Erken je fouten, eer iemand anders ze gaat overdrijven. van P²

Dat heb ik eens zeer snel moeten doen, mijn fouten erkennen en toegeven.
Liever dat, dan in het defensief gaan.
Iemand begon plots te tieren tegen mij, en ineens regende het beschuldigingen.
Hij had het niet over de feiten maar hij werd persoonlijk, hij had het over karaktertrekken
en gebreken die mij op slag totaal onleefbaar maakten.
De interpretaties van mijn karaktertrekken werden zeer bondig en zeer luid vertolkt,
met scheldwoorden wil dat zeggen, door iemand die tweemaal zo oud was als ik
en die alleen al volgens de regels van het fatsoen tweemaal zo wijs had mogen zijn.

Het enige wat ik wist te doen was meegeven.
Niet in discussie gaan, niet contrariëren, want dat zou de zaak maar doen escaleren.

- Gíj hé, gij hé, gij zijt … (en dan volgde een trits woorden)
Daarop knikte ik dan. Iets anders schoot me niet te binnen : gewoon de hystericus gelijk geven.
Waarschijnlijk was mijn reactie toen puur zelfbehoud.

Na een keer of vier van dat 'gíj hé' waarop ik dan knikte en 'ja' en 'just' antwoordde
was hij uitgeraasd. En viel stil. Een beetje uit zijn lood dat er geen weerwerk kwam.

Niet in het defensief gaan, dat was intuïtief want anders werd het 'contramine'
en dat zou de zaak maar verergerd hebben.
Degene die uitzinnig deed kreeg van mij onmiddellijk gelijk.
Of hij gelijk hád, dat is een andere zaak.
Het is me wel bijgebleven, dat uitzinnig overdrijven.

Veel later las ik deze quotes:

Don’t argue with idiots because they will drag you down to their level
and then beat you with experience. —Greg King
Discuteer niet met idioten, ze halen u neer naar hun niveau
en verslaan u daar louter op ervaring/routine.

Never argue with a fool; onlookers may not be able to tell the difference. —Mark Twain
Discuteer nooit met een dwaas. Omstaanders zien misschien het verschil niet.

Tja, want bestaat de kans dat de verkeerde geholpen wordt hé, de aanvaller ipv de aangevallene.
Maar mogelijk heeft Twain het een ietske subtieler bedoeld dan dat. :o)

m