Op de markt ging LM bij het viskraam aanschuiven en ik wandelde verder. ‘k Heb geluk gehad. Wel, eerst dacht ik niet want ik kwam maar geen bekenden tegen. En in het terugkeren zag ik de twee zussen. Ik voelde mezelf glimlachen.
- Ge zijt zo goed gezind? - Awel ja, ik ben blij dat ik ulle zie. Toen volgden de koetjes en kalfjes. Niet te lang, want zij moesten hun boodschappen nog doen en wij moesten naar huis met onze vis. Daarna had ik het efkes over de kaartjeswolk.
Een kaartje zouden ze zeker schrijven. Voor een vrouw? Iets met bloemen! Daar waren ze tamelijk categoriek in. Ik zei maar niets over mijn kaart met ruiten. En een kaartje gaan kiezen op de markt was niet nodig, ze hadden allebei thuis nog verjaardagkaarten liggen. Postzegels? Ook niet nodig, die hadden ze ook. Geroutineerde kaartjesschrijfsters, dat voelde ik, de hele uitrusting hadden ze in gereedheid. Ik zei dat ik een streefaantal van 70 voor ogen had, een wolk van kaartjes. Dat was geen probleem, 70 is haalbaar, knikten ze geruststellend. - Het adres? In mijn enthousiasme was ik bijna vergeten het adres door te geven, maar ik had te maken met veteranen en die letten op alles natuurlijk. Zij kennen de knepen van het, eh, zij kennen de knepen. Als afzender schrijven ze enkel naam en gemeente, verder niks. Dat zal ik ook zo doen.
Een papiertje gegeven met de gegevens op : adres verwijderd 06/10
- Lut? Ik ken een Lut in Nijlen! - Ik ken een familie Vanhemelrijck, maar niet in Nijlen, zei de andere. Ze keken naar mij. - Ik doe zomaar mee, zei ik. Ik correspondeer met haar broer.
ZOMAAR vonden zij een geldige reden wanneer het over de verjaardag van een dame gaat. In gedachte zeg ik al Lut hoor, ook al ken ik haar niet.
Ze zagen dat ik meer dan twee adrespapiertjes had en de ene wou er eentje voor haar dochter, de andere voor haar buurvrouw. Sommige dagen is het leven simpel hé.
Eens denken, dat zijn tot vandaag al zeven kaartjes, met de dochter en de buurvrouw + hun entourage erbij, mogelijk meer.
Aan wie dit leest: ZOMAAR is een geldige reden. En het adres hebt ge al …
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal.
De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
-----
Voor de kookcursus hadden we als huiswerk een quiche moeten maken, een variatie op de quiche die we de woensdag tevoren tijdens de les bereid hadden.
We mochten vrij kiezen en ik heb de hele week ongeveer het hele internet afgequicht, en ook gereed gemaakt zodanig dat Diane en de meisjes het eerste half jaar geen quiche meer willen zien.
Na zeven dagen oefenen, dus zeven dagen quiche als voorgerecht of als lunch had ik woensdagavond een pronkstuk gereed staan om mee te nemen naar de klas, om door de lesgeefster te laten keuren. En ook een beetje om ermee te geuren.
Ik zette de doos op de salontafel en ging in de hal mijn jas aandoen.
Toen kwam een doordringende gil uit de woonkamer. Ik stormde terug binnen, klaar om mijn vrouwvolk te redden en elke indringer definitief onschadelijk te maken.
Onze oudste dochter stond met de handen aan het hoofd te staren naar de doos met de quiche. In die korte tijd had onze hond de kans gezien het karton weg te scheuren, de helft van de quiche binnen te schrokken en de andere helft te ruïneren.
Het helpt niet dat een hond Millan of Cesar heet.
Samen keken wij naar de resten van een week studie-&-werk. - Papa? vroeg ze kleintjes. - … - Papa, ge gaat toch niet herbeginnen hé? - Herbeginnen waarmee, meiske … - Herbeginnen met een week quiche.
Ineens zag ik het gekke van de situatie, ik moest naar de les en aan de Juf vertellen dat ‘de hond mijn huiswerk opgegeten had’.
- Nee meiske, de eerste zes maanden komt er geen quiche. Beloofd. Ik hoorde haar opgelucht ademhalen. - Ik zal een foto maken, bood ze aan, dan kunt ge ‘t aan de Chef laten zien.
‘k Gaf haar mijn gsm en zonder zoeken naar knoppekes of toetsen maakte mijn flinke meid een paar foto’s van het slagveld, zodat haar stomme pa aan de Chef kon laten zien dat hij wel degelijk zijn huiswerk gemaakt had.
