wat een klavier lijden kan 

Vroeger had ik een leesbaar geschrift. Nu nog, als het kattebelletjes mogen zijn.
Maar wanneer er meer dan tien lijnen moeten geschreven worden,
krijg ik kramp in mijn hand en is het gedaan met leesbaar schrijven.
En iets later ook met schrijven. 

Sinds ’92 doe ik alles op ’t klavier.
Maar daarvoor heb ik heelder vijvers inkt droog geschreven.
Liefst met een kleine Parker (ladyformaat) met dikke punt
In de middelvinger van mijn rechterhand is nog altijd een sleufje
waarin schrijfgerei gedurende 34 jaar zijn bedding in het kootje gesleten heeft.
En de top van mijn wijsvinger is jaren ingedeukt geweest aan die kant. 

Toen had ik nog cadans ook. En die was helemaal afgesteld op papier in formaat A4.
600 blz’s nota’s per cursus was een gemiddelde. Dat was wel in een soort kortschrift. 
Later, bij de koopvaardij … Hoeveel vellen een blok luchtpostpapier heeft
weet ik niet meer, maar er zijn periodes geweest dat ik een blok per week vol schreef.
Later nam ik doorslagpapier mee vanuit België samen met
een gelijnde onderlegger en twee papierklemmen om alles op zijn plaats te houden. 
Want wanneer ik papier moest gaan bijkopen, in den vreemde aan de wal,
was daar zelden A4-formaat te vinden. Enkel kleiner.
Dat vond ik dan een ramp, omdat de post onze enige link was met België
en die A4 was de grootte van mijn mentaal scherm.

Achteraf bekeken vind ik het zot:
men monstert voor zes maanden op de wilde vaart, met achterlating van- en met de glimlach.
Men doorstaat stormen van een paar dagen & nachten, met een grimlach.
Maar als het postpapier niet het juiste formaat had raakt men van slag …?

Nu zetten mijn neven en nichten hun reisrelazen op een blog,
met de faciliteiten van de backspace- en de delete-toets, de elektronische gommetjes.
Zo wordt een klad geleidelijk aan de definitieve versie. 
Ooit schreven wij met brieven een log,
zonder gom. Een gans andere manier van opstellen was dat toen.
De eerste versie wás de definitieve versie.

Met het klavier onder de vingers is er ook geen schrijfkramp meer. Hoogstens nog in ’t koppeke.

‘k Zou niet meer terug willen naar de oude manier,
ik beleef nu zoveel plezier aan de mogelijkheden van het klavier dat
dit ding hier na vijf jaar versleten is, aan vervang toe.

m
EZW-04/2013, HiH-01/2015, bijgewerkt