|
“ Geef niet toe aan je ongeduld,
het geschikte moment zal zich wellicht vanzelf aankondigen ” van P²
Alles op tijd en stond.
Een aantal jaren geleden zat ik ’s avonds bij de gyneco,
hij moest in de PC nog wat intikken en dan mocht ik betalen en kon ik weg.
Toen ging een van zijn telefoons.
Hoe meer telefoons een dokter op tafel heeft liggen,
hoe belangrijker hij is?
Zo te horen was het geen cliënte aan de andere kant van de lijn,
maar iemand van het ziekenhuis.
"Als hij nu weggeroepen wordt voor een bevalling,
zit ik tenminste geen drie uren in de wachtzaal zoals toen,
want ik ben hier bijna buiten" dacht ik zeer zelfzuchtig.
Blijkbaar was het toch niet de dienst die hem opriep.
Het telefoontje kwam zo te horen van een jonge collega die
raad nodig had of gerustgesteld moest worden.
Duidelijk allebei, want Dr DPF leunde achteruit,
een teken dat hij er tijd ging voor nemen.
Hij vroeg een aantal technicaliteiten over de situatie ter plaatse en
begon toen met het kalmeren van de jonge arts aan de andere kant van de lijn.
Hij zei 'jongen' en 'vriend' en ik hoopte voor de vrouw in arbeid
dat er een ervaren vroedvrouw en een geroutineerde verpleegkundige in de buurt
waren want van dat onzeker doktoorke zou een arbeidende moeder in paniek raken.
En ik hoopte ook dat hij het gezond verstand had gehad
om buiten de kamer te bellen naar Dr DPF, blijkbaar zijn mentor, steun, toeverlaat en hoop in bange dagen.
Ge kunt als jonge arts niet staan bibberen waar de aanstaande moeder bij is hé.
Het gesprek bleef maar duren.
Ik had mijn geld al op tafel gelegd.
En naar voren geschoven. Misschien wou Dr DPF mijn briefke al telefonerend schrijven?
Dan kon ik naar buiten.
Naar ergens waar geen vrouwen liggen te lijden omdat ze zo nodig kinderen wouden.
Of per abuus zwanger geraakt waren en een ballastkind zouden grootbrengen.
Ik kreeg claustrofobie van heel die situatie want ik wilde daar weg
omdat ik na een simpele routine controle
niet betrokken wilde worden in het leven en lijden van andere mensen.
Gaandeweg hoorde ik Dr DPF mild-ongeduldig worden.
Was hij de paniekerd aan de andere kant een beetje aan het plagen?
Ineens werd het weer interessant.
Hij lachte al eens en zei 'jong!' tegen de jonge collega ter plaatse.
Iets later snapte ik dat ik tussen de coulissen zat van een gebeuren.
De kant die we in het echt niet of nooit te zien krijgen.
DPF kwam plots recht in zijn stoel en zei zonder lachen in de foon:
- Néé, dat is nu nog geen goed idee.
Daarmee komt het kind niet sneller.
Zolang de moeder het aan kan,
kunt gíj het ook aan.
Is dat begrepen?
Is dat be-gre-pen?
Ja, ík had het begrepen.
Dit telefoontje was belangrijker dan ikke-betalen & ikke-weg-kunnen.
Dit telefoontje moest een jong doktoorke bijsturen,
omdat hij anders stommiteiten zou doen in zijn zenuwachtig ongeduld.
Stond zijn wagen verkeer geparkeerd? Zat er een lief te wachten?
Na het gesprek legde DPF zijn telefoon neer en verontschuldigde zich omdat het zo lang geduurd had.
Ik antwoordde iets van 'niet nodig, dokter, een bevalling is … eh'
want ik dierf niet meer denken aan wat ik tevoren in mijn ongeduld gedacht had.
Na mijn ongepast ongeduld
mocht ik betalen en kon ik weg.
Alles heeft zijn tijd, dat was toen zeer duidelijk.
Of de jonge dokter begrepen heeft dat moeder en kind voorrang hebben op zijn ongeduld,
dat het geschikte moment zich vanzelf zou aankondigen weet ik niet.
Maar ik hoop het voor hem.
En ik hoop het vooral
voor iedereen die zich sindsdien aan hem toevertrouwd heeft.
m
HiH-09/2015, herwerkt
|