Toen ik het lokaal binnenkwam voelde ik me toch ongemakkelijk. Alle andere cursisten hadden een doos of een pakje bij, behalve ik. De korte pijn dan maar: ik stapte naar voor en toonde de foto’s aan de Chef.
- Oh, deed ze luchtig, dat gebeurt elk jaar minstens een keer, dat ‘de hond het huiswerk opeet’. Maar het is wel de eerste keer dat iemand foto’s meebrengt van de ravage. Breng volgende week het recept mee, dan is dat oké.
En ze ging over tot de orde van de dag.
Tijdens de koffiepauze kreeg ik een SMS van het thuisfront : “en?” “Gered dankzij foto’s” antwoordde ik. En ik dacht - dat ik hen opgelucht hoorde zuchten. Alle drie.
-----
m met dank aan Peter EZW-09/2013 – HiH-12/2014, herwerkt
Tijdens WO II werd valeriaan kruid gebruikt als kalmerend middel. Vooral bij luchtaanvallen. Het was een voorloper van onze moderne tranquilizers. -----
De dochter van LM zijn zus heeft ooit nut gehad van Valeriaan. Niet tijdens een luchtaanval, maar bij haar voorlaatste en haar laatste autorijexamen.
Het autorijexamen is ze een aantal keren moeten herbeginnen, puur door examenstress of faalangst of gelijk hoe het heet. Ze was telkens zo zenuwachtig dat op den duur zelfs de instructeurs medelijden hadden met haar.
Tijdens de zoveelste (verplichte) lessenreeks praktijk zei er eens ene : “Als ik u op het afgelopen uur zou mogen punten geven, dan waart ge met glans geslaagd.” Dat leverde hem een trieste glimlach op, DD wist allang dat ze het kon.
Maar diezelfde oefeningen tijdens het volgende examen? Dat escaleerde van een kleine aarzeling over een vergissinkje tot een berg blunders. En het examen was dan voor de zoveelste keer een fiasco.
Met haar ziel onder haar arm sleepte DD zich naar huis. Haar moeder stond 11-hoog voor het raam van de woonkamer te wachten en zag haar dochter kleintjes het plein opsjokken: - Ze is er niet door, zei ze.
DD wist dat elke herkansing een hap uit het vakantiebudget nam en ze voelde zich na elk falen dubbel zo ellendig als de keer tevoren.
- Dat kan zo niet blijven duren, zei mijn schoonzus terwijl ze naar het figuurtje beneden keek, het kind gaat eraan kapot. - Kan er iets aan gedaan worden? vroeg ik. - Ik heb Valeriaan gekocht, zei ze, maar ik weet niet hoe ik dat bij haar moet aanbrengen. Terwijl ik mijn jas aantrok vertelde ze in twee woorden wat Valeriaan is en ik was de deur uit voor DD boven kwam, want ze had haar moeder nu efkes voor zich alleen nodig.
Een aantal weken later telefoon, het was weer examendag voor DD. Dus voor het gezin. En voor de hele familie.
- 'k Heb haar die druppels Valeriaan kunnen doen nemen, zei mijn schoonzus opgelucht. - Okéé! Hoe hebt ge het gedaan gekregen? - Wel … DD had daarstraks haar bril opgezet ipv haar lenzen in te doen. - Ja? - Ze zei … - Ja? vroeg ik wat zachter. - Ze zei dat ze niet wilde dat haar lenzen na het examen nog eens 'weg dobberden' ook nog. - Ja, zei ik stil. - En toen heb ik mij kwaad gemaakt, zei mijn schoonzus. Niet op haar hoor. Niet op haar. - Dat weet ik, dat weten wij allemaal hoor, niet op haar. - Op die rotschool, op dat rot examen, op dat rotgeld...
Ja, op dat rotgeld en op die rotvakanties en op die dure rot-lenzen waar DD zich zorgen over maakt.
-stilte-
- En toen heeft ze die Valeriaan willen nemen. Misschien blijft ze nu rustig wanneer het er op aan komt. - Ja, misschien wel.
Een paar uren later telefoon, DD was wéér gebuisd. Dit keer niet van de zenuwen, maar omdat het haar allemaal niks meer kon schelen. Maar nu eens niks! Het andere uiterste.
Later hebben we vernomen wat er gebeurd was :
DD had na de druppels met haar ma achteraf nog extra druppels Valeriaan genomen, om nu eindelijk eens door dat examen te zijn. Dat had ze gedaan voor haar ouders. En voor het budget.
Die extra-druppels hadden desinteresse en achteloosheid veroorzaakt. Resultaat : gebuisd. Ze kwam onbekommerd en giechelend thuis. Maar dat was een kortstondig genoegen want de ontnuchtering volgde.
