Mijn kindertijd heb ik op den-buiten beleefd, waar loslopende honden erbij hoorden.
Zij deden op een drafje hun toer. Zij waren accessoires in het decor,
in de zomer voor ons dagelijks aanwezig, vermits wij dan op straat speelden.

Op sommige honden kon men de klok gelijk zetten.
Ze deden plichtmatig de ronde van een territorium dat alleen zij kenden en dat nu niet meer bestaat.
De streek is verstedelijkt en het is er niet meer mogelijk, loslopende honden.

De boerderijhonden noemden we ze. Ze waren half-groot en zeer snugger.
Door hun drafje gaven ze te kennen dat ze met hun eigen zaakjes bezig waren
en zij hoopten van ons, de kinderen, hetzelfde.
Boerderijhonden en zomertijd … wij wisten nog voor de boerin dat het teefje weer drachtig was.

En dan waren er de huishonden. Dat was een gans andere categorie.
Huishonden zaten opgesloten in een tuin.
Ze blaften naar alles wat langs kwam omdat hun gebied niet groot genoeg was.

Op weg naar de kruidenier moest ik langs zo'n tuin.
In mijn leefwereld als kind waren er grotere dieren dan die hond.
Er waren koeien. Met horens. Maar van koeien was ik niet bang. Gewoon uit de wei blijven.
Er waren paarden met hoeven. Een paard laat men met rust.

Maar dus die hond. Dat gegrom en die tanden.
Die tanden keken mij elke zomer recht in het gezicht.
En ik moest daar telkens twee keer langs.
Een keer heen en een keer terug.

m  - EZW-06/2012, HiH-06/2015, bijgewerkt