afl. 038/121 ~ Een bijzondere avond

Toen, een schemeravond en het regende flink, in de auto vlakbij de laan naar mijn huis
zag ik Gerda op het fietspad vóór mij uit stappen.
Niet met haar typische tante Sidonia-stap. Ze liep als op wolkjes.
Met kleine pasjes, beslist nog gebeden en psalmen prevelend, paraplu ongeopend,
beslist in trance van haar obscuur kransje bij Serge.
Zodanig aan het zweven dat ze zich nauwelijks van iets bewust was.
Ik vertraagde, stond bijna stil. Wat mij toen overviel, begrijp ik nu nog altijd niet.
Wat ik wel wist, wat ik verdomd goed wist, was dat ik dat mens haatte. Zij was er te veel!
Jubelen wou ik, zou ik, als ik dat ding daar op het asfalt zag creperen, doodbloeden als een nutteloze slak.
Ik startte bruusk, reed recht op haar af,
zag haar ontdaan opschrikken en een paniekerige blik achterom werpen.
Een fractie van een seconde. Toen was het voorbij.
Ik gaf het stuur een ruk en reed, gevoelloos, leeg en ontredderd, niet langer mezelf, langzaam naar huis.
In bed vroeg ik me ijzig kalm af of het werkelijk in mijn bedoeling gelegen had Gerda dood te rijden.

Ja! Ik had dat -in een fractie van een seconde maar- echt gewild.
Dat creatuur was er te veel.
Een mestkever die moest vernietigd worden.
Haat kan niet dieper of killer zijn.

Die nachtmerrie ging weer voorbij. Ik wou er nooit meer aan herinnerd worden.
Gerda bleef. Live. Bedreigend.
Me op alle mogelijke en onmogelijke manieren kwetsend, vernederend, uitdagend en uitlachend.
Marianne nog schandelijker afschilderend en me daardoor nog meer pijn doend.
Ik wou haar de strot dichtsnoeren.
Ik had meer dan genoeg van dat wijf.
En wie geeft me ongelijk?
Wie?
Ik, zei denkduiveltje. Redelijk blijven, vriend.
Duw al die demonen weg. Leef je leven met Marianne. Zij is je houvast, je enige baken.
Laat haar ongekrenkt, onbeschadigd en schuldeloos voor jou blijven wat zij is.
Zij is het overwaard.
Stoor je niet aan de kwalijk gonzende rest. Keep cool!
Nee, verdomme, ik liet me niet bemodderen door dat serpent,
noch door haar pastoor en zeker niet door die haai van een schoondochter.
Tijd bracht raad. Wijsheid en aanvaarden.
Was die tijd nu misschien gekomen in het jaar na Walters dood?

Niettemin bleef ik de eerstvolgende weken dag en nacht aan Serge’s verhalen terugdenken.
Het stond duidelijk op mijn gezicht te lezen. Marianne merkte het.
Stelde pertinente vragen. Maakte haar Max zich zorgen?
Gerda? Het werk? Francis? De schoondochter?
Ik schudde het hoofd. Gaf soms ontwijkende antwoorden;
Ja, het werk. "Jool's" bleef zakken. Boze gezichten bij de raad van bestuur.
Vragend-angstige gezichten op de redactie.
En ja, ook Gerda met haar sektegedoe en … kom, dat raakt ons toch niet,
sneed vlug een ander thema aan of ging over tot de daad,
waarna we beter ons evenwicht terugvonden.

Maar het bleef knagen. Het hield niet op.

Als om van Marianne ongevraagd klaarheid te krijgen over haar ware bedoelingen,
had ik het af en toe over trouwen.

'Ja, ja, ja en graag, graag, graag, maar Gerda, Gerda, altijd Gerda.
Alsjeblief, Max, niet weer', weerde ze mijn vragen wrevelig af.

'Stel dat zij in een aanval van heilig vuur toch toehapt in een scheiding of dat zij er niet meer zou zijn, lieveling?'

'Ventje, gaat het nog, ja? Zij is er én Keerbergen is er ook.
Ik zou alles geven om zelfs met jou samen te wonen, nu meteen.
Maar ik ben bang, Max. Je weet het. Gerda is tot alles in staat.
Hoe vaak heb je me dat al gezegd. Ze is gek, knettergek.
Stel je voor dat ze haar kuren krijgt, op de Keizerinlaan aan kantoor of in mijn straat, voor mijn deur.
Ze is ertoe in staat, hoor! Ik kan dat niet aan, lieverd, ik mag er niet aan denken.
Plaats je even in mijn situatie. Jarenlang een zwaar zieke vader.
’s Morgens wakker worden met slechts één vraag: welke problemen vandaag?
Nu eindelijk de man van mijn leven bij mij, maar
met een serieus zwaard van Damocles boven zijn kop en boven de mijne.'

'Lieveke, breek je hoofdje daar niet over. Zij is het niet waard'.

'Denk je echt dat ik blind ben? Dat ik niet weet hoe jij je voelt als je naar huis moet?
Sedert die hufter van een Francis zo opzettelijk indiscreet is geweest, opzettelijk ja, ben je veranderd.
Niet altijd, maar toch vaak. Afwezig, gespannen. Je loopt soms op de toppen van je tenen. En waarom?
Omwille van die gekkin thuis. Als je me ’s avonds belt vanuit je werkkamer, hoor ik haar krijsen.
Kippevel krijg ik ervan. En dan weten dat mijn venteke zoiets moet meemaken, dag na dag.
Ze is bezeten, Max, en niet alleen door haar kruisbeelden.
Ze is bezeten door één gedachte: jou eronder krijgen, je geestelijk kraken en mij ook.
En het doel heiligt vaak de middelen, nietwaar!'

'Maar zoetje toch…'

'Zoetje heeft Röntgen-ogen en weet je wat die zien? Een man die lijdt, een man die niet alles vertelt,
een man die bewust veel verzwijgt om zoetje geen verdriet aan te doen.
Dat ziet zoetje en ze houdt daar helemaal niet van.'

'Marianne, in alle ernst, hou je oprecht van mij?'

wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120