sociale geplogenheden

Nieuwe buren welkom gaan heten, gaan aanbellen, dat hebben LM & ik nog nooit gedaan.
En voor ik LM kende heb ik het zelf ook nooit gedaan.

Gedeeltelijk uit schroom (willen die mensen dat wel?)
en voor het overgrote deel omdat de nieuwkomers, die we van haar noch pluim kennen,
niet van in het begin moesten weten dat onze woonst
12 maanden op de 24 onbewoond was vanwege contracten bij de koopvaardij. 
Want bij een kennismakingsgesprek komt ook de job ter sprake hé.
Dus eerst gaan kennismaken om vervolgens te zeggen
dat we de helft van de tijd afwezig waren, kweeni.

In ons geval heeft de job een duidelijk merkbare stempel gedrukt op ons sociaal leven.
Maar dat wisten we van in het begin, dat maakt deel uit van de neveneffecten.

‘k Zal de nieuwe buren wel aanspreken, bij gelegenheid
en we doen dan een babbeltje op de stoep, op het tuinpad, op de inrit,
op het pleintje tussen de garages, bij de vuilnisbakken, op weg naar de bushalte,
op weg naar de supermarkt … 

Maar gaan aanbellen om hen te verwelkomen? Nee.
Liever niet, ‘k zou mezelf opdringerig vinden.

m
EZW 11/2013, herzien