Schoonzus heeft de Valeriaan terug naar de apotheker gebracht en haar dochter doen zweren dat ze dit spul nooit nog zou aanraken. Wat DD prompt deed, zozeer was ze geschrokken van haar eigen nonchalance en zorgeloosheid.
Maar een ietske van die manier van denken of doen moet blijven hangen zijn, want de keer daarop was zij met glans en glorie geslaagd voor het autorijexamen. Gewoon : rustig gebleven. Relaxed. Zo kan het ook, dat was de revelatie voor DD.
*
Toen ze zich de herfst daarop liet inschrijven voor een langdurige studie vroeg iemand van de familie smalend : "En dié examens dan? Ook allemaal met uwe ‘variala’ zekers?" Ze glimlachte eens raadselachtig. Dat zielig hanig nonkeltje kon ze nu ook alleen aan.
*
We zijn een twintig jaar verder, en het woord Valeriaan wordt in de familie nog altijd met een Hoofdletter uitgesproken.
Het was iets dat DD overkwam. En wij voelden mee. En DD kwam eruit met een nieuw idee: rustig kan ook. En dat was het.
Het ‘variala’–nonkeltje houdt zich gedeisd. Al sinds DD een stethoscoop draagt.
Een moeilijk woord vind ik 'lullen' Het woord heeft een onverdiende connotatie, wordt gesanctioneerd en zelfs geband.
Terwijl het een onschuldige import is uit een andere taal. to lull = in slaap wiegen, zowel letterlijk als figuurlijk.
We hebben lullaby, meervoud lullabies. Een zeer bekend wiegelied is dit, klank voldoende luid zetten : https://www.youtube.com/watch?v=GcqTxDsrMyo 03min15, niet in slaap vallen
En dan is er de tweede betekenis van in slaap wiegen, overdrachtelijk ofte figuurlijk, to lull iemand verleiden tot vertrouwen / iemand al pratend er in luizen. Over iemand die geluld wordt, dit: http://www.youtube.com/watch?v=zCubUAeVuZk 04min51
Van to delete hebben we deleten. Van to bottle hebben we bottelen. Van to lull hebben we lullen. En zo zijn er nog heel veel zusterwoorden met ander talen.
Het gaat niet goed met ons supermarktje. Er loopt vanalles mis. Wat weet ik niet, maar er loopt vanalles mis.
Soms valt het me op hoe flets de kassiersters er uit zien. Staat de boel dan toch op overnemen? Komen hun jobs in gevaar? Na een overname wil de nieuwe uitbater andere kassiersters.
Deze baas staat mee rekken te vullen, daar niet van. Hij is geen kantoorbaas, hij is een echte werkbaas. Maar hij ziet er bleek uit. Te weinig daglicht. Een aantal jaren al staat hij tussen de rekken onder de TL-lampen.
Mijn hart gaat uit naar deze mensen.
-----
'k Heb lang moeten zoeken naar een woord dat bruikbaar was. Viswijf en foorwijf zijn nu totaal incorrecte woorden, al zeggen ze in hun oude betekenis wel wat ik bedoel. Ik dacht efkes aan het woord kakmadam, maar dat gaat al teveel de BCBG-kant op (bon chic bon genre).
Proleet! Dat is het juiste woord. Vorige dinsdag heb ik nog eens de proleet in mij losgelaten.
Het was vroeg, in het supermarktje ik trok een karretje achter mij voort, voor een keer eentje dat niet rammelde of ratelde. 'k Was op weg naar de tijdschriften om een programmablad te nemen. Er steekt mij een man voorbij, hij stapte met die gemaakt-atletische tred die viriliteit en vitaliteit voorwendt. Een spichtige versie van Snelle Eddy.
Bij de tijdschriften grist hij er een uit, en door zijn achteloos gebaar trekt hij er vier of vijf teveel uit het rek, die op de vloer vallen. Zonder nog een blik op de rommel die hij aangericht had draait hij terug mijn richting uit, richting kassa.
Wié zou de rommel van dat prullevent opruimen? Ineens zag ik de vermoeide trekken van de kassiersters en de bleke baas voor me.
"Ge moogt dat oprapen hoor", zei ik luid en duidelijk, terwijl ik naar de gevallen tijdschriften wees. "Zaag tegen uw eigen" siste hij toen hij me kruiste.
En toén Lieve Mensen, liet ik nog eens de proleet in mij los en zei luid iets dat ik hier liever niet herhaal.
Hij draaide zich om en keek me zo woest aan, dat ik wist dat ik raak zat. Wie had dat gedacht? Hij stampte verder naar de kassa.
De tijdschriften heb ik opgeraapt en in het rek gezet. 'k Heb mijn eigen blad genomen en breed glimlachend liep ik naar voor. Wie had gedacht dat ik het nog kon, en dat ik het nog durfde? En dat ik raak zou zitten?
