een achtergelaten boodschappenlijstje

1 flesje tabasco
1 pak water
keukenpapier

En dat is het. Op een stukje karton van 4 op 4 cm.
Een keurig handschrift, goed leesbaar, men heeft de tijd genomen om het te schrijven.
Vermoedelijk een oudere persoon. Denkelijk een man.
Hij heeft het zelf opgeschreven,
op een stukje karton omdat niks bruikbaars weggegooid wordt.
Misschien heeft hij in een atelier gewerkt?
Daar wordt ook op van alles geschreven, op hout, lei, karton,
het hoeft geen papier te zijn.

Zijn echtgenote heeft het gedicteerd. Of zijn dochter.
Die twee vrouwen waken er over dat ze
hem bezig houden en in beweging houden en zijn ego onderhouden.
Daarom moet Pa het zelf opschrijven.

Omdat de dochter paprika’s aan het spoelen is : schrijft gij dat efkes Pa? Mijn handen zijn nat.
Omdat haar moeder ‘haar bril niet vindt’: schrijf gij dat eens, Jean.
Hem vooral bezig houden, had de dokter gezegd.
En Jean schreef dus zorgvuldig op
wat de vrouwen in zijn leven vonden dat hij nog aankon:

- een flesje tabasco Pa, voor bij de spaghetti.
- een pak water Jean, ’t is de laatste fles. (6 x 1,5L = 9kg)
Zo’n pak water van 9 kg kan hij na een leven van fysieke arbeid nog zeker heffen.
Daarover waren de moeder, de dochter en de huisarts het eens.
- een pak keukenrollen,
dat weegt niks, maar het maakt wel de caddie vol. Dan heeft hij het gevoel
dat hij met een volle kar naar huis komt,
dat hij het zwaar werk doet en aankan, voor de vrouwen in het huis.

het lijstje bevat
iets voor fysieke kracht : 9 kg aan water,
iets voor het ego, de caddie vol maken en
iets voor de focus, een flesje/doosje tabasco vinden in de afdeling kruiderijen en tafelzuren.

Jean gaat niet om boodschappen, hij is op missie.
En de vrouwen in zijn leven zien hem graag:

- Ma, zou hij nog weten dat het groene tabasco moet zijn?
- Laat maar zo meiske ..., laat maar zo.

Het eist zijn tol, iemand graag zien voor wie de wereld nog 4cm op 4 is.

m
EZW-12/2012