veel geduld en een beetje lijm, meer moet dat niet zijn

                                

Een telefoonboek gebruiken we niet meer. Alle nummers zijn te vinden op het Net.
En alle toestellen hebben een geheugen.
Het is flink wat jaren geleden dat ik nog een telefoongids in handen gehad heb.
Er is al jeugd die er nog nooit een gezién hebben.

Voor ons was een oud telefoonboek onmisbaar om bloempjes en bladeren in te drogen.
Het nieuw telefoonboek werd gebruikt om Laura's zitje te verhogen, zodat ze mee aan tafel kon.
Haar kinderstoel was ze ontgroeid en voor een gewone stoel was ze nog wat klein.
Het tussenmodel -dat met de biezen zitting- vond mijn ma niet stabiel genoeg.
"Zo’n stoel staat niet stevig, die kiept om. Met zusje en al."

Dat klonk onheilspellend. Dat was een akelige gedachte. Nee, zo'n stoel wilden Tina en ik niet voor Laura.

Daarom legde Ma een telefoonboek op een gewone stoel, daarop kwam een kussentje en daarop troonde Laura.
Of ze dan gemakkelijk zat weet ik niet, maar ze kon tenminste zien wat er in haar bord lag.
Gewoon wat met vindingrijkheid.

En onthouden waar het telefoonboek lag natuurlijk. Maar dat viel mee.
Bij ons thuis verliep de chaos tamelijk vlot, ttz, voor ons, de vrouwelijke afdeling, zat er een lijn in het systeem.
Voor mijn pa veel minder. Die liep verloren in de specificiteiten van zijn eigen gezin.
Tegen dat hij eindelijk onthouden had waar het telefoonboek bewaard werd,
was Laura het verhoogje ontgroeid en lag het boek weer op zijn plaats.

Wie had toen kunnen denken dat het telefoonboek ooit overbodig zou worden.
Weer iets om nostalgisch over te doen.

m  – HiH-07/2015, herzien - https://lookofpaws.files.wordpress.com/2012/11/handleiding.jpg