Aan de kassa kwam ik vlak achter hem te staan. Nu breed grijzend. Nijdig bladerde hij door zijn TV-blad.
Terwijl hij afrekende keek ik hem recht in het gezicht en weer die ontwijkende blik.
- Gij krijgt nog eens een mes in uw rug, zei LM toen ik het hem vertelde. - Dat denk ik niet.
In 30 jaar koopvaardij met haltes in soms gore buitenlandse havenkwartieren moet ik toch iéts bijgeleerd hebben over dat soort would-be patsers. En daarbij, onder dit braaf bomma-hoedje verwacht toch niemand een proleet?
Peter en Diane waren nog niet zo lang getrouwd en Peter is een Nieuwe Man, hij doet 'zijn deel in de huishouding'.
Dit is een stukje uit een mail die ik jaren geleden ontvangen heb.
Ik heb zojuist het hele appartement gestofzuigd in iets minder dan een uur. Dat is goed doorgewerkt, er was nog tijd over om de mails na te kijken. Mét een tas koffie! Welverdiend.
Toen ik de stofzuiger wou wegzetten merkte ik dat die nog koud was. … ?
Conclusie : ik had het hele appartement gestofzuigd met een stofzuiger die niet aanstond.
Een paar huizen verder, waar de straat een lichte bocht maakt, zijn dakwerken aan de gang.
Een ladderlift brengt materiaal naar boven en ook gereedschap over-&-weer. Van uit de woonkamer stonden LM en ik er op te kijken.
Toen een grote bak alaam efkes schokte deed ik alsof ik schrok. Een beetje de clown uithangen : adem happen met de linkerhand op de boezem, dat soort schrikken, à la Pascalleke.
LM moest er mee lachen -wat de bedoeling was- vond me verschrikkelijk dom -tja- legde zijn arm om mijn schouders -aha- zei dat een ladderlift voor die mensen routine is -weet ik- dat ze hun eigen gereedschap toch niet zouden kapot racen -wéét ik!- en dat ik nog altijd een kieken ben.
Dat kan goed zijn, maar dit kieken heeft er wel een zotte knuffel aan over gehouden. Wat de bedoeling was.
Hier achter waait een zacht windje. Juist genoeg om de bladeren van al die bomen wat af te stoffen. Dat hebben bomen graag. Ze staan lichtjes te wiegen en ze vertellen mekaar ruisend en ritselend hun laatste nieuwtjes. Ze zijn daar zo genoeglijk aan het babbelen.
‘k Zit er op te kijken. En op te luisteren. En ik wou dat ik booms verstond.
Vanmorgen ging ik in alle vroegte naar het supermarktje en ik zou gelijk ook de vier verjaardagskaarten kopen, dan heb ik ze al in huis. Zeg nu nog dat ik niet georganiseerd ben.
Kermille toch hé, ik heb geen vier geschikte kaarten gevonden voor 28/09. Twee maar. LM zendt er een en ik ook een. Met die twee kaarten kunnen we beginnen, de omslagen zijn al geschreven
adres verwijderd 06/10
Voor de twee andere (die Tina en Laura haar zenden) … dat weet ik nog niet. Op de kaarten van de supermarkt staan confetti en serpentines en klinkende champagneglazen, alsof iemand die 70 wordt plots wild aan het fuiven slaat. Mag het iets rustiger? Iets met bloemen bvb. Of een mooi landschap. Of een artistieke tekening.
Die kaarten bestaan, dat weet ik. Maar niet in ons supermarktje. In de krantenwinkel wel, daar hadden ze een zeer uitgebreid gamma wenskaarten voor alle gelegenheden en in ongeveer alle stijlen. Maar die krantenwinkel is er niet meer.
In het dorp is er nog een en daar is ook een boekenwinkel.
En anders? Zelf twee kaarten knutselen? Oké, kan ik dan bij iemand een kleinkind komen lenen?
Soms ben ik ontiegelijk vroeg wakker. Op het uur dat heel het gebouw, heel de straat nog slaapt. Dan moet ik stil zijn. Dwz geen huishoudapparaten gebruiken. Er schiet niet veel over hé : typen of TV kijken. Een beetje zielig, dacht ik ooit, maar het is dát of slaappillen nemen.
Gewoonlijk begin ik met TV kijken. De nachtprogramma’s staan niet aangegeven in het programmablad. In het begin was dat vervelend en toen was het zappen op hoop van zege. Maar gaandeweg wordt men er goed in en nu kan ik gericht navigeren, op de juiste zendtijd naar de juiste zender. Slapelozen kennen de weg in de nachtprogramma's.
