afl. 112/121 ~ De gok van Serge

Naderhand, toen de hyena in mij enigszins tot rust kwam en ik, nog in hallucinogene mist, logisch trachtte te denken,
stonden de naakte feiten ontnuchterend helder voor mij. Marianne was dood.
Ik kon niets meer doen. Niemand kon haar noch mij helpen. De dader kende ik! Daar lag zijn moordwapen en merkteken.
Waar had ik dat ding nog gezien? Het kwam me vaag bekend voor. Op het altaar, uiteraard, de schoft had het me aangewezen.
Nee, niet alleen daar. Waar dan? In Gerda’s kamer had ik in jaren geen voet gezet. Vanwaar die vage herkenning?

Een kwalijke, doordringende geur hing in de kelder. De geur van uitwerpselen. Zou Marianne? Ik moest haar wassen.
Dat prachtige lichaam mocht niet bedorven worden. Ik stond recht.
Niet Marianne, maar ik stonk. Mijn broek, mijn kousen, alles doordrenkt. Drek alom. Foert.
Mijn stank zou haar lijfje niet bezoedelen en mezelf kon het geen reet schelen. Mij kon überhaupt niets meer schelen.
Alle leven gleed eveneens uit mijn lichaam. Alleen mijn hart, mijn longen, ja, die functioneerden robotmatig.
Ook mijn hersenen deden het nog. Nadenken, Max, nadenken.

Marianne had me gebeld rond negen uur. Omstreeks kwart voor twee was ik weggereden bij Francis,
had getankt in Keerbergen, dus rond twintig voor drie thuis gekomen. Daartussen moet het gebeurd zijn.
Hoe die schoft was binnengeraakt, hoe hij wist dat ik niet thuis was, waarom Marianne nog na negen uur de deur opende
en wat er zich binnenshuis had afgespeeld, zou ik nooit te weten komen.

Wat had hij haar wijsgemaakt? Had hij zijn onschuldigste masker opgezet?
Want in veinzen, liegen en mensen om de tuin leidden was Serge een grootmeester. Onovertrefbaar.
Marianne wist dat hij een ploert was.
Hij zal daarom misschien meteen met volle kracht hebben toegeslagen, haar nog zwijmelend de keldertrap afgegooid.

Waarom zo laat de deur openen, Marianne? Zou hij nadien in de hal op mij hebben gewacht?
Moest ik zijn derde slachtoffer worden? Maar ik kwam niet. Toen dat in zijn satanisch brein doordrong,
moet hij hard en schokkend van opluchting gelachen hebben.
Zijn bloeddorst gelest op een manier die hijzelf niet voor mogelijk hield. Snel handelen nu.
Crucifix schoon vegen. Geen vingerafdrukken nalaten. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken.

Stel dat ik in mijn villa overnachtte, al had Francis aan hem het tegendeel verteld.
Serge wist verdomd goed dat ik er nooit meer de nacht zou doorbrengen.
De villa was vol van morbide herinneringen. Marianne betekende mijn nieuw begin.
Maar waar was ik dan?

Natuurlijk besefte hij dat ik elk moment kon verschijnen.
Bij het gejaagd verlaten van het huis, was hem dan, als in een aureool van gregoriaanse muziek, een beeld verschenen.
Ja, dat beeld moet die schoft gezien hebben: ook mij ombrengen! Want ik had allicht de politie nog niet verwittigd.
Was dat gebeurd, dan zou hij stellig al geklist zijn. Hij wou en zou de dagboeken vinden. Hij moest ze hebben.
Zich indekken met onschuld en onweten. Een gok als een andere.

Zelfs als Vloesbeghe reeds op de hoogte was gesteld door mij, meende Serge nog tijd te hebben om zijn plan uit te voeren.
Wat was er dan verder in dat waanzinnig hoofd van hem omgegaan?
Ik trachtte het me voor te stellen …

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=40