In '79 waren we met de Memling in Buenos Aires.

De Memling was een general cargo, dwz stukgoed als lading
en er was een extra deck voor passagiers, 16 personen, als ik me goed herinner. 
Die extra-verdieping maakte dat we een Chef Steward aan boord hadden, ofte Maître d' Hotel. 
Alle Zuid-Amerikaanse havens waren memorabel, maar ik hou het nu efkes op tango.
Buenos Aires. 

Tegen de kaai :
de Chef zei dat we die avond mee 'mochten' uitgaan.
Het was geen uitnodiging, we werden gewoon gesommeerd, de collega en ik.
Het was weer eens zonder verwittigen en het was weer werken-na-de-uren.
Clubs en zo, terwijl ik liever een rustig kroegje in dook. 
En wij moesten er 's anderendaags om 05h30 uit. De passagiers zo niet.

De collega kon beter om met dat gedoe, het was niet haar eerste contract op dat schip.
Wij waren twee vermoeide werkende meisjes, 25j en 27j, geen gezelschapsdames.
De passagiers waren allemaal 60++ en steenrijk.
Socio-economisch klopte dat gezelschap langs geen kanten maar de Chef wou ons mee,
waarschijnlijk omdat hij het in zijn eentje ook niet zag zitten. 
In Rio waren er al eens twee passagiers ontsnapt aan zijn toezicht
en voor een paar uren verdwenen in de favela. Ze vonden de sloppenwijk 'pittoresk'.
Hoe dat toen afgelopen is weet ik niet meer. Goed waarschijnlijk, want we hadden iedereen nog bij. 

We hebben die avond doorgebracht in de Michelangelo, een club met tango optredens voor toeristen.
Mijn hele lijf schreeuwde om rust en stilte, het enige waar ik kon aan denken was slapen.
En daar zaten we dan, in lawaai & gewervel & gedoe. 
's Anderendaags aan boord moet ik daarover iets gezegd hebben
en die woorden zijn dezelfde dag nog via de tamtam-alleyway (de wandelgangen)
tot bij de Chef geraakt. 
's Avond konden we wéér mee, weeral mooi opgetipt, de collega en ik,
terwijl ik eigenlijk na een warme douche in mijn bed had willen liggen. 
Er waren geen passagiers te zien op de kaai en er kwam maar één taxi ... 
Onderweg zal ik misschien iets gevraagd hebben maar die Chef
was niet zo communicatief van aard, dus het kan evengoed dat ik niks gevraagd heb.

Die avond zaten we in de Caño Catorce. Weer een club,
maar deze keer een tent waar de Porteños zelf kwamen.
Een sjofel gedoe, maar wat een revelatie. 
Daar heb ik mannen zien tango dansen.
Niet zo wat kunstig elegant voetenwerk maar tamelijk heftig gedoe.
Het was ongeveer een gestileerd gevecht, bij momenten een duel.
Maar móói, Mensen, wat was dat knap.

Toen we terug naar het schip reden kon ik niet veel zeggen, nog altijd onder de indruk.
Bij de gangway vroeg de Chef : "Was dit beter?"
Ik knikte maar wat en zei "dank u Chef". 
Wat had hem bewogen om ons die tweede keer mee te nemen naar de échte kanten van de stad?  

--- 

Toen Grace Jones in ’81 haar 'Strange, I've seen that face before' uitbracht
dacht ik : Vreemd, ik ken die melodie. 
Dan pas besefte ik dat ik  twee jaar tevoren Astor Piazolla LIVE gezien had. 
Zij het mogelijk niet in deze bezetting, al stonden er in vergelijking met andere ensembles
wel veel muzikanten op het podiumpje.
klank aanzetten 
https://www.youtube.com/watch?v=vaXNdVTGT0k 
02min48 

m - EZW-07/2011, HiH-05/2015, herzien