Hier rolt al eens reclame over mijn scherm en sinds enkele dagen is dat : VIND IN DRIE STAPPEN DE PARTNER VAN UW LEVEN
In drie stappen maar? Ik heb er twintig jaar over moeten doen! Eens kijken, drie stappen ...
Wanneer ik -van waar ik zit- drie stappen naar links zou doen dan kom ik in de nachthal en zie ik de deur van de WC, de deur van de badkamer en de deur van de berging.
Niet bepaald ontmoetingsplaatsen.
Wanneer ik van op mijn stoeltje naar rechts kijk, raak ik geen drie stappen ver want LM zit in de weg. Dat is dus dik in orde. En zelfs in minder dan drie stappen.
Lang, lang geleden, toen ik nog soepel en kwiek was, las ik ergens dat jonge kinderen en oude mensen gemaakt zijn om samen te wandelen want zij stappen op het zelfde ritme. Traag. De ene is nog niet snel en de andere is niet meer snel. Toen leek me dat logisch. Nu voélt het ook logisch. Oud en pril kunnen goed samen schuifelen, laat het rondjachten en gedoe maar aan de leeftijden tussenin.
Soms is het de hond die oud is. En die hond heet Watson. Hij is 12 jaar. Het jongetje heet Artur en is veel minder oud. Watson heeft al eerder jong grut meegemaakt in zijn leven, hij weet dat hij moet waken. Verdedigen zal misschien niet meer kunnen, maar waken kan zeer zeker nog wel.
Arthur heeft geleerd dat hij met Watson voorzichtig moet zijn en de dingen zachtjes moet doen. Met Watson erbij is Arthur vanzelf rustig en beweegt hij bedachtzaam en zorgvuldig. Zoals in plassen dartelen bvb, zachtjes en niet wild. Ondertussen houdt Watson de omgeving in het oog.
Ooit werd ons gevraagd hoe we ons zouden voelen bij ex-gevangenen. Bij mijn weten ken ik geen ex-gevangenen. En na diep denken : van zodra ik zoiets zou weten ... 'k Weet niet of ik met die persoon nog vlotjes zou kunnen omgaan. Er zou zeker iets gedwongens in de contacten sluipen. Wat zeg ik, sluipen? Er zou zich van de klop een enorm ongemak neerpoten. Bij mij. En ik dacht van mezelf dat ik ruimdenkend, humaan, etcetera-blabla. Niet dus.
Mijn zus Tina heeft ooit een collega gekend die drie jaar gezeten had. De man vertelde dat tamelijk terloops, zo tussen pot & pint na het werk. Die gast had van zijn dochter (12j/13j) vernomen dat er op schoolreis al eens iemand 's avonds een poosje bij de leraar in bed 'mocht' liggen, voor een 'gesprek'. Meer zou er niet gebeurd zijn.
Daarop is die man de leraar in kwestie in de edele delen gaan schieten, met als onderliggende gedachte : die zal geen 'gesprek' meer beginnen. En alzo heeft hij komende generaties schoolmeisjes voor onheil behoed? Bijna een nobele daad dus? Of was het verhaal een fabeltje om Tina te imponeren?
De leraar zou sindsdien in een rolstoel zitten en niet meer 'herbeginnen'...
Tina had een heel ongemakkelijk gevoel bij heel het verhaal. Was de story geen verzinsel? Zat er niet iets anders achter, iets erger? Dus die collega was iemand die met wapens kon omgaan. Niet voor de sport, maar om te raken.
En als het verhaal over dochter & leraar wél waar was, hoe wist die vader dan zo snel aan een wapen te geraken en hoe wist hij waar hij moest schieten om iemand compleet en definitief buiten actie te stellen zonder dat het moord is?
Wat als hij herbegint? Wat als hij die vaardigheid en kennis nog eens gebruikt? 't Kost toch maar drie jaar.
Tina moest met die mens wel blijven omgaan op het werk. Maar daarna iets gaan drinken, dat heeft ze afgebouwd met een boekje in het bushokje.
En daarna heeft het probleem zichzelf opgelost want er diende zich een andere job aan. 't Zal toen hoogconjunctuur geweest zijn.
