afl. 091/121 ~ De hulpbehoevende evennaaste

De browning beefde niet in mijn hand. Ik was zelfs zelden zo kalm geweest.
Hij bleek almaar meer van streek. Zijn voorhoofd glom. 

'Haar dagboeken zijn de beste bewijsstukken. Er was niet alleen dat seksueel misbruik.
Eens zij naar jouw pijpen danste, heb je haar bestolen op de koop toe.
Om haar geld was het je te doen, geef toe! Uitsluitend om haar geld!'

'Geld? Welk geld, man?'

Het loeder deed een vergeefse poging om verbaasd-spottend te glimlachen. In werkelijkheid zag hij er afschuwelijk uit. 

'Niet de restjes van haar huishoudgeld, noch de halfjaarlijkse intresten van haar beleggingen bij Francis.
Dat waren habbekratsen voor jou, jij gore havik. Je wilde alles tot de laatste cent!'

Instinctief voelde ik aan, dat hij zich meer en meer rekenschap gaf van het feit dat ik perfect op de hoogte was
en mijn beschuldigingen geen ijle lucht waren. Vooral de browning en mijn zelfverzekerdheid brokkelden hem af. 

'Je rekende erop dat een naïef mens als Gerda in de val zou trappen.
Als die hoerenloper van haar man aan een prostituee zijn geld hing,
was het maar meer dan billijk dat jij, afgezant van de heer, het beetje vermogen van die religiewaanzinnige zou krijgen.
Maar je was aan het verkeerde adres, nietwaar! Gerda loste niets. Francis zou het trouwens wel verhinderd hebben!'

'Max, ik had Gerda een eerlijk voorstel willen doen... ik had…'

'Hou je smoel, ik verwittig nu de politie.'

'Ik heb je vrouw niet …'

'Wat, smerige leugenaar !?'

Toen deed ik het onbewust. Van een revolver wist ik alleen dat je de veiligheidspal gesloten moet houden.
Ik had er niet op gelet bij het laden ervan. Ik haalde nu blind de trekker over.
De kogel blafte langs Serge’s gezicht ergens tegen de voorkant van het altaar en kaatste verder terug.
Een knal, met tientallen echo’s, die tussen ons een snoer van wrede angst legde.
Serge klappertande. Mijn benen trilden. Ik schreeuwde mijn speeksel tegen zijn glimmend voorhoofd. 

'Nu ga je bekennen. Nu, of …'

Hij zakte voorover. Verborg het hoofd in de handen. Huilde rauw. Stootte gebroken uit:
'Ik wou het niet … Nooit de bedoeling gehad … Ik begrijp nog niet wat mij bezielde.
Al die demonen van haar zitten in mij … Ik werd een monster … Een monster zonder geweten, zonder hart. Ik …'

'De feiten, verdomme, de feiten!'

Hij jammerde, klein, verloren, totaal gebroken en op:
'Ruzie, wij hadden ruzie … het geld. Gerda wou niet. Ik nam de pentekening mee … op de Zavel is een opkoper …
Gerda had mij dat geld beloofd. Vast beloofd. Toen … niets.
Ze hebben mij bedreigd … de datum was al drie dagen verstreken … Ik moest die schuld …  

'Schuld? Welke schuld?'

De geslagen hond keek smekend op. Fluisterde toonloos: 

'Speelschulden in Antwerpen, het milieu aldaar. Ik gok, Max, al jaren. Grof geld.'

Hij schreide. Zelfs uit zijn trillende handen leken tranen te druppelen. Zielig die kloot.
Als ik nu schoot, dwars door zijn verdorven brein. Hem hier, in zijn eigen godshuis,
afmaakte, vertrappelde, van de grond veegde als een giftige adder.
Eén seconde. Amper één luttele beweging en het was voorbij.
Nee, die straf was te mild voor hem. Duizendvoudig moest hij boeten voor zijn misdaden.
Duizendvoudig sterven aan zijn eigen schuldkruisen. Tot zelfs zijn naakte botten nog bloed bekenden.   

Zijn stem kwam schor, nauwelijks hoorbaar, uit een verre diepte terug:
'Ik wist dat zij einde maand een deel van de intresten zou ontvangen. Met de lening erbij … ze wou niet.
Ik moest betalen, Minstens drieduizend euro. Onmiddellijk.
Die kerels zijn gewetenloos, die … je hebt er geen idee van, Max.'

'Jij verslaafde parasiet, je wou alles van Gerda!'

'Nee, Max, echt niet. Ik wou alleen die lening. Ik zou haar later terugbetalen samen met de intresten. Geloof me toch!’
Hij hijgde huilerig-klagend: ‘Max, je moet me geloven. Het is de waarheid. Ik sta voor een berg schulden.
Een kleine veertigduizend euro. Op verschillende plaatsen. Ik kan nergens meer heen.
Ik wou geld lenen bij de dames, maar durfde niet. Alleen Gerda heeft geholpen.
Eveneens twee kleine stukken uit de kerk. Heb ik stiekem verkocht.
Maar Adrienne ziet alles en zou de politie erbij halen. Daarom was ik zo blij dat Gerda er was, echt waar.
Zij is zo ontvankelijk voor een hulpbehoevende evennaaste …'

'Voor een plas drek, ja, niet een evennaaste. Wat is religie voor jou anders dan commercie.
Een middel, een masker om je smerige handel te verbergen.  
Niet alleen dat gokken, maar ook bestiale perversiteiten. Je hebt Gerda keer op keer verkracht!' 

'Dat was het niet', mompelde hij met een vertwijfeld hoofdschudden. 'Neen, geen verkrachting. Ze vroeg er zelf om.' 

'Wat!? Verdomde oerleugenaar. Alles gebeurde tegen haar wil. Ze was bang voor jou.
Je bracht haar in een soort trance. Ze schrijft het en Gerda liegt niet. Ze besefte niet eens wat je met haar uitspookte!' 

Hij steunde, in een laffe vorm van schuldbekentenis: 'Ik heb haar nooit vooraan gepenetreerd. Het waren rituelen.
Zelfs verboden genot … dat zogezegde genot … kan een zware straf zijn. Jij, Max, jij begrijpt dat niet.'

'Jij, jij verzuipt in eigen leugens. Hoe zei je het ook weer? Een gebied waar alleen geesten huizen!
Je sacristie behoort daar ook toe? Middeleeuwse boetedoening! Ze raakte er zelfs bewusteloos bij, smeerlap!'

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=60