afl. 107/121 ~ Iedereen een nieuwe lei

Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden.
Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en de klus was zo geklaard.
Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken.
De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.

Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik.
Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet.
Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtoffers zonder inbreng.
Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.

Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen.
Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op.
Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne.
Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.

'Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden.
Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne.
Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en … sweet dreams.'

Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burberry op en spurtte in de pletsende regen naar mijn auto.
Het leek voorbij.
Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd.
Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit.
Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan zou nog te weinig zijn.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40