~ en de cel in

De eerste keer dat ik met een politietussenkomst te maken kreeg was in mei ’68.
Het jaar dat ik 16 werd. Sweet sixteen, een heel ontvankelijke leeftijd.
En empathisch als ik ben, stond ik mee waar ik niet moest staan:
wij scholieren zouden massaal dat gedoe over Leuven in orde brengen
van op de trappen van de Basiliek van Koekelberg. 



Toen loeiden er sirenes en waren er ineens overal flikken met vervoer, voor ons.
Hoe een politiecombi toen genoemd werd weet ik niet meer. Een flikkenbakske?
Ik belandde in een van de bakskes die naar Jette reden.

Er werden een aantal buskes afgeladen in het politiekantoor van Jette.
Gedreven scandeerden wij wat er aan dat lieflijk pleintje moest meegedeeld worden.
Dat charmant pleintje werd bevolkt door mensen die met hun eigen zaakjes bezig waren.
De cafébazen en de garçons keken eens op en dachten kassa!
Zoveel scholieren, dat betekent straks zoveel frisdranken.

In de cellen zongen wij. We zaten met veel per cel en wij zongen naar de andere cellen,
want op TV deden ze dat ook zo. Wij zongen niet zomaar liedjes, wij zongen liéderen :
We shall overcome. One day. 
’t Is nog waar geworden ook, maar niet door die ene dag in Jette.
Door veel dagen in veel Jettes?

Wij zouden samen vrijgelaten worden, waarop wij dan in triomf een tocht houden over het plein …
Wij waren minderjarig en wij werden een voor een afgehaald door ouders die
eh, niet zo gedreven waren als wij.
De groep werd kleiner, het samenhorigheidsgevoel brokkelde weg en
de laatste die werd afgehaald was ik. Om 19h30 of 20h of zo.

Mijn Pa wou zijn winkel (centrum Brussel) niet sluiten om zijn dochter uit de bak te halen.
Hij had geen tijd voor dat soort flauwe kul. En dat ik die paar uren wel kon gebruiken om af te koelen.
Maar ik moest helemaal niet afkoelen! Ik moest gewoon neerdalen van de wolk.
Wat ook gebeurd was. Maar die wolk bleef wel vlak bij mij.

Het enige dat ik onthouden heb van het gesprek in de wagen, die avond
was dat ik er alleen voor stond. Vanaf toen wist ik dat.
En het is later nog een aantal keren juist gebleken ook. 
Dank zij die politie-interventie heb ik intijds beseft wat voor soort mens mijn vader was.
Dat heeft me later voor twee zware vergissingen behoed. 

m - EZW-02/2014, bijgewerkt