Als je geen plan maakt voor je eigen leven,
wordt je vaak ongevraagd ingezet voor andermans plannen. van P²

Ondanks onze plannen voor een eigen leven
werden mijn zussen en ik opgevorderd voor de plannen van Pa,
werden we regelmatig voor voldongen feiten gesteld.

Onze plannen waren soms vaag, we kenden enkel de richting. Zo is dat bij opgroeiende mensen.
En omdat die plannen (nog) niet vastomlijnd waren, wisten we volgens hem niet wat we wilden
en daar zou hij dan iets aan doen, want hij wist wat goed was voor ons :
iets dat niks met ons te maken had maar alles met hemzelf en met zijn eigen visie.
Zij kinderen waren de accessoires en figuranten in zijn bestaan, lijfeigenen.

Wij zijn het thuis afgebold, weg van de dictator en de tirannie.
Ik heb ongeveer mijn meerderjarigheid afgewacht,
Tina heeft gemaakt dat ze zwanger werd en
Laura ben ik gaan halen toen ze 19 was, na grondig navragen bij jeugdrecht of dat al kon.
Ze had onderdak en ik zou mee financieel instaan voor haar.

Tien jaar later, in ’88, -we waren toen al 36, 33 en 29- was hij nog zeer verbaasd
dat ik een bepaald papier over een BVBA niet wilde tekenen.
Zo vervuld was dat wezen van zijn eigen denken, dat zelfs
volwassen kinderen lijfeigenen bleven zonder eigen beslissingsrecht.

Over die avond zou ik eens een schrijfsel moeten maken.
Maar dan gaan er weer herinneringen met mij op de loop en dat wil ik niet.
Hij is nu overleden en mijn gemoedsrust is van mij.

‘k Weet niet of Tina en Laura al waren aangemaand om te komen tekenen.
Want we werden aangemaand hé, niet verzocht.
Hij formuleerde geen verzoek : zoudt ge eens kunnen langskomen?
Hij gaf een instructie : ge moet eens langskomen!

Nee, ideeën hebben was niet genoeg met een creatuur als hem in de buurt.
Daarom zijn mijn zussen en ik het thuis afgebold, om uit zijn buurt te zijn.
Om een eigen leven te kunnen bekijken.
Om een eigen richting te kunnen kiezen en eventueel plannen te maken. 
En van ons drie koos ik voor het verst mogelijk weg.
Toen Laura in veiligheid was koos ik voor de koopvaardij.

m
HiH-11/2015