afl. 040/121 ~ Keuzes maken - aartsmoeilijk!

Marianne veerde recht, keek me verbaasd aan: 'Wat wil dat zeggen dat … maar niet alles!'

Stelde ik me voor dat haar stem een ietsje bitsig klonk?
'Of je zeker weet dat je oprecht van mij houdt, Marianne.
Kan je je liefde voor mij meten of vergelijken met gevoelens, die je voor vroegere vriendjes of mannen had?
Ik veronderstel dat die er toch geweest zijn, zo’n prachtvrouw als jij?'

'Natuurlijk, toch niet abnormaal?
Als tiener werd ik om de haverklap verliefd, soms voor één dag, soms wat langer.
De kleur van een brommer of een originele leren jekker, meer hoefde het niet te zijn en ik was vertrokken.
Verliefd, weet je wat dat is? Stoeien in het voortuintje van geluksdromen, tussen de madeliefjes en de pisbloemen,
tot de poort van het grote huis opengaat, en je binnentreedt en weet dat je thuis bent.
Dat, Max, dat is liefde, allez, dat denk ik. En ja, er zijn ook wat jij bedoelt … mannen geweest. Later.
Vluchtige, waardeloze, stomme contacten die me zelfs geen herinnering lieten.
Moet je weten waarom? Iedereen knapte af omwille van vader.
Ik wist nooit vooraf of ik een afspraak kon nakomen, juist door vader.
Mezelf verwennen, gewoon een bezoek aan de kapper, kon niet zonder de buren op te trommelen.
En zo voort en zo verder. Ik wou ook iets anders weten, Max,
ik wou ontdekken en begrijpen, vooral begrijpen waarom mijn moeder destijds ...
Het moet toch een uitzonderlijks iets zijn, die drang, die niet te onderdrukken wil,
om je man en vooral je kind op te geven, begrijp je?'

'Volkomen. En Marianne, weet je nu door mij wat die liefde is?'

'Ja en nee.'

'Hoezo ja en nee?'

'Ja, voor jou zou ik mijn man verlaten, denk ik. En nee, ik weet niet of ik dat als moeder zou kunnen.
Ik weet verdorie niet wat moederliefde is, zal het nooit weten. Je kent de afspraak. Eerlijk gezegd, ik maal er niet om.
Wat ik de laatste jaren op kantoor heb meegemaakt, heeft geen naam!
Milou van de boekhouding is op een kleine acht jaar aan haar derde vriend toe.
Het is altijd la vie en rose met elke p'tit ami. Voor haar toch!
Voor haar twee dutsen, een drama. Die sukkels.
Van het ene appartement naar het andere, van de ene school naar de andere.
Hoe kunnen die kinderen de zo nodige stabiliteit en hechting vinden?
De oudste is er al een paar keren vanonder gemuisd. Enkele weken geleden twee volle dagen zelfs.
Michèle heeft dan Child Focus gealarmeerd. Hij zat bij zijn papa en wou niet meer naar Milou.
En Milou maar foeteren over die gosse impossible van haar en patati en patata.
Een manneke van negen! Met al negen levens achter de rug!
Zonder jou, Max, is het echt ondenkbaar voor mij. Maar stel dat ik een kind zou hebben.
En door mijn liefde voor jou zou dat kindje met zijn papa, om de twee weken,
hooguit twee dagen en één nacht kunnen samen zijn. Is dat niet je reinste egoïsme?
Dat mag toch niet, Max! Van éénoudergezinnen kan ik meespreken.
Ik was in feite gezinshoofd, oppas en verpleegster. Moest koken.
Alles rustte op mijn schouders. Hoe wil je dat ik je een sluitend antwoord geef?'

Ik keek haar verstomd aan?

Haar dubbelzinnig antwoord, haar motieven, hoe gegrond misschien ook, voldeden me niet.
Ik was toch geen p'tit ami? Waarom kon Marianne niet eenvoudig zeggen: ja, ik hou van jou.
Waarom zo balanceren op een koord van onzekerheid en ambiguïteit, die me plots op stang joeg?

Omdat zij een Weegschaal is, tiens, en een balans balanceert, beet denkduiveltje terug.
Omdat de uitlatingen van Serge constant je hersenen pijnigen.
Omdat hij je straks nog zotter dan Gerda maakt.
Altijd maar stel dat, stel dat ...
Meneer wil 'Ja, ik hou van jou' horen.
Woorden die elk Janneke en Mieke gebruiken.
Je zal dan maar een vrouw hebben, die
door de aparte, humoreske, subtiele en fijngevoelige omschrijving van haar diepste gevoelens,
elke normale man vleugels geeft en meneer durft niet te vliegen.
Meneer heeft vliegangst!

Ik geloofde haar. Ik snakte er opeens naar, meer dan ooit en ondanks alles,
haar mijn wettige echtgenote te noemen.
Mijn zelfoverwinning. En de rest, al die roddels, al die kletskoek om mij
de dieperik in te duwen, te begraven en te vergeten.

Grimmig sneerde ik tegen mezelf: if so, je bent toch niet de eerste die een hoertje gaat trouwen.
Om te beginnen Marianne is geen hoer.
Laat ze naar bed gegaan zijn met anderen, dan heeft ze het met klasse gedaan,
niet bij de rode lichtjes in een peeskamertje.
Dat bestaan is voorbij voor haar. Er zijn nu geen andere mannen meer.
Ze heeft voor jou gekozen. De enige, de ware voor haar!
Daarom zweeg ik over Serge.

wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120