er moet een koordje aan

Tabletcomputer, daar heb ik een tijd over nagedacht
en toen heb ik besloten : liever niet.
Ook voor de zakcomputer. Ook liever niet.

Zelfs in de veronderstelling dat ik na verloop van tijd handig zou worden met die dingen,
dan is er een tweede bezwaar : ik ben niet goed met dure spullen.
Als er geen draad aan hangt, raak ik het kwijt.
Mijn gsm is de enige uitzondering maar die zit goed weggeborgen in mijn tas.
Zo goed, dat ik er meestal tegenop zie hem op te diepen.

Ik zou me trouwens niet kunnen concentreren op plaatsen waar ik liever alert blijf.
Of omgekeerd, ik zou zo geconcentreerd kunnen raken dat ik niet meer alert ben.

Dat laatste is al gebeurd hoor, een boek zitten lezen en de bus laten voorbij rijden.
Maar een boek grissen ze niet uit uw handen hé.
Een tablet of een zakcomputer misschien wel.
Daarom blijf ik op openbare plaatsen liever alert.
Computeren doe ik niet onderweg, dat doe ik thuis wel. In alle rust.
Dan kan ik ook beter nadenken over de woorden, over woordkeuze.

En ik ben niet goed met dure spullen hé.
Twee keer ben ik duur spul kwijt geraakt waar ik zelf bij zat.

Het eerste stuk was een aansteker die voor mijn 30ste verjaardag (1982)
van mijn zus Tina gekregen had.
Zo’n ultraplat damesachtig ding in blauwe lak met een fonkelsteentje in de buurt van het vlammetje.
Duidelijk iets dat geld gekost had. Eerder een pronkstuk dan een gebruiksvoorwerp.
Dus liet ik de aansteker veilig thuis. Tot Tina me vroeg of ik hem niet mooi vond.
Jawel! Juist wel, ik vond hem prachtig maar ik wou hem niet kwijt. Daarom gebruikte ik hem enkel thuis.

Goed, om haar een plezier te doen
zou ik het pronkstuk ook buitenhuis gebruiken, ik zou er mee pronken.

Diezelfde week zaten we iets te drinken aan de toog van ons stamcafé.
Wij waren daar allebei al jaren kind aan huis.
Na een tijdje lag mijn aansteker niet meer waar hij moest liggen, bovenop mijn sigaretten.
Iemand had hem weg genomen en ik had het niet zien gebeuren.
Tina evenmin, zij had ook niks gezien.
De aansteker was gestolen waar we zelf bij zaten.

Ziezo, besloot ik, nooit meer pronken.
Want ik vond het verschrikkelijk voor Tina dat haar duur cadeau zomaar verdwenen was.
In een vertrouwde omgeving dan nog.

In 1992, tien jaar later, gebeurde iets gelijkaardigs. Van LM had ik een gouden pen gekregen.
Dat pakje heeft eerst nog drie dagen in de brievenbus gelegen.
‘k Zag het liggen maar zijn schoonbroer was vergeten me de sleutel van de brievenbus te laten.
Of hij vond dat ik geen zaken had in het appartement van LM, dat kan ook.
In elk geval, ik zag het pakje liggen maar ik kon er niet aan.

En elke avond Belgische Tijd, belde LM van aan boord.
Ten westen van België was het dan pas middag.
LM offerde zijn middagpauze op aan een telefoongesprek.
Telefoneren moest toen nog van op de brug gebeuren.

Aan zijn kant van de lijn hadden onze gesprekken plaats tijdens de wacht van de 2de stuurman.
Ene WVR, later captain. Die jongen was dus onvrijwillig getuige van een deel van onze vrijagie.
Een duur deel vrijagie, aan satelliet-tarief.

Toen ik dan eindelijk het pakje uit de brievenbus had en de pen in mijn handen hield,
voelde ik dat ze zwaar woog en ik kreeg ineens knikkende knieën,
dit is een gouden pen … een Gouden Pen?
Volgens de bijgaande papieren was er inderdaad een aantal karaat aan besteed.

Die avond kon ik LM vertellen dat de schoonbroer in kwestie
de moeite genomen had om de sleutel van de brievenbus te bezorgen
en dat ik de pen in mijn hand hield.

- Hou ze dan maar goed bij.
- Jaja, dat zal wel, z’ is van goud.
- Ja. En ze dient om te tekenen.
- Wat moet ik tekenen?
- Op het gemeentehuis.
- … er begon iets te dagen.
- Wat denkt ge ervan?

De rest van het telefoongesprek slaan we over.
Die pen was dus zijn manier om te zeggen dat …,
en om te vragen of ik er ook zo over dacht.

De schoonbroer heeft er achteraf danig spijt van gehad
van zijn vertragingsmanoeuvre, maar dat is een ander verhaal.

En toen gebeurde wat moest gebeuren: omdat de lading doorverkocht was
veranderde het schip van bestemming en ging lossen in Zuid-Korea
Geen ramp zou men denken, dat gebeurt regelmatig.
Jawel, dat gebeurt regelmatig, daarom heet  tramping ook wilde vaart,
maar die keer was ik daar niet zo blij mee want het schip nam LM mee,
hij zou pas zes weken later dan voorzien afgelost worden.

‘k Bleef daar tamelijk kalm onder, maar ik deed wel iets dom³,
ik nam de pen mee, ik begon ‘onze’ pen buitenhuis te gebruiken.
Dat was sentimenteel tot en met, ik schaam me er nu nog over.

En twee weken later, vier weken voor LM zou thuiskomen was de Gouden Pen,
de pen waarmee we op het gemeentehuis zouden tekenen, verdwenen. Gepikt.
Weeral waar ik zelf bij zat. 
‘k Was naar een cybercafé gereden om op het Net te kunnen zoeken waar precies in Korea
de haven lag waar het schip zou lossen, waar LM dan zou afmonsteren. 
En terwijl ik in over-focus voor het scherm zat, heeft iemand gegokt dat
de pen die naast mij lag geen nep was maar echt. Pen weg.

Om maar te zeggen dat ik niet goed ben met dure spullen.

Vier weken later kwam LM thuis. Dat de pen weg was vond hij uiteindelijk niet zo erg. Nu een 170€. 
Maar dat zijn schoonbroer dagenlang de sleutel van de brievenbus achtergehouden had,
dat was andere koek.

Zes weken na zijn thuiskomst zijn we getrouwd. ’t Was in een kwartiertje gefikst.
We hebben op het gemeentehuis getekend met een gewone pen.
En we zijn nog altijd getrouwd.

m
EZW-01/2014