afl. 092/121 ~ Nosce te ipsum (ken uzelf)

Er keerde iets om in mijn binnenste. Even dacht ik terug aan vroeger.
Aan het absolute gebrek aan intimiteit tussen Gerda en mij.
Nu zag ik haar echter niet zo. Niet als een koele echtgenote,
niet eens als iemand met wie ik onder hetzelfde dak had gewoond.
Wel als een vrouw-in-het-algemeen,
een moeder, een vrouw op leeftijd, zwak, goedgelovig, simplistisch en zo kwetsbaar.
Levend in eigen specifieke cocon, plots doorboord,
pijnlijk vleselijk doorboord door een schurftige schoelie van een priester, die naam niet waardig.
Voor wie levenslange cel of opsluiting in een psychiatrische instelling nog te mild was.
Die tot zijn laatste snik alleen martelende dwangarbeid verdiende,
in de galeien geslagen, aangevreten door ongedierte, uitgehongerd, gekastijd.

Ik vermande me. Zijn lispelende biechtstem ging verder:
'Max, geloof me, ik wou het eerst niet … De duivel leek in haar … in mij … in ons gevaren.
Ik, ik was me niet meer bewust van mijn handelen … Geloof me, het was geen genot …'

'Gerda heeft nooit beseft was seksueel genot was', siste ik hem toe
'Haar onderlichaam beschouwde ze als een soort relikwie.
Ze ontving een man alleen om te kunnen baren. Dat was haar plicht'.

Serge trachtte even geforceerd te grijnzen. Voor het eerst leek hij een beetje zelfverzekerder.
Hij reageerde heel voorzichtig:

'En toch schonk het haar een bepaalde voldoening. De boete werd voor haar na een tijdje een vorm van bevrediging.
Wat ze met jou nooit heeft meegemaakt! Ze zong zelfs. Ze plukte de dag als nooit tevoren.
Geef toe, Max, ondanks alles moet je dat toch zijn opgevallen? Nooit bij stilgestaan? Nosce te ipsum! Ken u zelf, man!'

Neen, het was mij niet opgevallen. Niets aan Gerda viel me de laatste jaren nog op.
Totale apathie, desinteresse tot en met, zelfs van in den beginne. Daardoor was het me nooit gelukt. Hem wel!
Mijn onvermogen door de fysieke afkeer voor Gerda wierp die ploert me met wellust voor de voeten.
Ik stond heel even perplex, Serge heel even triomferend.

'Je gaf geen moer om haar. Je ging tot het uiterste, met slechts één doel voor ogen: haar geld.
Een simpele vrouw tot lichamelijke onderwerping brengen en dan aftroggelen!'

'Best mogelijk … Ik zag nog uitsluitend hoe ze mij uit het slop kon helpen.
Voor wat hoort nu eenmaal wat, vandaar … een luttel bedrag, twee à drieduizend euro wou ik.
Peanuts voor haar. Maar ze wou niet.'

'Voor enkele briefjes van duizend pleeg jij een afschuwelijke misdaad.
Ze moest je zelfs betalen voor de smeerlapperijen die je haar aandeed!'

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=60