het begin was dat vervelend en toen was het zappen op hoop van zege.
    Maar gaandeweg wordt men er goed in en nu
    kan ik gericht navigeren, op de juiste zendtijd naar de juiste zender.
    Slapelozen kennen de weg in de nachtprogramma's.

    En zo herkennen wij mekaar,
    d
    oor terloopse opmerkingen in het gesprek,
    door de zijdelingse informatie.
    Wanneer iemand in het gezelschap foetert dat hij een programma gemist heeft en iemand antwoordt:
    "Oh, dat wordt later op de avond heruitgezonden hoor!"
    Waarbij 'later' een eufemisme is voor 's nachts dan weet ik dat de spreker er ook een is.
    Nee geen TV-junkie. Iemand van het Genootschap der Stilte. Een slapeloze !
    En wij wisselen een glimlachje van verstandhouding.

    Wij noemen een paar programmatitels en zenders, om mekaars voorkeuren af te tasten
    zoals wijnkenners chateau’s en jaartallen lanceren om mekaars gebieden te situeren.

    Dr. Oz Show? …. zuinig mondje, nee dus
    Live at the Apollo. Soms, niet elke keer
    Bargain Hunt, Salvage Hunters, Antiques Roadshow? Ah! The Antiques Roadshow! 

    Zo vinden zusterzielen elkaar.

    The Antiques Roadshow, BBC Entertainment. Bij Telenet is dat Kanaal 26.
    Het wordt tegen de ochtend uitgezonden.
    De titelmuziek op zich is al een prijs waard. De componisten zijn Paul Reade * en Tim Gibson.

    Het is 46 seconden klank over belofte. Wel, dat is wat ik er van maak, belofte en hoop.
    En een beetje benieuwdheid, geen nieuwsgierigheid, gewoon kriebelige benieuwdheid
    zo ergens onder het borstbeen.

    Toen ik het muziekje voor het eerst hoorde was ik direct verkocht.
    Het is een miniatuurtje, de beschrijving van een momentje. Maar dat momentje staat er dan ook hé.

    En ik zag de sfeer van sommige zomerochtenden, ooit.

    Keukendeur open zetten.
    Water in het keteltje, vuur eronder.
    De geur van de zomer komt binnen gevloeid.
    Ik ga in het deurgat staan.
    De ochtendzon geeft genoeg warmte om de geuren uit alle tuinen op te tillen.
    Misschien gebeurt er vandaag iets dat heel goed is, iets waar iedereen blij van wordt.
    Het is nog stil, nog geen verkeer. De zangvogeltjes hebben het auditorium voor zich.
    Het daglicht is al op volle kracht.
    Ik leun tegen de deurpost en wacht.
    Achter mij staat de waterketel te suizen. Nog efkes.
    En dan is er thee.
    De dag is begonnen.
    De ochtendglorie, het moment van belofte is voorbij.
    Vanaf nu moet ik het zelf doen.

    Dat zit allemaal in dit muziekske van 46 seconden:

    klank aanzetteuuh !
    https://www.youtube.com/watch?v=BIyi4l7_DHY
    00min46

    m

    met dank aan wiki,
    https://en.wikipedia.org/wiki/Antiques_Roadshow
    https://en.wikipedia.org/wiki/Paul_Reade

    17-09-2017 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!