Help ! De dokter bevalt !

Een van de tijdrovende bezigheden zijn doktersbezoeken allerlei.
Vorige vrijdag moest ik bij de knoken-dokter zijn.
Zij bekijkt en beslist hoe het verder moet met de gewrichten in deze regio. 

Zelf zit ze in een tijdsgewricht want ze gaat bevallen.
Daarom wou ze me vorige vrijdag nog zien, 11h20.
Want daarna is ze een tijd dokter-af.
Het werd later dan 11h20.
Veel later.

Nu, ik heb het zeer moeilijk wanneer hoogzwangere dames moeten werken.
Zoveel jaar geleden,
toen Sigrid Spruyt nog mee het nieuws presenteerde en zwanger was
hield ik mijn adem in tijdens ongeveer de hele uitzending.

Meiske,
voor ons moet ge niet speciaal komen hoor,
dat nieuws horen we wel over de radio …
Meiske,
ga wat liggen,
zo belangrijk zijn die wereldbranden toch niet …

Ik vond het onverantwoord dat men haar deed werken.
En toen mochten de nieuwslezers hun job nog zittend doen.
Tegenwoordig moeten ze rechtstaan.
Dan zou ik flauwvallen van plaatsvervangende arreuzze.

Nieuwslezers moeten zo al niet blijven rechtstaan.
Het eerste wat wij hier doen als iemand binnen komt, is zeggen
“Neem plaats” of
“Ga zitten” of
“Zet u”,
van meer naar minder formeel naargelang wie de bezoeker is.
Nieuwslezers komen elke dag over de vloer, via het scherm dan,
en ik vind het zeer onbeleefd van mezelf dat ik die mensen geen zitje kan aanbieden.

Er is een horecazaak in de Pieter Reypenslei waar we al eens kwamen.
Op een dag komt er iemand de bestelling opnemen, zij is hoogzwanger.
Oké, misschien slechts vijf maanden zwanger, maar
ik zie omzeggens het verschil niet tussen 5 maanden en 8komma5 maanden. 

‘k Sprong bijna recht om te zeggen, Mevrouw, we zullen zelf het wel doen.
Ik vond het verschrikkelijk dat een zwangere jonge vrouw moest rond lopen
terwijl ik op een stoel zat te zitten niks doen.
En ik werd helemaal ongemakkelijk toen ik haar later zag langskomen met een zware plateau.
Ik wéét wat geladen plateau’s kunnen wegen. Vooral die ronde zilveren monsters.
Mijn koffietje bleef staan, het smaakte niet meer.

In Singapore moest ik eens magnesium pillen gaan halen voor LM.
In het centrum van de stad zitten de nutswinkels samen met de lunchgelegenheden
in de ondergrondse verdiepingen van de zakenbuildings.
Het was dus efkes zoeken.

Apotheek heet er niet drugstore zoals in de VS
maar chemist
omdat Singapore een Brits verleden heeft.

Toen ik de chemist gevonden had,
kwam een van de oosterse elfendametjes vragen of ze me kon helpen.
Ze was hoogzwanger. Of toch duidelijk zwanger.
Die nuance ontsnapt mij, zei ik al.

‘k Vroeg naar magnesium pills.
Ze fladderde door de winkel en
ze kwetterde in een Engels dat ik amper verstond en ik vroeg me af
of ik haar zou vergelijken met een vlinder of met een kolibrie.
Zo frêle was ze.
En zeer zwanger.

Ze plofte naar de vloer en dook onder in de schabben. Met baby-buik en al.
Héla! Als de magnesium zo laag staat, zeg dat dan! dacht ik half-kwaad.
Ik ben de laatste om zwangere kolibrie-dames te doen werken.
En toen werd het koud tot in mijn ruggenmerg,
want ze begon een soort jammerend geluid te produceren.
Voilà. Mijn fout.
Ze heeft zich gebukt om die magnesiumpillen te vinden en nu komt de baby.
Wat is het noodnummer in Singapore?

Ze was in het Maleis aan ‘t vragen aan haar collega’s waar de magnesiumpillen stonden
of wie ze verzet had en waarom haar dat niet gezegd was.
Ze was wel geagiteerd, maar ze was niet aan het bevallen
want ze stond recht en ging ergens iemand uitkafferen. Met datzelfde hoog geluid.

Toen ik met de pillen buiten stapte had ik het gevoel dat ik aan iets ontsnapt was.
En het is zo al zweten op straat in Singapore.

Nu terug naar vrijdag, 11h20. Mijn zwangere dokter was danig over tijd.
Om 13h pas was het mijn beurt en ik was ondertussen murw van het wachten.
Ze kwam me afroepen in de wachtzaal van de afdeling,
liet me binnen in haar consultatiehok en verdween toen even naar elders.
Dat ‘even’ leek me of ze alvast naar de materniteit gebracht was.

Er zijn in de gang grote rode alarmknoppen voor de brandweer,
en misschien voor security ook,
maar er is geen rechtstreekse verbinding tussen reumatologie en materniteit.
Geloof me, ik heb in het consultatiehok van alle knoppen in de muur
de bijhorende tekst uit het hoofd geleerd. Zo lang bleef ze weg.

En toen was ze daar ineens.
Ik was zo opgelucht dat ze niet afgevoerd was dat ik
de helft van haar uitleg niet gehoord heb
en de helft van mijn vragen niet gesteld heb.
Murw van het wachten natuurlijk.

‘k Zat maar te denken en te herbedenken:
wat moet ik doen
als plots de dokter bevalt?

m
HiH-10/2015
titel naar Toon Kortooms