afl. 036/121 ~ De kleine kantjes van serviceclubs

Zijn woorden kwamen nu heel behoedzaam, tergend luid en toch als omfloerste klanken,
die tussen ons bleven hangen in een aureool van valse medeplichtigheid:

'Max, Marianne Dries vertoefde ooit graag in het gezelschap van oudere, steenrijke heren.
Je hoort mij niet beweren dat ze een soort callgirl
of een goedbetaalde hoer was, om het platjes te zeggen.
Nee, dat niet. Ze frequenteerde wel die kringen,
waar discretie op prijs werd gesteld en gezelschap royaal gehonoreerd.'

Ik verstrakte. Werd marmer. Marmer dat zweette. Begon te bloeden binnenin.
Smolt van ongeloof, verbijstering, woede, onmacht en opstandigheid.
Kolkende en versmachtende opstandigheid die dat klerikale loeder naar de keel wou grijpen.

Hij verwachtte het en stond snel op. Kaarsrecht en brutaal afwachtend.
De vuisten klaar en zeker nog leniger dan ik om mij meteen zonder pardon
in mijn eigen huis nog wel, in elkaar te timmeren.

'Jij schurftige vlegel, jij, jij …'

'Max, blijf kalm. Het is mijn plicht je dit alles te zeggen.
Niet zozeer om Gerda of het redden van je huwelijk, maar om jezelf, Max,
je mag niet het zoveelste slachtoffer worden van die vrouw.'

'Maar het is verdomme niet waar!'

'Het is wél waar, Max. Een man, vraag me geen naam,
een zeer welgestelde man uit de omgeving heeft me over haar gesproken.
Hij was ten einde raad. Wilde mijn advies inwinnen.
Weigerde zich nog langer te laten pluimen door die vrouw, die alleen geld op het oog had,
hem chanteerde en ten slotte dreigde zijn carrière om zeep te helpen.'

'En dat kwam hij je allemaal vertellen zo…'

'En hij was niet de enige, Max.
Een tweetal jaren later vertelde de persoon in kwestie me dat een vriend van hem,
lid van dezelfde service-club, een industrieel….'

'Ook die kwam bij jou langs om even te biechten … Hou op, man!'

'… en ook cliënt bij hem, Max. De persoon in kwestie oefende een openbaar ambt uit,
een vertrouwensman in familiezaken.
Die industrieel kwam als cliënt advies inwinnen en de wanhoop nabij,
als vriend zijn hart uitstorten. Ik heb hem ontvangen in de pastorij …'

'… en geluisterd. Ze waren beter meteen samen naar de politie gestapt.'

'Ik heb die industrieel ontvangen op verzoek van mijn parochiaan, Max.
Een priester is alles in één persoon:
geduldige luisteraar, milde raadgever, psycholoog en soms psychiater, dokter zelfs.'

'En wat ben jij nu voor mij, smeerlap?'

'Op dit moment ben ik een echte vriend, Max', klonk het zeer beheerste,
bijna plechtstatige antwoord.
'Je ogen moeten geopend worden, Max. Keer met beide voeten op aarde terug of je loopt blind in je ongeluk'.

'Leugens, leugens!'

'Max, ik wil je helpen, je waarschuwen, je behoeden voor de totale val.
Wat ben ik er ten andere mee je leugens te verkopen? Ik lieg niet.
Ik wil je alleen helpen.
Vraag me niet hoe het er in die kamers van dat rendez-vous huis aan toe ging.
Van die twee mannen weet ik zeker …'

'Noem hun namen!'

'Vraag ze aan die vrouw. Natuurlijk heb ik hen gesuggereerd de politie in te lichten.
Doch zo’n dekseltjes hielden ze liever gedekt. Voor jou ligt het anders. Voor jou is misschien nog niets verloren.
Eis verantwoording. Dwing haar de volle waarheid te zeggen. En breek met haar.
Breek nog vandaag met haar, Max.'

'Ik weet niet meer hoe ik je noemen moet!' stootte ik klagend uit.
'Jij bent geen zieleknijper, maar een farizeeër in de echte zin van het woord.'

'Je vriend ben ik, Max, je vriend!'

'Trap het af, buiten! Ik wil je hier nooit meer zien, zelfs als Gerda het je vraagt. Buiten!'

'Nos jungit amicitia', prevelde hij nog, 'vriendschap verenigt ons, Max!'

'Buiten, smeerlap!'

wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120