morsig denken

Waar ik bangig van word is van morsig en schimmig denken.
En van de onduidelijkheid die daaruit voortvloeit.

Mogelijk een overblijfsel uit de kinderjaren :
'eiren of joeng', er moest duidelijkheid zijn volgens ma.
Voor staande uitdrukkingen greep ze terug naar het dialect uit haar jeugd.
Niet te lang aarzelen en treuzelen, maar beslissen.
Het was of het een of het ander, niet soms zus en dan weer zo,
'eiren-of-joeng' vond ze toen.

Waarschijnlijk is het ook een overblijfsel van de koopvaardij-jaren.
Duidelijke richtlijnen én in geval van nood ook duidelijke procedures.
Wie achter loopt in een veiligheidsoefening voelt daar onmiddellijk de gevolgen van.

Ter contrast
-en hier gaat het niét over een oefening maar om echte slachtoffers van aandoeningen- :
in de wijk hierover rijden ambulanciers al twintig jaar fout en verkeerd
en verliezen zo kostbare minuten eer ze bij het juiste gebouw zijn
en er verandert niks in die werkwijze, noch in de denkwijze van de organisatie.

Dit soort aanmodderen maakt mij onrustig: morsig denkwerk.
De redenering van : het loopt mank en wat dan nog, wij doen toch ons best ?
Geen kop die er aan denkt dat 'zijn best doen'
misschien niet voldoende goed is,
misschien zelfs onder de middelmaat.

Terwijl er zeer simpele oplossingen bestaan, die niks te maken hebben met (manke) elektronica.
Het stratenplan van dat woonpark memoriseren bvb.
Maar dat doen ze niet.

En dit is zo’n situatie waar ik bangig van wordt. Niet van de stratensituatie
maar van de mensen die de paar toegangswegen niet willen onthouden.
Het zijn er maar drie aan de noordzijde, via onze straat,
en twee aan de oostkant, via de Ekerse Steenweg.
Vijf toegangswegen maar, en toch loeien ze regelmatig de verkeerde binnen.
Bij het buitenrijden gaat de sirene dan af.
Minuten lang zoeken naar de juiste toegang gebeurt in stilte.
De wagen met de ladderlift volgt dan, rood van schaamte.

Bovenstaande is maar één voorbeeld.
Zo heb ik er nog.
Mogen wij bang worden van de breinen die instaan voor de hulp?

m
30/10/2017