En zo herkennen wij mekaar, door terloopse opmerkingen in het gesprek, door de zijdelingse informatie. Wanneer iemand in het gezelschap foetert dat hij een programma gemist heeft en iemand antwoordt: "Oh, dat wordt later op de avond heruitgezonden hoor!" Waarbij 'later' een eufemisme is voor 's nachts dan weet ik dat de spreker er ook een is. Nee geen TV-junkie. Iemand van het Genootschap der Stilte. Een slapeloze ! En wij wisselen een glimlachje van verstandhouding.
Wij noemen een paar programmatitels en zenders, om mekaars voorkeuren af te tasten zoals wijnkenners chateau’s en jaartallen lanceren om mekaars gebieden te situeren.
Dr. Oz Show?…. zuinig mondje, nee dus Live at the Apollo.Soms, niet elke keer Bargain Hunt, Salvage Hunters, Antiques Roadshow?Ah! The Antiques Roadshow!
Zo vinden zusterzielen elkaar.
The Antiques Roadshow, BBC Entertainment. Bij Telenet is dat Kanaal 26. Het wordt tegen de ochtend uitgezonden. De titelmuziek op zich is al een prijs waard. De componisten zijn Paul Reade * en Tim Gibson.
Het is 46 seconden klank over belofte. Wel, dat is wat ik er van maak, belofte en hoop. En een beetje benieuwdheid, geen nieuwsgierigheid, gewoon kriebelige benieuwdheid zo ergens onder het borstbeen.
Toen ik het muziekje voor het eerst hoorde was ik direct verkocht. Het is een miniatuurtje, de beschrijving van een momentje. Maar dat momentje staat er dan ook hé.
En ik zag de sfeer van sommige zomerochtenden, ooit.
Keukendeur open zetten. Water in het keteltje, vuur eronder. De geur van de zomer komt binnen gevloeid. Ik ga in het deurgat staan. De ochtendzon geeft genoeg warmte om de geuren uit alle tuinen op te tillen. Misschien gebeurt er vandaag iets dat heel goed is, iets waar iedereen blij van wordt. Het is nog stil, nog geen verkeer. De zangvogeltjes hebben het auditorium voor zich. Het daglicht is al op volle kracht. Ik leun tegen de deurpost en wacht. Achter mij staat de waterketel te suizen. Nog efkes. En dan is er thee. De dag is begonnen. De ochtendglorie, het moment van belofte is voorbij. Vanaf nu moet ik het zelf doen.
Dat zit allemaal in dit muziekske van 46 seconden:
De kleine (8j) kan zich helemaal verliezen in zijn legobouwsels. Dan is hij meer dan geconcentreerd bezig, dan is hij opgeslorpt door de constructie, door de wording van een ding en het tapijt waarop hij zit wordt een universum. Hij is in trance, en hij vindt het er goed. Zijn wangen gloeien.
Alleen, de trance wil niet elke keer zomaar komen. Daar heeft hij uit zichzelf iets op gevonden.
- Papa, zet ge eens bommamuziek op? - De violen? - Ja, violen.
Want 'van violen' kan hij het beste bouwen.
Zes sonates, dat zijn zeer 18 korte stukjes, elk met een eigen kleur en verhaal, Rossini is zijn favoriete bommamuziek. Hij verdwijnt in de flow en op het tapijt zet hij een eigen verhaal in bouwsels. Bomma zit in de zetel en kijkt naar wat Lego en Rossini en haar kleinzoon samen doen.
Dag Mensen. Gisteren kwam er een verzoek van een correspondent. Het is een zinnig verzoek. Maar ik weet niet goed hoe ik het hier moet aanbrengen.
Het gaat over een verjaardagskaart. ‘k Vrees dat gellie nu denkt : o nee! Wacht efkes, laat mij uitpraten.
Deze correspondent (wij hebben mekaar nooit ontmoeten en dat is ook niet nodig) ligt mij om een aantal redenen nauw aan het hart.
Binnenkort wordt zijn zus -die ik niet ken- 70 jaar. Op 28/09. Dat is binnen 12 dagen. De bedoeling is dat ze kaartjes ontvangt.In gedachte zie ik 70 kaartjes want als men 70 wordt mag men evenveel maal felicitaties krijgen. Of meer.
In augustus 2014 hebben we per mail via verschillende mailgroepen 97 kaartjes bijeen geschreven voor de Pa van Peggytwo, Mr.Karel die toen 96 jaar werd.
De correspondentie over die kaartjestrein in 2014 is eigenlijk een boek op zich. Bij de mails die ik toen ontving waren zeer ontroerende reacties, ook hilarische reacties en zelfs bevreemdende mails. En levensverhalen.Dat moest allemaal kunnen, dacht ik. Het is een succes geworden dank zij het aantal mensen dat toen in gang geschoten is, onbekende vriendelijke mensen, die elk een eigen reden hadden om mee te doen.
