afl. 026/121 ~ De waarheid

Ik onderbrak hem droog, hard:

'Neen, Francis, er is geen andere vrouw als je het moet weten.
Er is wel dé vrouw, niet in hoofdletters, maar in koeien van letters.
En ja, Francis, ze is een stuk jonger dan ik, jonger dan jij zelfs.
Neen, ze werkt niet bij de groep. Ze is niet getrouwd, ook geen kinderen,
maar vitaal en wilskrachtig genoeg om een waterpoloploeg op de wereld te zetten.
Kan niet van iedereen gezegd worden, nietwaar?
Beschrijving?
Lengte een meter vijfenzeventig, gewicht twee, drieënzestig kilo.
Lang, golvend, blauwzwart haar, en naturel, groene ogen, gaaf gebit, lichtjes zongebruind soms zonnebank,
kuiltjes rond de mondhoeken als ze lacht, een kontje om in te bijten.'

'Pa, dit volstaat ja!'

'Nee, dat volstaat lang nog niet. Meneer eist, meneer krijgt. Waar was ik gebleven?
Juist, bij haar kontje om in te bijten, maar dat wist je al. Wat nog?
De tietjes, sorry niks tietjes, only the thought en katzwijm.
IQ ? Geen idee, maar alert, ad rem, humor troef, vlot drietalig, sportief, zwemt beter dan jij en ik samen,
haar tennis is niet veel zaaks, gewoon balletje slaan. En zij schaakt, natuurlijk niet op jouw niveau, maar
zet eender welke Kasparov tegenover Marianne en de sukkel neemt de loper voor een toren.
Ook scrabble en kruiswoordraadsels, alle soorten kruiswoordraadsels! Doet ze in bad.
En wat je nu wil weten, maar niet durft te vragen: seks met Marianne!
Wel, zet alle mogelijke en onmogelijke clichés met superlatieven in de derde macht en dan raak je er nog niet.
Toen wij … toen ik haar … voor de aller, allereerste keer … toen heb ik al wenend op mijn moeder geroepen,
jawel op mijn moeder … het was net of de aarde scheurde met een kreet …
een vrouw als Marianne neuk je niet. Met Marianne bejubel ik de liefde.
Liefde, Francis, liefde in koeien van letters.'

'Hoelang al?'

'Vier jaar juist, volgende week woensdag, de vierentwintigste. Daarom geen lunch die dag.
Als het om Marianne gaat, moet alles wijken.
De redactie, geld zeker en, indien nodig jij ook. Duidelijk, ja?'

'Rustig, pa, rustig. Ik heb er alle begrip voor.
Je bent heus niet de eerste zestigplusser, die smoor raakt op een bloedmooi grietje.'

'Wat? Een bloedmooi grietje! Mijn Marianne! Mijn vrouw is zeldzame, pure klasse, top of the bill.
Marianne, dat is leven. Eindelijk na veertig jaar leef ik als man, maar vooral als mens.
Ik kan en wil niet verder zonder haar. Als het moet, ga ik voor haar over lijken.
Een grietje, jij onwetende sukkelaar!
Ze zit in mijn vel. Elke porie snakt naar haar.
Marianne en ik, dat is een onverbreekbare eenheid, tot de dood ons scheidt.
Marianne is mijn wederalles.'

'Jezus, pa, die dame van jou … dat neigt naar obsessioneel gedrag.'
'Ha, ha. Je begint het te snappen. Die dame van mij! Je verbetert.
Wel, die dame van mij is méér dan een obsessie, Francis. Die dame van mij is pure verslaving.
In de heerlijkste zin van het woord.
Een verslaving waar elk mens recht op heeft, recht zou moeten op hebben.
Een verslaving, die ik iedereen van harte toewens, jou zeker…'

'Je vergeet dat ik gehuwd ben, gelukkig gehuwd.'

'Getrouwd, akkoord. Gelukkig, I do hope so!'

'Ik moet doorgaan nu. Nog iets, pa, die opmerking over de waterpoloploeg.'

'Dat was pas echt grof, nietwaar? Ja, ik ken dat gevoel,' kaatste ik bitsig terug.
Ik klikte de rug van de tuinzetel omlaag. Ging languit liggen en sloot de ogen.
Soezen zou niet meer lukken.
Ik was te nerveus, maar hij zou tenminste begrijpen dat het meer dan tijd voor hem was om op te krassen.
Ik hoorde hem met de krant bezig. Eindelijk! Zijn pré-afscheidsritueel begon.
Krant vouwen, neus snuiten, brilglazen poetsen, broekriem optrekken, plooien gladstrijken, schoenen inspecteren.
Jas op stofrestjes of haartjes controleren, gouden manchetknopen goed zichtbaar maken.
De alles-bij-en-alles-zit-goed-tastcontrole.
En nu ogen open, Max, een weinig rechtop zitten, zijn traditionele zoen op het voorhoofd
en Francis kan nadien de pot op. 

wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140