boterhammen en fruitsap

Op de speelplaats was een schilder aan het werk.
Er was een lint gespannen tot waar de kinderen mochten komen.
Tijdens de speeltijd had hij bekijks. Vooral de jongsten stonden aan het lint.
Bij die demarcatielijn hield de juf van het derde leerjaar toezicht, want het lint
was feestelijk rood en sommige kinderen waren nogal beweeglijk in hun belangstelling.

Over de middag zagen ze vanuit de refter dat de schilder ook zijn boterhammen op at. Buiten.
- Juf? Jú-úf! Waarom eet de schilder buiten? 
Omdat hier geen cafeetje in de buurt is, dacht de Juf. En ze vroeg hem binnen.
Hij kreeg een fruitsapje en een appel. Misschien had hij liever een stevige pint gehad?
Op deze school is geen bier, deed ze met een vaag handgebaar.
Nee, een fruitsapje was prima. 
Ze keek zijdelings in zijn boterhammendoos:
een stuk stokbrood met een 'portie gemengd', salami- en kaasblokjes.
Echt een mannenlunch, dacht ze een beetje meewarig.
Dat stokbrood is waarschijnlijk al taai, na een halve dag in die doos.
En waarom een portie gemengd als middageten?
Maakt zijn vrouw zijn schoofzak niet? Of zou hij alleen wonen?

Hij keek terloops in haar boterhammendoos :
fijne boterhammetjes, diagonaal gesneden, elk met een lapje beleg en een blaadje sla ertussen
en elk afzonderlijk verpakt in vershoudfolie. Tegen de rand van de doos lagen vier kerstomaatjes.
Eentje voor elke boterhammenpakje. Echt een meisjeslunch, dacht hij.
Dat zou ik toch ook eens in huis moeten halen om brood te verpakken, zo'n rol dinges.
En terwijl hij het dacht wist hij al dat hij het zou vergeten. Hij zuchtte.

Op dinsdag had hij twee fruitsapjes bij. En twee appelen.
Op woensdag was zijn brood in folie verpakt.
In aluminiumfolie, want hij had zich vergist bij de aankoop.
Maar aluminiumfolie houdt ook wel vers, hoopte hij.
Op donderdag had hij boterhammen met hesp en sla in zijn doos.
Gedaan met stokbrood en salami.
De boterhammendoos vertelde meer over hem dan hij zelf wist.

Op vrijdag, zijn laatste werkdag op de speelplaats,
vroeg hij de Juf om samen na het werk iets te gaan drinken.
Om 16h gingen ze samen naar zijn camionetje, twee straten verder geparkeerd.
De belangstellenden aan de schoolpoort zagen hen stappen. 
De collega’s keken er niet van op en de kinderen
giechelden nog maar eens over 'verliefd'. Dat deden ze al sinds dinsdag.

Zijn bedrijfswagen, deed hij wijds. Op de zijkant stond Schilderwerken R. van Rhijn.
Dat wist ze sinds de eerste dag al, hij heet van Rhijn.
En het gsm-nummer en zijn mailadres had ze ook opgeslagen, voor 't geval.
Een mens kan nooit genoeg schilders kennen.

Op maandag vroeg haar klasje of ze nu ging trouwen.
Of de schilder haar al gevraagd had en of ze ja gezegd had.
Hadden ze al kusjes gegeven?
Juf legde uit dat het daar allemaal nog veel te vroeg voor was.
Wanneer zou hij het dan vragen? En of ze ja zou zeggen?
Misschien werd het wel niks, antwoordde ze.
Misschien wordt het wéér niks, dacht ze. 
Jamaar, als het toch zou lukken, mochten ze dan komen, naar het feest?
Dat beloofde de Juf. Dat beloofde ze plechtig en uit de grond van haar hart.
De kinderen wisten niet van hoe diep die belofte kwam.

Vanaf dan zagen ze elke vrijdagnamiddag het wit camionetje parkeren
en de kinderen fluisterden dan luid en opgetogen 'Júúf! Uw Schilder is daar!'
Vooral de meisjes zagen de romantiek van dat wit camionetje. Het was een wit paard. 

Toen haar klasje naar het vierde leerjaar overging
waren Juf Rita en Ronald van Rhijn verloofd en woonden ze samen.
Het schooljaar daarop, haar cupido's zaten toen in het vijfde leerjaar, zijn ze getrouwd.
In september was dat, zodat de kinderen naar het feest konden komen.
Want dat had ze twee jaar tevoren beloofd.

Ongeveer heel het schooltje stond met vlaggetjes aan het gemeentehuis en
op het speelplein werd een kinderreceptie gehouden voor alle enthousiastelingen.
Ook voor de kleinsten, die zich vergaapten aan haar prinsessenkleed.
Dit was beter dan K3 !

Er waren feestelijke broodhapjes en fruitsap voor iedereen,
want zo was het allemaal begonnen, met brood.

een feestbrood 

Toen haar cupido's in het zesde leerjaar zaten, kwam er een baby.
De start van een gezin en van haar verder leven met Ronald.
Maar de cupido's hadden toen al andere zaken aan hun hoofd.
Ze hadden het nu zelf druk met verliefd worden en prille romantiek
en met de aan-af situaties die dat meebrengt.

Het romantisch gedeelte van de Juf en de Schilder was voorbij.
Nu begon hun geluk. En cupido's doen niet in geluk.
Daar is zwaarder geschut mee gemoeid.

m  – HiH-07/2015, herzien – 12/2015 al werd deze tekst integraal geplagieerd, da's een verhaal apart hoor