niet altijd even boeiend

Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes, tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel.
Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben, gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen.

Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden.
Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ?
Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig.
Ongeveer allemaal.

Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes,
maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt,
zowel in aantal stuks als in genre.

Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker.
Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading.
Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden, omdat de terminal ons nog niet kon lossen.
De opslagcapaciteit aan de wal kon ons er efkes niet bij hebben, of er was een panne in de transportbanden …
De ware reden kregen we niet te horen natuurlijk, wij beneden al helemaal niet.
Maar dat er vertraagd werd merkten we wel.
Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk, die vertelden beneden al eens wat er boven op de brug gebeurde.
Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.

Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb.
Over de 13j vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde, of
over de 17j erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde.
Want er is vóór 1992 de pre-LM periode en vanaf 1992 de LM-periode.

Het bleef varen op vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil,
want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess.
Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd
kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routine en de kameraadschap van 'downstairs'.
Vooral dan wanneer er 'oude' bekenden bij de crew waren.
Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal van af was.

In de pre-LM periode werd ik gemonsterd door de Pool der Zeelieden, dat was
de wervingsreserve waar de rederijen hun lagere bemanning betrokken.
Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden.
Later, met LM waren het vooral tankers.

Bulkcarriers (stortgoed) vaarden soms veel trager en
wanneer dat in de doldrums moest gebeuren, werd het helemaal saai.
Spiegelgladde zee en wolkeloze hemel. Dagen op een stuk.
De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg.
De vijfde dag wordt het onheilspellend, alsof het afstompend zicht nooit nog zou overgaan.
Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.

Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat …
Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis,
om dit soort weer te kunnen meemaken. Wij worden er tenminste voor betaald.

Op een keer kwam ene Ludo laat aan het ontbijt. Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome,
en zelfs híj was uit zijn hum, al van ’s morgens vroeg. Hij bromde iets over 'die speedboot hier'.
Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen op economische snelheid.
Heel de tafel schoot in een lach. Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé. 

Tja, van kleinigheden maakt men een gebeurtenisje, op zulke dagen.
Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.

m  – HiH-06/2015, herwerkt