Omdat meedoen voldoening geeft, liet iemand weten. Omdat dan iemand blij zal zijn, aan de andere kant van de postzegel. Dat laatste verstond ik niet direct, aan de andere kant van het traject misschien? bij de bestemmeling?
En nu zet ik mijn schouders onder een gelijkaardig project. Waarom weet ik eigenlijk zelf niet goed. Misschien omdat ik vind dat het moet kunnen? Misschien omdat ik denk dat het haalbaar is, 70 kaartjes.
Hieronder zijn mail.
------------------------ Van: (hem) Verzonden: 15-sep-17 12:3 Aan: (mij) Onderwerp: Verjaardagkaart
Beste
Zus LUT viert op 28 september haar 70e verjaardag. Lut schrijft al jaren met plezier een verjaardagskaart naar iedereen van wie zij het adres en de geboortedag kent. Het zal haar ongetwijfeld veel plezier doen om voor deze speciale dag zelf heel veel kaartjes te mogen ontvangen. Haal dus AUB een kaartje of maak er zelf ééntje en stuur het naar:
adres verwijderd 06/10 Trommel tegelijk alle vrienden en bekenden op en vraag hen om hetzelfde te doen. Alvast bedankt iedereen.
Dirk
------------------------
Mail naar mensen van wie ge denkt dat ze mee willen doen aan dit project. Mail uw familie, mail uw correspondenten van hier tot Jakkamakka en Canada, spreek buren aan, laat kleinkinderen een kaart tekenen … elk idee is werkbaar, elk kaartje is er een.
Het adres steek ik in mijn handtas, want woensdag is het markt, daar kom ik bekenden tegen.
Wat het resultaat is van de kaartjeswolk hoop ik u te laten weten na 28/09.
Vandaag was er zoveel administratief kluswerk/typewerk dat ik nog niet aan schrijven toegekomen ben. Daardoor waren er geen leesdingetjes deze voormiddag. Is een kijkdingetje ook goed?
Dan stel ik iets voor van Pat & Mat, als dat mag. In de Nederlandstalige versie heten ze Buurman & Buurman.
Elke ochtend, iets na 08h kijken LM en ik naar de twee afleveringetjes die NPO3 ons serveert, kanaal 102 bij Telenet.
Een aflevering duurt 7 à 8 minuten, een paar minuten van glimlachen. 't Is te zeggen, LM bewondert de volgehouden opgewektheid van die twee stuntelende klussers, ik bewonder de ontwerpers van de poppen en het animatiewerk.
Het devies van Buurman & Buurman:
"Soms gaat er eens iets fout, dan heb je een probleem, maar dat lossen wij dan simpel op"
En wanneer een van de twee zegt 'Effe tangetje erbij!' is het tijd om zich schrap te zetten, want dan volgen in enthousiast tempo de oplossingen van eigen vinding.
Toen we kind waren was er een argument dat maandenlang, misschien zelfs jarenlang heeft dienst gedaan in het gezin : "in Canada kanda" (kan dat)
Daarmee werd ons de mond gesnoerd wanneer we tegenstribbelden om een taak of een klus uit te voeren door bezwaren te opperen die geen steek hielden en die ongeveer allemaal begonnen met 'Jamaar,…'
Iets naar de kelder brengen? - Jamaar, ik was juist op weg naar boven – Maak dan rechtsomkeer, … in Canada kanda. De was helpen ophangen? - Jamaar, ik vind mijn schoenen niet – Ga ze dan zoeken, … in Canada kanda. Met de fiets een brood halen – Jamaar, mijn haar is nog nat – Dan zet ge een muts op, … in Canada kanda.
Maw, zorg dat ge het oplost zoals de mensen in Canada, want ginder krijgt iedereen allerlei moeilijke tot onmogelijke dingen voor mekaar en daar moesten wij in Zellik maar eens een voorbeeld aan nemen : 'onmogelijk' bestaat niet.
Het zinnetje verloor pas aan kracht toen we het zelf begonnen gebruiken.
Voor een of ander feest wou ik de tafel dekken maar dat zou Oma of Ma doen, want tafeldekken was die dag een job van confiëncie. Potverdekke! Een heel jaar door moest ik dag in dag uit tafeldekken (en koken), maar als er eens eer te halen viel dan mocht ik niet meedoen? - In Canada kanda hoor, foeterde ik.
Waarmee ik bedoelde dat aan de overkant van de oceaan oudste dochters wél feesttafels mochten dekken. Álle oudste dochters mochten daar feesttafels dekken en garnieren, van de Atlantische tot helemaal aan die andere oceaan!
