een welgekomen stroomonderbreking

Ergens half jaren ’70 was ik voor een etentje uitgenodigd bij Lies en haar man Luk,
samen met haar broer SB. Lies en Luk stonden allebei in het onderwijs.
Het was een uitgestelde housewarming. SB & ik kregen het etentje aangeboden
omdat we bij de obligate barbecue in de zomer allebei out of Belgium waren, afwezig.
SB zat toen met een opdracht in Zaïre en ik was ergens aan boord met een contract van zes maanden.
Vandaar dat etentje, de uitgestelde housewarming.

De sfeer in huis had van in het begin iets onwennigs, iets geforceerds.
Koel & killig, niks warming.
Niet omdat het huis en het interieur kraakten van nieuwigheid en affigheid,
maar er hing iets in de lucht tussen Lies en Luk.
SB pikte dat op en werd er mistroostig van.

Lies had alle registers opengetrokken :
bij kunstige hapjes en een ingewikkeld aperitief
vertelde ze welke traktaties er nog op het menu stonden.

SB en ik zaten toen in het plebs-circuit, pils-&-spaghetti,
en wij waren absoluut niet onder de indruk van haar menu.
In tegendeel. Een pot mosselen of een dagschotel ware meer welkom geweest.

Luk zat ongeveer voortdurend naar buiten te staren en
wanneer Lies hem iets zei of vroeg antwoordde hij afwezig. Of bitsig.

Die wil niet hier zijn, ging het door mijn hoofd. Hij wil ergens anders zijn.
Die zit continu weg te kijken, te denken aan ergens anders …
helemaal opgeslorpt door elders: hij heeft iemand anders! 
Ik ben net niet recht gesprongen toen mijn cent viel.
Die slome leptosome had dus hormonen die hij niet aan de leiband wist te houden.
Ge zult maar leraar zedenleer zijn hé.

- Straks voetbal, zei hij in een houterige poging tegen SB.
- Straks eten we, replikeerde Lies.
- Dan kan de TV toch opstaan!
- Vandaag niet.

Lap, het Menu sloot het Voetbal uit. Ik verwachtte nog meer bitsigheden
en SB –een beer van een vent- kromp alvast ineen onder zoveel disharmonie.

En toen viel de radio stil.
In de keuken stopte de koelkast met spinnen.
De sfeerlampen in de woonkamer hielden ook een stop. 
SB, klank-& lichtman zijnde, stapte naar de schakelkast :
daar viel niks te doen. Noppes.

- ’t Zit buiten, zei hij tegen zijn zus, in de straatkast.
- Ha! gilde Luk overspannen, we laten Chinees brengen en we kijken voetbal!
  En daar gaat uw dineeke!
Lies nam de afstandsbediening, zette de TV aan en toonde haar groot genie
wat er te beleven viel op het scherm: niks. Geen beeld, geen klank.
- En daar gaat uw match! deed ze triomfantelijk.
Luk op zijn sofa zakte ongeveer ineen, zijn laatste houvast om de avond door te komen
was opgeslokt door de stroompanne die hij zojuist met gespreide armen verwelkomd had.

Buiten was het pikkedonker, we zijn over het terrein naar de auto’s gesukkeld
en we hebben de bewoonde wereld bereikt :
in Ternat hebben we in een café spaghetti gegeten,
met een paar pinten erbij. Want die hadden we verdiend, SB en ik. 
En de TV stond er aan : Voetbal. 
Luk staarde naar het scherm alsof zijn zieleheil er van af hing.
Lies zat luidop te organiseren hoe ze de marchandise van het etentje
de komende dagen kon opgebruiken.
SB hield zich bezig met zijn bord en ik bedacht dat de elektriciteitspanne die avond
ons alle vier gered had van iets dat al lang niet meer bestond.

Het was een gewoon café, zonder smuk, gezellig en warm.
Simpel en lekker.

m 
EZW-12/2013, HiH-11/2014