Jenny's huwelijksdag kwam nader en niks kon haar feestgevoel temperen, zelfs niet de vechtscheiding van haar ouders. Haar Moeder had voor zichzelf hét perfect tenueke gevonden. Zij zou de best geklede moeder-van-de-bruid van 't jaar zijn.
Een week later was Jenny in alle staten toen ze zag dat de nieuwe partner van haar vader exact dezelfde outfit had gekocht. Gedaan met het feestelijk gevoel …
Jenny vroeg, vroeg herhaaldelijk en smeekte haar zelfs het tenue te gaan omwisselen. Maar het mens weigerde : "Geen sprake van! Ik zie er magnifiek uit in dat ding en ik zal het dragen ook!"
Jenny was ongeveer in tranen toen ze het haar Moeder vertelde. De Moeder antwoordde gracieus: "Niet wenen Meiske, ik vind wel iets anders. Ik ga niet concurreren met haar. Uw trouwdag is úw dag."
En toen gingen ze winkelen en per mirakel vonden ze een andere top-magnifieke outfit voor de Moeder.
Terwijl ze zaten te lunchen vroeg Jenny : "Gaat ge dat vorig tenue niet terug binnen brengen? Er is geen reden meer om het te houden hé Ma."
De moeder glimlachte wijs en zei : "Juist wél, Meiske, juist wel. Ik zal die eerste outfit dragen op de avond vóór uw trouw, tijdens de repetities."
Vanmorgen waren de mensen van de plantsoendienst de perken hier rechtover aan het maaien. Waarschijnlijk zat het goed met de luchtkwaliteit want de geur die tijdens het maaien vrijkwam was bijna balsem.
LM en ik wonen in een appartementsgebouw (2hoog) en we zitten toevallig op de juiste plek in deze straat. Rechtover is een woonpark met volgroeide bomen en aan die straatzijde liggen ook zes ruime grasperken. Die zes werden vanmorgen gemaaid en getrimd met zo’n wendbaar wagentje.
De geur van vers gemaaid groen gras was overal. Bijna tot in de lift. Zalig. Als kind vond ik die geur al biezonder. Als die geur in een flesje zou bestaan koop ik dat met mijn ogen toe. Voor later. De prijs wil ik dan niet weten.
Wanneer vroeger thuis het gras gemaaid werd bij ons en bij de buren was dat nog met een handmaaier. Zo een ding waarbij men ritmisch chrr-chrr … chrr-chrr … chrr-chrr hoorde. Telkens het vooruit en het achteruit, veel minder lawaai dan een motorgrasmaaier en men hoorde ook dat iemand daar dapper aan het werk was.
Vervolgens moest het afgemaaide gras bijeen gerijfd worden. In zomer ’59, toen we er pas woonden, harkte mijn ma in bikini. Dat was zó’n zedig model dat het nu niet meer verkrijgbaar is. Dat heeft ze maar één keer gedaan. De bikini, niet het harken. ’s Avonds, toen de melk gekocht werd op de boerderij rechtover, werd er over die bikini gepraat. Geen woord over dat dapper maaien en rijven.
De geur van pas gemaaid groen gras. De bikini rood met witte stippen.
Bijna valavond. Hier regent een mals regentje. Zo eentje waar de bloemen blij van worden. De perken op de uiteinden van de middenberm doen hevig met hun kleuren in dit licht. Het is parelmoeren licht. De bloemen zijn lila, purper en bordeaux. Ze zijn omgeven door nat asfalt en groen gras. Zo uitbundig vandaag, het palet van de perken.
De twijgen van de struikjes en de haagjes in de voortuinen zijn versierd met druppels. Wanneer die vallen komen andere aan gegleden om af te lossen. Een overvloed aan kristallen kralen.
Door de straat stappen mensen met paraplu's in verschillende kleuren, met verschillende motiefjes. Wandelende paddestoelen. Aan de voorlopige bushalte gaan ze op een rij staan wachten. Sommige staan er roerloos, sommige wiebelen wat. Van boven gezien heel mooi, die rij blinkende plu's.
Het stof wordt uit de lucht gewassen, de plassen weerkaatsen het daglicht, de grasveldjes zien groen van contentement en ik ben terug binnen en gedroogd. Wat zou een mens klagen, er is vandaag meer kleur dan wanneer de zon schijnt.