Mijn Ma was zo verbaasd over mijn krikkele argumentatie dat ik vanaf toen de feesttafels mocht dekken. Zelfstandig. Met decoratie en al. Ziezo. Ik had een privilegie verworven.
Nog later moesten er permissies bedongen worden. Ontfutseld. 'Lichtelijk afgedwongen' is juister.
Volgens de twee gezaghebbers in huis was er geen denken aan dat ik op zaterdag een half uur later naar huis zou komen van de jeugdclub. - Jamaar! in Canada kanda zenne!
Heel Canada (en bij uitbreiding Zellik) mocht tot half elf wegblijven en ik was de enige van twee werelddelen die om tien uur thuis moest zijn.
De gezaghebbers hebben hun gezag eens onder de loep genomen en ik kreeg permissie tot half elf. Lang leve Canada!
Vanaf toen is het zinnetje langzaam in onbruik geraakt want wij, de dochters, hadden de stoplap gekaapt en er een geuzenleus van gemaakt. En dié boemerang hadden ze niet zien aankomen.
Ooit, lang geleden, in 2002 en vroeger, was ik af en toe op een chat, (niet die van SeniorenNet) en daar had ik als nick 'aze'. Van azerty. Het chatten gebeurde er in uptempo en de letters a, z & e zijn zeer snel getypt, met de linkerhand, terwijl de rechterhand vrij blijft voor andere dingen en voor de entertoets. Zelf vond ik aze een geschikte nick, vooral wanneer er vaart in chatconversaties zat.
De sfeer was er nogal, eh, Wild West. Niet echt waar ik naar op zoek was, maar in afwachting van iets anders ging ik daar al eens chatten en telkens met de nick aze. Wat niet zo gebruikelijk was, er werd daar regelmatig van nick veranderd. Dat vond ik zeer verwarrend, vooral wanneer iemand na twee lijnen bijna verontwaardigd vroeg : - Herkent gij mij niet? - Maar nee, hoe zou ik!
Op een keer vroeg iemand me waarom ik mezelf een godennaam toebedacht had. En of ik dat niet wat hoogmoedig vond. - Godennaam? - Scandinavische god.
Er ging een lichtje branden, in kruiswoordraadsels figureert al eens een Noorse godheid, ase.
Ha potverdekke, 'k zal ik wel een nick kiezen die het de mensen gemakkelijk maakt, en dan krijg ik te maken met een scherpzinnige die ergens een klok heeft horen luiden … Het is aze van azerty, niet ase. Kwispel!
'k Heb Ase nog eens opgezocht en kijk:
1) Afstammeling van Odin 2) Achtervoegsel 3) Figuur van Ibsen 4) Goden 5) Godheid 6) Kind van Odin en Friggia 7) Lichtgod 8) Noorse godheid 9) Noorse god 10) Nakomeling van Odin 11) Oud-noorse-godheid 12) Persoonsbenaming 13) Voornaam
nummerke zeven stond mij wel aan.
Maar me gaan verschuilen achter een Scandinavische mannennaam enkel omdat er wat licht mee gemoeid is, dat vond ik toch wat gek. Want ik had SeniorenNet ontdekt en daar vroegen ze ook een nick.
Deze keer wou ik iets dat geen verwarring kon veroorzaken en dat lang kon meegaan.
Dat lang meegaan is tot hiertoe gelukt. Mijn huidige nick dateert van februari 2003, toen ik een periode alleen thuis was. LM was op zee en om een of andere reden was ik vroeger afgemonsterd.
Februari is voor mij de ergste maand van het jaar. Dan heeft de winter lang genoeg geduurd.
Tijdens het registreren bij SeniorenNet werd dus een nick gevraagd en ik wist niet wat ik moest kiezen. 'k Keek naar buiten om inspiratie op te doen. Grauw en grijs, zo zag het er uit. Het weer en de lucht spanden samen om een mens in mineur te houden. 'Gelukkig is het bijna maart' dacht ik. Op min-momenten klampt een mens zich vast aan gelijk wat hé.
Et voilà. 'k Had een nick. Omdat na februari maart komt. Elk jaar. Er zijn nog zekerheden in deze wereld. Of de lente en het zonlicht dan willen meekomen is een andere kwestie natuurlijk.
Zo snel ging het, gewoon eens uit het raam kijken.
De naam maart bestaat in verkleinvorm, Maartje. Dat zou streektaal zijn voor meisje/meidje (?) Voor mezelf vind ik het wat sullig, een verkleinvorm. Vooral wanneer men 60+ is, dan hoeft dat zo niet meer. Dan is men al een hele flinke meid, vol vrolijkheid, etc. Denk ik.
