'k Ben maar één keer naar een schoolreünie geweest. Het was februari en heel koud, in '72 of '73.
Het was het eerste jaar, of het tweede na de humaniora. Het was ergens in de binnenstad te doen.
Er werd inschrijvingsgeld gevraagd, wat ik niet echt snapte, maar goed,
ik schreef me in. Die 70 fr of zo, zou wel een bijdrage zijn in de onkosten,
een centje voor de gestencilde uitnodiging en de postzegel, dacht ik.

Toen ik die avond toe kwam op het adres, bleek het een zaal te zijn,
niet een taverne/restaurant zoals ik begrepen had.
Het was een zaal met drankje en hapje, 'met mogelijkheid tot versnapering',
tafelen zat er dus niet echt in.

Ook goed, maar zo’n grote zaal voor 16 oud-leerlingen? Wat een lege, kale bedoening.
En toen bleek dat het initiatief niet uitging van onze gewezen klasverantwoordelijke
maar van de school zelf, en dat álle oud-leerlingen waren uitgenodigd. Niet alleen ons klasje.
Ik keek rond : een veel te hoog plafond om gezellig te zijn
met een aantal lusters waarvan enkele het niet deden.
Waarschijnlijk rekende de zaalverhuurder op de kale TL-buizen langs de muren.
Rechts van de deur, aan een korte kant plus een lange kant van de zaal
was de vloer drie of vier treden verhoogd, dat bouwsel had een golvende frontlijn
en was afgezet met een vergulde reling die om de zoveel tafels onderbroken werd voor een trapje.

Aan de overzijde van de deur was een soortement podium en
aan de linker muur, aan de overzijde van die lege dansvloer, stond een geïmproviseerd buffet te zweten.
Dit was een oude balzaal, met een interieur dat ooit de Fred Astaire-stijl had willen nadoen
en daar toén al niet in geslaagd was. Een balzaal huren voor een schoolreünie?
Dit was een even zielige locatie voor feestjes als de turnzaal van de school.
En daar hadden we ons misschien nog thuis gevoeld.
Maar ja, daar konden nu geen bijeenkomsten meer gehouden worden
want daar lag nu een dure nieuwe vloerbekleding (linoleum?)
die geen schoenen verdroeg en zeker geen dameshakken.
Niet dat wij zo damesachtig gekleed liepen maar de oudere oud-leerlingen wel.
De gestelde lichamen. De prominenten van de reünie. Zij die elke keer kwamen.
De dames die duidelijk reeds lid waren van de Bond van Grote Gezinnen.

Wij waren met een stuk of acht van ons klasje en een paar van ons besloten
dat koud TL-licht te ontvluchten en elders een paar uren gezelligheid te zoeken.
In klein comité.

Alleen stond er nu een nonnen-comité in de weg want
ondertussen had de dame aan de deur van de zaal
gezelschap gekregen van zuster directrice en een paar van haar acolieten.
Onze vroegtijdige terugtocht zou tactisch moeten aangepakt worden.

Onze tafel had als blijk van belangstelling al een paar afkeurende blikken gekregen.
Ons half klasje was te jolig, te lacherig (van ellende), te weinig jonge-damesachtig met al die jeans …
Hoe het zat met de andere klassen van ons jaar weet ik niet,
ik had het druk met de deur in het oog te houden om te zien wanneer de uitgang zou vrij zijn.
Een andere uitgang, een meer discrete, was er niet:
een keuken was er niet (meer) en de zij-ingangen naar het podium waren dicht gewerkt.
De enige nooduitgang die er was, was te zichtbaar achter de buffettafel,
aan de overkant van die lege dansvloer drie treden beneden ons.

Toen kwamen de nonnen in beweging, zij verlieten de ingang.
Gered, dachten wij - Niks van.
Zij zwermden uit en namen de rijen tafeltjes in de klem. Voor een gesprekje.
Een tafeltje verder zag ik zuster M en ik hoopte dat ze rap bij ons zou zijn,
zij was de meest menselijke non van het klad. Maar ineens stond daar de directrice.
Met professionele minzaamheid had zij ons in de rug beslopen.
Ze vroeg wat we 'deden’' Waarmee studies bedoeld werden.
En plots was er aan tafel ineens weer die verbondenheid, bijna ogenblikkelijk.
Er was zelfs geen overleg nodig.

Iemand zei dat ze bakkerijschool volgde en dat ze al zoete broodjes kon bakken.
Bij zuster directrice bleef De Minzaamheid op het gezicht geglazuurd.
Iemand studeerde voor 'tolk' in de Aarschotstraat.
Of zuster directrice de stijl van de Aarschotstraat kende liet ze niet merken.
De Minzame Glimlach bleef bij elk sullig antwoord.

Tot slot antwoordde iemand naar waarheid dat ze moraalwetenschappen studeerde.
Er kwam beweging in het masker van de directrice:
- Ah, Godsdienst! constateerde ze verheugd en verbaasd over wie terugkeert naar de stal,
  het schaap van wie men dat het minst verwacht newaar …
- Nee zuster, moraalwetenschappen.
- Welja, Leuven dus! deed ze katholiek.
- Nee zuster, Brussel., was het vrijzinnig antwoord.
De glimlach verkrampte tot een grimas en na een knikje trok ze naar een andere tafel.

Na zoveel geveinsde belangstelling stonden we op en stapten naar de deur.
Weg van daar.
Hoe de avond verder gegaan is kan ik me niet herinneren.

Later hoefden schoolreünies niet meer voor mij, teveel stoef-&-bluf, die grote bijeenkomsten.
Nog later kwam het er niet meer van.
Maar een klein klasreünietje zie ik nu eigenlijk wel zitten.
Vijfenveertig of meer jaren na datum.

m
EZW-08/2012, bijgewerkt