De m onderaan mijn schrijfsels ? De afzender staat in het blogadres. Degene die aanklikt weet dus al van wie het schrijfsel komt. Om het einde van de tekst aan te geven volstaat dan het initiaal, een simpele m.
Liefst de kleine letter want de kleine m staat met drie pikkeltjes op de grond, de grote met slechts twee. Dus als er al eens een beentje zou gaan dartelen, kan ik niet gaan zweven, want er staan nog altijd twee beentjes stevig. Zo zit dat.
De kleine letter m is eh ..., is gewoon mijn ankertje. Beetje een domme reden hé.
Onze kalenderleeftijd wordt uitgedrukt in jaren + maanden + dagen. Waarom zo? Waarom niet enkel in dagen, bvb.
Wilt ge vandaag weten hoe oud ge zijt in dagen? Dat kan. Of is het oud van dagen? LM is vandaag 23.906 dagen oud en een beetje grijzer.
In weken? Dat kan ook. Hij is vandaag exact 3.415 weken + één dag oud, en misschien wijzer.
En in maanden. Dat zijn er 785,4 … ... wat zijn 4/10den van een maand in godesnaam?
Het aantal schrikkeldagen (29 feb) is mee ingecalculeerd. In LM zijn geval waren het er tot hiertoe zestien. Wilt ge iemand bij de volgende verjaardag gelukwensen met diens x-aantal dagen, en de andere gekke gegevens, dat kan snel & juist berekend worden via deze site: http://korn19.ch/coding/days.php
Het enige wat ge moet weten is de juistegeboortedatum, of ge valt in affronten met het rekenwerk. Zoals ik, soms.
Een mevrouw in Zweden speelde 16 jaar geleden haar trouwring kwijt. Ôoo wat had zij spijt! Ôoo wat een verdriet! Kom Meisje, huil nu niet troostte haar man, zoals alleen haar man dat kan.
Ze stopte met wenen en plantte voorts penen en sleet verdere jaren met groenten vergaren door haar moestuinderij.
Met die groenten was ze blij. Maar toch bleef het knagen, -al wou ze niet klagen- over haar ring, over dat partner-ding.
Zij bewerkte de grond, en ze leefden gezond, jaren in peis en geluk, maar er ontbrak een stuk: haar ring, haar partner-ding.
En deze week gaf de aarde het kleinood van waarde terug aan het licht. Vandaar dit gedicht.
Haar ring verscheen gepresenteerd op een peen.
Ha! ge dacht dat ik flauwekul vertelde hé! Awel neen. Niet over deze peen.
De repliek van TiTi op vorig schrijfsel bracht me naar onderstaande tekst:
Mijn Moeder en ik hebben woorden. Over leestekens. Dat ik het hoofdstuk leestekens eens moet hernemen want ik bak er niks van. Níks. En dat ik te vaak klemtoontekens gebruik.
- Dat weet ik. 'k Schrijf innerlijk luidop, vandaar. - En de dubbele punt wordt áán het woord geschreven. - Wéét ik. - Waarom doet ge dat dan niet? - 'k Vindt dat niet elke keer even mooi, 't hangt van de eindletter af. - ? verbaasde stilte - ...diplomatieke stilte
- En ge gebruikt een dubbele punt waar een puntkomma moet staan. - Puntkomma's zijn lelijke dingen. - Wabliéft? - Lelijke dingen, ik wil ze niet in mijn schrijfsels. - En waarom niet? - Omdat ik ze niet mooi vind Má! - Ge vergeet de komma. - Omdat ik ze niet mooi vind, Ma!
- En vroeger waart gij zo'n pirrekejust ... op een spijtige toon alsof ik een beloftevolle toekomst aan het vergooien ben door libertijns gebruik van leestekens - Niet voor alles, Mama. - En dan die blokjes. Dat is toch geen zicht. - Blokjes? - Die witregels tussen de alinea’s, zo geraakt gij nóóit aan een paragraaf hé! - Moet dat? - Dat zou al eens mogen ja, op uw leeftijd wordt men verondersteld een gedachte te kunnen afronden.
- Dat doet degene die leest toch? - Wat doet die? - Witregels invullen, de gedachten afronden. - Ja? En wat zegt de monitor van uw schrijfclub daarover? - Niks. - Niks? - Niks! - De andere mensen dan? - Ook niks. - Wie geeft er dan punten? - Niemand, Mama.
Einde chatsessie 't Is maar dat ze de vingergewrichtjes blijft gebruiken, ziet ge. Daarom chatten wij nu. De telefoon hier is voorlopig 'in panne'.
Teveel klemtoontekens ... Zij niét? – Dát valt mee!
m - EZW-08/2011, HiH-10/2014 herwerkt - mijn moeder is overleden 03/2017
